Ваша поезија!

[Beck's]

Dodeka ti se lazes sebesi
Jas se molam da mi veruvas
Dodeka ti si zaminuvas
Jas se trudam da te najdam
Dodeka ti frlas se nase vo voda
Jas se trudam moreto da go pretvoram vo pustina
Dodeka ti se molis za edna nova idnina
Jas se molam da se vrati edno minato so tebe
Dodeka ti pronaogas povazni od mene
Jas mojata vaznost ti ja propustam tebe
Dodeka ti spies
Jas se molam da me sonuvas
Dodeka denot go pocnuvas bez mene
Jas go baram mrakot da se vrati nazad
Dodeka ti prodolzuvas da se lazes
Jas prodolzuvam da se molam
Nisto od spomenatoto da ne bide vistina
​

 

[RiseAgainst]

Еве и мене нешто да ми текне, не е баш поезија, но еп со фантастични елементи. Толку сега за сега.


Збрани се херои безброј спроти тоа здание клето
во мрачната зeмја каде што не талкаше ништо свето.
Длаболко воздивнуваа потиснувајќи го непокорливиот свој страв
треперливо гледајќи кон ројот од гнасни раси сплотени со една цел
да го уништат тлото врз кое човекот оди оставајќи зад себе злокобен прав.
Бесот кај мрачните сили, клети вриеше небаре е казан врел
спремен да се излие врз земјата, порголтувајќи ја дел по дел.

Големиот херој со древниот меч во својата шака
спремен да загине во оваа битка за челадта своја драга
"Ох, земјо" изговори тој со трепет, чувствувајќи мака.
А до него белокосиот волшебник стар, со одежда црна
и со жизолот во многулетната рака
воздивна само присетуваќи се на безбројните битки свој
борејќи се со сојузниците против овој проколнат сој...продолжува...

 

[Divider]

...Enthralled...

...Snow falling...snowflakes dancing...
...white mist and bright haze...dawning...
...pure mornings...nay...past longings
...of...blackened souls...mourning...
...unbound...unburdened slumbering...
...sleeping...or...in shallow graves laying...
...some alive... some withered...
some dead...nor here...unburied...
...one by one...they rise...awakened...

[FONT=&quot]


Искреења

[/FONT]​

[FONT=&quot]...в мугра...денувам...како бледа игрива насмевка...[/FONT]​

[FONT=&quot]...како призрак...или сказка невидена...танцувам...[/FONT]​

[FONT=&quot]...а крај мене...постојно...се милуваат...лилиии и воскресии...[/FONT]​

[FONT=&quot]...од желба...се сонцевјат...праскозорја...и се раѓаат...[/FONT]​

[FONT=&quot]...иднини на мигови од милии...мои...твои...[/FONT]​

[FONT=&quot]...од сечии невни светлини...а око се склопува од бледнина...[/FONT]​

[FONT=&quot]...самрачам...да би небил...сал сум...како свој и нечиј...[/FONT]​

[FONT=&quot]...а ничиј...и ме ројат...како светулки в ноќ темна...[/FONT]​

[FONT=&quot]...моите радости и жалопој...за кизнај каде сме и кои...[/FONT]​

[FONT=&quot]...а неузнаен...сакам да ме знај[/FONT][FONT=&quot]’[/FONT][FONT=&quot]т...ко твој...векутума...[/FONT]​

[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]Stupor[/FONT][FONT=&quot]


