Ваша поезија!

[cernodrimski]

Адски молк

Молкот околу просторот го заобиколи
Мене така страсно ме зароби
На пањот од старот даб ме седна
Музите со потик што носеа ги викна
Маса од ела делкана ете тука се најде
Сонцето тажно ме поздрави кога зајде
Незнаев тогаш дека тоа е така страшно
Можеби затоа што невикав гласно

Карпата која евеја тука стои како час истрошен
На мигов овој кој неизвесен е и исплашен
Еден грам сила тогаш видов одникаде дојде
Дупка голема во карпа отвори и патека се виде
Адска дупка беше тоа кој не верува не верува
Глас грмна не беше Божји рече со стапалка се слегува
Ден како век шепот рече треба да знаеш се брои
Но ниеден досега кој стапалка сторил на место не стои

Муза проклета која проклетство носи за рака ме зеде
На патека од трња и глогови златно руно почна да преде
Кога круг еден со родан ќе стореше благослов од пцости даваше
Тресок со нога своја крива правеше и дете цицалце од мајка крадеше
Лордот свој во занес го викаше на гозба сега да и дојди
Заедно така како во времиња стари со пизмата своја да ја најди
Во крило свое широко да ја земе слуга ќе му биди рече сега
Озарена како час нероден на место тоа застана и нема веќе да бега

Муза втора која инспирација низ своја солза една ми подари
Беше тоа кип скаменет кој само една стапалка сега ми зароби
Кога осамена ќе биди кога мене ќе ме нема од местото да мрдни
Три века веќе пајажини ја јадат трошна е и од јадови тажни
Ако реков барем тука во адов корисен ќе бидам и некој корист ќе има
Две стапалки оставив така великодушно кои кип со радост ги зема
Бес страшен со оган жежок на грб во час се сурна
Во понор кој крај којзнае каде ли е кој ли ме турна

Муза трета која со благослов за љубов беше благословена
Овде на триста ланци беше врзана и со проклества покриена
Шест орди од пци со очи вжарени и канџи остри будно ја чуваа
Змии стотици илјадници со отров кисел патека затвораа
Немој грмна гласот кој небеше Божји душа да си лажеш
Слушни ти смртнику херој никој не е тука судбата своја на рака си ја носиш
Но сега ти врати се во душа твоја зрнце надеж гледам
Не сум милостив кога душа нечија јас земам

Морав о така морав брзо со итаница како гром да итам
Кон пањот од дабот стар да стигнам за потоа да не скитам
На помош тогај дојде една птица која незнам од кој сој беше
Песната нејна во занес ме фрли и сега мислам како време бегаше

Безименост






Овде јас немам име
Овде сум само безимено суштество
Така рекоа јатото птици кога одеа на југ
Гракаа во глас
И ние сме безимени па евене постоиме
Овде јас немам име
Само лик кој во водата го гледам
Напати ке затрепери напати мирен е
Напати кога бурата ке дојде со бес е прекриен
Ако утре сонцето заборави да ме грее
Тогаш сум се сокрил во безименоста
Сум се нашол во бескрајноста

 

[SSS-Stolica]

Yesterday had a gray days:
quiet, I will make songs to see
if it make you smile.
If you want to flee,
walk, I will make songs to see
if it forces pa 'live.

I have no reason to give
this fear that gives me
not return to see you anymore ...

I see the rain falling on my window I see you,
but it is not raining,
is merely a reflection of my thoughts,
I miss you today ... I just want to let you know, friend, wherever you are,
if you need encouragement, I give you
and if you feel alone, talk to me,
you will be listening even if you can not see,
but you can see ...

So many things I lost, I would say
keep only what was
a magical time that was born in January...
Sad eyes on me nest
and become part of my being,
Now whenever it rains, because I am without you ...

I have no reason to give this cold loneliness,
I need you so much more ...

I see the rain falling on my window I see you,
but it is not raining,
is merely a reflection of my thoughts,
I miss you today.
I just want to let you know, friend, wherever you are,
if you need encouragement, I give you
and if you feel alone, talk to me,
you will be listening even if you can not see,
but you can see ...

 

[kat.<3]

Photograph

Прстите на замрзнатиот под

Мелодијата на капките на дождот како пеат песна

Треперење го прави моето тело ладно

Додека одам до полицата



Ги гледам пред мене

Насмевки кои сигурно…

Ми припаѓале мене

Непознати лица толку познати

Дали биле тука секогаш?



