Тука пишуваме на зададена тема

  • Креатор на темата Креатор на темата Точкест
  • Време на започнување Време на започнување
Гледајќи те низ излогот на минатото/Почеток

...не ме гледај така,како да сум див човек!кај мене се се случува случајно,но со некаква причина.Таквите како јас никогаш не застануваат.Но сепак,мојата приказна не е весела приказна.Ни приказна за среќата и љубовта.Моите соништа се сето тоа,што јас го немам.Вистината е понекогаш премногу болна,за да и се предадеш за да те вози до крај.Знаеш како е,понекогаш ти треба нешто што ти ги полни батериите.Понекогаш сакам оние денови повторно да се вратат како некој нов почеток.Како воскреснување после овие тешки денови.Гледајќи те низ замагленото стакло,како твојата бледа насмевка се крие позади темнината,поторно во мене се буди само едно прашање:зарем толку ми недостасуваш?
Не ме гледај така,како да ти е сеедно.Поубаво избркај ме,речи ми дека сум луд.Опцуј ме,како да не ти е битно за нас.Речи ми ги сите лоши зборови кои постојат на овој свет и навреди ме.А во себе се молам за една мала насмевка на твоето лице.Но ти седиш од другата страна во тишината,а јас сум таму каде што птиците никогаш не летаат.А ти не си само куклата од излогот.Ти си само моја.
 
Во минатото те гледав на еден излог, постојано. Бегав од часови само за да те видам. Многу беше скапа, неможев да те имам.....Си викав дека ќе бидеш моја кога ќе има распродажба, за жал немаше. Ти си отиде излогот остана без тебе. Јас останав таму без тебе, а те сакав.
Денес има нова на излогот, но не е како тебе. Дури и поскапа е, на излогот го гледам минатото. Сегашноста ме иритира, плукам по сегашноста, иднината несакам да ја замислам. Барам нов излог, каде што ќе те најдам тебе. Нема, мора да си најдам друга....
 
