Многу добро се сеќавам на војничката униформа на дедо ми. Беспоговорно прифати да биде бранител, мораше по еден член од секоја фамилија, а тој беше единствениот кој имаше случено воен рок во својата. Син му сеуште беше на факултет, а ќерка му имаше едномесечно бебе. Дојдоа на врата, го побараа и отиде.
Иако беше релативно млад, немаше ни 50 години, имаше проблеми со срцето и проблеми со крвниот притисок. Во неколку наврати, моравме самите да го реанимираме и два пати го враќавме од мртвите. Беше страстен пушач, пушеше по две кутии на ден, што му предизвикуваше дополнителни проблеми. Без пумпите не можеше да дојде до воздух. Со истите, и со цел ранец апчиња отиде да се бори. За што и за кого? За политичари кои се откажаа од националниот идентитет и од државните интереси.
Не сакаше многу да зборува за војната, трошеле куршуми на празно и држеле некоја линија на фронтот. Ништо спектакуларно, ништо интересно.
Поранешниот претседател на Влада, застанал пред камерите, гледа како теле, и без срам зборуваше за родовиот идентитет и за либерализмот. Ок, ако е либерализам, што е со мојот идентитет? Каде е моето право? Не сакам да сум Македонец/граѓанин на Република Северна Македонија, не се идентификувам со вториот сегмент. Ама мора да ги прифаќаме различностите и да покажеме толерантност кон нив!
Отстапка по отстапка, додека не добивме Влада (и институции) со скоро 50% неписмени кадри од едно наше малцинство. И тоа малцинство има што да понуди, само гласа за радикалната политичка структура, која се трансформираше во таква од терористичко-герилска. Структура која крена пушка на својот народ и држава и структура која поддржува албанизација и радикализација во целото општество, дури и онаму каде нема Албанци. Истата застана зад тероризмот на Смилковското езеро и над тероризмот на Диво Насење.
Во нивните општини владее анархија, не се плаќаат даноци и се киднапираат деца. Сметките за струја и за водоснабдување се табу тема. Полицијата не смее ни да помисли да направи рација. Градиме соживот, но според нивните начела и принципи.
Дедо ми почина пред нешто повеќе од деценија, од рак на бели дробови. Нека му е лесна земјата и на него, и на сите паднати бранители и на сите бранители кои државата ги заборави, а починаа во меѓувреме. Но не ги заборави терористите, им даде директорски и министерски столици, па дури и функција претседател на Собрание, а наскоро и преседател на Влада!
Да не ги заборавиме ни нашите стратешки партнери кои им помагаа на терористите во текот на целата војна, ги кочеа нашите сили и бараа сразмерност на силите при пресметките. Никој не го почитуваше територијалниот интегритет на Македонија и не дозволија системот соодветно да ги санкционира сите терористи кои беа инволвирани во таа војна. А Рамковниот договор беше почетокот на крајот на желбата за продор и успех на просечниот граѓанин. Истите беа заменети со етнички квоти кои се пркосат и со Уставот и со здравиот разум. Се отвора работна позиција само за Албанец или Турчин, тоа го нема никаде!
Соживот на ова парче земја никогаш нема да има. Јавната власт не може да ги имплементира законите кои ќе важат на секоја педа од државата, што истата ја прават само обично парче земја каде може да се тера самоволие.
Излезе дека најголемиот непријател на Македонецот е токму Македонецот. Шака луѓе кои се вистинска анатема. Ако има правда на овој свет, ќе умрат во тешки маки.
Вечна им слава на сите бранители!