Што се сменило?

Каде сум јас во овој свет?

Исплашена сум од реалноста



Би можела да ги донесам сите нив внатре

Но тие биле тука надвор, толку долго…

Не чувствувам дека тие ќе припаѓаат

во топлото



Се провлекувам низ нив, побрзо!

Мора да има овде одговор!

Дали е ова се што имам останато?

Каде е денес во мојата иднина?



Не можам да ја спуштам мојата петица долу

не можам да го испуштам мојот воздух уште

Замрзната сум, замрзната во времето

Знам дека ќе заборавам



Овде е

Овде е, само хартија

со бели и црни бои

Запри го моето срце, дури иако би можел

Никогаш не мислев дека ќе го најдам овде



Таму сум, толку малечка

Не се сеќавам, ни малку

Повеќе…

Таму се тие, нивните јасни лица

Дали се сеќаваат дека биле овде?

Дали се сеќаваат дека споделиле време со мене?



Сакам да плачам, сакам да викам

Сакам да го најдам мојот пат надвор

Од овој сон



Ова е се што имам останато

во кутија, на полица

во студот, во рѓата

Оставено да исчезне во прашина.

 

[Medea]

Скопје мое


Те дишам
како што го дишам неговиот здив...

Во липите што се гушкаат
сончеви зраци кинат листови
мириса на ден за Љубов
Ти си моја слобода...

Испратени погледи
(над сводот чист, планината ни наша, Чаршијата со мирис на ќебапи, патеки со ролерки
и траги од некој точак, ромските насмевки исполепени на раскрсниците, твоите жици, моите ноти, нашата музика, очи-костени, пролет која се раѓа во тротоарите и под нашите чекори)
Скопје мое.
Ме движиш
Како крв...
И во тебе
Сме јас и тој.
За тебе.

 

[Mr.D]

Chaos?
Is that the word how u feel ?
is that the house you live in ?
is that the song you sing?


Is confusion your resting ground?
Is doubt your best friend?
Do you live inside your head?
Do you feel you will fade due to you doing nothing and so much at the same time?
Are you scared?
Do you worry for someone? Someone?
Do you feel alive?
Do you feel anything?
Are you anything ? ? ? ? ? ? ? ?

 

[Скопјанка]

Голема љубов

Стоиме на брегот гледајќи се
сакаш да ме допреш,
да ме погалиш по лицето.

Ветрот си поигрува
со мојата коса
која блеска на зајдисонцето.

Ми се допаѓа, велиш
гледам сјај во твоите очи
додека ме гледаш
така гордо и воздигнато
стоејќи на карпата.

Ја наведнав главата и
се насмевнав,
почувствував како
руменилото ги обли моите образи.

Се насмевна и ме прегрна,
ги испружи рацете кон мене.
Тие беа полни со желба,
полни со живот.

И се уште стоиме така на брегот
и се гледаме додека ти
сакаш да ме погалиш
по лицето.

 

[Скопјанка]

Луди од љубовта

Слушај,
на радио ја свират нашата песна,
се сеќаваш ли како танцувавме.
Бевме најубави, најсреќни,
понесени од љубовта.

Не гледавме никого, за нас
постоеше само оној другиот,
го допревме небото,
на врвовите од прстите.

Да, се сеќаваш, ти стоев
на стапалата додека
танцувавме на врелиот песок
на оваа наша музика.

Ме носеше морскиот воздух,
ме понесе ти,
со својот здив врзан за мојот,
со својата насмевка
која секогаш е моја.

Слушај,
постојано ја пуштаат нашата песна
се сеќаваш ли како танцувавме.
Бевме најубави, најсреќни,
луди од љубовта.

 

[Razorblade Kiss]

Breakfast

Her mouth worked like parchment
over her toast
the dry rattle of bees
as slow morning redemption
curled out of her cup
in a hiss of white
and framed the thin face
that was just like her mothers.
Brittle bone kisses
and thoughts that left him empty
rattled the spoon in his bowl
and his fists
as his eyes scanned the obits
waiting for her breathing
to crush the ordinary of the room.
Suddenly her smile moved like a cat
crawling over the tablecloth
sending the dishes flying
and settling in the solemn
cracks and crannies of his heart
surprising the still ticking of the clock
and flick of his lips
breaking morning open.

 

[Скопјанка]

Утро е

Осамна топло и сончево,
со појадок во кревет
и една роза,
Утро е.

Свежината и мирисот на липите
допираат до нас,
низ отворениот прозорец,
Утро е.

Ме обвиваш со љубов додека
се кријам под твоето ќебе
каде ме чекаш ти,
Утро е.

Се смееш додека ме гледаш
како те обвивам
со својата топлина,
нежност и женственост,
Утро е.

Утро за тебе,
Утро за мене,
Утро за љубовта меѓу нас.
Утро е.

 

[Oblivion]

Far Into Love

I can see behind your eyes
That you're not afraid of who you are.
No more silence now between us
I'm amazed we've come this far.

Far into love, far into love
We're far into love, far into love.

Like a fire burned to endless
I know there's nowhere where it ends.
In the clouds we are flying
No more strangers, more than friends.

Far into love, far into love
We're far into love, far into love...

By Finity. :back: (алтернативна верзија на Above And Beyond - Far From In Love)

 

[Пеам на свадби]

Се е пространа поетична мамка,
и на твојата душа имаш занемена дамка...

Сеуште ти спијам во срцето и вените,
сеуште се гушиш во сонцето и спомените...

Не сум не ни приближно,
се изменив и патев.
Не сум не малата
ќерката на тате...

Животот те менува
те проѕира, те губи...
Често не се сигурни
неговите патишта груби...

Нов живот

Лажеш...
И тогаш кога мислам дека вистината ќе ја кажеш...

Свеста е мачнина и предизвик,
не ми е важно што си на животот небидник...

Од секоја беднина има и светлост,
од секое пијано има и трезно,
од секое мртвило има и живост
од секоја жалост има и нежност...

И затоа знам дека ќе те победам и земам.
Затоа знам дека ќе останеш назад.
Затоа знам дека без тебе ме нема,
затоа знам дека злото ќе го згазам.

 

[burn84]

Одиме кон светлината со...со брзина на иднината

Твојот здив е леден и сината боја зрачи од твојата кожа
Мислите ни се спојуваат а желбите ни се исполнуваат

Патуваме кон иднината, а багажот од минатото гори во вселената

Ја чуствуваме безвременската димензија
Се опиваме од сопствената љубов, и полека почнуваме да ја мирисаме својата смрт

Сега веќе небото е само точка, а океаните не постојат
Само нашите мисли лишени од сите сетила
Нема зло и добро, нема ништо...
Само Јас и Ти-како пловиме во сопствените мисли

И со самото тоа
што го знаеш бога
ти ме сакаш мене
јас се топам од тебе
и очите на старецот
но засекогаш падежот
умствената перцепција
со вештачка интелигенција
кон езерото на облаците
а во рака се краците
суштинска мизерија
а измислувам кризерија
се уште барам црно
но наоѓам само зрно
додека уште си злобница
јас те сонува во гробница

 

[Скопјанка]

Мирис на лаванда

Две линии нацртани на платно,
љубов прелеана во бои,
бои шарени, бои
кои личат на тебе.

Твојот лик во моите дланки,
го гледам и му се радувам,
имам дел од тебе на себе
и гледај, баш убаво ми стоиш.

Мирис на лаванда се шири во воздухот,
те смирува, знам, такво дејство има.
Во занес и опиеност,
во мракот, со рака ме бараш.

Јас сум облак бел
среде тој воздух кој те опива,
јас сум ветрец благ
кој те крева и ранува, можеби...

И пак разни бои се разлеваат
низ воздухот кој мириса на лаванда,
а облакот-јас, јазди низ нив
и доаѓа кај тебе додека
ти со рака ме бараш,
во мракот.

 

[Medea]

Ми недостигаш...

Без меланхолично кафе
Амели Пулен и грст дожд не можам да поживеам.
Затоа овој ден
кога и чизмите се бунтуваат што не спијат во подрум
ами, мора да излезат со мене надвор
верувам.
Патувачки сон зграбувам, со твоите сомнежи заспивам
плетам новости од стари весници
крпам сеќавања од нови случувања.
Бледнеам.
Пролет е.
А ние допрва се расцветуваме.
Да си ги запознаеме корените.
Од длабината нека почне се.
Ми недостигаш...

 

[Точкест]

Газ

Газ стопанкин сам останав на работа
А работа има на газ да паднеш
Газ мамин сите нешто ги боли
Како тоа газот еден ден не ги заболи
Газ работнички што се поти секој ден
Газ кој на први ќе седне во меана
Ќе пие и ќе се направи газ пијан
Затоа што парите ко со газ да ги заработил