.. pogledna niz izlogot vo edno od gradskite kafulinja …
..posle 5 meseci od razdelbata…tazni 5 meseci…slucaen pogled..i poznati oci…tazni..i liceto…ona negovoto omileno megutoa I toa tazno…zasto? Se zaprasa Damjan…sto e so mojata malecka?..ne me gledaj taka mila…me ubivas…kade e zarot vo tvoite oci?kade?!...zarem jas go izgasnav?zarem ti ja ukradov nasmevkata?...starav mi e da ti se prizblizam..pogledni sto napraviv ...ah…zasto te ostaviv?zasto te povrediv..nikogas nema da si prostam…prosti mi..te molam..prosti mi…podobro bese za dvajcata…miloin misli kako streli go razoruvaa dodeka ja gledase vo kafuleto…sakase da I go kaze seto ova…nemase hrabrost..sto ako taa go odbie…ja povredi…bese siguren deka nema da mu dozvoli da I se obrati…ja poznavase…no ne…nemozese da go podnese nejziniot pogled…morase da razgovara so nea po sekoja cena…konecno…dodeka se dvizese nakaj nea srceto se posilno mu biese I imase cuvstvo deka ke mu izleta od gradite..ja sakam…o boze…ja sakam,…
Damjan:..Malecka moja….
Ena:Samo go poglednuva,ne komentira nisto…deluva indiferentno..
Damjan:Kade ti e nasmevkata?Kade iscezna?Onaa topla I iskrena?
Ena:Neznam,ja zagubiv nekade..nemozam da ja pronajdam…
Daleku e znam..ne ja cuvstvuvam poveke..
Damjan:Te sakav poradi nea,znaes…ah ne se izraziv soodvetno…
Te zasakav poradi nea,a te sakav poradi mnogu drugi raboti..poradi se..
Ena:A zaradi nea I me povredi?
Damjan:Ne!..znaes nikogas nemav prilika da ti kazam zasto zaminav..
Ena:Ne moras ni sega.Zaboravi…ednostavno ostavi go seto toa onamu kade sto pripaga…vo minatoto…Prestani…Dovolno me povredi…
Damjan:Te ostaviv za da ne te povredam..ne mozev da si dozvolam..
Ena:Sepak me povredi..Ti kazav da presatanes..me povreduvas povtorno..
Damjan:Nasmenvi se,te molam…
Ena:Nemozam…
Damjan:Za mene…
Ena:Nemozam…
Damjan:Pogledni me…
Ena:Ne sakam..
Damjan:Se plasis!
Ena:Ha..Ne!Od sto bi se plasela?!
Damjan:Od sebe…od mene..od nas..od se ona sto mozes da go pocuvstvuvas koga ke me poglednes vo oci..od vistinata…
Ena:Sto zboruvas???Koja vistina??Koj strav??...Ete te poglednav…I???
Damjan:Pa zarem ne gledas????
Ena:Ne!...sto e ona sto bi trebalo da go vidam?!
Damjan:Zarem ne gledas?Ljubov malo…te sakam poveke od sebe..ti si taa..
Mojata malecka..edna I edinstvena..najubava,najpametna,najdobra…hrabra I samouverena,pozitivna,harizmaticna,sarmantna,zavodliva…Sega znam…deka si ednistvenata koja moze da me napravi vistinski sreken..
Sega znam malecka…Ne trebase nikogas da te ostavam…
Ena:(go prekinuva)..Hm..gledam nemir…nespokoj..strav…kaenje…zelba…kopnez…strast…hm..Gledam…
Damjan:(sega toj ja prekinuva)…Se nasmevna!Znaev deka..(se obiduva da ja pregrne)..
Ena:Cekaj!...Ne!(go oturnuva od sebe)…se nasmevnav…zatoa sto gledam samo vo covekot koj nekogas go sakav ..istiot koj me napravi I najsrekna I najtazna devojka na svetot…Nisto poveke..
Damjan:Ama..
Ena:Ne!...Molci!..dovolno napravi…(povtorno se nasmenvuva)
Damjan:(vozdivnuva I so solzi vo ocite I se obraka gledajki ja pravo vo oci)…Ete ja nasmevkata Koja ja sakav najmnogu !da ,onaa istata..iskrena,naivna ,detska,zavodliva,prekrasna..
No,ne e poveke nameneta za mene neli?!
Ena:(go gleda pravo vo oci)..ne!ovojpat ne!
Damjan:Znam..(vozdivnuva)..pocuvstvuvav…
Ena:kako?
Damjan:Cudna e…Ubava…ladna ..no zadovolna…
Ena:Ne te razbiram…
Damjan:Zadovolna e sto e povtorno na tvoeto najubavo lice malo..i sto e upatena kon mene…
Ena:Me bunis povtorno Damjane…
Damjan:Da..da…upatena e kon mene..megutoa zatoa sto veke ne e za mene…me sfakas?!...ne e poveke moja…Zatoa e ladna…Ajde malecka,znaes ti na sto mislam…sepak e ubava!
Ena:Blagodaram!...ne moram da objasnuvam neli?!
Damjan:Ne,ne moras…te poznavam dovolno malo…te cuvstvuvam seuste….ne me sakas!..i toa te pravi srekna..patese..me preboli..i sfati deka toj te zasluzuva..toj te ispolnuva…toj znae kako da te zadrzi…
Ena:Me saka!
Damjan:Te sakam I jas!...(otkako zdogleduva deka se pojavuva toj)…te ceka!..
Odi kaj nego!
Ena:Te sakav …iskreno…
Damjan:(so solzi)…Znam…cuvstvuvav…
Ena;(vozdivnuva I so solzi vo ocite)…Samo sakav da znaes…da slusnes od mene…
Damjan:Znam malecka!...i toa me ubiva..Odi!...Odi kaj nego….Odi!
Ena:Me sakas!...(nasmevka)
Damjan:Ne go pravi ova te mol..
Ena:(go prekinuva)..znam…zatoa I me ostavas da odam…
Damjan:Samo odi…ti ja vrativ nasmevkata…sega…sega mozes povtorno da bides srekna..
Ena:Blagodaram!Zbogum!(povtorno nasmevka)
Damjan:Ej Ena…(se nasmevnuva)…
Blagodaram!
Ena:Za sto ovojpat???(se smee)
Damjan:Sto mi dozvoli da te napravam povtorno srekna I nasmeana…sto ti gi vidov povtorno zelenite ocinja taka razigrani I veseli…mi trebase toa..zatoa sto minatiot pat gi ostaviv tazni I rasplakani…
Blagodaram za podarokot…(se nasmevnuva)…ke mi bide dovolen za da prodolzam ponataka…ama znaes sto…ne zaboravaj…ti zasekogas ke bides mojata malecka!
Ena:(niz solzi)..Zbogum Damjan…(zaminuva)…
 
Мислам дека е доволно. Мислам дека повеќе нема потреба никој од моите кловновски способности освен јас самиот. А за мене, и малку е важно. Јас, кловнот...
 
