Никогаш не сум разбирал зошто некои луѓе се толку опседнати со "причини за постоење". Не ли можете едноставно да го живеете животот за неговите убави страни и да ги насочите енергиите кон целите кои сами сте ги зацртале за вас бидејќи верувате дека ќе ве направат среќни? Толку сте очајни за преодредени цели и причини што посегнувате по сто пати препишувани митологии, или манијакални објаснувања и теоретизирања, и ги користите како водилки во животот, притоа жртвувајќи си го брзоминливото, ограничено, скапоцено време кое сте имале неверојатно многу среќа да го имате со банални ограничувања. Ајде да речеме дека тоа ви дава некаква сигурност. Ве прави ли среќни? Доколку одговорот е да, тогаш само напред. Само немојте да го декларирате вашето објаснување, како универзално објаснување, доколку не е поткрепено со каква-таква логика и рационалност. Мое мислење е (само мислење), дека животот е како добитно ливче. Вие одлучувате што ќе правите со него. Не треба, и не смеете да дозволите ничија друга идеологија (што де факто ја вклучува и мојава

), да ви го испере мозокот, туку само да биде една од работите која сами ќе ја проследите и расудите дали е за вас или не. За мене лично животот претставува ограничен простор за среќа и уживање. Нема причини за нашето постоење (да бидам поконкретен - нема некоја "Хоули Мишн" или предодреденост) или цели кои ни се претходно зацртани - освен оние кои си ги даваме самите на себе за да се направиме среќни (не би требало да има...).