[/FONT]​

[FONT=&quot]…Pale mornings…crying sparrows…lost…[/FONT]​

[FONT=&quot]…as in a maze…hazed…dazed…searching…[/FONT]​

[FONT=&quot]…my kisses are naught…nor I can smile…[/FONT]​

[FONT=&quot]…as dawn…in morn’ light’s ache…[/FONT]​

[FONT=&quot]…braving is living…yet easier is to fall…[/FONT]​

[FONT=&quot]…never had we needed to…nor top say…or speak…[/FONT]​

[FONT=&quot]…undrank’d…fazed…in lost…as in a maze…[/FONT]​

[FONT=&quot]Pale we are…pale sorrowful…a’joy’d…[/FONT]​

[FONT=&quot]…in sillwater dam…break will it…us…me…[/FONT]​

[FONT=&quot]…lay me low…kiss me for…alive…[/FONT]​

[FONT=&quot]…not..nay…never…a me…[/FONT]​

[FONT=&quot]…I delve…in all..my future to..[/FONT]​

[FONT=&quot]…there we stood…we sat…or stood…[/FONT]​

[FONT=&quot]…a kiss…a bliss…long awaited…[/FONT]​

[FONT=&quot]…’twas said…dazed….[/FONT]​

[FONT=&quot]…it’ll be…[/FONT]​

 

[емилија]

Не знам,можеби сум објавила..ама еве дел од мојата поезија

Посветено на тебе
Рано наутро,шест часот и дваесет минути
исчезна сонцето од светлиот ден
топлината која секојпат беше присутна
ѕвездите на темнината
гласот на луѓето
крилјата на птиците
исчезна темелот на Македонија.

За еден миг изчезна
лицето на нашава земја,шаренилото на ливадите,
убавината на денот,престана џагорот на децата,
караниците во училиштата,
исчезна се што беше лошо и убаво,злобно и добро.

Зошто?
Бидејки тој кобен ден
шеснаесети Октомври,двеилјадита и седма
засекогаш го снема сонцето во неговите коси
ѕвездите во неговите очи
топлината на неговиот глас
бескрајните,топли негови раце,
а со тоа и тој засекогаш исчезна од земјата.

Каде отиде?
Во рајот на посигурно место,поубаво
таму кај што животот не е суров
кај што луѓето се нежни како цвеќиња,
тамо кај што животот е вечен.

Зошто баш тој?
Бидејки господ така сакаше
тој го бараше него
да им свири,да им пее на ангелите
и оттаму посилно,поубаво да не грее.

А,дали беше потребно?Дали ова македонско богатство
кое воопшто ни вредеше
мораше да замине?
Замина кон подобар свет,
замина да помага,да шири добрина,топлина.среќа.

Но сепак ќе има надеж,
нова среќа,топлина
и нова посветла иднина.
А тој ве сакаше и ќе остане да ве сака
Нели тоа беше неговата реплика
Ве сакам сите,прекрасни сте.

Така седејки го пишував
последниот стих,одговор
се што ми кажа тој црнокос старец,весел
кој ги одговори сите мои прашања,
и сега пишувајки го последниот одговор
топлина ми ја исполни душата
добродушност,во нешто бев среќна.
Сватив дека за секое
прашање постои одговор
за секое кое-тоа
за секое зошто-затоа

Се свртев да му заблагодарам на старецот
но него го немаше
на неговото место стоеше бел гулаб
одлета кон небото
Сега разбрав,тоа всушност беше ти,мој мил
драг Тоше.​

Нема наслов..следнава песна..

Сама тука
седам без да знам што да правам,
а знам дека си со неа,
и дека нема да се вратиш за мне.

Очекувам едно утро
искрено срце ,искрена песна
срце-кое само бара слобода.
Очекувам дека ќе се вратиш и тогаш
ке немам зборови кои ќе ти кажат можеби,
ниту еден бакнеж да ти подарам,
ни еден миг од нас двајцата зачувам во мене.

Ке сакам да ти кажам дека
има многу работи кои ги носам во себе,
спомени на кои не се ни сеќавам,
спомени кои ги фрлив назад низ времето,
она што го добив во животот беше губејки
а добиеното ми го зеде времето.

Сакам да ти кажам дека во долгите ноќи,
останав да спијам низ спомените,
низ минатотот,сегашноста,иднината
и сега не зборувај…тишина.

Има могу нешта што не ги разбирам
не разбирам како можам да живеам умирајки,
тонејки во твоите очи ,
губејки се во твојата душа.

