- Член од
- 7 мај 2013
- Мислења
- 8
- Поени од реакции
- 12
Вечерва овде без Тебе.... требаше да го напишам некој саат порано, за да го запазам датумот демек.. ама заеби... и датумот не е тоа шо беше!!! Негоо остај то.. Вечерва овде без тебе размислувам на сите денови поминати без тебе... сите спомени.. сите подвизи и сите падови за тебе. Размислувам онака... ко.. за последен пат зошто дојде редот таквата навика да ја фрлам некаде... некаде каде што одам многу ретко или воопшто и не одам!! На почетокот, тоа што барем во мислите ти се навраќав беше исклучок, па потоа премина во правило и сега дојде редот да биде исклучок и по брза постапка да премине во момент или помалку од тоа!!!! Размислувам за многу работи... се прашувам како успеа.. без никаков контакт да ме натераш да се променам во оние работи за кои ги сметав за моја светост, за нешто што како лавот пленот што не го дава, ги чував. Но, тоа е дел од мене и ке го прифатам онака како што е зошто, кога ке погледнам денес наназд, тоа и не си била ти. Тоа била мојата верзија на твоето битие, мојата замисла, моја имагинација. Обично не грешам во претпоставките, но за тебе како свесно да правев исклучок, несакав да се соочам со тебе, со вистинската ти ! Затоа и патев цело ова време, макотрпно креирајќи те во мислите, онаму каде што зборот реалност значеше „ кафе-пауза“ ( колку да видам колку сум забегал ) . И замисли, мојата префекционистичка персона го одобруваше сето тоа, знаеше да замолчи и да наведне глава како да е најголемиот виновник на светот. А гордоста некаде потисната во ќош, мислејќи дека сето тоа вреди за еден ебан разговор со тебе, што незнаеше дали воопшто ке се случи, ќутеше ко пичка под кошула и голташе се во себе заборавајќи дека претходно беше најгласната кучка на планетава. И така, бегав од се, се губев во просторов, нешто налик на филмот „ Изгубени во преводот “ бегајќи и отфрлајќи се од мене, само тебе те имав во мене. Како се да ми беше. Јадев гомна дека се каам, уште солза што не пуштив од шо ми беше мака.. ама мојот копиљски инстинкт агитаторски се дереше во мене дека лажам. И лажев. Лажев ко ѓупците на мост што лажат. Кога имав со кого да отварам рани и да лечам комплекси знаев само дека постоиш, без да се замарам за ништо друго во врска со тебе, не ми беше битна ама кога ќе бев сам ко вдовица, се пцуев самиот себеси, карав-врнев по сите мој слабости!!!! Се негирав и во реалноста и во имагинацијата со тебе. Стана невозможно да ја избегнувам реалноста, не зошто јас забегував со тебе во мислите туку тоа што вистинската ти беше далеку од мојата Ти! Не бев во твоја близина и тоа ме јадеше.. како еден мој недостаток за тоа да имам шанса да стигнам до тебе.. за да се оправдам пред гордоста дека вредело нејзиното ќутење.. демек средствата ја оправдале целта.. али кур... етеме, година дена, онаму кај што припаѓам, онаму каде што гордоста падна и со неверување виде дека нејзиното пичкарење било залудно. И сега пак се дере, пак.. но гласот како да и засипнал.. ќе и бидам вечен должник... ке си бидам вечен должник за ваквото коцкање време... за отфрлањето на сите кои во мене гледале нешто повеќе, на сите кои ги изневерив.... но во меѓувреме...
Ти драга... сега си онаму каде што јас бев кога заминав.. и кога би го добил она за што гордоста ќутеше, би ти ги кажал истите работи, некоја ситница плус.. би те прегнал силно.. како никогаш до сега, би те бакнал во образ за последен пат ( немам повеќе други намери... а и знаеш дека повеќе ги ценам искрените прегратки).... зошто и кога би се вратила, јас ке сум преуморен за нови срања од искомплексирана личност... зошто ако не си искомплексирана, сигурно и не би се вратила..
