Ваша поезија!

[Blue Scarlet]

Sitting under a tree, smoking a cigarette ….
Looking at the smoke rising above,
Infinity of time, unlimited space …
Me, My eyes, My thoughts and My hart …
Oh glorious day, Sunshine through the branches …
Opened up a meadow full of colors and full of sounds,
Maestro please start ,
The music of feelings, divine raindrops …
Barefoot dance, circle in the light ,
Looking at the rainbow, smiling at the cloud ….
The rain mixed with sun, making love on day light …
Natures miracle landing on my skin…
Still barefoot dancing just feeling little rocks ….
Naked and lucid, I listen to the sound ,
Music of feelings playing in my mind.
So the day pass by and the night came through … Fanfare and drums …
The darkness land on my body , like a smooth cape… My nakedness hidden ….
So I fell down on my knees, on a candle light … waiting for a punishment , waiting for a prize …..
My head was bend down , my shoulders covered with my hear ,
Black as the night, long as a day ….
I heard the lash, striking in the silence, my back started to bleed …
And the rain kept falling, washing out my blood …
But the mark was still there laying on the earth…
The blood scars from the lash … opened up and crack ….
Through my skin , rising from my blood ….
Ecstasy of pain, blood tears from my eyes,
My hart in sweet agony , Chaos in my mind ….
Reborn with black wings … joining back the flock …
Unique and wild …. Caring a sign ….
Marked and alone … Living a new life ….

 

[Divider]

Caveat


​

‘Twas said of old, when dark things roam​

The saddened nightly souls cry​

Like me, as unloved or alone​

And when the shadows on the walls​

Slowly close the space around,​

The best is to run, to give the feet chase,​

With a candle lit or lantern o’ light​

To a room full of people or get lost in a crowd.

​

‘Twas said of old, when feeling down​

Of loss of love or short of breath​

‘tis bad spirits running and ghastly ghouls grinning​

Overcoming all joys of life and all that was fair is lost.​

Then, when the walls dissolve and wane​

And the water stops running free and still water tastes foul​

With a candle lit or a lantern o’ light​

‘tis best to keep on running, or get lost in a crowd.

​

‘Twas said of old, when asking questions never posed,​

‘tis better never having answers in the dark​

For if known, as one told ‘ere was world o’ men of new​

Hiding in the dark as ghastly ghouls and spirits foul,​

Then, and if found still wanting of a light or love’​

Jack O’ Wisps will snuff the candle lit or the lantern o’ light​

And Jack O’ Willows will put us on the gallows​

Or throw us into the wailing sea o’ storms.​

​

Ах, што се спојуваат една по една, нејсе, бујрум, уживајте!
​

The Lament of the Fallen​

When I took my own wings and became fallen​

As angels do when by own hand struck,
I took men's attire never knowing it stays on,
For I wanted to see love as mortal men do
so I must endure pain, envy, and desire.

​

And fallen, as I was, I cried:​

Oh Lords of heaven and of love and desire,
Why? Why do men die?​

Aloof, a voice from within said':​

You chose to be as them and jealousy will be thy name,
As One of scores, you will be set as plenty​

And the One to know thine true love’s face.
So despair none, my child of light,​

For as love shall come forth and true,​

So will pain and hurt, as it must!

​

Shameless, not vain yet proudly so,
I cried aloud and again said:​

Why? Why must I die?​

And the voice said’ as it was always told:
We, the fallen, as we once were​

Angel’s blaze, free spirits in the skies,
A fire, a sword and a translucent desire,​

Never shall we be again, for we’re forever down,​

Will remain a ‘ground, locked and bound​

Dying wingless, lost to the trumpets sound​

Yet in a dream, soaring in the depths of love.​

 

[RocknRolaa]

Јас сум

Јас сум,само обичен човек кој плачел во ноќите,
кој палел свеќа пред човечноста

Јас сум,се она што никогаш нема да бидам,
ниту ќе бидам она што бев

Јас можам да љубам посилно од било кога,
но не можам да љубам
како што љубев кога имав слабости

Јас имам сила каква што никогаш немав,
можам да го држам небото на два прста
и да ја издржам тежината на душава

А животот тежи онолку колку што
душата може да издржи

Јас можам постојано да ги слушам
псалмите за љубовтa
и во неа да ја најдам вечноста

Јас сум човекот кој живее,
кој некогаш живеел,
кој нема некогаш да е меѓу живите

Моето постоење било втиснато под ова небо,
јас сум победникот...

