Тука пишуваме на зададена тема

  • Креатор на темата Креатор на темата Точкест
  • Време на започнување Време на започнување
Многу ми е жал што влетав во пајажината на човечкиот разум и што повеќе некои членови не пишуваат. Жал ми е драги ако ве навредив, никогаш не сум го сакал тоа. Следната тема, со помош на средството за чистење тага... Црно Тиквешко
 
Црно Тиквешко

Уште како мала го сакав мирисот на снегот,ме успокојуваше...Баба ме носеше на балетски претстави,многу ги сакав и уживав во музиката,снегулките ме потсетуваа на танцот на грациозните балерини.
После секоја балетска претстава ме земаше кај неа и дедо дома,на свежо печени крцкави лепчиња со путер,сиренце и чајче од Нане.
Во вечерните часови седевме пред големиот камин.Баба ми беше мајстор за благо,но најмногу од СЕ ги сакав тркалезните чоколадни колачиња,уживав да ги јадам додека се легачам пред каминот,а од другата страна на прозорот,снегулките ме воодушевуваат со прекрасниот танц...
Баба ми беше љубител на музиката,секогаш го имаше пуштено радиото на онаа станица,која она милуваше да ја нарече "Станицата на евергрин песните",една и беше омилена,понекогаш дури си ја потпевнуваше.
Пред спиење секогаш ми ја пееше онаа мелодија на која што и ден денес се сеќавам...

И на трнче и на дабче,
лета скока сиво врапче,
и низ поле шири вик...
Цип ци рииип циип ци рип...

Многу ја сакав таа песна,посебно начинот на кој таа ми ја пееше.Иако ја наврши 60тата,сеуште добро ја држеа гласните жици,звучеше...прекрасно и за кратко време бев во длабок сон.
Се сеќавам дека секоја недела одевме кај баба и дедо на ручек...уште на прагот баба не пречекуваше со огромна насмевка на лицето,секогаш пресреќна што внуките,јас и сестра ми,и доаѓаат во посета,додека дедо ми секогаш инсистираше да го направи ручекот и заглавуваше во задимената кујна,па затоа на крај реши ручекот да го прави во двор.Баба ми секогаш имаше спремено кеса со бомбони, Тик-Так,мастики,чипс,сокче,и Kinder чоколадо,што никогаш не успеваа да го дочекаат почетокот на следниот ден.:hehe:
Еден ден СЕ се смени.Имав 14 години,7мо одделение.На големиот одмор ми заѕвоне мобилниот,беше татко ми,ми рече:"Ајде,доста ти беше школо за денес,ќе дојдам да те земам"...
Ме удри бран на немир,исплашеност...Знаев дека нешто не е во ред.Навршија веќе 2-3 недели откако баба ми лежеше во кома во болница во која што не ми беше дозволено да одам...
Целиот свет ми се сруши,стоев над ковчегот,со солзи во очите...Ништо од тоа не ми изгледаше вистинито...Се наведнав,ја погалив по образот и ја бакнав во челото.Повеќе немаше нежна кожа и насмевка на лицето,тие изчезнаа,ги снема,а очајно ги сакав назад.
Додека попот пееше,свеќата во мојата рака брзо гореше и означуваше разделба,разделба ЗАСЕКОГАШ!
Го затворија ковчегот...не ми се веруваше,веќе никогаш нема да ја видам...
Го отворија шишето со вино,а додека помалце истураа од црното вино во погачата,ми текна на евергринот на баба..."ЦРНО ТИКВЕШКО"...уште ми одѕвонува таа мелодија во ушите...