~*~

Викторе како си ми ја погодил темата...:smiz:

~Јас, кловнот~

Јас ... јас која ужива во улиците на градот, во сенките кои што ги прават дрвјата додека сонцето ги буди наутро.Задоволниот израз на лицето кога доаѓам дома после пробите за драма, рафинирана, со задоволено чувство за аматерска уметност.Исполнетоста додека готвам за мама, додека мешам зачини и уживам во мирисот.Гордоста додека стојам пред огледало, насмевната како мало дете, среќата што сум жива.Глумицата.
Јас ... јас која сеуште цигарата ја држам како џоинт кога сум сама, во соба зачадена од преголемо количество на испушени цигари во претходните 30 минути, престарена и фрустрирана.Замината во некој друг свет на фикција, полн со стапици и ајкули.Разочарана од осудата на светот, премлада за да ја поднесам, исклучително важна лакирана мала порцеланска кукличка, скршена на премногу делови, излушкана на сите тапи краеви.Антихристот.
Јас ... јас најдобрата пријателка, личноста што го руши светот за нечии нозе да не се избоцкаат од трњата.Силната, амазонката која прави се освен да живее.Успешната, арогантната кучка која заборава да заплаче на големите трагедии, бедната душа, ситничарски настроена кон поуспешните.Ќерката што заминала на погрешен пат, а секој ден се враќа дома со уште една безвредна диплома.Кучката.
Јас ... јас Виолета, преполна со илузии, заробена од надежи, силна колку што е кршлива, цинична колку што е ранлива, иронична колку што е повредена.Изгубена во светот, толку колку што е најдена.Премрзната колку што е стоплена.Фина колку што е злобна.Кловнот.

​
 
*Во зеницата.. Навидум мало девојче со лижавче во рака.. А всушност жена од можеби педесетина години, застаната пред огледалото до креветот.. Матна свест.. Дебелото и скапо стакло се крши во одсјајот на очите и ја навраќа во спомените..*

Како дете веруваше во привидно совршенство.
Во малата селска куќичка каде што живееше со родителите и двајцата постари браќа владееше сиромаштија. Длабока сиромаштија. Нејзините родители немаа скоро и никакви приходи, одвај ги прехрануваа децата. Сепак таа беше среќна. Секоја сува корка леб што некако одвај ќе ја скрпеа нејзините родители за неа беше најубавиот оброк на светот.. Им се воодушевуваше на старите фустанчиња од мајка и.. Или од оние што ќе и ги сошиеја од старите кошули на дедо и. Му се воодушевуваше и на она совршено семејство во кое живееше.. Бар таа мислеше дека е совршено. Сепак беше дете..

Подпорасна..
Престана да верува во привидното.. Сега почна да бара совршенство..
Вистинско совршенство..
Но каде? Сфати дека не е ништо перфектно.. Се она во кое што веруваше сега се сруши ко кула од карти.. Како да се изгуби сјајот во нејзините очи. Го немаше веќе ни она навидум совршено семејство..
Немаше семејство..
Помалиот меѓу браќата.. Инаку 2 години постар од неа беше болен од рак.. Веќе неколку години.. Го прикрпуваа некако селските доктори.. Но залудно..
Постариот брат отиде во војска кога таа наполни 19.. И никогаш не се врати.
Се сменија односите и помеѓу нејзините родители.. Таа свати дека никогаш не ни биле во брак.. Биле заедно ради децата.. Тоа ја дотепа.. На својата 23та година се пресели во големиот град со мајка и.. Татко и остана во селото. Необразована..Ја знаеше само азбуката, татко и ја научи на тоа.. Знаеше и да чита, а и прекрасно пишуваше.. Имаа стара малечка библиотека во селото.. Сега во големиот град таа немаше ништо.. Живееја во мал подрум. Мајка и беше чистачка во некое училиште, а таа не побара работа.. Знаеше дека може.. Дека е способна.. Дека требаат пари.. Но сакаше да пишува.. Се затвараше често во себе со листот и моливот во рака и оставаше на хартија се што и лежеше на душа.. Многуте прекрасни прозни дела ги криеше под креветот.. Да не ги прочита никој.. Ги чуваше за себе.. И кога реши да го објави својот труд сите и ги затворија вратите..
Виде дека никогаш нема да успее со пишување.. Се вработи и таа како чистачка во некоја библиотека и одкако сите ќе си отидеа, таа ќе ја заклучеше библиотеката и долго седеше читајќи скриена во малата валкана соба на таванот.. Своите раскази ги водеше секаде со себе.
Еден ден, ги заборави во големата читална кога слушна глас позади неа како ја повикува и го виде.. Виде ангел. Таа беше околу 25 години, а тој нешто помлад.. Се почувствува чудно.. Некако збунето, а сепак среќна. Поцрвене кога ги виде листовите во неговите раце.. И ги подаде и си замина.. Од тогаш тој одеше секој ден во библиотеката.. Со него научи за љубовта. Вистинската љубов. Беа заедно, а таа се криеше од своите родители.. Но велат.. Се што е убаво кратко трае.. Кога реши да и каже на мајка и за нејзиниот принц дозна дека всушност уште од дете е ветена на некое момче од селото.. Никој неможеше да ги запре солзите.. Тој ја немаше заборавено.. Од сиромашно селско момче преселувајќи се во големиот град стана господин.. Се збогати наеднаш и кога реши дека е време да створи нешто свое, фамилија.. Ја побара..
Беше постар од неа 13 години.. Се зедоа кога таа наполни 26.. Тој беше влезен скоро во 40тата.. Се гадеше од него.. Бескрајно многу го мразеше.. Но сјајот на златото го враќа и сјајот во очите..

Почна да верува во вистинско совршенство..
Имаше пари.. Имаше се што ќе посака.. Пари, скапи фустани и накит, јадење на масата.. Нешто што никогаш го немала.. А тој велеше дека ја сака.. Доволно и беше.. Беше порасната сиромашна.. Стана богата.. Стана госпоѓа..
Го заборави момчето што ја научи на љубов.. Заборави што е тоа љубов.
Живееше во нејзиниот навидум совршен свет.. Беше таа што гази, а не таа што ја газат.. Нејзините родители починаа од маки и грижи.. Од совест за судбината и веќе клетата душа на ќерка им.. Не плачеше кога ги погребаше.. Не и беше важно. Заслепена од сјајот на парите, ги обвинуваше за тоа што никогаш не и овозможија живот каков што живееше сега..
А сега.. На 25 годишнината од својот брак.. Застаната пред огледалото до креветот.. Размислувајќи за себе.. Сака повторно да верува само во привидно совршенство.. Повторно да е дете.. Повторно да пишува пред се.. Го зема листот.. Почна нешто.. Мислите и беа несредени..
*Јас, кловнот..*
И престана.. Толку беше.. Што повеќе всушност и можеше да каже за себе и својот живот? Разочарана од се, од себе, од судбината.. Ги голтна апчињата што досега ги држеше во раката и потона во вечен сон.. Сон пред огледалото без одраз. Заврши нејзината бура на совршенства..
 
Јас,кловнот...

Насмевки.Глупирања.Вицови.Шеги.Речиси целиот мој живот го пројдов на тој начин.И бев дел од сите тие работи.
Јас,кловнот,секогаш ги засмевав другите со моите глупости,сопнувања.Ги засмевав и со мојата трапавост.Секогаш служев како штанд за тажни и нерасположени луѓе кои едноставно сакаа да поминат некое време со кловнот и да се насмеат и да заборават на своите проблеми.Но,мене не ми пречеше тоа.Напротив.Сакав кога ќе ги видам луѓето среќни и насмеани.Се чувствував прекрасно што сум успеала да разведрам некој.Живеев за насмевки.Живеев за среќата.
Но,во циркусите има и тажни кловнови.Кловнови кои плачат.Кловнови кои се мизерни одвнатре,кои неможат да го најдат своето место под сонцето,но маската го покриваше сето тоа и тие повторно се дел од шоуто,смеејќи се и развеселувајќи ги другите.
Епа јас бев од оние последните.Последната категорија.Да,имав луѓе кои ме сакаа,но никогаш не ме сфаќаа озбилно.Дури и кога изразито ја покажував мојата тага и солзите во очите,само ќе ми речеа:Ту ајде смеј се,не се секирај.Имав љубов,да,ама бев сфаќана површно.Ајде бе,тажна си ќе ти пројде.Што се замараш што е твое ќе си дојде.Ајде смеј се.И џабе ми беше отвореноста и тагата.Пак мислеа дека тоа е пролазна фаза.Па почнав и јас да станувам дел од таа претстава.
Дома солзите ја откриваа мојата осаменост,меѓутоа пред секое излегување,ја ставав маската и одев да ги забавувам другите.The show must go on...и така се до недоглед.
Но,сепак,најдов причина да бидам среќна.Секогаш има причина.Овој пат насмевките и забавувањето се искрени,без маски.
Да,јас,кловнот,повторно се радувам на сончевите денови.Јас,кловнот ветив на себе си - дека нема да ги повторам грешките од минатото.Јас,кловнот решив покрај тоа што ќе ги смеам и разведрувам другите,ќе се разведрувам и себе си.Зашто да не?Зашто не би можела?Зашто да не си го направам мојот живот убав,кога тоа зависи од мене.А се она што зависи од мене,ќе го направам и извршам најдобро што можам.
Нема веќе маски,шминка и глума.
Ќе има насмевки,ќе има среќа.
А зашто да нема?Има премногу причини за да овој живот биде убав.
А зашто зборам во иднина?
Па животов веќе е убав.И бил и ќе биде.Само кој како го сфати и каква улога ќе реши да глуми.Некој ќе се смее и ќе биде кловн,некој ќе игра друга улога...
Јас го избирам првото.
 
Никогаш не е доволно од нивното присуство.Тие се толку спокојни и мирни.Мене ми даваат некоја посебна тишина.Изгубени,со затворени очи,гледаат во тебе,како да се слепи патници.И јас ги гледам нив.Сите се со оние прекрасни,големи,жолти цветови во своите раце.Целиот хол мириса на нив.Загушливо,но сепак слатко.Тие се испоседнати насекаде,со главите навалени на едната страна.Нозете им беа боси.Пантолоните на сите поткренати и завртени до потколениците.Со своите боси стапала ја создаваа најневообичаената слика што некогаш пред тоа сум ја видел.Некои луѓе го протрчуваат целиот живот чекајќи да им се случи нешто убаво.
Навистина интересни моменти.А јас бев,не на оваа возраст,туку многу помал.Како кога имав пет години.Бев исто облечен како денот кога се случи тоа,баш на мојот роденден.И тогаш бев облечен како кловн и никогаш повеќе.Со црвено носе,шарена капа и таква кловновска облека.И имав торта во форма на кловн.И никогаш повеќе немав никаква торта.
Сега стоев на среде,помеѓу нив.Поторно бев мало и уплашено дете.Повторно бев кловн.Сам меѓу луѓето со цветови во рака.Сам меѓу тоа што заедно го сочинуваа тие.И ми беше убаво.Можеби затоа што од нив не излегуваше ников глас.Можеби затоа што тие беа смирени и мирни.Можеби затоа што беа мртви.Можеби затоа што јас бев кловнот кој ги забавуваше.
 
Јас, кловнот.

Единственото суштество во циркузот од емоции.
Вечна насмевка и нацртана солза. Вистински циркузант.


Бавно одеше низ луна паркот. Влечкајќи се.
Не и се движеше. Имаше станато инвалид во тоталната,апсолутна смисла на зборот. Бледо гледаше наоколу.
Мирисаше на минато. Мувлосани спомени.
Посака шеќерна волна, пуканки, зашеќерено јаболко.
Посака безгрижност, наивност, насмевка. Посака детство.

Ја пресретна еден кловн.
Таков, шарен, со балони во раката. Застана точно пред неа.
Му упати црно - бел поглед. Ја бодеше шаренилото што тој го ширеше.
Ја развлече тој својата широка насмевка и и ги понуди балоните.
- Ти фали сидро. - рече таа.
Кловнот направи некоја зачудена циркузантска гримаса.
- За да не полеташ со балоните. - се дополна таа.
Безгласно се изнасмеа кловнот. Се виткаше од лажна смеа.
Почна да прави некои пантомимичарски глупости.
Не успеа да ја насмевне.
Чудно како надежта не успева да умре брзо кај таквите лажни створови. Бели фаци со огромна насмевка и солза. Ко за иронија.
Изразот на нејзината уста беше во форма на права линија.
Одненадеж, и ги врза балоните за раката и ја украде четката на блискиот аматерски сликар.
И нацрта насмевка.
Од уво до уво.
Таа сеуште гледаше бледо.
Мик-мик!! - се слушна свирката на неговиот нос.
Се развлече тенка насмевка на нејзиното лице.
- Чудак. Измислена пародијо која правиш будала од себе за да ги насмевнеш луѓето!
Од џепот кловнот извади една играчка во форма на сидро и го стави во раката.
Неа и потече солза.

Под нашминканата глупавост се криеше вистински дух.
Овој кловн беше посебен. Не знаеше да глуми. Беше вистински.
Не беше перфектен ни неговиот поглед. Беше обична душа.
Сонуваше дека ќе лета со балон и ќе го допре рајот. Тоа и го стори.

Тој никогаш не постоеше.
 