Залудно чекам да те пронајдам некаде тука, опишувајќи некоја твоја приказна, можеби и нашата, опишана како лузерска, али реалноста е таа... ти си далеку од тоа!! Затоа ете ме мене....со овој втор реферат....да го прочиташ се она што не сум ти кажал и што се сум загубил пробувајќи...
И се ова е само проблем на мојата желба за перфекција... затоа заминав.. затоа кукам...
Мечтаев за тебе, те добив и свесно те изгубив...... и нема смисла повеќе да жалам за тоа.. сепак тоа беше мој избор... и сега сум рамнодушен......
И додека пишувам.. борба во мене... гордост... желба.... реалност... емоциии... Но како што кажав, овој пат должник сум и на городста . Доволно плати за твоето его .
Вечерва овде без тебе...
Моето патешествие нека заврши тука...
Вчера беше твој ден..
Среќно Малечка . . . !
--- надополнето: 30 септември 2013 во 03:10 ---
Вечерва овде без Тебе.... требаше да го напишам некој саат порано, за да го запазам датумот демек.. ама заеби... и датумот не е тоа шо беше!!! Негоо остај то.. Вечерва овде без тебе размислувам на сите денови поминати без тебе... сите спомени.. сите подвизи и сите падови за тебе. Размислувам онака... ко.. за последен пат зошто дојде редот таквата навика да ја фрлам некаде... некаде каде што одам многу ретко или воопшто и не одам!! На почетокот, тоа што барем во мислите ти се навраќав беше исклучок, па потоа премина во правило и сега дојде редот да биде исклучок и по брза постапка да премине во момент или помалку од тоа!!!! Размислувам за многу работи... се прашувам како успеа.. без никаков контакт да ме натераш да се променам во оние работи за кои ги сметав за моја светост, за нешто што како лавот пленот што не го дава, ги чував. Но, тоа е дел од мене и ке го прифатам онака како што е зошто, кога ке погледнам денес наназд, тоа и не си била ти. Тоа била мојата верзија на твоето битие, мојата замисла, моја имагинација. Обично не грешам во претпоставките, но за тебе како свесно да правев исклучок, несакав да се соочам со тебе, со вистинската ти ! Затоа и патев цело ова време, макотрпно креирајќи те во мислите, онаму каде што зборот реалност значеше „ кафе-пауза“ ( колку да видам колку сум забегал ) . И замисли, мојата префекционистичка персона го одобруваше сето тоа, знаеше да замолчи и да наведне глава како да е најголемиот виновник на светот. А гордоста некаде потисната во ќош, мислејќи дека сето тоа вреди за еден ебан разговор со тебе, што незнаеше дали воопшто ке се случи, ќутеше ко пичка под кошула и голташе се во себе заборавајќи дека претходно беше најгласната кучка на планетава. И така, бегав од се, се губев во просторов, нешто налик на филмот „ Изгубени во преводот “ бегајќи и отфрлајќи се од мене, само тебе те имав во мене. Како се да ми беше. Јадев гомна дека се каам, уште солза што не пуштив од шо ми беше мака.. ама мојот копиљски инстинкт агитаторски се дереше во мене дека лажам. И лажев. Лажев ко ѓупците на мост што лажат. Кога имав со кого да отварам рани и да лечам комплекси знаев само дека постоиш, без да се замарам за ништо друго во врска со тебе, не ми беше битна ама кога ќе бев сам ко вдовица, се пцуев самиот себеси, карав-врнев по сите мој слабости!!!! Се негирав и во реалноста и во имагинацијата со тебе. Стана невозможно да ја избегнувам реалноста, не зошто јас забегував со тебе во мислите туку тоа што вистинската ти беше далеку од мојата Ти! Не бев во твоја близина и тоа ме јадеше.. како еден мој недостаток за тоа да имам шанса да стигнам до тебе.. за да се оправдам пред гордоста дека вредело нејзиното ќутење.. демек средствата ја оправдале целта.. али кур... етеме, година дена, онаму кај што припаѓам, онаму каде што гордоста падна и со неверување виде дека нејзиното пичкарење било залудно. И сега пак се дере, пак.. но гласот како да и засипнал.. ќе и бидам вечен должник... ке си бидам вечен должник за ваквото коцкање време... за отфрлањето на сите кои во мене гледале нешто повеќе, на сите кои ги изневерив.... но во меѓувреме...