И полека минува времето но доаѓа
нов ден,
место неправедно, различно ,безвремено
ја предизвика средбата.
Блиску си до мене,
сакам да те прегрнам а не можам.

Не ме следи повеќе-полудувам
душата ми трепери
не сакам да те видам ,не не сакам да патам
изгубена без тебе,изгубена сама во себе..
Свет без солзи,без зборови ,без радост
изгубена со душата и срцето,
те мислам и за тебе сонувам толку
што без тебе не живеам.

И знам дека и ти за мене сонуваш,
знам дека на мене мислиш,
знам дека за мене живееш.
А кога мене ќе ме нема знам дека
секоја песна што потсетува на мене ќе ја пееш
во сите кои те сакаат ќе бидам,
кога ќе плачеш и јас ќе плачам,
кога ке се смеееш е се смеам со тебе
со секој нов ден ќе ме имаш
во секоја тишина ќе ме наоѓаш.
​

 

[Divider]

[FONT=&quot]Amalgamation

[/FONT]​

[FONT=&quot]Severances and partings, in a bright dawn [/FONT]​

[FONT=&quot]Wailing[/FONT]​

[FONT=&quot]Deep seas and lonely distant shores[/FONT]​

[FONT=&quot]Moaning[/FONT]​

[FONT=&quot]For the last ray of hope, we’re still[/FONT]​

[FONT=&quot]Fading[/FONT]​

[FONT=&quot]Alone, as rejected, dejected, slowly we’re[/FONT]​

[FONT=&quot]Waning [/FONT]​

[FONT=&quot]Yet, we still stand alone, firm[/FONT]​

[FONT=&quot]Waiting[/FONT]​

[FONT=&quot]Endless it seems, yet as a moment in time[/FONT]​

[FONT=&quot]Hoping[/FONT]​

[FONT=&quot]If they’ll come, as they said they will[/FONT]​

[FONT=&quot]Smiling[/FONT]​

[FONT=&quot]The dark clouds are not rolling over[/FONT]​

[FONT=&quot]Flying[/FONT]​

[FONT=&quot]We smile and we rejoice[/FONT]​

[FONT=&quot]Laughing[/FONT]​

[FONT=&quot]It is as it must, our flock is here[/FONT]​

[FONT=&quot]Coming[/FONT]​

[FONT=&quot]They promised and they were true[/FONT]​

[FONT=&quot]Approaching[/FONT]​

[FONT=&quot]To take us, to get us, to kiss us[/FONT]​

[FONT=&quot]Dancing[/FONT]​

[FONT=&quot]We jump, we take to the skies, as we must[/FONT]​

[FONT=&quot]Soaring[/FONT]​

[FONT=&quot]Not to be severed again, never to be parted[/FONT]​

[FONT=&quot]Rejoicing[/FONT]​

[FONT=&quot]We are not alone, we’re again, nevermore, we’re[/FONT]​

[FONT=&quot]Living[/FONT]​

[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]Pederska rabota ova sto se spojuvaat postovite.[/FONT]


[FONT=&quot]GAZDIIII!!!! Help. Honest, it looks dumb when they just...aaaarghh![/FONT][FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]
[/FONT]

[FONT=&quot]Рожден[/FONT][FONT=&quot]’[/FONT][FONT=&quot]ска

[/FONT]​

[FONT=&quot]Одквечерин[/FONT][FONT=&quot]’[/FONT][FONT=&quot] на соблазнија и в среќа ко[/FONT][FONT=&quot]’ [/FONT][FONT=&quot]невидимија

[/FONT]​

[FONT=&quot]Дамини, чиниш ко сега, зад[/FONT][FONT=&quot]’[/FONT][FONT=&quot]сутрин, сон[/FONT][FONT=&quot]’[/FONT][FONT=&quot]нија денешна[/FONT]​

[FONT=&quot]Како Бог возгордеан са[/FONT][FONT=&quot]’[/FONT][FONT=&quot]свет биев да сум, да поразам,[/FONT]​