Седам и се гледам во огледалото,се прашувам што останало од мене,каде замина девојката која знаеше искрено да се насмее...Што е ова пред мене зарем јас ..јас станав кловн...
Вештачка насмевка,гордо крената глава предвреме подготвени зборови..така јас излегувам од дома...никој не ја свака мојата тага ...
никој не ја знае мојата болка...сите го гледаат она насмевнато лице кое знае да ги расположи сите..да ги посоветува и разведри...се прашувам како стигнав на ова ниво да не можам да се препознаам себе си...се кријам и се плашам да го видам моето вистинско лице..се плашам од она што останало од него..иронија..презир..малодушност..разочарување...тие се работите што се кријат под мојата маска...
И повторно.. се спремам да излезам на сцена...има многу луге кои од мене очекуваа разведрување..ја ставам мојата маска...ја поправам насмевката...ги повторувам зборовите...пред мене има уште една представа..уште еден ден...се погледнувам...и повторно не верувам...јас...јас сум кловн..
 
Гледајќи те низ излогот на минатото...

Си прошета низ собите во станот, но некако не беше решителна во одлуката која ја донесе тоа утро. Што ја премислуваше? Што ја тераше да не го земе жезолот и цврсто да го стегне додека тропнува со него по земјата? Зарем надежта? Надеж за што? Често размислуваше зошто воопшто би чекала нешто, зошто си ги троши годините очекувајќи да се случи некаков пресврт. Зошто бре секогаш беше подготвена да оди со него и преку свет ако треба? Никогаш не се спротивставила и никогаш не му рекла дека не сака да оди.
Излезе, а на паркингот тој веќе ја чекаше. Влезе без збор и заминаа. Се опушти на седиштето и уживаше во музиката која беше пуштена, како и секогаш беа сиромашни на зборови додека се возеа. Тој секогаш ја пушташе погласно музиката, а нејзе тоа и` одговараше. И двајцата избегнуваа зборови кои воопшто и не беа потребни, доволно беше присуството, чувството кога знаеш дека е до тебе и не ти треба ништо друго. Или и друго можеби беше во прашање? Изгледаше и како да бегаат од некои зборови, како да имаа некоја забранета тема за која мораше да се молчи, како некој да ги казнил и осудил да скршнуваат секогаш кога ќе се приближат до границата. Или ќутеа или зборуваа за глупости вешто избегнувајќи чувствителни точки. Навистина беа чудни.
Интересно со овие двајца беше тоа што толку многу добро се познаваа што го имаа усовршено феноменот да се разбираат со очи кога ќе се погледнат. И секој кажан збор многу добро си го разбираа, колку што таа добро знаеше што сака тој и при најмало движење на телото толку и тој истото го знаеше за нејзе. И` ја препознаваше секоја желба што ќе и` се појавеше во главата, секое мрдање на усните и секоја насмевка многу добро знаеше што и` значат. И овој пат забележа нешто, но си ја избрка мислата надевајќи се дека се излажал.
- Знаеш, сакам нешто да ти кажам, - ни самата не очекуваше дека вакви зборови ќе и` излетаат веднаш од устата, - многу ми тежи и сакам да зборуваме. Знам дека и двајцата некако немаме храброст да разговараме отворено за целата ситуација, но мислам дека дојде време кога треба да се разјаснат многу загатки.
- Зошто не се опуштиш? Ти правам да се чувствуваш напнато? Ослободи се, денес е убав ден и на овој датум сме се запознале, да го означиме денов и да прославиме барем со малку - смирено и со глас полн со надеж како да ја замоли да замолчи.
- Не, ти не ми правиш да се чувствувам напнато. Целата наша ситуација е напната која и двајцата сме дозволиле да дојде дотука. Признавам, а и самиот знаеш дека ми е убаво кога сум со тебе, но кога не мислам на ништо друго, кога ми е важно што сме еден до друг. Логично, во спротивно не би ни била тука. Јасно ти е какви чувства имам за тебе, не морам постојано да ти потенцирам дека те сакам. Некогаш зборовите се непотребни, нашата поврзаност на чувствата е доволна за да знаеме и двајцата до каде сме стигнале. Но, јас не можам повеќе вака. Не сакам да мислам дали ќе бевме посреќни воопшто да не се сретневме пред десет години, не сакам да мислам каде ќе бев сега доколку не те познавав и не дојдев со тебе тука, не сакам да се прашувам дали ќе сретнев човек кој ќе го сакав како тебе. Можеби ќе ми беше полесно се`, можеби ќе страдав уште повеќе. Не ме интересира.