Ти драга... сега си онаму каде што јас бев кога заминав.. и кога би го добил она за што гордоста ќутеше, би ти ги кажал истите работи, некоја ситница плус.. би те прегнал силно.. како никогаш до сега, би те бакнал во образ за последен пат ( немам повеќе други намери... а и знаеш дека повеќе ги ценам искрените прегратки).... зошто и кога би се вратила, јас ке сум преуморен за нови срања од искомплексирана личност... зошто ако не си искомплексирана, сигурно и не би се вратила..
Залудно чекам да те пронајдам некаде тука, опишувајќи некоја твоја приказна, можеби и нашата, опишана како лузерска, али реалноста е таа... ти си далеку од тоа!! Затоа ете ме мене....со овој втор реферат....да го прочиташ се она што не сум ти кажал и што се сум загубил пробувајќи...
И се ова е само проблем на мојата желба за перфекција... затоа заминав.. затоа кукам...
Мечтаев за тебе, те добив и свесно те изгубив...... и нема смисла повеќе да жалам за тоа.. сепак тоа беше мој избор... и сега сум рамнодушен......
И додека пишувам.. борба во мене... гордост... желба.... реалност... емоциии... Но како што кажав, овој пат должник сум и на городста . Доволно плати за твоето его .
Вечерва овде без тебе...
Моето патешествие нека заврши тука...
Вчера беше твој ден..
Среќно Малечка . . . !
Ти драга... сега си онаму каде што јас бев кога заминав.. и кога би го добил она за што гордоста ќутеше, би ти ги кажал истите работи, некоја ситница плус.. би те прегнал силно.. како никогаш до сега, би те бакнал во образ за последен пат ( немам повеќе други намери... а и знаеш дека повеќе ги ценам искрените прегратки).... зошто и кога би се вратила, јас ке сум преуморен за нови срања од искомплексирана личност... зошто ако не си искомплексирана, сигурно и не би се вратила..
Залудно чекам да те пронајдам некаде тука, опишувајќи некоја твоја приказна, можеби и нашата, опишана како лузерска, али реалноста е таа... ти си далеку од тоа!! Затоа ете ме мене....со овој втор реферат....да го прочиташ се она што не сум ти кажал и што се сум загубил пробувајќи...
И се ова е само проблем на мојата желба за перфекција... затоа заминав.. затоа кукам...
Мечтаев за тебе, те добив и свесно те изгубив...... и нема смисла повеќе да жалам за тоа.. сепак тоа беше мој избор... и сега сум рамнодушен......
И додека пишувам.. борба во мене... гордост... желба.... реалност... емоциии... Но како што кажав, овој пат должник сум и на городста . Доволно плати за твоето его .
Вечерва овде без тебе...
Моето патешествие нека заврши тука...
Вчера беше твој ден..
Среќно Малечка . . . !
--- надополнето: 30 септември 2013 во 03:10 ---
Вечерва овде без Тебе.... требаше да го напишам некој саат порано, за да го запазам датумот демек.. ама заеби... и датумот не е тоа шо беше!!! Негоо остај то.. Вечерва овде без тебе размислувам на сите денови поминати без тебе... сите спомени.. сите подвизи и сите падови за тебе. Размислувам онака... ко.. за последен пат зошто дојде редот таквата навика да ја фрлам некаде... некаде каде што одам многу ретко или воопшто и не одам!! На почетокот, тоа што барем во мислите ти се навраќав беше исклучок, па потоа премина во правило и сега дојде редот да биде исклучок и по брза постапка да премине во момент или помалку од тоа!!!! Размислувам за многу работи... се прашувам како успеа.. без никаков контакт да ме натераш да се променам во оние работи за кои ги сметав за моја светост, за нешто што како лавот пленот што не го дава, ги чував. Но, тоа е дел од мене и ке го прифатам онака како што е зошто, кога ке погледнам денес наназд, тоа и не си била ти. Тоа била мојата верзија на твоето битие, мојата замисла, моја имагинација. Обично не грешам во претпоставките, но за тебе како свесно да правев исклучок, несакав да се соочам со тебе, со вистинската ти ! Затоа и патев цело ова време, макотрпно креирајќи те во мислите, онаму каде што зборот реалност значеше „ кафе-пауза“ ( колку да видам колку сум забегал ) . И замисли, мојата префекционистичка персона го одобруваше сето тоа, знаеше да замолчи и да наведне глава како да е најголемиот виновник на светот. А гордоста некаде потисната во ќош, мислејќи дека сето тоа вреди за еден ебан разговор со тебе, што незнаеше дали воопшто ке се случи, ќутеше ко пичка под кошула и голташе се во себе заборавајќи дека претходно беше најгласната кучка на планетава. И така, бегав од се, се губев во просторов, нешто налик на филмот „ Изгубени во преводот “ бегајќи и отфрлајќи се од мене, само тебе те имав во мене. Како се да ми беше. Јадев гомна дека се каам, уште солза што не пуштив од шо ми беше мака.. ама мојот копиљски инстинкт агитаторски се дереше во мене дека лажам. И лажев. Лажев ко ѓупците на мост што лажат. Кога имав со кого да отварам рани и да лечам комплекси знаев само дека постоиш, без да се замарам за ништо друго во врска со тебе, не ми беше битна ама кога ќе бев сам ко вдовица, се пцуев самиот себеси, карав-врнев по сите мој слабости!!!! Се негирав и во реалноста и во имагинацијата со тебе. Стана невозможно да ја избегнувам реалноста, не зошто јас забегував со тебе во мислите туку тоа што вистинската ти беше далеку од мојата Ти! Не бев во твоја близина и тоа ме јадеше.. како еден мој недостаток за тоа да имам шанса да стигнам до тебе.. за да се оправдам пред гордоста дека вредело нејзиното ќутење.. демек средствата ја оправдале целта.. али кур... етеме, година дена, онаму кај што припаѓам, онаму каде што гордоста падна и со неверување виде дека нејзиното пичкарење било залудно. И сега пак се дере, пак.. но гласот како да и засипнал.. ќе и бидам вечен должник... ке си бидам вечен должник за ваквото коцкање време... за отфрлањето на сите кои во мене гледале нешто повеќе, на сите кои ги изневерив.... но во меѓувреме...
Ти драга... сега си онаму каде што јас бев кога заминав.. и кога би го добил она за што гордоста ќутеше, би ти ги кажал истите работи, некоја ситница плус.. би те прегнал силно.. како никогаш до сега, би те бакнал во образ за последен пат ( немам повеќе други намери... а и знаеш дека повеќе ги ценам искрените прегратки).... зошто и кога би се вратила, јас ке сум преуморен за нови срања од искомплексирана личност... зошто ако не си искомплексирана, сигурно и не би се вратила..
Залудно чекам да те пронајдам некаде тука, опишувајќи некоја твоја приказна, можеби и нашата, опишана како лузерска, али реалноста е таа... ти си далеку од тоа!! Затоа ете ме мене....со овој втор реферат....да го прочиташ се она што не сум ти кажал и што се сум загубил пробувајќи...
И се ова е само проблем на мојата желба за перфекција... затоа заминав.. затоа кукам...
Мечтаев за тебе, те добив и свесно те изгубив...... и нема смисла повеќе да жалам за тоа.. сепак тоа беше мој избор... и сега сум рамнодушен......
И додека пишувам.. борба во мене... гордост... желба.... реалност... емоциии... Но како што кажав, овој пат должник сум и на городста . Доволно плати за твоето его .
Вечерва овде без тебе...
Моето патешествие нека заврши тука...
Вчера беше твој ден..
Среќно Малечка . . . !
.
Дури незнам вечерва што со рацеве. Вишок ми се. Ќе те барам! Само се молам да не се најдеме. 
