Две години изминаа од тогаш..јас ги толкувам стварите што ми се случуваа тој период како малер...но има една во нив што..сеуште не ми е јасна...
Накратко...си ќарив многу убаво девојче...и се така...убаво и ни беше додека..не почнаа да ми се случуваат дотогашне вообичаени работи...
вика...ај кога ке ја завршиш таа семинарска па да се видиме...куцам јас последни две страни од семинарска...снемува струја(јебига ЦТРЛ+С...заборавив
..ajde odnovo...одам во интернет клуб отварам дискетата со филе-от зачуван..го нема...се вракам дома..го нема..
сеуште не сакам да верувам дека тоа беше поради девојката..ама случките продолжуваат...
Ме викаше "angelce"...Studena vecer...Се сретнавме таа вечер во интернет кафето..кај неа..БИСЕР...и викам..ај ќе те почекам надвор..заврши работа..па ке се зезаме...
Така и беше...уз зезање ми кажа дека додека сум ја чекал надвор..ми напишала маил...
ali ne mi kaзувашто напила во него..него онака мистериозно..."ке си прочиташ" рече...во мегувреме.. отидов со 1000 ден..во локалната цвекара...и купувам ружа...типката ми ги ситне парите(немаше 500 ден..па ја цекав да ми даде...) и во сето брзанје наместо у новцаник сум ги забутал у дзеб..кај схо никогас не чувам ништо...
Факам такси...за на Карпош...али..таков цел лјубопитен..викам..стој мајсторе...застанав во центар и право во кафе..да прочитам што ми пишала...
Отварам маил...нејќе... пробувам упорно refresh..не иде..пробувам преку месенџер...пак нејке...барам помош од..пријателите од ИРЦ...викам да не е нешто до мојот компјутер...овие ми кажуваат дека и кај нив нејкело...серверот бил валда паднат...
Паднат паднат...викам...јебеш ај да си го факам џадето на кај дома..
И тргнав од центар до к1...пеш..и не беше толку касно 11 саат навечер...поминувам од кинг бургер..кратам од кај седмица..па поред грчка амбасада..па етеме позади бунњаковец..цудно викам...живо пиле нема..си го објаснив тоа со тоа што тие денови почина претседателот Борис трајковски..па..зато анема раздвженост поулиците...излегувам на партизанска...ама пак штама...јебига..петок е.. не е можно да нема никој поред буњаковец...
Не се изла`ав...поцувстував брзи чекори од зад грб..таков..исплашен се свртив..кога...гледам никој..и..во истиот момент...некој ме фати за врат..и почувствував како.некој остар предмет..ми е ставен на слабината...тогаш се појави уште еден цовек.....лицето не му се гледаше имаше капце...да не го должам тука..ке казам...дека лугето имаа ноз ме пикнаа во бунаковец...ме ограбија..ми земаа новчаникот.....бев уплашен..се јавив дома и им и ја објанив случката...сестра ми...праша...уште си со таа девојка???
Не сакв ни да чујам...без разлика што почнаа такви работи...и без разлика што нејзиниот бивши..скокнал од 15 спрат..(верував и верувам дека имал други причини)...
Ден сабота..ден после грабежот...7 саат навечер проверувам маил...цитам писменцето...кратко..дури викам..што глупости ми напишала..
го читам и последниот ред..од писмото...
"algelce...i te molam vardi se".....
Се сепнав..козата ми се наежи...морници ми пролазија низ телото..целата приказна од вцера ми поминува низ глава...
брзо...ги прелистувам сите нејзини маилови...повеке 0д 30..и секаде пребарувам клуцниот поздрав....ВАрди се...помислив...сигурно така само ме отпоздравува...
еден по еден.прегледувам..не му верувам на срчот..ги прецитувам сите писма..и никаде таков поздрав....шо ли ја натерало тоа да го пишува..видиш си реков...коинциденција...некако ми помина стравот..и си го претоцив во шега...
стигнувам дома.9 саат...(зад америцка амбасада односно орце..)...