П.С.Ми фалиш...:cry:
 
И се почна од нашето македонско, едно и единствено- Црно Тиквешко...
Нова година. Не ни помислував дека новогодишната вечер која не сакав ни да ја славам воопшто, а камо ли со друштво, ќе испадне толку прекрасна и незаборавна. Не ни помислував дека сета моја тага и лош период ќе исчезнат токму таа вечер и ќе почне еден толку убав период, а најмалку замислував дека таа вечер ќе го смени мојот живот од корен и ќе ме фрли на самото дно... Таа ноќ те запознав тебе
- „Што ќе пиеме?... Ајде.. Од дамна не сме излегле вака заедно. Што велиш за едно црно вино и тоа тиквешко- вреди за една ваква посебна пригода...

И продолжи со тиквешко...
Заедно на роденден. Помина само еден месец, а јас веќе имав причина за живот, личност која го вадеше најдоброто од мене, чија насмевка постојано ми измамуваше насмевка мене. И повотрно чаши со Црно Тиквешко во нашите раце... меѓу толку луѓе, а сами...
- „Ајде да наздравиме, да наздравиме хммм... за почетокот на ова наше уникатно пријателство!“
In vino veritas! Се кажуваат и признаваат толку работи, толку убави работи, доволни за да се приврзам за таа личност. И проклето и благословено да е виното таа вечер, што ми ја направи толку убава, но и што ми го направи најголемото зло- врзувањето за таа личност. „Јесен у мени“... танц... потонати во меѓусебните прегратки...

Црно Тиквешко повторно на сцена...
Сите пијани, сите полегнати... Јас и ти после се испиено се навртуваме на виното, бараме утеха во него...
-„Наздравувам за нас, за сите наши убави моменти, за тоа што се зближивме...„
Се имаме меѓусебно. Танцуваме лудо, па се нишкаме на баладите бавно. Допири по цело тело, усни по вратот, траги од нокти на телото, траги од заби на телото... Еден акорд од мојата омилена балада и во цел тој занес моите усни на твоите... најубавото нешто што сум го почувствувала... најголемата грешка што сум ја направила... најубавиот спомен, почеток на немирот... Нешто што скапо го платив...

И се заврши со Црно Тиквешко...
Еден ден тебе едноставно те снема од мојот живот... А јас... Јас продолжив со нашето Црно Тиквешко, само што веќе тоа не изразуваше среќа туку најдлабока тага. Ги немаше нашите здравици... Те немаше тебе покрај мене... А јас те барав во виното, во спомените... И виното го немаше истиот вкус- беше кисело, горчливо, убиствено... но баш такво беше доволно добро за момeнт да ја ублажи мојата болка. Тебе неможеше никој да те замени... Мојот живот стана само една монотона прикаска на нашето Црно Тиквешко, барањето утеха во него и песната „Црно Тиквешко“ која ти ја посветив тебе... на себе... на нас... и која секогаш одново и одново ја пеев со исто онолку емоции и болка какко и првиот момент кога те снема од мојот живот...

...а кому ли она вечерва нуди усни место вечера...„- имај најубав живот, ти посакувам и после се...
...како ми е само јас си знам, дајте вино да и признаам...“- никогаш нема да дознаеш колку и како те сакав...
„...ноќеска, нек ме разбие, црно тиквешко...“- и онака ништо не остана од мене...
„... кој не сакал, тој не знае, што е најтешко- ЦРНО ТИКВЕШКО...“ ако нешто не те убие- ќе те направи посилен...
 
Црно тиквешко

Седеше на клацкалката со шише вино во рацете.Правеше некој непирајтни звуци на чкрипење додека се клацкаше, дрво на дрво.А надвор пред верандата...
Прашина во ветерот.
Ги затвори очите и се и се врати назад.Само неколку секунди во минатото, време кога имаше денови кога беше трезна, кога имаше ќерки, деца кои ја сакаа.
Но се што правеше од денот кога тој умре беше да одбива да погледне подалеку од шишето.
Повторно ги отвори очите.
Голтка црно тиквешко...последната голтка.

Стана за да ги спакува куферите.Оди кај ќерка си, да ја пријават како алкохоличар.
 
