Вајарот
Дали е сега сликата јасна,
кристална, скоро совршена?
Дали сега мостот стои на старите темели,
и песната го има стариот звук?
Дали сега ти си среќен,
вајару мој?
Дали сега кога ме имаш покрај себе
поубав е сонот,
и Сонцето посилно свети?
Дали?Дали?Дали?
Се прашуваш ли, барем на момент
дали оваа мала е вистинската,
и дека нејзиното срце не е од камен,
и таа трепери да знаеш,
иако е кучка без милост.
И таа има сонови и таа чувствува,
дали се сеќаваш на зборовите,
кои тивко ја сечеја ноќта,
како бисерите кога паѓаат на подот?
Или тешко ти е да сфатиш,
дека и таа пати?
Марионета е таа без глас,
да, ти давам се, освен сама јас.
Мислиш дека се е лага,
дека таа повторно коцката ќе ја фрли,
ќе замине ,
од телефонот пак се слуша груб машки глас.
Во право си,
што и да правиш, не и кажувај дека ја сакаш,
но, зошто, веќе ја направи грешката,
веќе и се исповеда, ноќта кога повторно и припадна.
Те сака, верувај ми те сака,
но не смее да си дозволи среќа,
зошто без да знаеш ти и изваја душа,
иако таа ушите ги затвара, не сака вистината да ја слуша.
Ти си тој што изваја срце,
за тој кристал!
За човекот што го сакам најмногу на свет!!!
