Астрономија (истражувања, откритија, новости)!

[G e G o]

Откриен нов извор на космички зраци

Користејќи го Високоенергетскиот стереоскопски систем (HESS - High Energy Stereoscopic System; мрежа од четири телескопи кои работат на фреквенција на гама зраците, лоцирана во Намибија, Африка) астрофизичарите открија извор на многу силно високоенергетско гама зрачење, кое потекнува од облаци на гас во близина на центарот на нашата Галаксија. Зрачењето, најверојатно, се јавува како резултат на взаемно дејство помеѓу космички зраци (високоенергетски протони и останати атомски јадра) и облаците од гас.

"Високоенергетско гама зрачење распоредено во тенок појас околу центарот на Млечниот Пат. Зрачењето, најверојатно, е резултат на забрзани космички зраци"

Научниците можат непосредно да ги мерат космичките зраци само во рамките на Сончевиот систем. Изворот на галактичките космички зраци се уште е непознат. Меѓутоа, кога космичките зраци ќе се судрат со протоните во меѓуѕвездениот гас, тие создаваат цела низа на нови честички, вклучувајќи и „пи” (pi) мезони. Секој неутрален „пи” мезон (еден од трите вида на „пи” мезони) се распаѓа на два гама зраци, кои научниците можат да ги регистрираат.​

"Остатокот од супернова Sagittarius A East, во галактичкиот центар. Остатокот е жолтеникавата област во центарот на сликата, кој ја опкружува супермасивна црна дупка. Фотографијата е направена од опсерваторијата Чандра"Податоците од HESS системот покажуваат дека густината на космичките зраци во галактичкиот центар значително ја надминува густината на овие зраци во непосредна близина на Сончевиот систем. Оваа разлика во густината се зголемува како што научниците анализираат гама зраци со се повисока енергија. Тоа води кон заклучокот дека космичките зраци во центарот на нашата Галакција се неодамна забрзани, и тоа најверојатно во последните 10 000 години. Ова е прв пат научниците да пронајдат директен доказ за неодамна забрзани космички зраци.

Во галактичкиот центар постојат два можни забрзувачи на космички зраци. Едниот е остатокот од суперновата Sagittarius A East, за кој научниците сметаат дека е стар околу 10 000 години. Другиот кандидат е големата супермасивна црна дупка Стрелец А* (Sagittarius A*), која можеби во минатото била нешто поактивна. Сепак, потребни се повеќе наблудувања за одредување на изворот на овие космичките зраци.

 

[G e G o]

Симулација на судар на галаксии

Добро е познато дека галаксиите во Универзумот се зголемуваат и растат благодарение на меѓусебните судари, кои водат до спојување на нивната материја. Но, со оглед на тоа што галаксиите се состојат од огромен број на ѕвезди, доста е тешко да се направи прецизна симулација на еден галактички судар. Тоа е навистина тежок предизвик, дури и за најмоќните суперкомпјутери.

Но, еден меѓународен тим на астрономи успеа да направи нова симулација во која е прикажан судар на две галаксии. Таа прикажува дека во процесот на спојување галаксиите се поврзани со „мост“ од материја, истовремено исфрлајќи огромни опашки од прашина и гасови.

"Дел од компјутерската симулација, која прикажува две спирални галаксии во судар"

Нашата галаксија, Млечен Пат, далеку во иднината ќе се судри со соседната Андромеда (М31). Во овие симулации, научниците го искористиле Млечниот Пат како модел за судар на две спирални галаксии, кои се богати со гасови и во својот центар имаат супермасивни црни дупки. Тимот симулирал судари на 25 пара галаксии, со цел да се откријат клучните фактори кои водат до соединување на супермасивните црни дупки.​

Било забележано дека при судар на галаксии кои имаат помало количество на слободен гас, сударот на супермасивните црни дупки во нивниот центар може да изостане, додека пак, при судар на галаксии кои се богати со меѓуѕвезден гас и прашина, вообичаено следува и судар, т.е. спојување на нивните црни дупки.

При судар на две галаксии ѕвездите во нив меѓусебно не се судираат, туку „прелетуваат“ една покрај друга на големи растојанија. Меѓутоа, нивните гравитациони сили дејствуваат како еден вид на галактички кочници, кои го успоруваат движењето на двете галаксии. Па така, тие на кратко ќе се раздвојат, носени од моментот на своето првобитно движење, но ќе останат споени со „мост“ од заедничка материја. Под дејство на гравитацијата на „мостот“ галаксиите повторно ќе се спојат. Овој процес може да се повторува многу пати и да трае со милиони години. Со текот на времето, двете галаксии полека ја губат својата брзина и кинетичка енергија, се додека не настане конечно спојување на материјата и формирање на една нова галаксија.

При овие симулации научниците успеале да добијат и ефекти кои веќе се видени во Вселената. Најзначаен е ефектот на формирање на плимски опашки, т.е. трагови на ѕвезди и гасови кои се исфрлени при сударот. Астрономите, исто така, го добиле и ефектот на зголемена активност во централниот регион, што се манифестира со сјајно јадро и забрзано формирање на ѕвезди.

 

[Мармеладова]

Металните планини на Венера

Ако сметате дека зимите на Земјата се инспиративни, помислете малку на Венера, каде прекривка од тешки метали ја покрива површината и токсични супстанци на оловото паѓаат како снег! Површината на плантетата е доволно жешка за да може да се стопи оловото и некој други материјали, кои испаруваат во атмосферата и се кондензираат на поголеми височини, на планините на Венера. Неодамна Laura Schaefer и Bruce Fegley, Jr од Planetary Chemistry Laboratory при Washington University, St. Louis, се обиделе да го моделираат однесувањето на поголем број супстанци за кои претходно се сметало дека се можните супстанци на кои се должи рефлектирањето на радарските сигнали упатени кон површината на повисоките планини на Венера.

При изведувањето на моделирањето во предвид биле земени рамнотежите кои владеат при варијации на температурата и притисокот во ниските слоеви на атмосфеарата на Венера. При тоа биле земени предвид неколку стотина соединенија кои се формираат помеѓу C, O, N, S, Cl и F (кои се наоѓаат како гасови во атмосферата)и Cu, Zn, Ge, As, Pb, Se, Br, Cd, In, Ag, Sb, Hg, I, Tl, Bi, Te и Au (елементи кои вообичаено се наоѓаат во сублиматите во околината на вулканите на Земјата).

Maats Mons - една од највисоките планини на Венера​

Најголемиот број тестирани супстанци се покажа дека не може да егзиртираат при такви услови, но оловото и бизмутот кондензираат на соодветна висина. Заклучокот е дека бизмутитот (Bi2S3) кондензира на 1,6 km и има диелектрична константа околу 108, што е инаку важно за да се објасни рефлективноста на површината на Венера. Овој материјал кондензира на висина од околу 2,6 km.
Наспроти ова, PbS е стабилен на 0.0 km, но е помалку стабилен на 2,6 km и кондензира. Ова под претпоставка дека застапеноста на оловото на Венера е една десетина од застапеноста на овој елемент во Земјината кора. Други минерали како на пример галенобизмутит (PbBiS4), лилианит (Pb3BiS6), каницарит (Pb4Bi5S11), косалит (Pb2Bi2S5) при овие услови, исто така кондензираат.
Како закличок од ова исптување може да се изведе дека планините на Венера се прекриени со прашина од тешки метали која постојано се обновува од врнежи од метален снег. Ваквите наоди на тимот од Washington University добиени со моделирањ би можело да се потврдат од вселенско летало кое би било опремено со соодветен спектрофотометар.

 

[Мармеладова]

Гасна хроматографија на Марс… и во Чиле

Можноста за пронаѓање на живот на Марс ги интригира научниците и јавноста почнувајќи од 1877 година кога Giovanni Schiaparelli открил дека на површината на оваа планета постојат канали. Заинтересираноста за оваа планета не стивнува. Проектите на NASA и ESA (види: Beagle 2: Дали има живот на Марс?) кои беа лансирани минатата година како една од главните задачи ја имаат потрагата по живот. Во 1976 година мисијата Викинг на NASA за прв пат изведе експерименти за потрага по живот со двете летала кои се спуштија на црвената планета. Резултатите од оваа мисија сè уште сe дебатираат меѓу научниците. Неодамна тим од научници, работејќи во чилеанската пустина Атакама, изведе серија од експеримент и откри нови податоци кои би можеле да ги објаснат наодите до кои дошла мисијата Викинг.

Најновата успешна мисија на НАСА - роботот Spirit во потрага по живот
„Викинг изведе три биолошки експерименти и уште поважно тој имаше и гасен хроматограф со масен спектрометар (ГХ-МС) како детектор,“ вели д-р Chris McKay, истражувач во Ames Research Center на НАСА. Хроматографот всушност бил пиролиза-гасен хроматограф со масен детектор (Пир-ГХ-МС) кој овозможува да се измери составот и количеството на органски супстанци во почва на Марс.

Што значи Пир-ГХ-МС?
Пиролизата претставува во кој со користење на топлина се разложуваат супстанците на попрости соединенија. Разложувањето се извршува во инертна атмосфера (без присуство на кислород). Добиените супстанци при разложувањето може да се разделат со гасна хроматографија и потоа да се детектираат со масен спетроматар споредувајќи ги нивните спектри со спектри на стандарди. Со оглед на тоа што добиените супстанци и нивните релативни количества зависат од појдовниот материјал од резултатите може да се изведат заклучоци за составот на појдовниот материјал. Пир-ГХ-МС е флаксибилна техника и кога се применува не е потребно разложување на материјалите за да испарат. Наместо тоа се применува брзо согорување на примерокот кои потоа минуваат низ ГХ-МС за да се изанализира. Биолошкиот експеримент комплементатарен на Пир-ГХ-МС анализата се состоеше во детекцијата на консумираниот јаглерод-14 кој претставуваше дел од нутиритиент. Во текот на овој експеримент беше следено количеството ослободен O2 или 14CO2 кои може да бидат еминирани од постоечките микроорганизми.
„Тоа што го најдовме на Марс не содржеше органски материи, некаква (хемиска) активнност, но не во врска со постоечки живот“ вели McKay. Постојната контрадикција помеѓу мерењата изведени со Пир-ГХ-МС кои не детектираа органска материја над нивото од делови-од-милијарда (ppb - parts-per-billion) и биолошките експерименти, кои детектираа ослободен кислород и консумација на нутритиентот обележан со јаглерод-14, збуни многу истражувачи. „Ова беше вистинска загатка до сега“, вели McKay, кој заедно со своите колеги се обиделе да дадат поприфатливо објаснение во списанието Planetary Space and Science во јуни 1998 година претпоставувајќи „присуство на еден или повеќе неоргански оксиданси“ или, пак, „директно влијание на ултревиолетово зрачење“.

Пејзаж од Марс - испратен од леталото Викинг Rafael Navarro-Gonzalez од Universidad Nacional Autonoma de Mexico, Chris McKay и останатите соработници, го продолжиле истражувањето на оваа тема и резултатите ги публикувале во списанеите Science, откривајќи дека слични резултати со оние добиени со анализите направени со Викинг може да се добијат и во чилеанската пустина Атакама. „Во Yungay делот на пустината Атакама, Викинг би го нашол истото што и на Марс - отсуство на органска материја, нема знаци на живот, но некакви знаци од хемиска реактивност кои малку би изгледале како биолшки знаци“, вели McKay.
Една од причините зошто изтражувачите ја одбрале Атакама е тоа што претставува екстремно сува пустина со површина слична како онаа на Марс. „Во Северна Америка, кога се наоѓате среде пустина може да најдете растенија, грмушки, а може да најдете и бактерии, но Атакама нема вегетација“, вели Rafael Navarro-Gonzalez. Примената на Пир-ГХ-МС за анализа на почвата покажува дека во делот Yungay станува збор за многу сува зона, без присуство на органски молекули. „Никогаш не сме биле на место на кое нема органски материи во почвата“, вели Navarro-Gonzalez.
Во почетокот студијата беше изведена со пиролоза на 750 °C и беа детектирани мравска киселина и бензен во почвата од Yungay. Но инстурментот на Викинг пиролозата ја изведувал на максимална температура од 500 °C. Со повторно изведениот експеримент на 500 °C количеството детектирана мравска киселина било редуцирано, а бензен воопшто не бил детектиран. Ова сугерира дека „метастабилни органски супстанци (како на пример соли на ароматични и алифатични моно- и поликарбоксилни киселини) можеби се присутни во почвата на Марс, но не биле детектирани од Викинг“.

Научниците во Атакама - пејзаж сличен на марсовскиот „Сфативме дека местото изгледа слично на Марс, во кое скоро да нема органски супстанци“, коментира Navarro-Gonzalez. Овие резултати ги натерале научниците да се обидат да најдат бактерии во почвата. Обидите за размножување на бактериите во почвата не вродиле со плод, исто така не им успеало во почвата да најдат DNA молекули.
Интересно е тоа што органските материи пронајдени во почвата од Yungay беа во оксидирана форма, а тоа не е чест случај на Земјата вели Navarro-Gonzalez. Модифицирана верзија на биолошкиот експериментот во Атакама беше изведена со користење на хиралните супстанци L-аланин и D-glukoza (кои се произвдеуваат биолошки) или, пак, D-аланин и L-glukoza (кои се произведуваат при хемиски реакции) oбележани со јаглерод-13. Во обата случаи биле детектирани еднакви количества 13CO2. „Ова значи дека во пустинската почва постојат оксидациски сретства кои хемиски ги разложуваат нутритиентите“, вели Navarro-Gonzalez.
Со оглед на тоа што почвата во Атакама е слична со почвата на Марс може да се очекува дека ќе претставува полигон за тестирање за инструментите кои ќе де користат во идните мисии за истражување на Марс. „Ако може да научиме како добро да ги изведуваме анализите во Атакама, тогаш тоа ќе може да ни помогне при следната експедиција на Марс.“

 

[Мармеладова]

Се слуша ли нашиот глас на Марс?

Во Вселената, каде владее речиси совршен вакуум, вашето зборување или викање никој не може да го слушне. Но, што доколку се најдете на Марс? Како тамо звучи вашиот глас? Науката денес го знае одговорот. По најновите истражувања и многуте направени симулации, научниците дадоа една приближна претстава за тоа како би се слушал нашиот глас на Марс и колку далеку може таму да патува. Според симулациите, ако ви затреба помош на Марс и сте принудни да довикнете некого, ви останува да се надевате дека тој што треба да ви помогне е многу блиску.
Звукот низ воздух, вода или било кој друг цврст материјал, се шири така што една молекула се судира со друга, па таа со трета, и така натаму. Но, на Марс атмосферата е многу поретка отколку на Земјата и просечната оддалеченост помеѓу молекулите е 120 пати поголема отколку во нашата атмосфера.
Научниците од Универзитетот во Пенсилванија (Penn State University) направиле компјутерска симулација, за да дојдат до конечни пресметки колку далеку и на кој начин се шири звук во атмосферата на Марс. Доколку викате на цел глас на Земјата, вашиот глас би можел да патува околу 1,2 километри, во зависност од повеќе фактори, но на Марс таа одалеченост е нешто повеќе од 16 метри. Колку за пример, звукот на моторна косилка на Земјата може да се слушне и до 5 километри, додека на Марс само до околу 100 метри.
На Марс гласот патува многу побавно заради пореткиот медиум кој го пренесува, но зборувањето во таков медиум е уште почудно и не треба да ве зачуди ако не го препознаете ни својот глас. Секако, сето ова важи доколку зборувате директно во атмосферата на Марс, без вселенско одело и електронски помагала, т.е. доколку може да дишете во атмосферата на оваа планета, која воглавно е составена од јаглерод диоксид. Вашиот глас би бил многу подлабок, што е спротивно од трикот кога вдишувате хелиум, кога гласот ви е многу висок и пискав. Тоа е така затоа што звукот во хелиум се движи побрзо во однос на јаглерод диоксид.

 

[G e G o]

Три тројански месечини во орбитата на Нептун

Истражувачите од Институтот Карнеги (Carnegie Institute) и опсерваторијата Џемини (Gemini Observatory) открија три нови објекти кои ја користат орбитата на планетата Нептун. Овие тела се со големина на астероид и се наоѓаат во стабилна позиција на 60° пред Нептун, т.е. во една од Лагранжовите точки за оваа планета, што значи дека станува збор за тројански месечини. Со ова ново откритие Нептун сега има вкупно 4 познати тројански сателити.

"Шематски приказ на орбитите на четрите џиновски планети и локациите на тројанските сателити на Јупитер и Нептун"
​

Инаку, ова е четвртата стабилна група на астероиди во орбита околу Сонцето. Првата група се астероидите од Кајперовиот појас, потоа астероидниот појас помеѓу орбитите на Марс и Јупитер и третата група се тројанците на Јупитер, кои ги има над 1 800. Се претпоставува дека групата на астероиди околу Нептун е далеку помногубројна, но телата многу тешко може да се откријат заради големото растојание помеѓу нашата планета и Нептун.

Инаку, тројански астероиди (или сателити) се тела кои се групираат околу двете Лагранжови точки што лежат на орбитата на некоја планета (60° пред или по планетата). Во овие две точки силите на гравитација на планетата и на Сонцето се изедначуваат, па така секое тело што ќе се најде во тој регион ќе биде врзано во стабила орбита околу Сонцето, која е синхронизирана со орбитата на матичната планета. Првиот тројански сателит беше откриен кај планетата Јупитер во 1906 година, од страна на германскиот астроном Макс Волф (Max Wolf).

Научниците долго време претпоставуваа дека тројански сателити може да има и кај другите планети, но првиот доказ за тоа дојде во 2001 година, кога беше откриено тело во орбитата на Нептун, на 60° пред планетата.

Овој пат била направена и споредба на бојата на сите четири сателити, при што било утврдено дека сите се обоени во иста бледо црвеникава нијанса. Тоа може да биде доказ дека овие тела имаат слично потекло и минато. И покрај тоа што се уште е рано за било какви претпоставки, некои научници мислат дека тројанските сателити на Нептун и на Јупитер имаат исто потекло.​

 

[G e G o]

Метеороид удри во Месечината

На 2 мај оваа година неколку научници од НАСА имале невообичаена можност да бидат сведоци на удар на метеороид во површината на Месечината и тоа да го снимат со камера. И покрај тоа што ваквите удари на Месечината се релативно честа појава, овој е значаен по тоа што е направена најдобрата снимка на вистинска експлозија на нашиот природен сателит.

"Блесокот од експлозијата во Mare Nubium"​

Метеороидот имал дијаметар од 25 сантиметри, што сепак било доволно за да се создаде 14 метри широк кратер, со длабочина од околу 3 метри. При тоа била ослободена енергија од околу 17 милијарди џули, што всушност е еднакво на експлозија на 4 тони ТНТ. Инаку, метеороидот удрил во Морето на Облаците (Маре Нубиум), со брзина од 38 км/с. Сите овие карактеристики на ударот и создадениот кратер се пресметани врз основа на времетраењето на блесокот од експлозијата (4/10 од секунда) и развиената магнитуа (+7).

За среќа, доколку исто такво тело удри во Земјата, тоа воопшто и нема да стигне до нејзината површина, туку ќе согори во атмосферата. Инаку, овој удар бил забележан од истата група на научници кои минатата година, во ноември, регистрираа слична експлозија уште при првото набљудување.

 

[Мармеладова]

Големината на нашиов свет

Колку сме биле малечки

извор

 

[Мармеладова]

Мирисот на месечинската прашина

Месечинска прашина. Астронаутот на Аполо 17, Јуџин Сернан (Eugene Cernan), за оваа супстанција има изјавено: „Тоа е многу прекрасна материја. Само кога би можел да ви пратам малку“.
Почувствувајте ја - мека е ко снег и чудно многу абразивна.
Пробајте ја - „Не е многу лоша“, според астронаутот од Аполо 16, Џон Јанг (John Young).
Помирисајте ја - мириса како изгорен барут.
Но, како астронаутите ја помирисале месечинската прашина?
Тоа го има сторено секој астронаут што бил на Месечината. Тие не можеа да ги допрат своите носеви до површината на Месечината, но по секоја прошетка носеа малку од месечинската прашина во лендерот. Таа е многу леплива и се задржува на чизмите, ракавиците и другите надворешни делови од вселенското одело на астронаутите. Без разлика колку и да се труделе да ја отстранат пред да влезат во кабината на лендерот, сепак, дел од прашината си го наоѓала патот внатре. Па така, кога ги ваделе своите заштитни шлемови, тие можеле да ја почувствуваат, помирисаат, па дури и да ја пробаат „Месечината“.