Излезе од кола со Тиквешко во рака.
-Слушај... Дај некако да ги средиме работите.
Си го собирав мокриот чадор зошто дождот престана, а уште мирисаше на влажна земја.
Ги наполни двете пластични чаши.
-Чисто ќе го пиеш?
Не верувам дека ќе се вратеше по Кока Кола ако му кажев дека не го сакам чисто.
-Сврти се...
Панорамата изгледаше некако чудесно различно, немав волја да ги оттргнам очите од начичканите светилки послани пред мене како мали светлечки мравки. Кога имам алкохол во себе, нештата изненадувачки нелогично, но со брзина на светлината ми се поврзуваат во глава во форма на необјасниви асоцијации. Ми дојде пред очи слика од едни очила за сонце што си ги купи еднаш одамна сестра ми, уште бев малечка. Ми беа големи и изгледав како атомска мравка со нив. Да голтнев фосфор или да си ја запалев косата со кибрит, сигурно ќе личев на светлечка атомска мравка, како светилкиве што ги гледав горе од ридот.
-Ме слушаш воопшто?
-Да.
Никогаш не бев добра лажга.
-И? Мислиш дека уште е можно да...
Да згаснат светилките долу во градот? Нема шанси. Би било тоа ужасно убиство на една убава слика во која уживав. До пред десетина минути и јас се наоѓав таму доле. Градот не изгледа толку светол и магичен кога се наоѓаш блиску до светилките.
-... да разговараме за тоа човечки, и да ми обрнеш малку внимание додека зборувам...?
Дали е можно? Се` се може ако се сака, бе. Демек стара народна. Да се можеше се`, сега немаше да стојам на ридов над светилките со типов што држи Тиквешко во рака. Немаше да се радувам на градската светлина и да ја голтам со поглед, ќе гледав во поинаква светлина, ќе гледав во поинаков човек. Во други очи. Очи неповрзани со ова Тиквешко што би требало да ги „среди работите“.
Таму некаде долу, меѓу илјадниците мали светлинки што сјаеја, таму некаде спиеја тие очи на кои не им треба црно вино за да добијат стаклен сјај. Единствените темни очи кои од својата темнина срачат светлост и го осветлуваат целиот град.
-Ќе пиеш, или...?

Никогаш не сум сакала црно Тиквешко. Врати ме назад кај светилките.
 
ТАПА! Животот е тапа... И таа мисла ме следеше во текот на целиот ден.

Излеговме со неколку другарки да прошетаме низ парк, да не фати малку свеж воздух. Поточно тие сакаа да се сретнат со некој, а јас сакав воздух, имав потреба од него по деновите минати во една проклета соба. Се' ми беше толку досадно и веќе видено. Ги гледав девојчињата, кои беа помали од мене сигурно три години, со цигарите во рака како се прават нешто што не се. Гледав како сите околу мене го губат сопственото Јас, за да станат некој што нема да ги направи среќни, ниту пак ќе ги усреќи тие околу нив. Целиот тој алкохол меѓу нив, повраќаниците и по некоја пијана будала, која што ги тероризираше грмушките и дрвјата, направија да се чувствувам убаво во мојата прекрасна и мека кожа, која мирисаше на парфем. Едно шише со црно вино, Црно Тиквешко поточно, шеташе низ рацете на агресивните деца и тие повеќе се лигавеа во него отколку што пиеја. Покултурните, ги полнеа своите пластични чаши па пиеја од нив. Се прашував, каков е тој човек што пие вино од шише или, уште полошо, од пластична чаша?
 
Светлото пригушено, цеде плеерот на тивко свири балади. Седам сам во полу црната соба, само едно мало црвено сијаличе го осветлува моето лице и моите солзи. Ја осветлува и чашата со црно вино, го прави посветло. Сами во собата јас и црвената светилка, си ги пееме песните од плеерот. Дојде на ред мојата веносечачка песна „Црно Тиквешко„. Ја знам цела, првите солзи паднаа на првите стихови
На полноќ се палат запалки
на полноќ се љубат сказалки
Мојот глас го снема, појаки беа солзите. Песната трае три минути а јас испив дури шест чаши ЦРНО ТИКВЕШКО.
Последните солзи паѓаа со последниот рефрен
Ноќеска нек ме разбие црно тиквешко, црно тиквешко
кој не сакал тој не знае што е најтешко, црно тиквешко
црнооооо, црно тиквеешко.

*МРАК*
 
Ја отворив вратата и пред мене ја видов неа. Таа секогаш успеваше да биде совршена, всушност, таа беше совршена. При секоја наша тајна средба, која беше проследена со лесна вечера и водење љубов, беше еднакво провокативна и секси како првиот пат. Набрзо се најде во мојата прегратка и ме бакна во образот, како вистинска пријателка. Со неверојатна елеганција ги соблече штиклите и седна на ќебето, кое патем беше поставено на земјата и овој пат ја претставуваше нашата грешна постела. Врз него имаше расфрлано латици од бели рози. Розевите беа премногу детски за неа, црвените наменети за мојата љубов, а белите... Тие беа соодветни, а и нејзини омилени. Стоев и ја гледав, уживав да го набљудувам нејзиното прекрасно лице. Од црната коса се одбиваше црвениот сјај под светлината на свеќите, а во мистериозните очи повеќе немаше мистерија. Во нив се гледаше само страст и желбата да биде моја во наредните неколку часа. Ме исполнуваше таа насмевка полна со самодоверба, а која се појавуваше на нејзиното лице незабележително. Беше како мачка која преде. Мачката уживаше во мојот допир, а таа гледајќи го восхитот кој го предизвикува кај мене. Ја сакав, на некој начин навистина ја сакав и посакував само за мене, дури и ми пречеа сите приказни за нејзиниот интимен живот и чувства, меѓутоа ние имавме посебна врска која што не можеше да се промени. Не без обострана желба, која за жал не постоеше. Се восхитував на нејзиното тело, исто колку што бев воодушевена од нејзиниот маестрален ум. Постојано и ласкав, а таа немаше ништо против. Можев цела ноќ да и делам комплименти, а за неа тоа ќе беше најдобриот оргазам на светот.
Времето минуваше, па мудра работа беше да го донесам виното. Ја отворив стаклената витрина и внатре, едно до друго, стоеја моето омилено и скапо црвено вино Baron D' Arignac и Црно Тиквешко. Го земав Тиквешкото во раце и тргнав накај неа. Малку подзастанав. Можеби беше неблагодарно по сите тие ноќи да штедам на неа, но кога размислив... Тиквешкото е сосема добро. Па таа е само девојка за една ноќ.
 
По жестоката расправија која траеше премногу долго се слушна некакво удирање во ѕидот. Во делот од секундата ја видов чашата како прелета покрај мене и се распарчи во ѕидот. Ја снема. Останаа само малите парченца стакло низ целата моја соба. Се слушна силно трескање на вратата и во следниот миг го почуствував бликањето на крвта под мојата глава.
Кога се разбудив беше време за ручек. Мајка ми седеше до мене чекајќи да ги отворам очите. Брат ми и татко ми веќе беа седнати на масата и беа спремни да почнат со јадењето. Дневната соба беше необично мирна, средена со цвеќиња на средината на масата. Седнавме четворицата и се помоливме. Не ми се веруваше! Сите четворица седевме и ручавме. Без кавги, без навреди и без нетрпеливи испади. Најпрвин беше супата со зеленчук како предјадење. Потоа главното јадење кое беше некој нов специјалитет на мајка ми чиј вкус ми беше премногу познат а сепак не можев да се сетам. Стигнавме до десертот. Секој момент беше обвиткан со заслепувачка тишина проткаена со најискрените чуства кои лебдеа над нас и ја отсликуваа љубовта спрема семејството. Татко ми одеднаш стана и се изгуби од мојот видик кога се упати низ ходникот. По три минути се појави со шише Црно Тиквешко во рацете. Јас и брат ми добивме помали чаши и се насладувавме на неговиот вкус. Одеднаш тишината ја снема. Се чу гласот на мајка ми.
"Сакам да ја искористам оваа прилика да ви соопштам нешто ново. За три дена тргнувам за Австралија, кај вујко ми. Ќе чуеш од мојот адвокат во најскоро време (се обрати на татко ми)."
Шокот беше преголем за мене што не ја забележив реакцијата на татко ми и брат ми. Таа стана, ја испи последната голтка вино и си замина. Белиот прекрасен чаршав сега не беше повеќе бел. Мојата чаша се стркала по масата истурајќи ја последната капка вино и падна на земјата претворајќи се во обичен прав. Исто како и да не постоела.
Одеднаш ги отворив очите наоѓајќи се себеси во некаква чудна просторија со безброј луѓе облечени во бело кои трчаа наоколу носејќи разни инструменти. Почнаа да зборуваат погласно на некој неразбирлив јазик за мене и беа доста вознемирени. Тогаш ми се врати сликата со чашата како удира во ѕидот и сфатив дека сум била во кома. Една горка солза го навлажни мојот образ. Таа беше последната моја солза. Повторно ја почувствував крвта како блика под мојата глава, како лавата која го пустоши светот на Хадес и се подговува за наследничката...
 
