Одолговлекував да пишам рецензија за филмов затоа што заглавив во читање негативни коментари за него
Мене ми е еден од фаворитите на годината, не сакам „да го бранам" филмот но мое мислење (и доживување секако) е дека филмов е hidden gem кој иако звучи клише, ама навистина не е за секого. Океј, на форум сите сме дечки со истенчен вкус
ама што би очекувале од човек кој цели 10 минути ја осквернави Моника Белучи на филмско платно?
Love за мене го постигна се она што го очекував од него, експлицитност и хуманост, истата формула од Irreversible, филмот ако пренесува некоја порака (а тоа е многу тешко да се дознае нели...) тоа е пораката која кажува дека на крајот, сепак, луѓето се човечни и покрај сите срања кои ги прават/им се случуваат.
Ми се допаѓа што главниот протагонист во Love беше карактер кој е толку едноставен што секој од нас барем за миг би се нашол на негово место. Тоа ми е најдобрата одлика на филмот - ликовите во него не се прават дека се нешто повеќе од тоа што можат да бидат. Дијалозите во филмот се токму на место - кажуваме клише фантазии на девојки кои ги запознаваме, прометнуваме некоја филозофија и заинтересираност, ветуваме работи и после еден ден ги нема. Звучи познато? Колку пати сме поминале низ ова?
Експлицитноста на филмот може не мора до толку да биде нагласена, но неопходна е. Ное прави паралела помеѓу романтичната љубов (долгите прошетки на парот) и сексот со сите свои страсти and whatnot.
Ако експлицитноста, од друга страна, не ја помага приказната или не кажува нешто за ликовите, ми пречи. Има еден филм на Кроненберг, не можам да се сетам на името, со Виго Мортенсен е, каде главниот лик на сред филм од нигде никаде на скали ја присилува жена си на секс. Мене ми смета затоа што нема нешто што го води филмот до таму, со таа сцена како да ми го тргнува фокусот од приказната.
Овде не е така, овде на интрото ти покажува - еве што ќе гледаме цел филм, еве го машкиот полов орган ете го женскиот, повели.
Од друга страна, монтажата, музиката и кинематографијата се неверојатно изработени. Монтажата заедно со музиката и оние стотинки темен екран ја поткрепуваат тензијата, а кинематографијата и нејзините long dolly shots го прават филмот поетичен.
Ќе ја цитирам рецензијата што ја читав последно, дечкото рецензент вели
Колку и да зборуваат дека се грижат едни за други и да зборуваат дека врската што ја имаат е исполнета со страст, тоа никогаш не се доловува на екран. Актерите немаат воопшто меѓусебна хемија и нивните изведби се дрвени и лоши. Ликовите се потполно оставени во втор план, а тоа е разбирливо бидејќи немаат ни воопшто време да се развијат и оформат од сите секс сцени исфорсирани во приказната.
Не знам дали ја гледал menage a trois сцената, ама тука има страст како нигде во друга уметност.
Актерите имаат неверојатна хемија помеѓу себе, а главниот лик се развива и менува до крајот на филмот.
А крајот, крајот го враќав едно десетина пати досега и го чувам филмот само за да го пуштам одвреме навреме... Неверојатен крај. Го прегрнува синот и девојката која никогаш веќе нема да ја види. Јас поубаво нешто одамна не сум видел. Ме прави среќен што го сакам филмот како уметност.
. Иначе у глобала, ич не го можам тој "мк рецензентски речник", премногу "фенси" за мој вкус 
или 
како сакате. Многу добра камера со прекрасни мукики/саундтрачиња у позадина. Посебно тројката. Епска сцена.