Ги крена очите кон нејзе и не го тргна погледот неколку секунди. Лицето му беше како изобличено и очите несреќни, жилите на вратот како испакнати. Извади цигара и запали.
- Знаеш што? Интересно нешто е што сабајлево кога станав помислив на тебе и посакав да ти се јавам, но се премислив. Те чувствував. Знаев дека ќе ме побараш истиот ден и дека нема да помине долго. Навистина, кога се разбудив не ми текна кој датум е, но веднаш ми текна на тебе, иако за момент се надевав дека ете дошол денот кога нема да ме побараш при мисла за тебе. Знам кога ќе ме побараш, знаеш кога е момент да ме побараш. Јасно ми е дека ме сакаш, свесен си дека одамна ти простив што не сме заедно, но сфатив дека не сакам да бидам со тебе. Те гледам како човек кој не знаел да се носи со својата силна емоција, кој бил една кукавица не знаејќи како да биде уште посреќен. Жално е кога човек свесно го ограничува својот видик и не дозволува да ѕирне позади планината, кога не се труди ни да најде начин барем да вози по калливото патче кое води до таа друга страна. Најверојатно најголемата грешка ми е што дозволив да дојдеме дотука. Ако сакаш и буквално сфати го последново, можеби сум виновна што вечерва сме овде. И за секој ден кога сме биле заедно без разлика каде сме биле. Изминативе години ти дадов се`, а си дадов ништо. Да и` се плукнам на љубовта ако не ти дава време да си дадеш нешто на себеси, ако му даваш само на другиот. А ти не. Ти ми даде и мене, но не се забораваше и себеси. Добиваше и од себе и од мене. Доста е.
Гледајќи те низ излогот на минатото кристално ми е јасно што се случуваше со тебе сите овие години. Дали во изминативе години имаше за што ти да ми простуваш мене? Обиди се да се сетиш барем на едно нешто за кое си морал да собираш сили за да ми простиш, сети се дали постои барем еден момент кога си кршел прсти од болка која сум ти ја нанела јас, најди некаде во спомените некоја случка која те натерала да посакаш да искршиш се`. Нема, мило, нема. Зарем има потреба јас да те потсетам што се` си направил што ме натерало на сево ова? Нема да мерам на кантар кој кого повеќе сакал, тоа не е ни важно во моментов. Да, има длабоки чувства, има љубов, целосно предавање на душата, некоја чудна нераскинлива поврзаност на нашите емоции, страстни искри во очите кога ќе се погледнеме, но ни фалеше најважното. Тоа ќе оставам сам да откриеш. Не те осудувам, но не ти оправдувам. Моја грешка е што дозволив сите години да се случува истото, но дојде време кога треба да ја исправам таа грешка. Време е да мислам на себе. Ти го зацрта и го одреди својот пат, мислејќи на сопствените проклети потреби. Со овој муабет јас го зацртувам својот пат.
Имаше нешто силно во нејзиниот глас, нешто измешано од тага и жар, плачлив глас и силен решителен тон. Имаше чувство како да е во некое бунило, не и` се веруваше дека свесно го кажува ова што го изусти, постоеше некој мал сомнеж, за момент се исплаши дека ќе се кае.
- Не знам што да кажам. Во право си. Направив многу грешки.
Тоа беше единственото што го кажа. А и што требаше повеќе? Зарем имаше потреба да се лигави, да цмиздри? Јасно беше се`. Беше виновен. Само, никогаш не ни помислил дека е можно да дојде момент кога таа ќе рече дека не сака да е со него. Беше убеден дека никогаш нема да го напушти, никогаш не му дојде ни како на шега дека би прекинала со него, токму затоа што знаеше колку го сака и знаејќи ја нејзината подготвеност да стори се` за нив двајца. Во право беше таа. Колку тој стори за нив двајца?
Повторно кога се враќаа музиката во автомобилот беше гласна, но сега некако беше поинаку. Не затоа што избегнуваа да зборуваат, туку затоа што немаше за што да се зборува. Во тоа и се состоеше убавото.
 
Јас, кловнот...

