Ваша поезија!

[Tyson]

ОДИ СИ

Ме остави сам со себе
Зеде се ` што може да се земе,
Ме стори сосем дребен,
За љубов друга,веќе нема време...

Оди си,оди си,
И не се враќај веќе,
Оди си,оди си,
Сам сум, но сосем среќен.

А ти пак ќе речеш,
Мораше така да биде,
Ко со нож ме сечеш,
ВО срцево нема живот иден.

Оди си,оди си,
И земи се` со себе,
Оди си, оди си,
И не оставај ништо за мене.

 

[Oblivion]

Carpe Noctem (алтернативна верзија на Carpe Diem од BliND )

The sun goes down
But don't you whine.
It will be alright
Elune will make you shine.

Moonlight shadow covers the day
And here you are again on your lonely way.

Meet the ones you love one more time
Tonight you are what you want to be.
On this blessed night, every tear is a crime
So don't you cry, there is no reason, you see.

Take your chance
Seize the night.
Hold my hand
And show me your might.

Carpe noctem, tonight.
Carpe noctem, every night.
Carpe noctem, now is the time.
Carpe noctem, my love.

By Finity. :back: (Thanks to BliND за некои стихови, ако не ти се допаѓа ќе побарам да ја избришат. )
​

 

[Сатори]

Сите малечки и гротескни дупки се продолжуваат низ мојот ‘рбет,
правилно по ширината
симетрично по должината,
великодушно запираат над анусната природна вдлабнатина,
во чест на сексуалната тензија
која што настанува при еротска инвазија
на горе лоцирана дупла Нормандија.

Со примањето добивам бројки на лото како визија,
за да исполнам мисија,
со ладна желба за убиство да се поклонам
пред комисија
и да јадам слатко испечени парчиња месо,
од телото на кравата.

Веројатно ја згрешив поезијата,
требаше да пишувам за ангели ...

 

[burn84]

инва-2,

Ледено сини
Очите ја сменија бојата
Сега тој изгубен човек гледа низ нив
Збунет од сите сенки во него
Очаен поради тагата во воздухот...

Знам дека сум сам на овој свет
Никој не сака да го прочита моето писмо
Никој не сака да ме држи за дланка
Но некој сака да ме види мртов со сласт

Веќе одамна, ова лудило ме полни со мазохистичка енергија
Но како што очите полека ја губат својата боја и сјај
Така и овој човек полека ја губи својата душа и својата надеж

 

[даки]

 

[Medea]

Првиот здив на денот
направен од шарени болскотливи парчиња
ги земам како дел од игра, диши, диши, издишииии...

...денес денот ми се открива.
Купив кисело млеко
со се киселиот поглед на продавачката
соседот ја шета кучката
а мачките бегаат под автомобилите.
Им се сака се.
Мене пак, не.
Имам што да правам дома
имам кому да му кажам што пишувам
има кој да ја прочита и оваа песна.
Денот почнува, трае еве веќе и со трагава оставена
и сеуште се чудам
Како можев да заборавам, да си најдам лице на околните лисја
паднати на тротоарот. Никој не ги собрал.
Така и мене денес. Никој не ме нашол.
Сама сум си доволна.

 

[џимеј]

Сети се

Инспириран сум, од Ристе од Припор
да напишам нешто, насловено како неговиот хит.
Можеби и нема рима, а и немора да има
затоа што тоа не е многу битно,
битно се присеќаваме на убави работи
обични за некого,
но... оние што се за мене и некому му се смешни
затоа што не ги сфатил, каква е нивната убавина
убавината на секојдневните работи.

Сети се кога го држевме в скут лап топот
и гледавме заедно филмчиња.
Сети се кога јадевме пилешки стек со пире
и јас ја зедов вегетата за да го зачинам.
Сети се кога после вечерата
ќе седневме в двор
и ќе го слушавме Мајк Олдфилд.

Сети се кога ти кажував дека Вил Смит
на крајот од филмот ќе умре, и ти ми се скара.
Сети се кога заедно го слушавме
новиот албум на Квин, само без Фреди овој пат.
Сети се кога ти кажав
дека сум плачел на Бохемиска Рапсодија.
Сети се кога го читавме Толкин
и кога ми ја купи бесценетата Недовршени приказни.
Сети се кога заедно навивавме за Милан...

Сети се...еве, се присеќам и јас,
на убавите работи.
Можеби се мали, ама битно е
од срце да се.

И пак ќе се потпишам...
Миљоре

 

[Oblivion]

With No Goodbye

Lost in the dark
Feeling so unsure
Nothing making sense
Everything's a blur.

Life is changing so fucking fast
Fun and games have come to pass
People yelling, people fighting
No more is my life so exciting.

It is only a matter of time
I can't explain the reason why
Tasteless and useless like a bad wine
Soon it will end with no goodbye.