Се чуствувам посилен од секој супер-херој!
Чекорам во оваа глува ноќ и повторно го барам.Сакам да го имам само за себе.Исто како што го имам целиот свет само за мене.Исто како што те имам тебе и те поседувам,како да си дел од мене!
Црвено е!И тече низ твоите и моите вени.
Кога ќе го вкусиш еднаш,го сакаш само за себе.Затоа што ти дава моќ додека тече низ твоите вени.Те прави посилен од секој супер-херој на денешново време!
Го пијам!Но мал дел не го проголтувам.И го чувам само за тебе.Ти се доближувам и со бакнеж го истурам во твојата уста!
Како гладно куче со своите заби ја грицкам твојата усна.Гледам како те боли,но и како уживаш во таа болка!
На твојата усна потечува тоа што ми треба и го сакам повеќе од себе!Црно тиквешко!
 
Да не се лажаеме, она што Владо ни го наметна со насловот е навистина уникатно и неможе да се смисли нешто друго да биде подобро. Впрочем оригиналот е секогаш подобар од секое следно продолжение.
Она што мене ми влегува секогаш во очи/уши од целата песна е оној магичен стих, “кој не пробал, тој не знае што е најтешко“. Јас сум страсно малигно момче. Мислам дека се ретки оние алкохоли кои вие сте ги пиеле а јас не. И знам да одам до крај, како во љубовната игра што е сексот врвот на едно уживање, така тешката филозофска мисла е кулминацијата на еден алкохол кој навлегол силно во вас.
Од сите чуда и грозотии кои ги имам пробано само црното македонско, тиквешко вино знае да побуди такви емоции... Кога пиеш некој глупав шток или џин, знаеш да бидеш англиски пијан... пијан но глупав.
По Црно Тиквешко заљубените водат љубов до утро, тажните плачат додека има солзи во нив а среќните го сакаат светот. На крајот на вечерта со црно тиквешко сфаќаш дека си загубен како и да е... паѓаш во очај за девојката која ја загуби за секогаш, се напиваш уште една голтка, и велиш, “само таа да е жива и здрава“. Потоа силно проколнуваш и велиш дека веќе не пиеш. Следната вечер, го посакуваш истиот грев, бидејќи девојката повторно ја нема, а ти знаеш кој ја испира најдобро твојата болка...
 
Црно Тиквешко

Раката ми виси од страна додека лежам на креветот. Мирисот на црното тиквешко се шири опојно низ собата. Знам дека беше наша последна вечер заедно, мозокот знае. Срцево не прифаќа. Светлоста на месечината влегува низ венецијанерот во мојата соба. Се тркала солза. Чашата паѓа и остава темна дамка на инаку светло-плавиот тепих. Немам намера да станам да ја земам. Нека стои. И онака срцето е скршено. Главата ми станува тешка....Веќе не ја гледам месечината низ венецијанерот....Ме боли главата. Ме боли се. Не се сеќавам веќе на ништо освен на болката по тебе.
 
Опиена од младоста и од се што животот ми нуди се впуштам во игра. Повели, придружи се, заедно ќе славиме, заедно ќе наздравуваме... Ја подигам чашата и наздравувам за нас и љубовта како вечен поим во кој сите веруваме. Те молам, не гледај ме така како да сум ти единствена зашто знаеш дека и ти на мене не си. Да, наздравувам за љубовта, но за онаа љубов која била некогаш, се наваму е само игра. Пијана од страст се впуштам во твоите прегратки да украдам некој бакнеж. Немој да ми кажеш дека се вљубуваш? Опиен си од моментните емоции кои утре кога се разбудиш нема да бидат присутни. Зашто виното е старо и брзо можеш да се опиеш. Ти не знаеш колку се поминаа патем, колку усни ме љубеа, колку пламени се разгорија, колку очи ми завидуваа. Подеднакво ни беше интересна оваа игра на наддавање, откривање и потвторно скривање. Наполни ми ја чашата, но до пола, не сакам да се прелие, не сакам да си го извалкам новиот фустан. Ова е игра на страст, лаги и неверство, но ни во еден момент љубов. Ги сакам тие моменти, тие неверни усни, тие горки усни и она наздрвување за некоја си љубов. Им подарив рака да ме водат, им подарив стихови да ме паметат. Пијана од страсти продолжувам, само од една чаша Тиквешко и онаа лажна среќа пак се впуштам во оној танц на предавство. Не, не сакам жртви на љубвта ниту пак преголемо внимание. Ноќта е долга, да нздравиме за нас, и за нашата средба. Благодарам за убаво поминатото време, благодарам за кринот што ми го подари. Но, како што кринот венее така и нашето дружење...Доцна е, морам да одам. Уморна сум, ќе се видиме... некогаш. Кринот ќе има посебно место во преполната вазна, зашто секој е различен на свој начин. На тебе ќе се сеќавам по убавото време и што не поставуваше премногу прашања и да не заборавам на горкото вино. Фустанот почнува да ме стега, нозете да ме болат...Добра ноќ. Хмм утре ќе го облечам новиот фустан, сличен е на овој, но другиот е погламурозен и посветол, нема да се познаваат дамките од црвеното вино и ги покрива раните кои се свежи но бргу се залеваат. Утре одам на маскенбал, сакаш да ми се придружиш? Но без вино и маска не доаѓај. Без премногу надеж те молам, не сакам да ја исцедам и последната капка радост и да направам вино од нашите страдања... Знаеш ова е само игра и гледај да не се прелие чашата, јас нема да патам, но не сакам ти да бидеш повреден.
 
Кобен ден.Роденден на другар,решил батката тиквешко да се лока и уште од сабајле до 7 вечер се одеше full.После ја малце у развигорче фаза,решив да си одам,воздух да ме фати оти уште некои три чаши и ќе играв танго со Алиса.Се простив со другаров,он додуша у спалната со женска му среде правење тарана беше,ја влегов му реков чао и си отидов.Не видов ништо.И тоа не по мој избор.Пешки попат.Седум ипол саат,веќе стемнето.Интересно.Жонглирав со нозете,се измочав пред берберницата на "Коле и Љубе",реков здраво на некои луѓе...и стасав пред шаховскиот клуб.Шахот од мал го играм.Пасија,јебига.И секогаш кога сум минел од таму сум ги гледал старците внатре како смирено си влечат потези,тивко разговарајќи за своите напластени животни искуства.Секогаш сакав да седнам наспроти еден од нив и да изиграм партија,онака,за душа.Ама оти тоа место беше отфрлено од младата популација како нај некул место у град,ем и беше апла,немав храброст да влезам,Арно ама,сега околностите беа други.Сега летав.Ионака пијан играм исто толку добро колку и кога сум трезен.Ме фати еуфорија.Наеднаш ја отворив вратата,влегов и за две секунди сите се свртеа накај мене и ја со средно силен тон им реков:"Дедиња,кој сака да го тртам?"...