 

[Кралот Марко]

Чир на дванаеспалачно црево

Пушат сите и јас пушам,
ми е гајле што се гушам.
Пијат сите и јас пијам,
еден час јас дневно спијам.
Ниту пак диети држам,
се, со зачин јас си пржам.
И на супа, мелен бибер ставам,
многу лута јас ја правам.
Јадам храна и со конзерванси,
кога гледам, љубовни романси.
Море јас, се и нервирам,
за се и сешто, баш не бирам.
Така болки во стомакот си добив,
и низ ходник брзо, до докторот се пробив.
Докторе, јас во стомак болки имам,
кажи што за лек да зимам.
Чир бе имаш, чир, од желудникот малку лево,
на дванаспалачното црево.

И готово ме пресече... пуууу, да му се пљукнам, кај отидов кај го нјдов, тој доктор...
Море фала му на Бога, некој рече, напиј се сок од зелка...
И да тропнам у дрво, од кога испив, сок од зелка...
Немам проблеми...:sport1:

 

[Пеам на свадби]

Седум

Исплетени со нозе, раце и мртвило.
Ослепени лилјаци, живи но несреќно
затворени во ковчег.

Оскудна празнина а окото тежи,
на земјата тежи, внатре не.

Седум, собрани во ист ковчег,
кога на Земјата не можеа да се соберат,
под неа скукулено спијат.

 

[Medea]

Мека љубовна.

Се мирисаме како да сме
од стопен карамел
па се лепи нота шеќерна
на ноздрите
во сите мали вдлабнатини
на телото, недовршено од животна неподоба.
Се гледаме, како капки дожд, слепени една до друга
на прозорецот лизгаво
разговараме
едниот побрзо паѓа од другиот
но секогаш долу се дочекуваме.
Се допираме, како рози случајно сретнати
стрепнати од трње и кадифе
меко одвоени од моминска рака
"ме сака, не ме сака, ме сака, не ме сака..."

Се живееме еден со друг.
Чај од карамел, топли ноздри и дожд на прозорец
пролетни свежи рози и никаде рабови.
Совршен круг.

 

[Saladin]

Sorrow

Shadows, haunted by
a feeling that I could die
enormous pain in my soul,
A tornment of saddness,
Lacrymosa and madness
A handful of tears
for all of these years
For someone I knew
A long time ago
for now she is dead
and I won't see her any more

She was a human
with a heart of an angel though
a soul full of inspiration
that can make your minds flow
in a stream of hopes and dreams
and insouciance of a young boy

I asked my self too many times
What if she lied
What if she died
Would it be ever the same
or would I take the blame
For ever believeing her,
for ever loving her.

Still darkness is set in my heart
from the days that drifted us appart
Lingering in irrelevance and contempt
as she merely touches the death
Shall I ever wake up from this horrible dream
or would she forever be hiding of my screams

 

[Medea]

XY

Мажјаци и женки,
меѓу нив нерви тенки,
богомолки ли се,
очи црвени од страст им горат,
за превласт во кревет се борат,
едниот од нив на крајот секогаш умира,
оној што мислеше дека е Алфа, борец и страдалник истовремено,
добива удар онаму каде што е најочекувано,
центрирана перипетија за женка со мета,
ох, и во инсектариумот создадов метафора што цвета...
А цветот оди на неговиот гроб.

Ниедна жена не смее да е роб.




Мизерни рими, ама помина денов, можам да си го дозволам тоа.

 

[даки]

В Е Л И Г Д Е Н


Се насобрало народ во куќата Божја
велигденска слава слават
зборови на усни:
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА!
Во раце им свеќи горат,
најубави желби
зборови на усни:
]ХРИСТОС ВОСКРЕСНА!
Се насобрало народ во куќата Божја
велигденска слава слават
попот молитвата ја чита со зборови на усни:
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА!
Славата ја слават богати,сиромаси,
црвено јајце како крвта Христова,
мирисен темјан како душата негова
ХРИСТОС ВОСКРЕСНА!
Сега кога стојам пред куќата Божја
се уште ја слушам молитвата Христова
на Голгота гол со рани крвави
молеше за народот ерусалимски
од лажен пат да се врати
со зборови на усни:
ЕLI! ELI!
Ги пречистивме гревовите наши,
а јас се уште ја гледам солзата Христова
зборови на усни:
Eli, Eli,LAMA SABACHTHANI!


Даница Петровска

 

[Господ]

The fetish called hatred


I feel it
deep inside.
Poison to my heart
it grows inside
like a parasite
and yet I caress it.
Like a loving parent
tenderly
I hold it in my hand.
I let it grow
so large its overwhelming.
And then I snap.
Burning,yet satisfying.
​

 

[Divider]

Ма-Ста-Пе и се кажано!

