Ваша поезија!

Сакам да бидам гранчето
што ке изникне на асфалтот,
на таа џунгла од бетон и писа...
Возможно ли е да изникнам
без малце плодна земја,
точно во центарот на масивноста
на тој крут бетон,
можно ли е?!
Каде отидоа,
старите поплочени улици?!
Зошто исчезнаа,
старите блескави калдрми?!
Единствените патишта,
по кои измеѓу тврдиот камен
имаше малце плодна земјичка...
Толку живот имало...
Едноставен е одговорот на прашањата!
А тој лежи тука некаде
околу нас а сепак скриен...
Ми остана само надежта
дека се ке испадне добро.
Јас верувам дека птицата
нема да го изеде тоа мало
зрно на надежта и дека ке го
посее на средината на тврдиот бетон...
Верувам во нас! :wub:
 
~*~

Ајмо нешто разиграно! :)

Бомбона полна со мед и горчливи семки,
спакувана во мојата налудничава свест,
крпена свила на твојот кревет,
примерок на чудно суштество во твоите раце,
прости што сум различна!

Би те слушала како над мене да си,
но не си,
мало, тривијално дете
со рачиња желни за кисели смокви.
А јас ти земав играчка,
лошо претчувство за следната генерација,
штета,
од тебе црпам инспирација.

Тикви, семки и макарони,
слатки, разиграни стихови во твојот град,
замина, а уште си мртов,
заминав, а сеуште сум жива.

Црно-бели фотографии на моите ѕидови,
нов кревет и кашмир,
без твоите прашања и замаглени ридови,
бркаме ветерници и џинови,
за да умреме во туѓи постели.

Сите звуци и треперења,
да можеше да гледаш ќе разбереше!

Лаги што не научив да ги читам,
навики на кои што не се навикнав,
енормни антени во дворот на твојата куќа,
животворни печурки и клавири,

прости што сум различна!


(Секогаш сум била немирна и различна, ама мило ми е!)

В.Бојковска
​
 
не си неруда,
не, не си неруда,
не си неруда,
џабе ставаш нов ред, само трошиш простор
поетските слики ти се одвратни
пораките секојдневни,
све ти е кажано ad nauseam,
а сега си и зомби

не знам зошто живееш,
кога имаше подобри идеи пред некој ден
подај ми рака и влези во машината за мелење месо
сакаш на два пати ко за ќофтиња или?
:back:
 
анастезирана, душата
ја смирив, свеста
за да молчи и биде мирна
за да го сечам низ неа патот
до актот на потсвесниот нерв
а ако е навистина свеста свесна
родена за овој свет, освестена свесно
тогаш знае
дека е само мост, планински превој
од дразба до душа
од метална желба до азиски дрвја
не ми значи ништо
барав само еден рубин

од утре сум иста




секој ангел расте низ погрешни пукнатини


​
 
~*~

Гледам низ мрежата на моите емоции,
пајажина заробена меѓу стравови,
немир како памук натопен во вино,
црвена тантела во црна коса
бледило во сини очи
и немоќ,
тивка похотност кон него,
а мир,
ладна пресметана далечина.
 
Се смеам,​
Седиме меѓу четири ѕида сами​
Денот нека е нивен надвор, а овде ноќта наша​
Луксузна тишина во твоите гради​
Додека градот стравува за својот испарен живот​
Ти ги пребројуваш деновите мои​
Не плаши се,​
и јас ја носам твојата болест.​
Гаранцијата за живот под ликвидни ѕвезди​
Симфонија од кашлици, и камени реки​
Никој не знае да го земе она што го давам​
Непознат е изворот, златна фонтана​
Но јас сум само пеперутка оловна​
И плетам за себе​
Кратко е, но ќе ни трае​
Од тука до векот​
Активирани од мирис на крв​
Инфекција на зелен танц​
Веднаш тргнуваме кон наредната ноќ​
Одиме зад небото од картон​
Над месечината која виси на нечист конец​
Капиталистичкиот звук на поемите на чудовишни старци​
Облечени во фустани на принцези​
И ќе одгледуваме темни рози​
Кои растат само еднаш​
И ќе му ги продадеме на светот​
Цел свет е зрак низ ролетната​
Беспомошен и без блесок.​
Светлината ме слушна,​
Создаде движење во бесен провев​
Свеќата ја снема.​
Признај ми веднаш,​
Зошто си древно стар​
И успевам во мракот како шаренило да те гледам​
Кога црната ноќна пеперутка е наше тело?​
 
........Kolenata ramnomerno se sudrija vo zelen trans
Koga ke dignes glava, kreskavi beli gavrani vo snezna prolet​
So lazna funkcija na crni proroci sme zacnati nie​
Definitivna sreka na ovoj purpuren svet​
I pokraj site prokolbi I spomeni na zivotot siv​
Stigna grst seme za rosni livadi vo katakombata gnasna​
Blesna zivot mlad!​
 
~*~

Те гледам милениуми напред,
распарчено огледало во мојата празна соба,
мали забелешки залепени на прозорот без дрво,
се е вечно
во твоите вени каде умрев кога бев невина.

Се е реално,
флуид што се губи некаде во далечината,
составен од различните идеи на мојата свест,
таму некаде далеку,
кога умирам вдишувајќи коцки полни со цимет
и мирис на вазелин.

И те гледам низ крвта на моите прадедовци
кои што ме тераат да се борам,
да молчам и да верувам,
надеж што се крие во секоја полупразна дупка,
губејќи поим за време,
наполно заборавам,
дека седам сосема сама
во собата на мојата трагедија,
чекам да ми најде некој оган,
да се запалам!
 
