Зини земјо, голтни ме!

[.Lost Angel.]

Видиш земљак,на Кајганава имаме една традиција,а таа е постирачот прв да пише искуство

Oд која 40 % не ја почитуваат

 

[DirectX]

Се немав видено со еден другар долго време и се погоди да се сретнеме на кафе...и моабет што како и мене ми текна дека имаше убава братучетка и моја бивша симпатија и така уз моабет почнав да го прашувам и малце накај мрсно да го терам моабетот ама другиот пријател со мене почна да ме тегне за рака...одкако си замина мојот другарми ми кажаа дека братучетка му починала....
Уфффф....земјо голтни ме.

 

[Biljbilj08]

Па вака: се пресоблекував за на тренинг на олимписки базент во кабина, и уште ми беше рано и ми текна ај ке го и се беше добро откако почнав да свршувам и во кабината тогаш влезе едно девојче незнаејќи дека има некој таму и јас неможев да запрам и оваа искочи почна да трча се исплаши девојчето, е тогаш највише сум се засрамил у живот

 

[nataly92]

Епа насловот си кажува се.
Кажете си кога сте биле усрамени пред некого. Пред кого и каква била ситуацијата?
Иначе не проверив, ако постои ваква тема или спој или канта.

 

[Igor™]

Има премногу но еве сега во брзо време беше.
Одам На Лукооил да ставам бензин а се брзам за на работа зш сум го јадел. Преку сите луге му давам 500 д. пумпа бр.2 и бегам ама вратите шибер и не се толку брзи да се отворат колку што можам на брзина да се забијам во бив. И дека сум голем и убрзан кога се бапнав со цело тело сите прозори се затресоа, мислев вратата од шини ја извадив хахаха и одам со главата надоле да не ме познаат
Видов дека вратата си беше исправна и се во најдобар ред

 

[shumecha.tableta]

Ух, такви случи имам колку ти душа сака.

Бев седмо одделение и не знаев ништо во врска со автобусиве. Отидов до Центар, со другарки. Надвор 40+ степени, доаѓа еден стар државен автобус, крца, нема игла кај да се фрли внатре. И сеа доаѓа the moment of the truth... Шумеча за првпат у живот, да куцне карта у државен автобус.
Купувам карта и само ја гледам онака тужно. Кај да те турам сеа? Ај, ќе те вртам од сите страни, па кај влезеш - влезеш. Сум го зграпчила тоа жутоно машинче - не го пуштам. Нејќе да влезе за жива глава картичето, не го прима! Го свртев од сите можни страни, дури почнав да го превиткувам на половина и на косо го вртев, за така да го прими - од кај да знам што финта има?
Тука веќе почнав да осеќам како сите ѕверат у мене. А и колоната од надвор што сакаше да влезе у автобус знаев дека у себе цела фамилијарна лоза ми ја пцуе. Ме чекаат сите ко Нова година у февруари, разбираш.
Цела засрамена, со сила го бутам тоа глупоно картиче - не бре, нејќе! Наната чивша...
И тука веќе можете да замислите... Станува шоферот (му се споиле жичките у глава највероватно) : Добро бе девојче, првпат ли влегуваш во автобус?
И он го куцна картичето!! Мислам, АЛЕЛУЈА, му текна! Јас со наведната глава, пробувам да се протнам низ тоа гужвата за никад више у живот да не го видам шоферот!!! И ете го овој по мене: - Алоооо, а картава? На мене ми ја остави? Тоа ми било најдолгото возење во автобус, in my whole life! Цел автобус зјапаше у мене, 9 е*ани глупи автобуски станици.
Идам дома и сестра ми ме просветлува, дека на картичето имало стрелка.
’Бем ти и автобуси и све.

Бев петто одделение, и имавме физичко час со осмоодделенците. Демек со големите. И баш тој час, најдоа да не' оценуваат, за одење по греда. Мислам, брао! Имав гаден предосеќај дека ова е мојата шанса, да ги прикажам моите „вештини“.
Дека бев меѓу првите у дневник, ај да скршам мраз. Дигам една нога, дигам другата, правам уште два чекори и - ТРАС доле!
И сеа наместо махинално да се тргнам од доле, ја со гредата меѓу нозе, се вратам од сите страни, да видам дали некој ме видел!
Среќа што сум женско... иначе мислам дека ќе имав фатални последици.

 

[mssakal]

една случка од шесто одделение
Родителите ми беа на гости и рекоа дека ќе се вратат за 1 час и јас тоа си го искористив да пафнам по некоа цигара .Но не поминаа ни 10 минути и еве ги по скалите се качуваат а јас си седев надвор и опуштено на масата ставена пепеларката госпожата си пафка и не ни погледнав накај скалите.Ама среќа жешко беше времето па луѓето малку зашеметени беа и не ме забележаа.Јас ги забележав дека дошле дури кога беа метро ипол оддалечени од мене.И ај одма цигарата под маса ја скрив арно ама носев трењерки од тиа како најлон материјал и почна нешто ногата да ме пече.Си ги запалив трењерките и ногата ...Они ме прашуват нешто заборавиле а ја така му одговарам ама со солзи во очите .Се жигосав со една цигара и уште имам мали белези на ногата.
Ама арно поминав бидејќи ако ме видеа ќе ме судеа одма и после една недела ќе ме душкат дома дали сум запалила пак некоа цигара бидејќи они не пушат цигари и не поднесуваат пушачи ,а пушачот дома им е .