Ваша поезија!

[kat.<3]

Можам да слушнам нежно шумолење како што завесата се поместува
Но болката од метежот повредува силно
Не можам да го видам твоето присуство но знам каде си бил
И сакам да бидам пердув на милоста на ветерот

Не можам навистина да те држам, но те чувствувам во мојот живот
Колку сакам да те видам, но ти си далеку од мојот поглед
Знам дека сум слепа, но каде што одам, на крајот, јас знам
Ти ќе ги отвориш моите очи за да можам да го видам ветерот

И кога ја слушам бурата, знам дека ти си близу
И потоа ќе гледам во чудо како доказот се појавува
Брановите се моќни во твоите дрвја кои што ги наведнуваат нивните гранки
Само вистината останува бестрашна во моќта која што Ти можеш да ја покажеш

Го растура семето каде што фармерите не посеале
И кажува молитви на непознат јазик
Никој не знае каде ти одиш но гледаме каде си бил
И кога јас ќе стигнам каде што одам таму ќе го видам ветерот

 

[Mrs. Vedder]

Не сум јас....

Се гледам во огледало,
гласови од далечина “Убаво ти прилега”
а мојата кожа се гади од него, се препотува.
Во мене скриени зборови тлеат,
ме терат да го отфлам од себе.
Не сум јас за оваа улога,
јас незнам да се носам со ова убаво спакувано, суфистицирано одело.
Ми дава лажен сјај,
ефтин изглед истовремено и покрај неговата убавина,
ме отсликува со поинаква боја,
ме заматува, ме закрива.
Сепак, ова не е моето топло скривалиште,
Ова е нечиј костум,
Кој ми е толку неудобен и толку лошо ми стои.

 

[[vladimir]]

. Точка

Љубовта во корен ја пресекувам.
Таа толку ми е потребна,
но сепак недостапна
Надежта полека бдее и
во срцето и неа ја снемува.

Само спомен остана.
Што можев,
а што неуспеав да направам
Што сакав,
а што неможев да добијам
Кого губев,
а кого не заслижував
покрај себе.

Посакувам да ставам точка,
и никогаш да не зажалам.
Точка,
без трошка каење
и кога би ми останал уште само еден ден,
само еден ден живот
би застанал
и со скриена насмевка
би погледнал кон сонцето
каде едни очи и еден лик
вечно ке ми се врежат во сеќавањата
и потоа....Крај...ТОЧКА

​

 

[џимеј]

Свилени стихови

Ко мисир...
Онај ти рече - земи апче за гла.
Ќе паднеше в езеро, те куртуливме,
беше пијан 3 недели, те куртуливме.

Ко дебил се мочаше од мостон кај каналон, Боше срам немаше.
Ми теквит ко се љутеше ко бевме Леонардо.
Ко мисир...

Мојата учителка Лидија се вика,
и секој ден од радост блика.
Ми теквит ко имаше швалер и ко се буфтаја в џип зад Братство,
дур син и' беше на карате.

Кога ојде и и' рече - ти го сакам мешето, се напрајвте најубав пар.
И чистачкана од Писи, и Дудан од осмицана.
Ко онај педерон шо носеше бермуди сабајлето.

Сакаше да ја викаш пиле?... Ко паткана шо ја видовме в езеро.
Ништо не е ради мене, туку ради тебе е будалче, ради нас.
А тоа "нас" незнам дали постои, ти веќе немаш меше.

Ама не ги слушај злите јазици мој Џери, тие сакаат да не' разделат,
биди со мене, дај ми шанса, да бидам јас твојот Том.
Твојот Тони, неговите крофни.
И онај човекон од романса ко ќе одит на родителска.
И Столе ко ќе продајт уште некоја картичка.

Памтам на 28ми, ти дур вршеше работа,
јас седев и слушав кај шо ми ждригаја од криглата пиво.
И ко реков - не ме изазивај, ко игравме билјард, и ти изгуби.
Ко мисир...

 

[SSS-Stolica]

Денеска сакам повторно да сонувам дека си тука
повторно го дишам чувството во мене
Замина толку брзо
Догледање...

Знам дека сум буден и не ја пропуштив болката
погледни што не е во ред со мојата љубов
твоето срце излезе..

И се осеќам сам
не знам понатака
јас бев праведен
изгубив се...
иако сум вљубен
никогаш не сум дознал
што е тоа љубов
и се осеќам сам
каде си...?

Гледам во огледало наеднаш те видов тебе
како се смееш...
сега се огромни спомените во мене
живот без тебе не е живот...
и се осеќам сам...

Јас сеуште чекам
судбината да ми го покаже патот
да ми даде да живеам
и се чувствувам сам...

 

[etoile]

Here I stand...
hidden, within the shadows of night...
A poets life...
the paintbrush of imaginations.

On this written dream,
I'm reaching for the light...
non-ending convoy of creations...

One step forward...than...
two steps back...
its like, I can not change my destination
a, one way street
...a danger, awaits for the unsertain future.