[FONT=&quot]А за ничиј[/FONT][FONT=&quot]’[/FONT][FONT=&quot]што и никога, дур не ме облеа светлина
[/FONT]

[FONT=&quot]Помоќна од насилна сонцева ил[/FONT][FONT=&quot]’[/FONT][FONT=&quot] сред ноќ месечева

[/FONT]​

[FONT=&quot]Се мислев, чинам најарен, крепост во севишијност[/FONT]​

[FONT=&quot]А паднав како слепец на патека итренка, [/FONT]​

[FONT=&quot]Како жеден, крај вода бистрива, недалам, неиспица
[/FONT]

[FONT=&quot]Возгордеан, сал ја сум, еден каков нема, неродил[/FONT][FONT=&quot]’[/FONT][FONT=&quot]сја

[/FONT]​

[FONT=&quot]И ми искажаа, што да чујам сал посакував, беседа[/FONT]​

[FONT=&quot]Мил, најмилија, бадем око, се избожествило, детуле[/FONT]​

[FONT=&quot]Како однедрена, на Дева Марија, синот, поизблеснат
[/FONT]

[FONT=&quot]Моја крвнина, а неверувна, око ми засолзел'лива

[/FONT]​

[FONT=&quot]Се пропнав, а паднав од вознесениеж[/FONT]​

[FONT=&quot]Се слудев како китка гороцвет искискина[/FONT]​

[FONT=&quot]Дал и сум да сум вреден да дочекам
[/FONT]

[FONT=&quot]Искрик и вомјаз на таа моја изнедрина

[/FONT]​

[FONT=&quot]Обнемувам, немушт сум и пелтечам[/FONT]​

[FONT=&quot]И немам дума, збор ни беседа од среќија[/FONT]​

[FONT=&quot]Што сал знам дека сум жив-жил на живост[/FONT]​

[FONT=&quot]И имам в животта и потаќи за векутум одмена[/FONT]​

 

[Fryda]

Очи широко отворени...

Цапалки на асфалтот
Не оставам траги видливи
Не оставам ниту траги невидливи
Чекорам по улицата
Некогаш прв пат зачекорив како дете кога проодував
Некогаш за прв пат кога се заљубив
Некогаш за прв пат без хименот на мојата вагина


Сега за прв пат зачекорив во реалноста
Каде што се е така кршливо
Каде што се е така ново
Каде што се е така валкано
Кој ги вработил комуналците да ги чистат улиците, кога ние ги валкаме на така невидлив начин?
Јас ги валкам со мојот бес,
Ти ги валкаш со твојата омраза,
Таа ги валка со својата неправда,
Тие ги валкаат со своето недостоинство
Сите ги валкаме со своите гревови

И душата ми е полна со тага
А грлото со застоен чад на цигари како кнедла катран
И се е така невидливо од надвор
А боде очи кога ќе ѕирнеш одвнатре
Ми се собира плунка во устата
И се думам каде да ја сместам
Дали на вашите идиотски насмеани лица
Или на асфалтот да ја исчистат комуналците
Или да ја голтнам како што проголтав многу работи

Мислите ми немаат НЗС
Генијалноста има граница
Идиотизмот не си дозволува таков луксуз

Очи широко отворени
И две солзи полни горчина
Тело од кое што сакам да избегам
Душа што не сакам да постои
Мозок жеден за одмор
И милион “Зошто” без ниту едно “Затоа”

Тоа ми го подари улицата
Со тоа ме пречека зрелоста
Тоа ми го плесна в лице неискуството






Perfection

Очи поцрнети – максимално размачкан креон.
Не од плачење,не од самата природа на распаѓање
што ја поседува шминката
ами од тоа што секој пат кога ќе помислев на тие нешта,
си ги триев очите со прстите
и ја уништував таа вештачка уметност!

Тоа е навика стекната пред неважна мерка време.
Тоа е навика на која уште немам свикнато.
Ми дава чувство дека сите тие нешта
наречени Перфекција се достигнуваат
а потоа за микросекунда ме враќа назад.