Сеќавања

Светло сино, жолто и розово.

Сеќавања. Нема дејство, само предмети.

Мало мазно кутивче
со светло розова панделка.
Подарок. Не знам што има внатре.
Никогаш нема да дознаам. Или?

Мирис на ванила. И небо со иста боја.
Лулашка што се ниша на лесното ветерче.
Што се ниша пред ваниловото небо.

Затвори очи.
Се` е тука. А се` е далечно.
Никогаш повеќе.

Мириси, вкусови, бои, звуци. Топлина.
Се` е тука. А се` е далечно.

Широка насмевка на избледена фотографија.
Силуета што трча во далечината.
Едно одминато детство.
И летен ситен дожд што брзо завршува.

Сеуште трча силуетата.
Дете.
Што се` послабо се сеќава.
Престана да трча.
Сеќавањата избледуваат.
 
~*~

Појде удолу да ја почека,
да ја загрне,
дома ја одвлечка,
писмо да им напише
по десет куќи до татка да стаса,
дека сака работата да ја сефтоса.

Дојдоа фамилиите,
се собраа,
македонска куќа, а во куќа бегалка,
се даде девојче,
туѓина замина,
ни мајка посака,
ни татко испочитува.

Татко не ја дава за него,
мајка во една соба ја затвори,
одвај ја фатија,
и косата и умот и го скратија,
тој замина,
се даде комита во планина,
таа немажена мома остана,
тој умре за земјата.

За Влатко ...
​
 

Ti.....

Ti si zasekogas i nikogas
i patokaz kon krajot,
ti si edinstven i sovrsen-
gavol za vo rajot....
Ti povreduvas, poseduvas,
zaveduvas i ljubis,
ti za prv pat me dobivas
i za posleden pat me gubis.......
Dali vredis, dali sonis,
ne sakam da prasuvam,
zasto znam se za vistinata
i od nea se zaplasuvam.
Ti si iskren, no i lazen
taka dvolicno kreiran,
sekoj te osvojuva,
no mnogu mal broj te sarmira.
I mozes da me gledas
vo oci duri placam,
za da sfatis, da si siguren,
deka nisto ne ti znacam....
Ti si sebicen, ironicen,
poln so samiot sebe,
a sepak taka dalecno
me privlekuvas kon tebe.
Zosto te posakuvam,
a ti si otrov silen?
Gi pametam tvoite zborovi,
a samo lagi bile...
Me vodis kn besoznanie
no se se zaborava,
koga srceto place,
a razumot zboruva.
Ti si osamen i oblacen,
zamracen i studen....
So pogled taka zaspien,
koga treba da e buden...
Ne rasuduvas, izluduvas
i mnogu malku imas,
retko davas nazad
se sto posakuvas i primas.
Ti si noz koj me presekuva,
no pak ke bidam cela,
ke pominat znam tragite
od tvoite dela....
Ti si nesreka i sreka,
Povtorliva konfuzija,
greska na sudbinata
i moja iluzija.
Ti se pokaza i bese,
se sto ne zasluzuvam-
bezboen sestar koj gresno crta
i za svojot krug se privrzuva....


 
~*~

~Мојот дожд~
​

Танцував по дождот молејќи се да не престане,
да ми згаснат на дланките ко жаришта,
да ми ја измијат тагата,
да ги излекуваат солзите,
свилено молкот да го сошијат.
Ко шарени пеперутки се моите очи
кога танцувам со туѓа рака,
мирис на вода
аманет меѓу стари корици,
воздух полн бакнежи
неговите усни; блага пасија.
Духот на влажната земја
ги крева моите нозе,
ме става во негови раце
со шумолење на трева во пролет,
страст на нагонско предавање,
жива сум,
танцував по дождот молејќи го него да не престане!

В.Бојковска
​
 
Even through i knew...


...and then i stay infront of him
even through i knew he's not for me.
His eyes are pure and tender
even through i knew that
they are clever like a cat.
He looked at me sincerly
eve through i knew that
all was superficial.
He light a cigar,smoke and smile contentrdly
even through he knew that
i don't play the kind of games he played.
He get in a car and walked away
even through he knew that
i'll be angry after all.
But even throught he is such a jerk
i knew all that,
i looked for a luck that
i can't imagine with him.
Maybe he is loser or an idiot
but i will never forget him.
He's look
He's smile
all rest just for a while.
And even through i know that
boys are all the same
i will find someone who can love me like i am,
sometimes bitch but they deserve that,
and i will love everything that he is
YES i will !!!!


by Marija Nikolic ofofof:
 
брда говна се издигнуваат,
трасите се минуваат
низ камиони и шлепери,
брда говна патуваат
шуто, мало, никакво
седи ги чува говната
брдата испаруваат од сонцето
 
Оставам, се откажувам,
се откажувам од своето,
се откажувам од верното
од ветеното и ангелското,

се откажувам од се што се нарекуваше љубов,
се што се нарекуваше...
а не беше.

Се откажувам од минатото
трчам, воздивнувам и продолжувам,
се откажав од стравот да љубам и да бидам љубена,
од стравот да сакам и да бидам сакана.

Прифаќам се што е забрането и
недопирливо...
се што седи до тебе и само толку
се што е платонско до некаде,
се што е проклето болно од никаде...

Се втурнувам без трошка срам,
пружам рака кон непознатото,
замавнувам со косата и
играм на своја мелодија со вистински чувства,
летам ко пеперутка на ветрот,
слободна во чувствата,
слободна во ставовите,
откажувајќи се од немирите
откажувајќи се од ветеното
прифаќајќи го недозволеното.

My dream is to fly...
Buterfly wants to fly...

:pipi:​
 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom