Се нервирам коа некој ми се дере на уво,сакајќи да биде центар пажња у цел автобус.
Се нервирам коа се буткаат,а гледаат дека има место за да поминат.
Се нервирам коа смрди на ефтина биртија за кафанџии,на кромид,лук,кубасици,салама и се остало.
А петок..петак дан за метак,стварно.Полни автобуси со стари луѓе,немоеш да поминеш од нив,ќе се наредат сите напред,ќе се фатат за шипката и пуштање само коа треба да се симнат.Толку да се без осет,незнам..:jaj:
Затоа последните 2 месеца,коа се стопли малку од малку си фурав пешки.Побрзо може не стасував,ама затоа сто пути побезбедна бев,немав страв од тоа дали во секој момент можам да излетам како партал и секако на нервозите поради простата маса им дојде крајот.