С
Сатори
Гостин
~*~
Вистинското место на постов:
Мислев на тебе денес, поточно, често мислам на тебе, скоро да ми недостигаш кога сум во соба преполна со луѓе.Ретко мислам на тебе кога сум сама, тогаш ми е страв да мислам на тебе, страв ми е од тоа што може да излезе на површината.Маската може да се размачка, а слика не е слика ако боите се прелеат од линиите, премногу ќе биде реална во тој случај.
Јас сум сонувач, поетеса, физичар и што уште не, но никогаш реалист, навистина не ја сакам реалноста.Не не сакам ни нас во неа.
Нас?
Всушност кога подобро ќе размислам и нема нас, те нема ни тебе во мојот живот, а има толку многу други, но небитни, потполно небитни персони кои крадат само еден момент на внимание повторно за заборавам.
Не сакам да комуницирам, не сакам да бидам отворена, не сакам да бидам фина и љубезна, ништо не сакам, но, моментите секогаш биле посилни од мене, грешка на природата, мојата природа, толку лабилна, непостојана, грешна, хедонистичка, можеби.
Го мразам твојот оптимизам, твојата фиксираност, се што е твое, се што е твоја одлика, се што е твоја доблест.
Но знам дека и ти знаеш, сакам, мразам, потполно исто е.
Incompatible, it don't matter though
'cos someone's bound to hear my cry
Speak out if you do
You're not easy to find
Се менувам, се раѓам и умирам, секој ден по сто пати, а не ни можам да разграничам, да разберам дали секогаш сум била таква или ти си крив.
Пораснав?
Можеби, но сигурно е полесно дека уживам во сопствените лузни кои се одбележје на млада девојка, не на жена, не на нечија ќерка или пријателка или само уште една млада дама која не знам дали сум или пак се обидувам да бидам.
Не, ова не е блага иронија, ова сум јас.
What if I stake everything I am on a dream
And it's counterfeit?
If I reach the end that justifies the means
Could I live with it?
And if it's true that having too much of any good thing
Could only make me sick
И погледот често знае да ми се замагли, но крени ја главата, затреси ги шишките и продолжи понатаму, секој ден по сто пати, додека се смешкам и позирам на фотографии за пријатели.
Млада и фина, луда и немирна, инстант кафе без млеко, токму тие идеи ми минат низ глава и повторно ти?
Зошто?
Не знам.
I've been livin in a room without windows
Away from the sun, no oxygen
I couldn't tell if it was day or night
Away from the sun, growing nowhere fast
Rushing along on the pavement
Don't even look at the people's faces, going places
When an old man said stop
You nearly stepped on a flower
Growing through the cracks
And you didn't even notice
Време е да се разбудам без тебе.
Лажам кога велам дека немам љубено.
Вистинското место на постов:
Мислев на тебе денес, поточно, често мислам на тебе, скоро да ми недостигаш кога сум во соба преполна со луѓе.Ретко мислам на тебе кога сум сама, тогаш ми е страв да мислам на тебе, страв ми е од тоа што може да излезе на површината.Маската може да се размачка, а слика не е слика ако боите се прелеат од линиите, премногу ќе биде реална во тој случај.
Јас сум сонувач, поетеса, физичар и што уште не, но никогаш реалист, навистина не ја сакам реалноста.Не не сакам ни нас во неа.
Нас?
Всушност кога подобро ќе размислам и нема нас, те нема ни тебе во мојот живот, а има толку многу други, но небитни, потполно небитни персони кои крадат само еден момент на внимание повторно за заборавам.
Не сакам да комуницирам, не сакам да бидам отворена, не сакам да бидам фина и љубезна, ништо не сакам, но, моментите секогаш биле посилни од мене, грешка на природата, мојата природа, толку лабилна, непостојана, грешна, хедонистичка, можеби.
Го мразам твојот оптимизам, твојата фиксираност, се што е твое, се што е твоја одлика, се што е твоја доблест.
Но знам дека и ти знаеш, сакам, мразам, потполно исто е.
Incompatible, it don't matter though
'cos someone's bound to hear my cry
Speak out if you do
You're not easy to find
Се менувам, се раѓам и умирам, секој ден по сто пати, а не ни можам да разграничам, да разберам дали секогаш сум била таква или ти си крив.
Пораснав?
Можеби, но сигурно е полесно дека уживам во сопствените лузни кои се одбележје на млада девојка, не на жена, не на нечија ќерка или пријателка или само уште една млада дама која не знам дали сум или пак се обидувам да бидам.
Не, ова не е блага иронија, ова сум јас.
What if I stake everything I am on a dream
And it's counterfeit?
If I reach the end that justifies the means
Could I live with it?
And if it's true that having too much of any good thing
Could only make me sick
И погледот често знае да ми се замагли, но крени ја главата, затреси ги шишките и продолжи понатаму, секој ден по сто пати, додека се смешкам и позирам на фотографии за пријатели.
Млада и фина, луда и немирна, инстант кафе без млеко, токму тие идеи ми минат низ глава и повторно ти?
Зошто?
Не знам.
I've been livin in a room without windows
Away from the sun, no oxygen
I couldn't tell if it was day or night
Away from the sun, growing nowhere fast
Rushing along on the pavement
Don't even look at the people's faces, going places
When an old man said stop
You nearly stepped on a flower
Growing through the cracks
And you didn't even notice
Време е да се разбудам без тебе.
Лажам кога велам дека немам љубено.
![[MkD]Scout](/data/avatars/m/5/5033.jpg?1306673909){kind=avatar}