By Finity. :back: (малку емо поезија)
​

 

[Пеам на свадби]

Немам веќе крв, проѕирни се вените,
те нема ни тебе, улиците парфемите...
Без цел во чекорите, делата-сторените,
ги даваш ли соништата, ги немам сопствените...

Фикција во погледот, со смиреност на дете...
Јас или таа? Не` сакаш и двете?
Погледни, не плаши се, иста сум ко вчера,
слободна без граница, повредена без мера...

Тука да те соблечам, облечам и вратам,
да спијам под пепелта, кога димот ќе го платам.
Немој не допирај ме, утре пак сум тука,
со образ стаклен заледен, без срце кое чука...

 

[burn84]

Дали зад убавата слика се крие уште убавина?
Или само мистериозни води во кој што можеби сум и јас?
На моето лице има само испишано бројка и ништо повеќе
Само еден човек како лежи на подот во неговиот дом
И си ги гризе своите одлуки на минатото
И хуморот на великаните
И доблеста на гордите
И стравот од вештачко супериорните

Се тоа спакувано во едно пакетче како подарок, цел живот го отвараме и само дел по дел гледаме.
Колку ли само не измачува што дури на крајот ќе ја видиме целината и ќе плачеме и ќе се смееме и ќе умреме од новите чуства што ќе ни ги вбризгаат.

 

[famarama]

Ох, ох ох... дојди ми спремна...
не наебана со денови...
со очи замаглени од желба
со глас растреперен од возбуда.

Дојди да играме без срам...
дојди ми...
да се осетиш како жена
која осека само дека е искористена
како задоволство
...и искористила слатко.

Дојди ми така, стегната...
дојди во највозбудлива руба
и насмеј се...
да ја осетам таа зачудувачка сила.

Дојди ми, како
свежо ветре низ прозорецот
ушетај ми низ собава
дојди, прилегни...
од левата страна на креветов.

Сврти се, да те истражам
топла да те осетам
отвори се како цвет
со влажност од внатре...
и кажи ми со телото дека ме посакуваш
дојди...расцветај...
дојди влези во градината на рајот
слетај полека...
како пчела на нектар...
поседи...малце...
убавината е задоволство засекогаш.

 

[Il Chino]

Инспиративна/испитна

Една мала басна,
со приказна јасна,
за новата фарса,
на тфб... пак ли треба тука,
Јасна?

Фрустрации ли мило?
Шиткачи на кило?
Мозочето ти е гнило?
Сивилото надвиснало.

Испитна тетратка празна,
вежбата нејасна,
базата празна,
сметката - нула.

Стипендија касни,
Касни порасни,
порасни не си веќе,
второ Б.

 

[ForMyLove]

Рано јутро, веч у раној зори
зачукала драга на прозори.
Устај драги, веч спавање нема
дошло време куфер да се спрема.
У куфеу бела марамица
ајмо драги горе на станица.
На станица дигла се прашина
за гуштери стигла је машина.
Ој машино пушти дима јаче
да не видим Мери како плачe:pos2::smir::pos2:

 

[buba]

Nemam dovolno zboroj a celo telo saka da kazi ,da izgovori kolku e tesko…nemam sila da priznam deka me boli …Del od mene se otkina,pa ne sum celosna...oti nema se…ustvari nema nisto…ja nema nasmevkata,srekata,igrata…gi nema tie denoj poke…so tebe nauciv se,pominav se,ama samo kako deca…ne e malku ama e daleku od dovolno…imase tolku mnogu pred nas I za nas…trebase da pominime uste mnogu…ama ne…ne sveti poke sonceto isto…ne se isti mestata poke…nisto nema smisla…Nema custva samo avtomatski se boram so zivotot…nema ambicii koga nema luge za koi vredi da se pokazis…a nemam ni na koj da mu se pozalam ,koj da me brani kako nekogas…nemam nisto…samo spomeni za edno vreme so bese najnaj ama kasno e…mi rece nema da ostajs da me povredat ,I nikogas ne ostaj vervaj...sekogas mi bese pogolemiot brat vo dobro I vo loso…ama me povredi nekoja visa sila…ne si kriv ni ti ni jas…nikoj ne e…samo ovaj zivot so ni e podaren a ne svakam zosto…koja e celta da trgnime po edna pateka a da ne stignime do krajot…koja e celta da iskusis nesto I na samata sredina ..KRAJ…stvarno ne e fer…ako me slusnis da znajs deka ako na nesto mu nema kraj to e ljubovta I pocitta moja kon tebe…
[FONT=&quot]Zasekogas tvojata pomala sestra [/FONT]

 

[Вештица]

љубов, колку лицемерна
знаеш да бидеш,
ти што можеш се
ја покажуваш својата сила
на нас, најслабите до сите.

И не мразиш и не сакаш.

А ние,
зошто не можеме да те мразиме тебе
ги мразиме тие што ги љубиме,
па така се мразиме и самите себе си.