Криво ми е што не го запознав во вистинското светло, во зенитот од животот, кога живеел според принципот „sky is the limit“.
Низ Штип беше познат како професорот по солфеж Методи, нагалено Мице, а исто познат и како опасна боемчина. Имаше три љубовници. На прво место, нормално, баба ми Милка. Не се саќавам многу на неа, ама знам дека беше кротка, обожаваше да му сецка салата и да му пренесува ракија. Не дека тоа и` пречеше, напротив, мислам дека уживаше да му угодува на мажот, газдата на куќата. Втората љубовница - црвцката за ракија. Си ја носеше постојано в џеб за да може да си пивнува кога ќе му се присака, а тоа богами беше често. Оправдано, човек никогаш не може да знае кога ќе му притреба да се напие голтка, или евентуално да се метлоса. И покрај тоа што цврцката беше излитена поради повеќе-децениската употреба, не ја менуваше за жива глава. Ако некој му донесеше нова, поубава, се нервираше и најчесто новата натрапничка ја фрлаше низ прозор. На крај и го закопавме со цврцката. И на трето место, фиќото од 72-ра, познато под името Брижитка. Легендата вели дека кога ја донесол Брижитка во маалото, на презентација во тесното сокаче пред комшиите, сите коментирале дека колата е невидена убавица. Па така на дедо ми му текнало името, инспириран од тогашниот секс-симбол Брижит Бардо. Ја возеше се' до неговата смрт во 2004-та. После некое време фиќото се распадна, па заврши кај собирачи на старо железо за 1000-ка. Знам дека на татко ми му падна малку криво поради тоа, бидејќи Брижитка не беше само куп железо. Таа беше куп од спомени, сведок на милион авантури, верен придружник на патувањата низ Југославија.
Кога бев мал, дедо ми веќе беше остарен, а поради тоа и прилично смирен. Го немаше повеќе тој боем, тој човек кој бил авторитет во фамилијата и пред кој никој не можел да писне. Сега беше обичен пензионер кој копнее за минатото, за подобрите денови кога вистински живеел. Пензионер кој откако почина баба ми во 94-та одеднаш мораше да се навикнува на нов начин на живот. Повеќе немаше кој да му прави салата и да му принесува ракија три пати во денот. Бев мал, ама се сеќавам дека ваквиот осамен свет му дојде како шок. Секако, тука беа синовите и внуците, но тие се' помалку го посетуваа, намерно или ненамерно. Најверојатно токму поради тоа се' повеќе се обидуваше да живее во минатото, да гледа стари слики и да се среќава со стари другари. Финтата беше што и неговото друштво полека започна да исчезнува. Затоа, кога некој од нив ќе починеше, го запишуваше во Списокот на умрени, колку за евиденција. На крај почна да оди во Осми Километар, кафеана надвор од градот, која веќе одамна беше затворена и претворена во руина. Тоа не му пречеше. Ќе си седнеше сам под некое дрво со ракијата, и ќе си се присеќаше на убавите мигови поминати во кафеаната, живата музика, пиењето до сабајле. Носталгијата за него беше бегство од реалноста, начин повторно, макар на кратко, да го осети животот. Да почувствува како некогаш живеел со полна плуќа.
Од сите шест внуци јас бев единствениот кој редовно одеше да го посети. Понекогаш, додека игравме табла, знаеше да забега со муабети за смртта, за „починката“, како што би рекол тој. Ми велеше дека не му е сеедно што е на залезот, но од друга страна пак дека е среќен што конечно ќе ја види баба ми. Не верувам дека веруваше во тоа, ама барем на некој начин си се тешеше. Кога човек знае дека наскоро ќе се најде во тунелот, може барем да се надева дека на крајот од тој тунел ќе има светлина.
Ја ниеден дедо немам и не сум ни имал. Двајцата одлетале уште пред да се родам
.Бил нај економичниот човек,за кого немало запирање кога се работи,починал од тутунот за жал
:
Ми вика идам јас, и гледам тоа улици проширени некои чудни згради, гледам нешто Транстор таму (читај Рамстор