Shall I...
like you my creative friends too...
rise forgetfuly from my sleep
winds along...
with their voices deep
...or, for still together
shall we go, or not...
...fare forth alone to front eternity,
seaking the light?
...hidden, within the shadows of the night.

 

[Raziel]

Here I stand...
hidden, within the shadows of night...
A poets life...
the paintbrush of imaginations.

On this written dream,
I'm reaching for the light...
non-ending convoy of creations...

One step forward...than...
two steps back...
its like, I can not change my destination
a, one way street
...a danger, awaits for the unsertain future.

Shall I...
like you my creative friends too...
rise forgetfuly from my sleep
winds along...
with their voices deep
...or, for still together
shall we go, or not...
...fare forth alone to front eternity,
seaking the light?
...hidden, within the shadows of the night.

If you're reading this
know that I enjoy this song
as well and that I like you
for liking this song
and that I love you,
and also,
the Earth and the Heavens love you
and the Earth does,
there's no other meaning to life than to become earth fertilizer
so flowers have nutrients rich soil,
accept it and see beauty in it.
-Beautiful weather is superior to love or to any woman.
The caress of sunrays is God.
Wind is God.
The Holy outside.
Leave your house,
write poetry,
love nature.
Kill

 

[Точкест]

Работа

Работа ли е работа
од понеделник до сабота
работа ли е во недела
да те тепа пичка дебела
работа за празник
гз мамин ко мазник
работа за беспари
во контињер огној распали
згреј се и молчи
сабајле на работа газдата ќе толчи
дал музејни архиви се толку битни
што останував до саати ситни
дал јуендипи лебот насушен ќе ми го дадат
или пак ко лани анално ќе ни го стават?
Дал за колосеум да правам флаер
ил да седнам и пијам кафе, ко фраер
Арт директорот штом надглава ти стои
знаеш дека за постерот ситно се брои
а кога проект ќе ми даде Буцо Лазов
ми доаѓа да се наведнам и да си каснам од газот.

 

[TpH_Bo_OkO]

Земја

Продирам со моите прсти низ тебе,
и сонувам за плод како дете за слатко.
Ја ли беше денот убав,
што енергија се беше расеала,
и роса грло што ми плакнеше
како нова пупка сред топла пролет.
Што ден светне, да впрегнам азган,
да дојдам да те орам, и да те орам горделиво
зошто си така ровка, та и тополите ти љубоморат
и ти држат сенка, проклети тие.
Јас сум земјо твој колку што си ти моја,
тоа јас го знам, а ти, се надевам.

 

[Сатори]

~Мртва актерка~
​

Како секоја мртва актерка,
бегам од штиците за да не ме фати прашината,
се хранам од темината
и барам вистина во мојата потсвест заранета со крв,
за да не морам да се правдам и да објаснувам зошто сум заминала,
од земјата каде вечно цветаат јорговани.

Се сеќавам на последната драма,
обликувана како дело на пресветиот Данте,
трагедија во три чина,
со девет слики,
пеколни.

Секој потег е извежбан со внатрешноста,
која што сака да се јаде сама себе од надвор,
како школка бисер што никогаш нема да го исплука,
да го истркала,
да му даде да ја види светлината,
да го краси грлото на дамата,
господарка на суштината.

Сите актери се аморфни суштества
проколнати да патат за сите пари и насмевки,
нараквици излабени во камен
од црна чипка,
гартери.

Никогаш повеќе актерка му велам на огледалото
и ја отварам вратата,
се што чувствував се зарива со целата сила на подот,
се лепи на таванот,
јас не знам да чекам,
исечена на два еднакви дела,
сеуште незакопана, а свежо мртва,
актерка.

 

[Razorblade Kiss]

Long shit.

In the cradle of the waves,
Lived a ship with sails blue.
Full of breeze, the vessel slaves,
The dreaded fate their being knew.

They pulled at oars in blistered days,
Ropes of muscle their arms did heave.
Dry beneath the sandy rays,
Exhaustion, thirst did their work achieve.

“Listen slaves, hear my words,
Your oars have weakened from the dagger sea.
But you will work in your steel girds,
Or The Gunner's Daughter I'll send to thee.”

Beside the shards of a briny tide,
The hissing whip did curl and fall.
From The Gunner's Daughter they did hide,
To hear the first of the oar slave's call.

On the surface,
Of an angered sea.
Dwelt a ship,
Of sails blue.
The roaring call,
Of an oar slave's plea.
The Gunner's Daughter,
Of the crew.

Now on the ship there was a man,
With a pistol, black as ink.
His daughter's feud did form a plan,
From the ocean days she used to think.

The gunner's daughter bled her words,
Of impassioned hate to the leather whip.
But they did laugh as would sea birds,
And cast their curse upon the ship.

Her father's shame of his child roared,
His gushing hate of sympathies throne.
But weep she did while cast aboard,
To hear the oar slave's deepened groan.

“Foolish girl of woman's mind,
You know but nothing of slavery's road.
This be the way of progressed mankind,
But take this ring I have bestowed.”