Необичен восклик има твојата магија. Ги лажеш лицата, ги презираш зраците...Плачеш во чекорот на поразите и ги криеш солзите со крвта од твоите усни...Создаваш радост, за да ја убиеш тагата.
А јас те подгледнувам денес, од прозорецот кој го огледува твоето покорено битие. Ти и твоите болно наострени маски, кои ти го пробиваат срцето ја играте истата претстава, во нов ден. Ноќта е твојот опиум, часовите во кои ги смислуваш своите бајки, на кои може да се насмеат СИТЕ, освен јас. И ми се покоруваш, повторно, не сфаќајќи дека си поигрувам со твоите бои, со твојата црна насмевка. Никогаш не се осмелуваш да ми вратиш со одмазда. Ти не си јас. Ти не венееш. Не копнееш. Не сонуваш. Не се давиш во сопствената јад. Ти живееш во едноличен костим, јас мојот го менувам секојдневно. Ти се насмевнуваш бидејќи веруваш во љубовта, јас те проколнувам бидејќи твојата ведрина се пренесува на мене. Како на дождот да му принесеш сонце? Најбожествената хармонија настанува кога зракот ќе го продре облакот. Летен дождец ми ги наводенува зборовите...Сакам да ти кажам, да те прегрнам, но се плашам. ОД КЛОВНОВИ.
Се плашам ОД СЕБЕСИ. Јас, кловнот.
Ти? Магија.
 
Јас, кловнот...

Луѓето се надеваа на свадби, крштевки, деца, родендени, имендени, полуматури, матури, дипломи, полудипломи, на се што нас не очекува во ех таа далечна иднина. Велат, има судбина. Но, тешко сега да ме убеди некој. Кога го слушав твојот глас, твоите ракоплескања, очите кои ги гледам и кога не гледам, ех. Обично, излегував, ве имаше толку многу не знаев каде повеќе да гледам, и конечно некој видов, плаво моме. Смеѓо де. Така мистерично насмевнато. Да, тоа беше ти, токму ти. Кога ќе се приберев останував до тоа проклето огледало едно 5-6 саати, чекав да те видам тебе во него, но џабе ни мене ме немаше. Од многу светло не се видов...знаеш како е. Излегував те чекав и ти да излезиш за да видам каде ќе се прибериш, те гледав и со комшијата ама ајде, многу ретко. Те сакав со таа капа на тебе, и со шминката. Исто како јас самиот да сум се шминкал, исто како мене! Кај ја наоѓаш до толку црвена бог знае! Дојде и другиот викенд ти вечерта пак кај мене (а претходно пак кај комшијата...ах). Зошто јас не те имав да те допрам, да те гушнам, зошто не се запознавме? Пак ти го правев тоа што ти го правам секој викенд, иако се виде дека не сакаш нешто. Како да ти се здосадиле моите 60 минути. Зошто ја немаше таа насмевка? Зошто?! Ај знам дека секоја Сабота истото, ама до толку сум досаден? Завршив, го истадов шеширот поминав покрај сите и ооооп ти не изваде долар, или два...а можеше и евро, исто ми се фаќаше. И јас толку, изгубив доверба во тебе, таа што претходно ја им...уствари неможев да те достасам претходно...високо седеше. Како и да е, толку е со нас! Тоа што го гледаше од маската испадна дека е и под маската. Јас сум глупав, јас сум глупав!? Не бе, јас сум кловн.


:hehe:
 
Не сум само јас кловн. Сите сме кловнови. И ти, и ти, и ти таму. Смешни сме во сопствените бедни животчиња, его трипчиња, робувања на рутината...Некогаш суетата ни е толку голема што не сме свесни, а некогаш сме на дното и мазохистички уживаме во тоа. Од страна гледано-сето тоа е смешно. Смешно е што не сме посебни-исти сме. Смешно е што не сме попаметни-поглупави сме. Смешно е што се плашиме да се соочиме со суровата/смешна реалност. Смешно е што мислиме дека играме некаква улога...
Затоа кога гледам кловн, не чувствувам жал, не чувствувам презир, не ми се чудно одбивни неговите трикови.
Гледам човек кој не се преправа, си ја носи униформата гордо и вели-јас сум кловн. Кловнот не е тргичен-ние сме!
 
да да... секако
многу позната ситуација, многу позната реакција... ова денеска ми е некојси flash back, некое deja vu... и пак правиш да се чуствувам така. Со само тој еден поглед ме спушташ на земја, во суровава реалност. а пак со тие три збора, ми го враќаш она чуствоно на неприфаќање.. се чуствувам како отпадник. и повторно станувам кловн... во твоите очи.. Јас кловнот, но истата која до вчера ја обожуваше.. Ако, тоа е животот!
Станав кловн, така и ќе се понашам.. Полесно проаѓаат оние неприметните, оние што си се праат на мутави. Така сакаше, таква и ќе бидам.. Кловнот, заробеникот на својава душа, глумјќи некое си лудило...
 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom