Знаеш ли што би се случило да не беше државната интервенција во Америка? Види ја кризата 1929 и сегашната криза. Кризата е колку толку ублажена со тие пари што се фрлени.
А причините за кризата не ги барај кај сегашниве политичари, туку токму во дерегулацијата која што предходно е спроведувана:
Дерегулација
Критичарите тврделе дека регулаторната рамка не била во чекор со финансиската иновација, како на пр. банкарскиот систем во сенка, деривативите и вонбилансните финансирања. Во други случаи, законите се смениле или спроведувањето на нив ослабело во некои делови на финансискиот систем. Клучните примери вклучуваат:
Во октомври 1982, претседателот Роналд Реган го озаконил Депозитарниот институционален акт од Гарн-Св. Џермејн, кој го започнал процесот на банкарска дерегулација која ја потпомогнала кризата со заштедите и заемите кон крајот 80-тите и почетокот на 90-тите, како и финансиската криза од 2007-2010.
Во ноември 1999, претседателот Бил Клинтон го озаконил Грам-Лич-Блили актот, кој поништил дел од Глас-Стигал актот од 1933. Ова поништување било критикувано поради намалувањето на одвоеноста меѓу комерцијалните банки (кои традиционално биле конзервативни) и инвестиционите банки (кои биле склони на поголем ризик).
Во 2004, Комисијата за хартии од вредност и берзи (SEC) го либерализирале правилото за нето капитал, кое им овозможило на инвестиционите банки значително да го зголемат нивото на долгови до кое може да одат, поттикнувајќи го растот на хипотекарни хартии од вредност кои ги подржувале повторните хипотеки. Комисијата признала дека саморегулирањето на инвестиционите банки придонело за разгорувањето на кризата.
Финансиските институции во банкарскиот систем во сенка не подлежат на истите регулации како депозитарните банки, овозможувајќи им да си припишат дополнителни должнички обврски поврзани со нивната финансиска подлога или капитална база. Ова било случај и покрај дебаклот на Долгорочниот капитал менаџмент во 1998, кадешто моќните институции во сенка кои доживеале неуспех со системски импликации.
Регулаторите и поставувачите на сметководствените стандарди им дозволиле на депозитарните банки како Ситигруп да префрлат значителни суми на вонбилансни средства и обврски во комплексни правни ентитети наречени структурни инвестициони инструменти, прикривајќи ја слабоста на капиталната база на фирмата или степенот на лостов ефект или преземен ризик. Една новинска агенција проценила дека првите четири американски банки ќе треба да вратат меѓу 500 милијарди и 1 трилион долари на нивната билансна состојба во текот на 2009. Ова ја зголемило неизвесноста за време на кризата во однос на финансиската состојба на поголемите банки. Вонбилансните ентитети биле исто така користени од Енрон како дел од скандалот поради кој пропаднала таа компанија во 2001.
Уште во 1997, претседателот на Федералните резерви Алан Гринспан се борел да го задржи пазарот со деривативи нерегулиран. По совет на Претседателската работна група за финансиски пазари, американскиот конгрес, како и претседателот на САД дозволиле саморегулирање на пазарот со неофицијални берзански деривативи со донесувањето на актот за модернизација на стоковите појави од 2000 год. Деривативите како замена на неисплатен кредит (CDS) може да бидат искористени за избегнување или шпекулирање на одредени кредитни ризици. Обемот на искористени замени на неисплатени кредити се зголемил 100 пати од 1998 до 2008, со проценки на долгот покриен од договорите на CDS, до ноември 2008, се движел од 33 до 47 трилиони долари. Вкупната фиктивна вредност на берзанските деривативи се зголемил на 683 трилиони до јуни 2008. Ворен Бафет фамозно ги нарекол деривативите „финансиско оружје за масовно уништување” на почетокот на 2003.
http://mk.wikipedia.org/wiki/Финансиска_криза_2007-2010_година