А знам тука беше патот.Се враќам назад и пробувам по еден друг пат.Пак исто.
Се осеќав како да сум во амазонската прашума.Сега по трет пат пробувам,се враќам од почеток, и барам пат до Кривината на Треска,не ми се верува - нема.А Кривината На Треска знам тука е пред нос.Возам до влезот за езерото и вртам лево,и повторно заглавувам во „Прашума“.Спорав и излегов да погледам,од височинката ја гледам,Кривината на Треска за жал недостапна - и празна. До каде ли стасавме,едно „култно“ место на скопјани сме го изгубиле.Ја губиме ли Македонија. Потоа влегов во кругот на езерото (направено и од мој и ваши пари ) Ако се сеќава некој на Катлановско блато кое одамна го изгубивме,е на тоа ми заличи.Но сепак на неколку места имаше капачи со „ѕиври“ иако уште на влезот пишуваше-Забрането капење.Но за тие не.Сме го изгубиле и езерото.(и Македонија) Женами ме потсети на некој многу дамнешни убави времиња,кој сме ги тука поминале на ова езеро.
Но некаде мора да се оди сме тргнале и денот треба да се потроши,(а и внуциве се нестрпливи).
Продолжувам за Матка,кога сум веќе тука.Доле под нашиот манастир,се спуштам на реката Треска и си барам место каде да се сместиме.Иако е веќе накај пладне.А и тоа место можда е само ничијо или државно,но сепак пред православен манастир.Од почеток до крај на таа ширинка,се распослале пак оние со долги гаќи.Онде килимче,понатака пак,па некој влечки или шише или корки од лубеница,но некако се пикнав до водата колку да седнеме иако до нас имаше еден голем куп ѓубре.
А тие богами„ѕиврашите“ се по пет деца,и се знае врлање камчиња преку нас и слични полоши работи,затоа што сум на нивно.Сме го изгубиле и овој дел на Треска. Ја губиме ли МАкедонија.
Гледам дека тука не ја бива,еден од тие со големи заби го пикнал до пола црниот гољв во вода и си го мие,на те нане иако само нивни деца имаше во ладната вода.А уште еден германец не смета.
Решавам,пакујте се одиме на Матка.Опа зонско,и тоа секојдневно 7 дена.А наоколу само тие .
Дури и неколку семкари на патот за Матка.Знам за лична карта морам да носам,ама телефон не мора,(по устав уште не влегол во обавеза) па затоа продолжувам со кола до над централата. Потоа по кривините козји пешки.До Св. Андреа има само две клупи.На едната етеги пак тие,овојпат со пете деца,но и повојче на кое булата му го менува памперсот и го врла под клупа. До душа и нема корпа на тоа место,една понатаму е со ланското ѓубре полна.Инаку одат како чопор,нема шанси да се разминеш со нив необележан. Ја губиме ли и Матка-а и Македонија. Се вратив сепак жив,успеав а бев на нечија Треска и Матка.Деца од утре пак на нашите места.
-----------------------------------------------------------------------------
Кликни за повеќе...
Алал да ти е за постов, Анчо! Озбилно. Ептен јако ме уфура у ретро филм. Можам у живот да се кладам дека нема поише од 5-6 души шо до крај разбираат за шо распрааш у постов. Због генерациски разлози, јасно.
Иначе, да ти ја освежам меморијата, кривината технички се викаше „Глумовска кривина“ -- поради блиското село Глумово, нали. Татко ми, као стар Скопјанец, научил да плива на Вардар, уште пред ратот (оној од 1941) кога Вардар бил бистар и коа кленои имало као плева. И коа имало градски плажи. Ја као копиљ научив да пливам на Кривина. Као пола Скопје. На викенди, уз скара и со млатење као манијак по брзаците на Треска. Јебига, т'нка речна вода, бара интензивна моторика. Езерото „Треска“ бајаги отпосле се напраи. И му ебаа мајката.
Се сеќаам и тоа многу живо и на „ѕиврашите“. Со завратени ѕиври до изнад колена, неухранети и со неандерталски манири. Ама се сменија времињата друже. Ѕиврашите напраија парица, купија саглам купаќи, окрљавија уши. Ѕивра лесно се пресоблака, али неандерталскиот менталитет е жилава работа.
-----------------------------------
пред малку му ставив на Тапетарот Петар, „Ми се допаѓа“ за овој негов одговор.
тогаш се уште не сум знаел како треба,ме бунеше тоа што веднаш се јавува - Не ми се допаѓа
Петар извини,што доцнам.