Човек без верување е најсуров. Човек со погрешно верување е суров, но не толку како ништоверникот кој не најдувајќи смисла во било каков концепт освен насладата на грабањето не најдува никаква друга смисла во животот. Човекот со исправна верба е единствениот кој најдувајќи ја полната смисла на животот се смирил и може да живее со љубов и благороден однос кон светот.
Се сложувам но колку помалку верува толку е поблиску до ништоверноста и до нејзиниот разорен нихилизам. Колку повеќе верува толку е со поголема внимателност кон светот надворо од себе. Затоа и: 4 Љубовта е долготрпелива, полна со добрина, љубовта не завидува, љубовта не се превознесува, не се гордее, 5 не прави што не е пристојно, не бара свое, не се срди, не мисли зло, 6 не направда не се радува, а на вистина се радува, 7 се извинува, во се верува, на се се надева, се претрпува.
Е да, ама тогаш доаѓа до лажното сатанос правдање со „целите ги оправдуваат средствата“.
Тоа со добрината на неверниците е од краток период и најчесто во периодот на постабилен живот. Во случај на потешки искушенија, отфрлања, изневерувања, непроменетата грешна природа ќе го искаже животинското, а до такви искушенија секако доаѓа за секој. Тогаш или човекот ќе се изохоли или ќе ја согледа потребата од најдување нешто надвор од себе за надминување на грешноста. И верниците грешат, но во онолку намален обем колку што нивната грешна природа се смирила, ја намалила гордоста, себичноста, со попримање на Бог во својата личност.
Кажувањето дека светот и луѓето не се совршени претставува признание дека Светото Писмо е во право кога вели дека човекот го примил гревот кога се отклонил од совршениот Бог.
Како што реков не за долго. Може 2-3-5 години, но со годините без вера нивните личности ќе се изохолат.
Ако го обвинуваат Бог не би биле ни неверници ни верници би биле нешто како сатанисти.
Верата пренесла од своите поуки и во другите области, пример правото, обичаите, општествените морални правила и така натаму. Во секој случај главниот извор на вреднувањата е во верата.
Верата го зауздува злото кај човекот, и без верата човештвото не би отишло подалеку од времето на господарите и робовите (моќ, поседување). Христијанството воспитувајќи на љубов како спротивен принцип од стремежот за моќ го оплеменува општеството. Христијанството зборува за постоење на еден повисок принцип од оној кој е видлив за биолошките очи, принцип кој функционира, а се презема со ризик, љубовта. Злото во човекот избива и често и изместено ја толкува верата за да ги оправда своите стремежи за моќ. Тоа не е во името на верата, тоа е во името на човековата желба за поседување. Модерното време губејќи ја верата во Бог се повеќе го губи стремежот кон светото кон љубовта и се повеќе влегува само во потрагата на моќта, илузија на реалноста.
Мислам дека имаш сосема погрешна претстава, едвај дали има некој идеолошки систем независно дали е верски или граѓански кој не разликува добро од лошо. Мислам дека ги има кои се обидуваат, но таквите се многу ретки и не сум сигурен дали се доследни, затоа што при целосна релативизација треба да ја изгубат смислата на постоењето. Самата нужност од одредување, самото одредување на работи кои не се исто, што значи не водат во ист правец, предизвикуваат различни ефекти, значи дека тие се во извесна мера и спротивставени. Постоењето на спротивставеноста бара нивно разликување и вреднување, во потрагата кон се повисоките вредности. Без тоа не би постоел ни развојот. Бог во однос на Себе ги губи одреденостите, разликите, спротивставувањата, па и знаењето за доброто и злото попримат друг однос. Меѓутоа Божјата сеопфатност во однос на одреденостите, деловите, поприма законитости кои се одредливи и имаат истоветност во суштината но разлика во формата отколку истото на Бог кон себе. Тие законитости се универзални и може да се дефинираат како однос на целината во односот на деловите.
