Апропо „Хомо“ што го спомнавме со 123456, го изгледав уште пред една недела и немав волја воопшто да трошам зборови за филмов, али денес си реков, кога веќе трошеле наши пари за вакво дело, па зошто да не го наградиме со соодветна критика.
Ќе започнам со еден цитат од рецензијата на С.У. која многу добро го опишува филмов:
На летербокс кога ме прашаа зар е толку лош филмов реков „се обиделе да го копираат Ињариту, ама не знаеле дека не можат“. Не дека Ињариту го смислил овој начин на раскажување, ама последен ваков филм ми беше неговиот „Amores Perros“. Филм составен од три различни приказни на ликови од различно социјално милје, чии приказни во еден момент се испреплетуваат и сè си доаѓа на место. Филм кој беше разработен одлично, што и не може да се каже за експериментот на Кокаланов и Изи - 6 епизодички од по 15тина минути со различни ликови кои на штур начин се поврзани и оп, тоа е „Хомо“.
Се кладам дека гледале некој ваков филм и си рекле: „ова е јако, дај и ние да направиме ваков филм, ќе лапаме награди“.
Единствено нешто што држеше внимание беше првата приказна за гробарот, што добро беше одигран од новајлијата Сергеј Димовски, сè понатаму беше лошо разработено и лошо одиграно. И нити „Еј ти момче младо“, ниту „Лидуду“ изведбата на Дани, не можат да го кренат од понорот ова „филмско“ дело. Дело попознато меѓу филмските хохштаплери ко скопскиот „Небо над Берлин“.
Не изненадува досегашниот фестивалски тек со само два небитни фестивала, од кои едниот е СФФ кои се труди да ги пушти сите понови бугарски продукции и ко-продукции. Би се осмелил да кажам и дека ниту фестивали во Сурдулица или Власотинце не би наградиле вакво дело без приказна, а единствена можност за надополнување на листата со фестивали најверојатно би биле фестивалчичите организирани од ЕСРА низ Берлин, Париз и Кина, евентуално белградски Фест, косовскиов во Приштина и фестивалот на словенечки филмови во Порторож, ко фестивали кои исто даваат ко-продукциски филмови во кои нивните земји учествувале.
youtu.be