Ваша поезија!

[Сатори]

Алиби

Мирно море во кристална кугла
и малку снег за помала монотонија,
воздух низ неговите раце,
моли се за мене мајко
додека умираш од кататонија.

Земи ги моите очи брате,
погледни преку синилото,
бакни го со поглед малечкиот таму,
синот што не го родив,
тоне во сивилото.

Па скрши ја куглата татко,
за да ме исечеш додека плачам,
тој ќе ја собере крвта
и моќта,
ќе ми даде да не бидам сржта
на твојот татко.
​

 

[Medea]

Шаренила



Не можам да го запомнам твоето лице
не можам да следам трага која мирис не ми остава
Не си веројатен, изгледа.
Мрзам што пишувам за мажи.
Ќе почнам да пишувам за моите другарки.
Ех.
Да не се тие, нема да имам вакви пориви.
Но, подобро е, да оставам овде вака, се.
Емотивна дупка
во неа црни крпи, како за магија.
И еден француски бенд во позадина очи ми замаглува.
О, огновите ќе ме стигнат...Колку и да сум ладна.
О, божјиот дар е љубов...Колку и да не сум гладна.
А март е далеку, а блиску.
Простете за конфузијата.

 

[Toreador]

Beseech the yearning hearts



You fell in my hands,
flailing, praying
lips morphed with mine

Beckoning for passion.
your flashing eyes,
floating hair,
the tip-touch of red and pink,
fantasies in the mind.

Pushed deep in the bed,
honey and love hath fed,
and you drunk the milk, the
paradise of me.

As the night bid rest
you exploded like
a dying star inside me.

Triggered by strangled flesh
I screamed your name.

 

[TpH_Bo_OkO]

Лето

На ладен камен седна
со ногата тој мрдна,
и птица прелета една
а тој ко да е сам...прдна.

Дејгиди ти лудо дете
зарем не познаваш култура,
додека птицата низ ветрови се плете
ти сит, прдиш и викаш ура.

Ај што седиш на камен темен
и со газ-песна минуваш лето,
ко стомакот да ти го стега ремен
о ти, неранимајче клето.

 

[Medea]

Думи



Ме чекаш
мек, намирисан и со волја за живот.
А јас ти ги давам само последните атоми сила
да ги собереш во тегла
и да ги оставиш на прозорецот.
И кога ме чешлаш
и ми го допираш вратот
зарем не чувствуваш?
Мојата коса е прекратка за да те восхити
мојот врат не успеал да се наежи.
Јас сум дама на снежните парови
ги водам за рака како забавачиња
и со нив имам нови планови.
Додека не видам, како витез паѓаш на колена
а јас со меч те објавувам,
со тебе нема сојуз ни близина
додека на работ студ задржувам.
И вака...
Моите списи се вистинити
а секоја нота од грло е сега искрена
не можам да лажам за ништо
најмалку за внатрешноста.

 

[Mrs. Vedder]

[FONT=&quot]Последен ден

Е, да знаев како денес немаше да имам бледо лице,
налик на старец со потрошен век.
Немаше да држам недогорен цигар и да
испуштам дим во знак на монотонија.
Не ќе го држев овој лист со жилава рака
која држи парче метал и струга по листот.
[/FONT][FONT=&quot]Не ќе пишував бесцелна поезија да знаев како.
Можда ќе седев на трон или ќе пиев вино од позлатена чаша
а немаше да се борам со мизерија и прегласна тишина,
ќе очекував повеќе,ќе станев незаситен,
а немаше се будам со потресна мисла и стари соништа.
Еве, се буди агонија,копнеж, носталгија,
[/FONT][FONT=&quot]мирис на гнило суштество-се гадам од себе,
желба да се наполнат овие гради со чист воздух,
плач,смеа,кризирам,грицкам усни,моите раце се потат...
Како да продолжам кога незнам ни каде застанав.
Бесцелно се борам против оваа беда,под кожа ми влезе,
навика бидна,се ежам и кога сум без неа-таа е мојот живот.[/FONT]
[FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]Можеби е подобро што сум овде,
зошто ќе станев незаситен,несопирлив,
жеден за уште крв и висина.
Јас верувам во моите моќи и знам дека се будам како чудовиште
под темна сенка кое бара крв за лично задоволство,
знам дека ќе продолжев,
но иако отсекогаш го сакав црното и црвеното
не помислував дека ќе спијам помеѓу четири црни ѕидови
и дека утре ќе се пролева моја крв како некогаш нечија јас што проливав....

[/FONT]

 

[Oblivion]

Living Alone

No one can see the pain that we hide
They're happy for us to keep it inside
Our fear is our own, they don't want it to be shown
Why should we involve them, why should they know.

We lived our whole life in confusion and fear
With the need to feel something so close, so near
Half of us living, half of us gone
And inside we know what we're doing is wrong.