The gunner's daughter of fragile bone,
Looked upon the brazen ring.
The man's voice was of commanding tone,
And to her arm he did cling.

“I cannot take your swarthy hand,
I shall never marry what you are.
For my love for you is dry as the land,
Of the desert place with dusty star.”

She pulled her bony arm away,
And spat upon his sea worn shoe.
Beneath the thick cloud of grey,
She kissed a man not of the crew.

The gunner's daughter kissed a slave,
And murmured against his bleeding jaw.
For her crimson lips did he long crave,
As they caressed upon the broken law.

Over the gunwale their souls did fall,
Their love was rich and gushing down.
To the water their thought did crawl,
To kiss the gunner's daughter, renown.

 

[Сатори]

Секоја дисиплинирана солза се создава од восок,
мртви клетки кои што ми ја пијат душата,
како еликсир што од мирисот на телото се создава,
се поклонувам пред змијата која што ме остава
меѓу трњата од пластика што никогаш не венеат,
ја барам земјата за да ја бакнувам,
мртва.

Заминав како сите скитници на оваа земја,
да барам ритам во височините на планините,
а духот ми го закопаа во рамнините,
немам пропусница за да јадам здрави плодови,
слугинка на чистиот и нечестивиот,
најдете ми арсеник за да заборавам,
морфиум.

Водев љубов со сопствениот рак,
за да ја исполнам квотата на казната,
но ниту раката што ја сечам,
не може да биде доволна причесна,
Богу на верниците прими ме во раце како да сум дете,
поразена сум засекогаш, ете,
мртва.

Ги вадам влакната од косата за да плетам плетенка,
да го украсам ѕидот во светла боја,
кршам кристали за крвта да биде само моја,
немам желба за пиење туѓи гревови,
среќен си о Боженствен,
малечка избледена госпоѓица зависна,
морфиум.

Лажици, вилушки и ножеви гравитираат,
обесени со острилото кон мене циркулираат,
моќта замира затоа што никогаш не ни постоела,
турбината во главата запира,
сликите се повторно на своето место,
сеуште прогонуваат, сите метали ја погодија целта,
мртва.

Не знам и не сакам да разбирам,
течат очите по лицето за да не биде безбојно,
албино боженствена убавина,
вистински грда и потрошена рушевина,
се сечам по средината на стомакот,
за проклетата света симетрија, потреба,
морфиум.

 

[Medea]

Немам

Сама

Сина

Своја

Слободна.

Петтиот елемент изостана.

 

[*OSS*]

The Journey

Тргнавме.
Побарав лабело,
Добив срце на кое пишува love me.
Смело.
Побарав внимание,
Добив капаче обликувано во срце.
Капаче од Александрија
Која му го помати умот.
Или можеби тоа бев јас?
Продолживме.
Побарав промена,
Добив вечера во кабина скриена во шума.
Наполеонот ми го помати умот,
Или можеби тоа беше ти?
Повторно побарав промена,
Овој пат дадов порака во шише.
Но, водите беа премногу мирни,
Нашиот чамец не се лулаше,
Сета приказна беше мазна,
Ветрот полека не галеше,
Додека лежевме прегрнати
Играејќи Happy Tree Friends.
Невозможно,
Две немирни души да останат толку смирени.
Можеби токму тој мир пред бурата
Го донесе принудниот мир кој го носам во себе.
Принуден е.
Идентичен како оној кој беше во мене цело лето
Додека продавав сладолед на малечките,
Додека ги набљудував чекорите на луѓето
Не одминувајќи ги тие проклети скршени плочки пред вратата.
Идентичен мир.
Го барав тој мир, по цена на времето кое ми беше потребно.
Го барав тој мир.
Го добив.
Ниту твојот најголем соперник не ги одмина плочките,
Моите ги дадов нему,
Барав мир.
Барав покривка која ќе ме скрие од тебе.
Го избегнував секој поглед
Од страв,
Од таа разголеност
Која ја доживеав додека го држев во рака
Велигденското јајце.
Добив мир.
А ти доби виза која требаше да биде за двајца.
А мојата виза ќе биде само за еден.
Што сега?
Пак Повторно дуели преку подвижни бројки?
повторно пораки во шише?
повторно предизвици...
Повторно, јас и ти,
и нашиот бескраен излет во шумите на патешествијата,
шумите на незаситното копнеење по копнежот.

 

[Nightwalker]

Причини заради кои сакам да сум со тебе...

Затоа што го делам времето на такво кога сум и кога не сум со тебе...
Зашто уживам во секој момент минат со тебе...
За сите оние морници кои заводливо ме лазат на секој допир твој...
Или твоите бакнежи, кои ги посакувам како трофеј мој...
А што да речам кога ме гушкаш, и во тоа јас уживам?
На секоја твоја арома, која јас љубоморно ја опивам.
Не заборавам на твојата насмевка, како сончев зрак што ме гали,
Ни на сите нешта што си ги приредуваме, оние слатки задоволства мали
Можам уште многу да набројам, ама се' се сведува на едно
А тоа е дека одвај го чекам нашето гледање следно!=)