Тоа е чувство – веќе познато!
На моменти си помислувам - имам шесто сетило
И одеднаш сфаќам – тоа е нешто веќе осетено
Нешто што го осеќам секогаш кога го достигнувам врвот
И потоа ми светнува во мозочето – нема врв!

Тоа е не е перспективата црно-бело.
Тоа е една средина која не е ни сиво.
Тоа е една средина каде што владеат сите бои
Уметност без монотонија!
Време без димензија!



Тоа е нешто спротивно од Да – Не.
Тоа е една средина каде што нема веројатност .
Тоа е една средина каде што се е возможно.


Тоа не е партија шах,
Ниту пак партија бриџ.
Не е ни игра со зборови и букви.
Ами гимнастика на мозокот.
Бришење на границите.
Тоа е играта на способноста.
Играта да сонуваш разбуден.

It’s called perfection…
And its not unreachable,
but its not always reachable!

 

[RocknRolaa]

.......................

Не ми ја продавај својата совршеност,
покажи ми ги своите гревови
За да те видам тебе......
Не ми ги реди победите,
раскажи ми за поразите.
За да знам колку поднесуваш.....
Не ми зборувај за големината на твоето срце,
кажи ми за маленкоста.
За да видам колку можеш да дадеш........
Не ми го брои златниците во раката,
кажи ми од каде ти се.
За да видам колку си богат......
Раскажи ми за жртвите,трњата и болот
за човекот, за маченикот во тебе,
не ми го покажувај ореолот.
Зашто ако ми кажуваш за површината
ќе се удавиме во плиткото.
Држи огледало место да се сликаш сам себе.
Само така можам да те љубам вечно.....

 

[Грмуш]

Можеш ли да имаш доверба во некоја што очајно ја сакаш
можеш ли да знаеш дали човек може од љубов да сака
можеш ли пак да се заљубиш и да сакаш некој
можеш ли да оцениш и да не згрешиш повторно во ист чекор
можеш ли да бидеш цврст,да бидеш чудо од човек
можеш ли да не го носиш во срце овој лош спомен довек
можеш ли да прегазиш се за да опстане љубовта бедна
и пак да плачеш за таа истата да ти биде следна
можеш ли само еден момент да се бориш за чуства
можеш ли да ме сфатиш дека ме боли кога тебе те губам
можеш ли со бакнеж да ја исушиш солзата на вистот
што капна од срце плачејки за пак да биде исто
можеш ли да го извадиш срцето фрлено во корпа ко ѓубре
можеш ли да сфатиш што без тебе ме чека утре
можеш ли да разграничиш за тоа дали ме сакаш или не
можеш ли да го прифатиш моментот таков ко што е
јас не прифаќам ништо што повредува,ништо без тебе
мислам дека можеш да сфатиш,без ова не се сакам себе!:kesa:

 

[Medea]

Сезона

Овде вистинските вкусови се измислени.
Уште нема зрели кајсии
па мора да ги барам
во краткиот здив на Орбит новите.
Надевајќи се на летно решение.

(фрлам поглед на идното лето)

Си се смешкавме.
Под тополи, со полни патики памукчиња
како да сме газеле огромна пелена
(впрочем, градот некогаш е полн со гомна)
И коњите ги јаваме, ситнеж е тоа!
А можеме и да ги спалиме.
И да ги прежалиме.
Како и секоја минлива работа тука.
Само моето и твоето часовниче.
Во заедништво останува да чука.
Тик так, тик так.

Уште еден уапсен знак.
Време на 5 и 17.
Убаво е да си константа во променливи сезони.


(Те сакам, и покрај тоа што сигурно флертуваш со северни женки, лажејќи ги дека си од Италија заради тенот и името

 

[Кралот Марко]

Коркодилка

Во соништа мирни запаѓам јас сега,
и душата со тишина сакам да ја смирам
и кругот на мислата јас да го скратам
и очни капаци на очи да ставам
и отворена уста да ми се суши
и носот мој да дише безвезе
и снага на кревет да опуштам цела...

