-Еве ми го илјадитиот пост.
На кој да го посветам.
Беше ветен,ама сега...ај да видиме.
Прво,до тебе.Мислам на тебе.Посебно во моментов.Дали имаш само поима,колку многу ми требаш сега,кога ми е тешко?Да бидеш до мене,да ме гушнеш,да ми кажеш дека се ке биде ОК,и покрај тоа што изгледите за тоа се нула.Да ме насмееш,да се смееш и ти...насмевката...е прекрасна.Знам дека кога би ја видел во моментов,експресно ке заборавам на се.Ке ми биде прекрасно,како да сум добил милион евра...море,повеке од тоа.Никаква добиена сума на пари неможе да се споредува со среката што би ми ја донела ти...
Ама добро.Тоа е само сон.Одново работи мојата имагинација.Поактивна од секогаш.Толку многу слики,настани...реални и измислени,се моментално пред мене.Неможам да одвојам еден.Сите се толку прекрасни.Кога уште би можеле да се случат.
Ништо од тоа.Ти си сега сигурно некаде надвор,срекна,веројатно погодена од еуфоријата.Знам дека ја осекаш магијата на Нова Година.Дека ја доживуваш со полни гради.И љубовта.Те исполнува комплетно.Возвратена ти е.
Само јас не сум никаде во твојата приказна.Нашето поглавје помина.Ти заврте друго,а јас...јас барем пробав.Ама очигледно,не ми се допагаше тоа што го пишува,па се вратив назад на старото.Само овојпат нема да го пишувам.Само ке читам.Ке гледам отстрана.
-Хм,на кој друг би му го посветил постов?
Шознам,нема некој што посебно заслужува...а и чисто сумњам и дека на некој му е галје дали би се нашол во оваа моја посвета.Освен...па да,на никој освен мене.
Епа најубаво така.Еве,си го посветувам на самиот себеси.Си ја давам таа чест.
Ми годи.Некој ми посветил љубилеен пост.Па макар што тоа сум бил самиот јас.Нека биде.
Еве: СРЕКНА НОВА ГОДИНА,човече!!!.И се најдобро во неа.Се надевам дека другата ке биде подобра.Добро,барем не губам надеж.Само,ке треба самиот да ја направам да биде подобра.Не знам,некако премногу дозволив работите да се случуваат,без воопшто да се вмешувам во нивниот тек.Едноставно,ги оставив да се движат,да течат,не гледајки дека притоа ги рушат моите ѕидови.Не,во фокусот ми беа нечии други.Гледав...толку се грижев реката од настани да не ги загрози нив,што ја усмерив накај мене.И кога веке почнаа да се рушат ѕидовите,останав индиферентен.Само ја свртев настрана главата и се насмеав.Не ми беше галје.Имав премногу доверба во мојата тврдина.Мислев...мислев,дека и покрај се,нејзините темели нема да попуштат.Толку бев сигурен во нив.Па да,зошто и не би бил,беа од нацврст материјал.Каква грешка.Тоа било само површинска маска.Одвнатре биле шупливи.Ах...два од нив се срушија веке.Остана само уште еден.Ке издржи ли?Би сакал да знам,ама не знам.Пред некое време,со сигурност би одговорил потврдно,ама сега,вака....не знам.Почнувам да се сомневам.Што ако и тој,единствениот што преостана е празен?Ако внатре има само една голема дупка исполнета со воздух?Што ке се случи тогаш?
Одново на почеток.Со ништо до мене.Со никој.
Само со еден куп прашања.И никој кој може да ги одговори.
На крај,никој вистински не ја заслужува посветава.
И сите ја заслужуваат.И сите ке ја добијат.
Да-еве,постов ви го посветувам вам-на сите луге на планетава.
Црни,бели,жолти...гладни,богати,сиромашни,верници,атеисти...
Кога би имало начин да ви пренесам на сите барем малку од својата енергија,би ви ја дал цела,без размислување.Веројатно вие ке знаете како да ја искористите подобро.Јас...очигледно,слабо се снаогам во тоа.
Живејте си ги вашите животи,без разлика на се.Не е битно какви сме.Не е битно што сме.Секој заслужува шанса.Шанса,да се прошета на кратко на планетава,додека е нејзин гостин.Да одмори малку додека е тука,додека е во оваа инкарнација,додека е човек.После тоа,ништо не се знае.
Затоа....live on,people...it`s your life!!!