МА-СТА-ПЕ

Ма-Ста-Пе сум јас, и рикам на цел глас
Ретардиран сум, глуп и прост
Знам дека за мене нема спас
Треба да се убијам, фрлам од највисок мост.

Почнав да шкрабам и глупости да пишам
Како морон постојано рикам
Знам дека треба сам себе да се бришам
Ама кога тоа ќе ми кажат почнувам да викам.

На цел глас се урлам кон сите: ДОСТА Е
Не признавам дека сум мрднат
Поезијата моја, стихоклепна и ПРОСТА Е
Но полезна за запек и столица тврда.

Кој глупости да чита мои посака
Безвреден сељак и морон е невиден
Со песни те мои запечна ќе си олесни мака
Пролив ќе го фати завиден.

Ма-Ста-Пе монголоидот сум јас
ДОСТА Е, ОСТАЈТЕ МЕ, ДОСТА Е
Постојано рикам на цел глас
Знам, поезијата моја стихоклепна и ПРОСТА Е.

Јас сум Ма-Ста-Пе будалата,
Камо среќа да си ја скршев главата,
Да отидев во болница,
Да ме врзеа во лудница, во лудачка столица.

Но и натаму пишувам стихоклепни лајна,
Не знам никако да запрам со оваа шлајмојна
Гомениците не ми ги мие ни реката Рајна,
А ниту сите води крај Франкфурт, градот на реката Мајна.

DOSTA E, ZNAEME, NEMA KVALITET, DOSTA E, BALJEZGARIJAVA TVOJA, PROSTA E!

 

[[zEUs]]

Илузија.

Да постоел јазик со кој би можел да те повикам
би го научил лесно

Да постоел знак со кој би можел те повикам
би го знаел

Да постоело нешто со кое би можел те повикам
би го направил тоа

Да постоеше би била со мене
ќе сме сами на некое место, држејќи се за рака
и без збор би кажале се.


Илузијата и јас.

 

[radica]

Некогаш


Понекогаш знаев да те барам низ судбината,

понекогаш знаев да те барам низ сокаците,

но премногу знаев некогаш.

Сега копнеам по судбината

за која мечтаев,

те барам по стиховите

на стари листови запишани,

те барам овде и секаде

те барам никаде…

Понекогаш само понекогаш

ќе ме погалиш нежно, приспивно

на рамена ќе ми заспиеш.

Те посакувам низ ветровите,

те посакувам низ реките,

те љубам неизбежно.

Понекогаш вратата се отвара,

вратата од мојата соба,

те чекам…

Некогаш , само понекогаш

те посакувам,

си играм во твојата прегратка

пеперутка сум златна на твојата дланка,

но некогаш,

само понекогаш.

 

[Divider]

[FONT=&quot]Apocrypha

[/FONT]​

[FONT=&quot]When the fallen Lord arose from his slumber[/FONT]​

[FONT=&quot]He saw the world below and he roared in anger[/FONT]​

[FONT=&quot]He walked hard in full might and it wasn’t a gait of lumber[/FONT]​

[FONT=&quot]For he knew he must destroy the earth’s man’ger

[/FONT]​

[FONT=&quot]The earth trembled and shook as weary[/FONT]​

[FONT=&quot]And the sun was awake, yet dreaming[/FONT]​

[FONT=&quot]And the sky was brought down heavy[/FONT]​

[FONT=&quot]And the wind was angry and screaming

[/FONT]​

[FONT=&quot]Waterwheels on riverbanks stopped spinning[/FONT]​

[FONT=&quot]And the millers hid afraid of terrors unbound[/FONT]​

[FONT=&quot]And the mice and rats were found careening[/FONT]​

[FONT=&quot]And the Moonlight stopped loving the ground

[/FONT]​

[FONT=&quot]He stole the light, the love and the beauty of the morrow[/FONT]​

[FONT=&quot]And when He was done, he sat down weary[/FONT]​

[FONT=&quot]For he made the world anew full of people’s sorrow[/FONT]​

[FONT=&quot]And He reigned forever in the darkness uncaring[/FONT]​

Трепетлеење

​

На ноќ, од неодспица, со чаша в рака недопица,​

Чемерам на своја тежина, како црнила, сивеам на клетница​

И со судни здуф призраци како улаф се пенеам и профтивам​

К’д ми на клепка од наоко изсаслуде, пропнат се состресенијав​

А над таговии од милосии свои се црнеав, за како полјак в ледина​

Ил’ како падар на жолтелина в низија наскискина од трудови​

И темна корија, на мечкини шируми пустелија да се ѕемнам на сонцевина.
Припнав, како спотнат в кочија, се пропинав, небуден се прашувам,​

зар сал само сонувам, кај на кораб едрила, распнат се вомјзам, изрипав.


​

Се чудам на себесија, кал калојна ме в душа одендрува, за лудија​

А луд сум и постојам, не би за небил да се додржам, како на клин​

А си клавам в’гла’ чивија, и немам одмин на име и мои сивила​

Дека сакам да не би досакал, а на сакање, сум се поревал,​

Рикам, како ушленко, сепак дасл сум буиде не знам, или само сонувам​

Офтика сум, како да сум кашлица, а бесчујно како здивеев над трепетлика​

Се разбивам, нит сум цвеќе, ни миросија, сал сум прашалник во живпис на разнолис’ја​

Што зеленеат в пролетна љубовна соблазија и крај од’на руво од себесонија​

Знам дека сонивам како зимезелна иглика, прашања од неодмислија, на недоречија.


​

И со мака, реков, од неодспица, на чаша в рака неодпица, ја полагам на табла​

Душава в маглина која се измена, од премин на промена, в лудории, насмев​

В сонија од сништа, и на дух мои сеништа, не знае, да на најде создушија​

Прикрај,притаија, сакам да сон’нам, да се милосијам, в своја преграт, да пеам​

Да се прелестам, да се целуфам, на целуф, в уста медена, да знам,​

Да рикнам, и бездни да сплотам, река на река со клисура, една​

Како планина надвис на низија ил’небо над ледина во месечија,​

Да спојам во прегратка на среќиии и приближија сите мои езера​

Како што сонива за мене мојата душа прокопсана полна светлини и црнила.


​

Ех, од незнај, да жив се насликаш в прашања, а в чаша нектарии​

И на амборзија на усна в картија да те бакнува, полни мисли за знаења​

Завезден се прашувам, а ме буфтам ка’ ноќ која пребдејува,​

Сакам да знам, за вечни времиња, од која сум истаен и за што се воздигам​

Ил’ кога сум како заматуфен, за кого и која се будалеам​

Прашувам, вџашен, со чача е не исчашен на неголт’кна и недопица​

Гледам в зркало како сум ојден, заминат од од премор и недоспица,​

А стравувам ќе заминам в небидина, нечуен, без одговор и размислија,​

А да знам сакам, кој сум, чуму сум, што сум и да чујам вистин’ разногласија.


​

К’д ми на куден се проспнав, се однајдов и видов на патека​

Кај одам, а в сон чекорам, се сфаќам како скаска небиденка​

Солзнувам, а како душа ми недава, капка на образ се тркала​

Удолу ми оди главтаа, од несонијам на сон што си сонив беседија​

Повторно заспивам да би не небил одговор на прашањата​

Да би снил за лисјата кои ми лелеат в душа колната​

Како в пролет на ледина, ил’ в‘в волчја јазбина ил’ планинска корија
Оти кога сал сам се прашувам свои притајни прашалници​

А бегам од вистингласија на моите беседни думи и прашања.

Ednas me prasaa koj e najubaviot jazik ne svetot. Jas im rekov deka toa e makedonskiot jazik bidejki ima tolkava dlabocina i sirocina koja nitu eden drug jazik ne moze nikogas da ja dostigne. Za zal, se povekje makedonskiot jazik, onoj iskreniot, ubaviot, poetskiot, umira i nikoj ne go govori bidejki e polesno da se govori na novokomponiraniot, onoj od seriite na TV. Steta.

Ovaa pesna e posveta na mojata Makedonija, na mene, na Platnar koj bese posledniot poet na recta, na se makedonsko od mileniumite nazad od den denesen!
Eh, Makedonijo, te sakam i te voznesuvam!
​

 

[Medea]

Двостих

Се сакавме во темнина
ни ушите не знаевме како ни изгледаат
ниту пак бојата на очите
се беше длапка, а во неа љубов
како амбис на светот
Се љубевме во темнина
по допирот си ја научивме насмевката
неможно а смело, наборите на кожата
секоја брчка од радост или несреќа.
Во темнина.
Си постоевме, еден во друг.


Штом блесна првата Светлост.
Се разбегавме еден од друг
како лебарки во кујна
згадени од она што го знаеме
а никогаш не сме го виделе.
Се разделуваме
само кога Вистината ќе светне.