На оваа фотографија белото вселенско одело на астронаутот на некои места е скоро сиво, како резултат на налепената месечинска прашина​

Џек Шмит (Jack Schmitt) ја имаше првата поленска треска добиена од едно вонземско тело, по вадењето на својот заштитен шлем. Но, за неколку часа симптомите се изгубиле. Другите астронаути ја немаа таа треска или, пак, не признале дека ја имале. Можеби поради тоа што сите останати беа пилоти и се плашеа да не бидат приземјени, за разлика од Шмит, кој беше геолог.
Но, најдобро што се сеќаваат астронаутите е дека месечинската прашина многу мирисала на барут. Скоро сите астронаути го имаат потврдено тоа. Но, немој да помислите дека месечевата прашина и барутот се една иста супстанција. Модерниот бесчаден барут е мешавина од нитроцелулоза (C6H8(NO2)2O5) и нитроглицерин (C3H5N3O9). Тоа се запалливи органски молекули, кои не можат да се најдат во почвата на Месечината. Доколку би држеле запалено кибритче до месечевата прашина нема да се случи ништо. Барем не нешто експлозивно.
Па тогаш, од каде доаѓа мирисот? Никој не може да објасни со сигурност. Но, сепак има неколку интересни теории.
Замислете се во пустина на Земјата. Што мирисате? Ништо. Сè додека не заврне. Воздухот одеднаш се исполнува со слатки, чудни мириси. Водата која испарува од тлото со себе носи молекули до вашиот нос, кои дотогаш биле заробени во сувата почва со месеци. Можеби нешто слично се случува и на Месечината. Месечината е нешто слично како и 4 милијарди години стара пустина. Таа е неверојатно сува. Кога месечинската прашина ќе дојде во контакт со влажниот воздух во лунарниот модул, го добивате ефектот на „пустински дожд“, плус некои интересни мириси.
Друга интересна идеја е дека причина за „испарувањето“ на гасови од површината на Месечината е сончевиот ветер. За разлика од Земјата, Месечината е изложена на топол ветер од водород, хелиум и други јони, кои се испуштаат од Сонцето. Јоните ја погодуваат површината на Месечината и остануваат заробени во правта. Но, само при мало нарушување ситуацијата се менува. Јоните многу лесно се поместуваат кога ќе бидат допрени од стапки, или од кое било друго влијание, и исчезнуваат при контакт со топлиот воздух во лунарниот модул. Јоните од сончевиот ветер помешани со воздухот во кабината од модулот ќе произведат најразновидни мириси.
Уште една предложена теорија е дека месечинската прашина е хемиски активна. Замислете како се формира таа. Метеороиди удираат во Месечината, претворајќи ги камењата во многу фин прав. Тоа е процес на толчење и кршење. Раздвоените молекули на правот бараат соодветни атомски партнери. Вдишете мал дел од месечинската прашина и што се случува? Слободните молекули си бараат партнери во мембраните на вашиот нос. Ќе почувствувате чудни мириси, кои подоцна, кога сите слободни молекули ќе се поврзат, ќе исчезнат.
Но, зошто скоро сите астронаути што биле на Месечината тврдат дека месечинската прашина мириса на изгорен барут? Дали е можно само да им се присторило дека е така? На Земјата се донесени стотини килограми од оваа прашина, сместени во лаборатории во Хјустон, но овие примероци немаат никаков мирис. Сепак, најверојатно астронаутите не згрешиле во своите проценки, затоа што сите претходно имале воено искуство, при што користеле оружје, па добро знаат како мириса изгорен барут.
Тогаш, зошто на Земјата месечинската прашина нема никаков мирис? Најверојатно поради тоа што била во контакт со влажен воздух, полн со кислород. Која било хемиска реакција што произвела некаков мирис веќе одамна е завршена. Ова не би требало да се случи, поради тоа што астронаутите имале посебни термоси во кои во вакуумирана состојба ја пренесувале прашината до Земјата. Но, ситни честички прашина најверојатно навлегле на краевите од капакот на термосите и тие го изгубиле својот вакуум.
НАСА планира да прати луѓе на Месечината до 2018, кои таму ќе останат многу подолго од астронаутите од Аполо мисиите. Тие многу подобро ќе можат да ја разрешат оваа мистерија.

извор

 

[Мармеладова]

Галаксии со маска

Оваа фотографија, добиена од вселенскиот телескоп Спицер (Spitzer Space Telescope) на НАСА, прикажува нешто налик на две ледено сини очи, кои ѕиркаат од зад црвена маска во форма на вртлог. Овие „очи“ се всушност јадра на две галаксии кои се соединуваат, NGC 2207 и IC 2163. Галаксиите се „сретнале“ пред околу 40 милиони години и почнале да се „намотуваат“ една околу друга. „Маската“ е направена од извртените спирални краци на галаксиите, низ кои, како бисери, се наредени јата од новородени ѕвезди. Ова е првпат јата ѕвезди од ваков тип, меѓу астрономите познати како „нанижани бисери“ (beads on a string), да бидат забележани во галаксиите NGC 2207 и IC 2163.

​

Подготвени за маскенбал - NGC 2207 и IC 2163 (За поголема резолуција, кликнете на фотографијата; 73 kB)​

„Ова е најсовршеното нанижување што сме го виделе кај галаксиите“, изјави д-р Дебра Елмегрин (Debra Elmegreen) од колеџот Васар во Њујорк (Vassar College), која го предводи тимот што работи на овој научен проект. „Јатата ѕвезди се со еднаква големина и се подеднакво распоредени по должината на краците на двете галаксии“.
Астрономите велат дека „бисерите“ биле формирани кога двете галаксии се сретнале. Имено, ударниот бран кој се создал при судирот на галаксиите овозможил ѕвездениот гас и прашина да се придвижат и да се концентрираат на одделни локации, при што нивната густина пораснала доволно за да предизвика гравитационо колабирање на материјата. Кога овој материјал од ѕвезден прав се згуснал во дебели облаци налик на бисери, во нив започнало формирање на ѕвезди со различна големина.
Инфрацрвената камера на Спицер успеа да ги регистрира овие облаци од прашина токму заради тоа што тие зрачат во спектарот на инфрацрвената светлина. Имено, жешките млади ѕвезди кои се создаваат во облаците, го загреваат ѕвездениот прав од околните региони, при што тој почнува да зрачи со инфрацрвена светлина. Овој прав на сликата е обоен црвено, додека ѕвездите се обоени сино.
Податоците кои ги испрати Спицер, исто така, откриваат и еден особено светол „бисер“, т.е. јато од ѕвезди, на левата страна на „маската“, во кој има толку многу насобран материјал, што тој учествува со дури 5% од целокупното инфрацрвено зрачење од двете галаксии. Тимот, предводен од д-р Елмeгрин, смета дека можно е да постои и црна дупка во централниот регион на ова јато.
Инаку, галаксиите NGC 2207 и IC 2163 се наоѓаат на растојание од 140 милиони светлински години од нас, во насока на соѕвездието Големо Куче (Canis Major). Двете галаксии комплетно ќе се соединат за околу 500 милиони години.

извор

 

[^MooN_RideR^]

Три нови планети

Se zboruvase deka otkirile 3 novi planeti ne mi teknuva kako gi "krstija" No temata e sega za sega 3 uste kolku gi ima sto ne sme ni sonuvale za niv.i posle kazete deka nema na drugo mesto zivot osven na zemjata.

 

[Jane]

Си слушнал ама не си дослушал.
Последната планета од нашиот сончев систем, Плутон, е толку многу мала што веќе многу години се расправаат научниците дали да ја исклучат од сончевиот систем. Ако ја вбројуваат и неа, тогаш ќе треба да ги вбројат и тие три планети зошто се слични по големинасо плутон, ама проблем е ако направат некоја промена демек ќе имало проблеми во образованието, нешто како ќе се изучувало, дрн дрн јариња....

 

[bama]

Плутон веке го сметат за природен сателит,а за други планети мош има откриено и мош постои живот на други планети.
За едно 40 до 50 години ке има живот и на Марс бидејки Марс е млада планета и енос се обновува

 

[Овердрајв]

Плутон веке го сметат за природен сателит,а за други планети мош има откриено и мош постои живот на други планети.
За едно 40 до 50 години ке има живот и на Марс бидејки Марс е млада планета и енос се обновува

Бама, најискрено те молам да престанеш да пишуваш глупави постови по сите теми..

Живот за 40-50 години на Марс, кој што се обновува? Што пиеш? Да, можда ќе има живот на Марс за толку време, ама би биле научници или колонисти од Земјата, а не животни и хуманоиди што сами од себе си еволуирале од ништо за 40 години..

Плутон - природен сателит? На што? На која планета?
Плутон е класифициран како "џуџеста планета/планета-џуџе" (dwarf planet), заедно со Ceres и Eris. И толку од работава. Научниците не открија нови планети, туку ги (пре)класифицираа веќепостоечките.

 

[bama]

p.overdrive ако не веруваш оди во Штип на ГЕОЛОСКИ ФАКУЛТЕТ И ПИТИ И КЕ ВИДАШ ШТО КЕ ТИ КАЖАТ