- Член од
- 5 јануари 2008
- Мислења
- 532
- Поени од реакции
- 614
Андреј Арсенеевич Тарковски (на руски:Андреј Арсеньевич Тарковскиј) e дефинитивно најголемиот руски фимски режисер. Воопшто нема да биде погрешно ако се стави во листата на трите најкултни имиња во светската кинематографија, рамо до рамо со Стенли Кјубрик и Ингмар Бергман кој воедно имал исклучително високо мислење за Тарковски нарекувајќи го „најголемиот режисер кој животот на филмската лента го прикажува како рефлексија, како сон.“
Тарковски е дете на поетот Арсени Александрович Тарковски. Во едно интервју поставено на YouTube, Тарковски кога збори за својот татко, го спомнува влијанието кое тој го имал врз неговите размислувања кои подоцна му послужиле како инспирација за филмовите (се мисли на „Огледало“ каде што вметнува автобиографски елементи од своето детство и поеми напишани од неговиот татко) и на крај уверено го прогласува за најголемиот руски поет на 20-от век кој за жал недоволно јавно се експонирал.
„Филмот е голема и висока уметност и кога би ме прашале како го вреднувам, јас би го поставил некаде помеѓу музиката и поезијата.“
Многу е интересно неговото уникатно мислење и сфаќање за уметноста односно филмот. Во повеќе наврати имал изјавено како никогаш нема да направи ултракомерцијален филм во холивудски стил дури и кога би се нашол во состојба на беспарица. Еве уште еден негов интересен цитат: „Уметноста со која се бавам е возможна само во смисла ако таа не ме изразува мене самиот туку ако во себе акумулира она што јас можам да го фатам општејќи со луѓето. Уметноста станува грешна веднаш штом почнам да ја употребувам во свои интереси. И најважно е да престанам да бидам сан на себе интересен. Можеби од тоа и почува мојата љубов кон самиот себе.“
Сега нешто поконкретно за неговото творештво. Како што е познато А. Тарковски е автор кој избирал минимализам и квалитет пред квантитет. Доказ за тоа се 11 филма кои ги режирал. Како прв негов, условно кажано „комерцијален филм“ се смета „Ивановото детство“ во кој акцент става на дуализмот односно на категориите добро и зло. Овој филм му го донесува Златниот лав на филмскиот фестивал во Венеција.
Следен негов проект е филмот за животот на Андреј Рубљов- монах од 14-ти век, иконописец, агиографот на најпознатата до ден денес икона на Света Троица. Филмот насловен како „Андреј Рубљов“ (на руски:Андреј Рублёв) е награден на Канскиот филмски фестивал, а во Советскиот Сојуз е прикажан 2 години после неговата светска премиера во скратена верзија. (оригиналната верзија траела над 200 минути).
По романот на полскиот писател Станислав Лем- „Соларис“ во САД прави филмска адаптација од истоимената книга со научно-фантастична содржина.
Следен негов култен филм е „Сталкер“ сниман во некоја од балтичките земји на место кај што се наоѓала поранешна премногу загадена хидроцентрала. Тоа е причина за заболувањето на Тарковски од рак на бели дробови.
Уште еден филм сниман надвор до СССР е „Носталгија“. Самиот наслов на претпоследниот филм кој е сниман во Италија додека Тарковски не можел да се врати во родната земја во која се наоѓале неговата сопруга и син, доволно кажува за што станува збор.
Прашања за дискусија:
-Дали се согласувате дека Тарковски е еден од најголемите и најавтентичните филмски режисерски имиња? И зошто?
-Кој е вашиот омилен филм? И зошто?
-Дали е мит или вистина дека неговите филмови тераат на размислување бидејќи чепкаат во најдлабоките делови од нашиот ум и ги отвараат вечните философски прашања и егзитенцијалистички загонетки?-Што е маесталното кај Тарковски, а што е клише и досадно кај него? (доколку постои?)
[Ова е дискусија пред се' за делото негово, но исто така и за неговиот лик под кој се подразбираат неговите размислувања и ретки интервјуа.]
Тарковски е дете на поетот Арсени Александрович Тарковски. Во едно интервју поставено на YouTube, Тарковски кога збори за својот татко, го спомнува влијанието кое тој го имал врз неговите размислувања кои подоцна му послужиле како инспирација за филмовите (се мисли на „Огледало“ каде што вметнува автобиографски елементи од своето детство и поеми напишани од неговиот татко) и на крај уверено го прогласува за најголемиот руски поет на 20-от век кој за жал недоволно јавно се експонирал.
„Филмот е голема и висока уметност и кога би ме прашале како го вреднувам, јас би го поставил некаде помеѓу музиката и поезијата.“
Многу е интересно неговото уникатно мислење и сфаќање за уметноста односно филмот. Во повеќе наврати имал изјавено како никогаш нема да направи ултракомерцијален филм во холивудски стил дури и кога би се нашол во состојба на беспарица. Еве уште еден негов интересен цитат: „Уметноста со која се бавам е возможна само во смисла ако таа не ме изразува мене самиот туку ако во себе акумулира она што јас можам да го фатам општејќи со луѓето. Уметноста станува грешна веднаш штом почнам да ја употребувам во свои интереси. И најважно е да престанам да бидам сан на себе интересен. Можеби од тоа и почува мојата љубов кон самиот себе.“
Сега нешто поконкретно за неговото творештво. Како што е познато А. Тарковски е автор кој избирал минимализам и квалитет пред квантитет. Доказ за тоа се 11 филма кои ги режирал. Како прв негов, условно кажано „комерцијален филм“ се смета „Ивановото детство“ во кој акцент става на дуализмот односно на категориите добро и зло. Овој филм му го донесува Златниот лав на филмскиот фестивал во Венеција.
Следен негов проект е филмот за животот на Андреј Рубљов- монах од 14-ти век, иконописец, агиографот на најпознатата до ден денес икона на Света Троица. Филмот насловен како „Андреј Рубљов“ (на руски:Андреј Рублёв) е награден на Канскиот филмски фестивал, а во Советскиот Сојуз е прикажан 2 години после неговата светска премиера во скратена верзија. (оригиналната верзија траела над 200 минути).
По романот на полскиот писател Станислав Лем- „Соларис“ во САД прави филмска адаптација од истоимената книга со научно-фантастична содржина.
Следен негов култен филм е „Сталкер“ сниман во некоја од балтичките земји на место кај што се наоѓала поранешна премногу загадена хидроцентрала. Тоа е причина за заболувањето на Тарковски од рак на бели дробови.
Уште еден филм сниман надвор до СССР е „Носталгија“. Самиот наслов на претпоследниот филм кој е сниман во Италија додека Тарковски не можел да се врати во родната земја во која се наоѓале неговата сопруга и син, доволно кажува за што станува збор.
Прашања за дискусија:
-Дали се согласувате дека Тарковски е еден од најголемите и најавтентичните филмски режисерски имиња? И зошто?
-Кој е вашиот омилен филм? И зошто?
-Дали е мит или вистина дека неговите филмови тераат на размислување бидејќи чепкаат во најдлабоките делови од нашиот ум и ги отвараат вечните философски прашања и егзитенцијалистички загонетки?-Што е маесталното кај Тарковски, а што е клише и досадно кај него? (доколку постои?)
[Ова е дискусија пред се' за делото негово, но исто така и за неговиот лик под кој се подразбираат неговите размислувања и ретки интервјуа.]