Сакам мир распростран да ме гали!

... (во истиот момент)
А Милка по стоти пат со својата рилка
зјае како бесна коркодилка!
Стани бе, да не станеш!
Стани бе за работа да се фанеш!

...(во истиот момент)
Толку од одморот мој мил,
кога дома чувам коркодил!

 

[RocknRolaa]

ЦИМБАЛ

Цимбалот што звечи да ти постоел отсекогаш,
премногу тивок за слух,
од далечини ветерот донесе звук...
Минал години провејувајќи во далечина,
другите ми кажуваа,
признавам не верував...

Ткае животот приказни,
дава рамења за потпирање глави,
зборови за утешување души,
срца за љубење....

Не е можеби судено секој да го чуе,
којзнае може треба да се заслужи звукот,
оваа мелодија која извира од непознато,
разбива внатрешно.

Овој звук,овој цимбал....

 

[Nightwalker]

Надеж (толку близу, а сепак далеку...)

Каде си светлино, ти, каде ми бегаш?
Потребна си ми сега, зарем не гледаш?
Како бегалка некоја, против судбина што се бори,
а зад себе оставаш сиви, вечно-пресушени кори.

Фати ме, дојди, па ракава ти ја пружам,
не дозволувај во овој круг без крај да кружам.
Ме измачува, излудува, остава без сила,
како врапче со штотуку откорнати крила.

Нели си вечна, секогаш си тука,
во секој од нас, сечие срце што чука?
Тогаш ајде, еве ме, на тебе јас чекам,
да ја залечиш ранава, додека уште е мека.

Не оставај ме без сон, ни да спијам буден,
Не сакам да бидам дел, од некој свет чуден.
Понеси ме со тебе, кон хоризонти нови,
или врати ме на стариот брод, на патот што плови.

Пак се губиш, реши се веќе еднаш,
и кај тебе владее суша, знам дека си жедна,
сакаш пак да воскреснеш, иако те нема,
да продолжиш како и некогаш, по старата шема.

Ој, Надеж, тука си ил не?
Не планирам да оставам на времето се',
сакам ти да ме исполнуваш, како и секогаш до сега,
а не да си ко кукавица, во клучен момент што бега.

 

[RocknRolaa]

Некогаш
Некогаш сум најсилната вејка на ветрот,
некогаш најслабата алка од синџирот,
некогаш сум злоба некогаш добробит,
и љубам и презирам,и убивам и живеам....
Некогаш имам сомнежи а некогаш сигурност,
некогаш помалку сум пријател а поголем непријател
и обратно..
Некогаш сум повеќе од она што мислам,
можам повеќе од она што правам,
имам сила како никој друг,но имам и слабост
која малкумина ја имаат.
Јас живеам во тоа некогаш,
зашто некогаш сум човек
а некогаш звер....

 

[Medea]

Слика

Си нацртав човече
и воз
во него патуваш
(така ми е полесно да те замислувам)
А јас сум глуварче
што се дува
покрај шините
кога беснее бура
намокрено
од спомени.

Важи, ќе мавтам со дланката.
И можам да бидам последниот лик
запечатен во мислите
како и последен вик
пред да заискрат шините.

Ќе си се сакаме
и меѓу облаци од чад.
Милји и мориња и ридови...
Соништа, кревети и ранци,
ќебиња, патеки и ѕидови
умор, пари и странци...

Не заборавај каде се заљубивме.
Клупата е тука се уште.
Би можеле некогаш да седнеме.
Ако се сетиме.

 

[Divider]

Росин'нка

Како тивки маглини над брегот на реката
се лелеат нежни искри на ранобудни светулки
и како превез од очи да се оттгрнува
сал ни сонцето растура сонлива копрена
од возблик и сладостие
жед и милост на љубовна воздишка
ни' измугрува ден над денови
како прозорец на животни игранки
и насмев,
се раѓа
праскозорна росин'нка
​