само влегов дома..и веднас излегувам...требаше да си го земам компјутерот од кај братуцед ми кој зивее во Карпош2..
ја заклучувам вратата.и сеуште ми се врткаат мислите у глава...знам дека на глас се насмеав...
..vi napiша варди се...и види што ми се случи...лудо и незаборавно.....чекорам јас..и решив стандардно да го скратам патот и да поминам низ тревникот..помегу Технолоски и ЕТФ..за да стигнам до драмски...
И да тибам..викам заебана вечер..Беше тоа тмурна вецер...и ладно..па зима...јебига..
9ипол поминувам..покрај технолошки..ги нема ебачите со коли помислувам
)i se smeam...
Тежок воздувхот..замаглен..типично за зима.....бледо..светат само рефлекторите од блиското игралиште...(вера циривири)...решив да поминам по патеката сто поминува дијагонално..низ тревникот....навалена глава.и одам..
кревам погледот..до земја...и...смрзнав....ме облеа ладна пот...како да сакав да избегам ама нозете како закопани..на 20 метри од мене...жена...
во црно...повисока од мене..некаде околу 180 см..облечена како во мантија...црна...со забулена глава.....јас на еднито крај од патеката во тревникот таа на другиот....мослскави`но ми прелетуваат зборовите...како да ги слушам ..зборовите од писмото..варди се...незнам..што да пнаправам..Така застанат не слушам чекори...фрлам поглед да видам зенава на каде се двизи...немозам да одредам..дали иде према мене или ..не...нозете не и се гледаат..мантијата..до долу...
леле луге страв...менувам правец...и наместо дијагонално по патеката да се двизам..глава навалена..страв ми е да погледам..и покрај технолошки...брзи цекори...правам 3 четири чекори...и погледнувам..ете ја жената...поминала едно 10 метри од првиот пат кога ја видов...смрзнав...па поцнав да трчам.....со поглед на назад...јас 2 метри..таа мења правец..како да се сетка по тревникот..и луге мои...20 метри...сигруно од втората положба кога ја видов...
трчам покрај машински зградата излегувам на вера циривири...и..повторно истата слика...зива душа нема...само по некое светло до кулата....и бледи рефлектори...стигнав до кај братуцед ми...пробувам да расказам сто се случи..и овие..ми се смееа...кога побарав некој да дојде со мене до дома да зеам нешто...никој не доагаше...
Да бидам искрен..уште ме копка...таков страв...не сакам уште еднаш да видам..но...како да сакам..уште барем 5 секунди да посматрав да видам што се случување...сеуте се убедувам дека беше некако привид...дека било сугестивно...
нема да разказувам дека...недела послем тоа...типката бевме на доручек и дека ми се јави по пола саат дека и е ненормално лошо...ден ан пограб на трајковски..одиме до градска болница..реновираат..доктор нема....
сакаме да фатиме такси...нема..сите улици блокирани за сообракај...30 мин..со кола до дрзавна..+ две инфузии..и говор од моја страна "draga, nemoземе да бидеме заедно, повеке...ми се случуваат лоши работи..а гледам почнаа и на тебе да влијаат"..
Dobro re;e..podobro ega otkolku ..koga ke te zaskam i koga ke mi bide te[ko...Уште не ми е јасно...како го кажа тоа...може очекував да ме утеши и да ми каже дека без разлика на се..насето ке продолжи...
и продол`и уште една недела...кога ми кажа..нашето завршува..без да ми каже причина зошто и како...
Девојката барав неколку пати да се видиме да си поразговараме...ама...како да не сакаше..и еве изминаа 2 и пол години...нашиот разговор никогаш не беше....
........
сеуште мислам дека е погрешно да ги поврзувам настаните со неа..но незнам штое тоа што го прави тоа..некоја потсвестна мисла ме тера така да ги поврзам нештата...
jea: 
Се случува бе, и мене ми се десило да не се сеќавам некој што сум го запознала...
