Само две категории од личности, искустевно знаат како изгледа Рајот:
1. Оние кои заработија свое место во Рајот, после овоземниот живот;
2. Оние, кои по Божјо допуштање, на кратко ги напуштаа своите тела и со духот престојуваа во Рајот, за пак да се вратат во своите тела.
Вторава категорија е побитна, оти изворно сведочи за тоа како е во Рајот. А во Рајот е нозозаветната атмосфера: што окото не видело, што увото не слушнало, што на човека на ум не му паднало-така сведочат очевидците. Дури и оние кои го виделе Рајот, остануваат „без текст„ при неговото опишување.
За нас смртниците, побитно е да се потрудиме да влеземе во Рајот, а не да денгубиме со неговите описи. За нас, сосема се доволни туѓите сведоштва дека Рајот навистина постои.
Монахот Клеопа уште вели дека секоја душа, која ќе биде дел од Рајот и која ќе битисува во близината Христова, ќе ги види и ќе ги препознае своите предци. Светиите велат дека секоја душа која ќе биде дел од Рајот, ќе нема иста светост како душите од Светиите, но секоја душа, па и најслабата, ќе биде задоволна (живеејќи во непрекидна радост) и нема да бара „...нешто повеќе...„ во тие услови на битисување.
Целта од битисувањето во Рајот е следна: да се биде блиску до Христа Бога и бесконечно да се примаат Неговите неограничени знаења, а со тоа доучување, да се биде посличен (не и идентичен!) со својот Господ и Спасител. Поинаку кажано, да бидеме синови/богови по благодатта Божја, не по суштината Божја, која е непренослива на творенијата.