Знаеш ли што статус залепив денес на Фејсбук..не се секирај сега ќе ти направам апдејт.
Кога ќе престанеме да идеализираме,ќе престанеме да се заљубуваме.
Малку филозофски сум настроена вечерва(а кога не сум...),се прашувам себеси целиот живот дали е можно човек да се сака без призмата на идеализацијата.Јас на пример секогаш кога ќе се занесам по некоја кутра душичка(веројатно секогаш стигнував до занес никогаш до вистинска љубов) секогаш ја идеализирам од некој аспект,аспект кој е доволно добар за да ги покрие маните.На пример,фин човек,паметен ,духовит,карактерно цврст...притоа се бришат маните како...напати досаден,неизживеан,детинест...
И мене некој тоа ми го правел знам.Значи љубовта се темели на идеализација,затоа и е слепа нели?
Знаеш ли што е најстрашното,што ако човек доволно долго гледа?Ќе вроди ли тоа скептицизам доволно цврст за никогаш да не стане слеп?Ги спуштив сите карти освен една,неа некако не ми остава ,а е надвор можеби од разумно размислување,но што е разумно да му се невиди.Судбинската карта.Неа некако потсвесно и свесно секогаш си ја држам како ас во ракавот.Или таа ме држи мене....навистина не знам...
Како и да е,тој што бил доволно среќен да го почувствува она за што пишувам има поздрав од мене.
Сите останати...Како ви одговара така,ако сакате да ви поделам по една судбинска карта а?