Мислам дека не се разбравме за историската генеза. Зборував за постепената инволвираност на државата во регулирањето на работните односи, од времето на почетокот на индустриската револуција.
Денес на меѓународно ниво имаш механизам, МОТ, во кој членуваат владата (2), работодавците(1) и работниците (1) каде се носат препораки и конвенции кои мора да се имплементираат.
На државно ниво има ЕСС, каде се договараат сите прашања, проблеми и дилеми поврзани со работниот однос. Ист состав, различен сооднос. Така ти, или било кој друг, ако не сака да ги прифати тие работни услови, не мора да стапи на тоа работно место. Тоа е право, а не обврска и должност.
Само вие сакате нешто друго, и Тачер многу убаво го презентира вашиот проблем:
Концептот на социјална држава мора да се напушти. Едноставно, по 3 децении, мора ние да станеме неолиберална држава и конечно од држава од 3от свет (што и реално сме), да станеме држава во развој (што на папир сме)! Не знам зошто тоа го потенцираш како нешто позитивно.
За платата има Закон за минимална плата, а последниот се протна на незадоволство на работниците (т.е. нивните синдикати) затоа што им биле скратени ококу 200-300 ден! Во услови на Ковид, каде дневниот промет секаде е опаднат, а стандардот покачен, треба да бидеме среќни и со тоа. Сепак овие маханизми (МОТ/ЕСС) се креирани со цел инволвирање на сите заинтересирани страни во решавање на проблемите, динамика во односите, балансирање на силите, но и решавање на проблемите.
Улогата на владата во економијата е стриктно определена и ограничена и истата мора да се држи до својата улога и значење.