Многу е битен и психолошкиот дел кој во ракометот е може и најважно нешто, тука многу се разликуваме од Хрватите.
Кај нив тој победнички менталитет се внесува во главата уште од најрана возраст кога ќе почнат да тренираат, плус во многу поголема мера го имаат тој патриотизам во себе и традиција на успех во било кој спорт.
Едноставно имаат изградено некој култ на репрезентација, без разлика дали се работи за фудбал, ракомет или некој друг спорт.
На секое дете во Хрватска што ќе почне да се бави со било кој спорт најголем сон му е еден ден да заигра за репрезентација, затоа и скоро сите хрватски спортисти најдобрите свои партии во кариерата ги пружиле во репрезентативниот дрес.
Желбата е пресудна, затоа и во фудбал последните првенства имаат сребро и бронза, а реално ако гледаме на хартија никогаш немале квалитет за такво нешто.
И друга исто многу битна работа е поддршка од постарите колеги што се легенди и постигнале многу во тој спорт.
Вчера слушав интервју со Матео Мараш, вика цело време бил во контакт со Петар Метличиќ кој му бил прв тренер во ракомет и од него добивал совети за кариерата.
Може и снимките од вчерашната прослава во соблекувална да ги видиме, доаѓаат ликови како Ивано Балиќ и се гледа дека сите имаат изграден близок и другарски однос помеѓу себе.
Ако некој мисли дека тоа се глупости и не е битно нека слуша неколку поткасти на нашиот Мечка, секогаш кажува дека пресвртница на кариерата му била кога почнал да соработува со Игор Котевски.
Заедно после секој тренинг анализирале грешки од натпревари и добивал совети како да подобри некои работи во играта.
Пред некоја година во Хрватска имаше некој хуманитарен турнир во тенис, не сум баш сигурен како и зошто се одржуваше, битно присутни беа Лука Модриќ, Марин Чилиќ, Лука Циндриќ и уште еден куп други легенди од нивниот спорт.
И не беше тоа прво нивно меѓусебно гледање, се познаваат и од претходно, сите заедно се дружат, соработуваат, си помагаат за било што во кариерата.
Нашите легенди во било кој спорт очи ќе си извадат едни со други.
Пандев не збори со Панчев.
Антиќ не збори Пеце.
Кире не збори со Борко.
И да не ги набројувам имаме уште еден куп вакви примери во сите спортови.
Кај кошаркарите стигнавме да читаме и кое синче било поталентирано и треба да се форсира во репрезентација.
Луѓе по 50 и кусур години како Врба, Симиќ и Пеце се препукуваат по медиуми како мали деца и си лечат сопстени комплекси од минатото преку децата.
Знам сега некој ќе извади пример како и кај останатите има вакви работи и дека е нормално да се скараат спортисти меѓу себе, само сигурен сум дека не се во толкав број и не се скарани за толку банални причини.
Кај нас сите поделби се на политичка основа, едноставно политиката е премногу замешана во спортот како и во сите останати сфери од живеењето, тука никој без партија ни на мочање не оди.
Тоа е нашиот главен проблем и нешто што најмногу не кочи за било каков успех.
Сите наши клубови во сите спортови се окупирани од политички партии, ги држат под свое и не можат да мрднат без амин од нив.
Додека партиски лигуши како Миленко Неделковски и некои негови другарчиња ни се некој фактор во државата и спортот нема шанси да мрднеме, во секоја нормална држава ваквите се во затвор или во лудница, само кај нас имаат моќ да прават што сакаат и да глумат газди.
шала на страна од сите нас на Балканов они се најспортската нација... играат финале на СП во ракомет, 3 место на последното СП во фудбал, актуелни светски прваци во Ватерполо, единствено во кошарка не им иде..