The things that can help, the things that may heal
Are forever gone, never again we may feel
The loss of our love means the death of our soul
And there's nowhere to run when we're living alone.

By Finity. :back: (Инспирирано од вчерашните случувања)

 

[Пеам на свадби]

Џвакај ме колку што можеш повеќе,
не давај ми да кажам што мислам,
убаво преработи ја секоја моја мисла
во твојата фабрика за паушално лицемерие....

Немој да даваш да ти попречам,
во твојата екселентна компетенција,
не давај да продрам до тебе,
до твојата пакосна ингеренција...

Изобличи ги моите ставови,
само затоа што се супериорни,
мисли дека ми штетиш со нешто,
но постои и морална победа.

 

[Ѓорѓески]

Игра,
не е,
игла е, болка нема,
убавина своја,
одбивноста е таа што смета,
дебили на улици,
педери по кафичи.
Лаги и измами,
шепотења и паркања,
презервативи и ракија.
Глумење лудило,
дебилно и чудно,
малечка вистина
за измамената слика.
Луѓе или чавки,
луѓе се а гракаат.
ДАли ја предвидуваат иднината
или леб и сол си привикнуваат.
Историјата е голема
на оваа сиротија,
гладни и боси,
леб никој не им носи.​

 

[Вештица]

..САМА....

Апсолутна тишина...
Или не беше...
Бев само јас и мракот
и темнината...
Барав некој да биде со мене...
немаше...
Сакав да кажам дека има некој во мене
немаше...
Ги слушнав како виат
го видов на прозорецот...
Слета...
Беше ангел, но виеше ко волк,
подлабоко од волк...
Ми рече
,, Не можеш да си сама кога
други ја делат твојата самотија``
Одлета...
Јас сепак останав сама...
А не бев..

 

[moira]

Богови мои


О, богови, богови мои
Отров...отров ми дајте...

Јас...Маргарита, ве преколнувам,
ве молам...
седната простум,
со оваа чаша
во која е збрана
судбината наша.

Ако сте шкрти...
дајте ми ден,
дајте ми светлина,
радост во мојата разбудена биднина…
Донесете го со првиот зрак,
избавете го...бисерот мој драг.

Вратете му насмевка блага
и оној божествен дар
да твори и пее со сиот свој жар.
Ве молам...исполнете го сонот
зар не гледате...осамен е на тронот.
...

И бессоно изминува и оваа ноќ,
О богови, богови мои,
Ве молам...направете се што е во ваша моќ.

Се предава срцето на Маргарита,
кое за мирис на јасмин пита...
Маестро го чека...да ја земе,
да ја понесе во некое ново време...

Останува молитва, шепот...воздишка со сјај,
чекори...црвени...
идам...
земи ме во твојот Рај.

 

[Medea]

Драма



Во плиток кревет, длабока врска
надежи врзани за врат
садо мазо игра, болка од нежен допир
ти си само чекор до нов Ад.
Не постојам надвор од тие врати
немам сила, исправен свод
никој и ништо, нечујна вила
само размачкана и ебена на под.
Мораш да ми кажеш
кој ти ја купува радоста
и те пушта да ме лажеш скришно
сечејќи ми ја на половина младоста.
Карван морници низ грбот пустина минат
и со усни оставаш жештина да ме жигосува
Остави ме или земи ме.
Во мене крик што ме јадосува.

 

[Nounours]

Метро

Како мртво купче алишта
Фрлени на седиштето
Изгледаш како плашило за деца.

Луѓе влегуваат и излегуваат,
Никој не те буди,
Никој не седи до тебе.

(Уште една ноќ на пристаниште.)

Твојата докерска пот
Се меша со свежо истушираните
Утрински патници
И ти прави простор.

Нивните погледи
те прескокнуваат
те сожалуваат
те толерираат
те осудуваат

(Стониран декадент)

Но сигурно не те разбираат.

А можеби си и конечно
Среќно мртов.

 

[Medea]

Настинка за двајца



Кивни, кашлај
пушти бактериите нека играат балет во воздухот.
Мојот имунитет само тоа чека
Љубовна зараза
со температура, со треска
како првпат да се допираме
секој чекор емотивно вреска
така е добро кога се откриваме!

Во мојата соба мирис на чај
лимон, топлина и ќебиња на куп
ние двајца како мачки, предеме
со носеви влажни од настинка
уши што зујат и крпи натопени во мастика.
О, што е убаво кога сме двајцата болни
се гушкаме во несекојдневна ранливост.

 

[Сатори]

Тажни се моите соништа
за убиството на совршените парови,
толку нереални,
никогаш вистински создадени,
со очи како големи фарови
зелени
и желби продадени.

Го чекам следниот пар ножеви,
треба да стигне со возот од Недојдија.