Уф, омилената тема моја... 
Кога се запознаваш со некого (или кога се знаеш само малку) зборливоста околу неговиот приватен живот може да ти покаже многу за тоа каква личност е тој. Мразам кога некој ќе отвори уста и ќе заборави да ја затвори, тоа езнак за некултура и непристојност. Еве зошто:
Прво, ако зборува премногу за себе, тогаш е егоистичен, сака да привлекува внимание и да го слушаат. Минус уште од старт.
1) Ако зборува за себе како има многу искуства, како го бидува за многу работи, како бил таму-и-таму, праел тоа-и-тоа, тогаш е и фалбаџија.
2) После, може па и да се жали, демек, како е он/а напатен/а со љубов, школо, фамилија, друштво, и сака да изнуди сожалување и сочувство (или бара помош?!) затоа што веројатно на сите претходни слушатели им дошло преку глава од дотичнава гревотија, па ти си новата жртва. Овие најмногу ги мрзам.
3) Даље, за нијанса поинтересните, трачарите! Е, овие нема да ти дробат за себе туку за попаметните, поубавите, поуспешните или во најмала рака поинтересните од нив. Од овие можеш да слушнеш и некоја интересна приказна, и да се насмееш, ама секако, на овие не смее да им се кажува ништо скокотливо, за да не се најдеш утре во Вест или во Свет, на пример...
4) Слични на 3), само овие се фокусирани на ТЕБЕ а не на другите. Како за објаснување, само ќе кажам дека прашањата како "Зашто раскинавте?"; "Сте имале секс?" и "Кој број гаќи носиш?" им се узречици.
Затоа, со познаниците за себе откривам само основни работи, или нешто (што барем јас го сметам за) интересно или смешно во контекст на општиот муабет што го правиме. Ако излезе дека е личноста е ок, може да бидеме другари и тек тогаш како поблиски би разговарале за приватниот живот... Интимните работи ги делам со многу мааалку луѓе, и никој не ми знае баш се. Не би ги интересирало, не ни сакам да тупам за глупости, а и нешто сакам да задржам само за себе. Тоа го барам и од пријателите.
Барем да не се како горенаведените.
Краток пост, а?
Кога се запознаваш со некого (или кога се знаеш само малку) зборливоста околу неговиот приватен живот може да ти покаже многу за тоа каква личност е тој. Мразам кога некој ќе отвори уста и ќе заборави да ја затвори, тоа езнак за некултура и непристојност. Еве зошто:
Прво, ако зборува премногу за себе, тогаш е егоистичен, сака да привлекува внимание и да го слушаат. Минус уште од старт.
1) Ако зборува за себе како има многу искуства, како го бидува за многу работи, како бил таму-и-таму, праел тоа-и-тоа, тогаш е и фалбаџија.
2) После, може па и да се жали, демек, како е он/а напатен/а со љубов, школо, фамилија, друштво, и сака да изнуди сожалување и сочувство (или бара помош?!) затоа што веројатно на сите претходни слушатели им дошло преку глава од дотичнава гревотија, па ти си новата жртва. Овие најмногу ги мрзам.
3) Даље, за нијанса поинтересните, трачарите!
Е, овие нема да ти дробат за себе туку за попаметните, поубавите, поуспешните или во најмала рака поинтересните од нив. Од овие можеш да слушнеш и некоја интересна приказна, и да се насмееш, ама секако, на овие не смее да им се кажува ништо скокотливо, за да не се најдеш утре во Вест или во Свет, на пример...4) Слични на 3), само овие се фокусирани на ТЕБЕ а не на другите. Како за објаснување, само ќе кажам дека прашањата како "Зашто раскинавте?"; "Сте имале секс?" и "Кој број гаќи носиш?" им се узречици.
Затоа, со познаниците за себе откривам само основни работи, или нешто (што барем јас го сметам за) интересно или смешно во контекст на општиот муабет што го правиме. Ако излезе дека е личноста е ок, може да бидеме другари и тек тогаш како поблиски би разговарале за приватниот живот... Интимните работи ги делам со многу мааалку луѓе, и никој не ми знае баш се. Не би ги интересирало, не ни сакам да тупам за глупости, а и нешто сакам да задржам само за себе. Тоа го барам и од пријателите.
Барем да не се како горенаведените. Краток пост, а?