Требаше да поминат бар 5 секунди да ми текне шо сум рекол.Ауу,коа ми текнаа...јес дека терминот "тртам" го користам во секојдневен муабет и како означувач на победа или надигрување на друга персона,било умствено,вербално или физички.Ама дедињава кај се сретнале со таков збор баш во тој контекст?Во Февруарскиот поход?Пфф.Глуп!

Излегов одма и џафте да ме нема.Одев брзо колку што виното ми дозволуваше.Ти ибем виното грдо.Оти коа пијам пиво сум контемплативно расположен и филозофирам,коа пијам ракија сум весел...а коа пијам црно сум глуп?Глупа зелка хедбенгерска!"Кој сака да го тртам".Партизани,бивши директори на банка,меанџии,оџачари...се што своевремено било крем и прашина во градов.Ја ги истртив сите за две секунди....ај си викам,сигурно не ме ни приметиле,до утре ќе помине.

Утредента се будам у два,одам у соба и татко ми одма со тоа дебелиот глас:"Кого тоа ти вчера ќе си тртел?".Упс,клешта на ташаци!После дознав дека комшијата наш мил,Борис,два века стар,бивш професор по математика бил во клубот и го видел пијаниот Фигаро у епизодата Jackass и нормално,како и секој велешанец со помалку од пола заб у вилица,ме кажал при првата укажана прилика.На мустаќите да му свршам!!!(Додуша,умре пред некое време,Бог да го прости)После тоа имавме слава и на цела фамилија и се прекажа ова.Беше хит на денот.Сите покажуваа со гнасните прсти накај мене,слатко смеејќи се во семејната атмосфера на нашиот дом на мојот моментален имбецилизам кој толку долго го чекаа.

Мајка ми редовно ми маваше ремет.Влегувам ја во соба и она:"Тртачот.Туш!".Гледаме вести и она:"Глеај го старчено.Гарант е над 70.А?А?А?"Мир немав и пак повремено им текнува на тоа.Затоа немам невеста донесено дома
icon_sad.gif
Оти сега освен сликата од мене на две години како гол го бркам братучед ми(демек геј in the making)сега имаа уште едно оружје за да нема шанси да се оженам се додека они тоа не го дозволат.

Затоа дечиња,немојте да ги слушате овие емо срања од типот дека црново е романтично,дека е најубавиот алкохол.Владо,настрана шо е шугав,ја создаде најголемата конспирација и подлост во човековото постоење(Заедно со Евреите и Холокаустот).Педер!
 
"Цигара.. Пепел на работ.. Две силуети под пламенот на свеќите. Во сликата две срца, во душата бол, гнев.
Две срца врзани едно за друго. Две души што живеат една за друга.. Магла.. Распрскана слика.. Девојка сама со својот очај. Солзи.. Крв.. Млада крв. И пламен што догорува."

Сликата ја загуши солзата што капна во чашата со црно вино.
Седеше сама на креветот.. Со чаша Црно Тиквешко. Барајќи го него во виното. Губејќи се себе во одсјајот на мракот.
I told ya... - велеше големиот плакат во дневната соба додека таа со гадење гледаше во скалперот на масата. Знаеше дека ТИЕ тоа бараат од неа.. Порази ги Бога и болката кога ќе те повредат. Го зема скалперот, го приближи до раката. А знаеше дека се поразува себе.. Само себе.. Никој друг. Сепак ТИЕ рекоа така..
Мртвото тело на девојката, покрај скршена чаша Црно Тиквешко беше пронајдено следниот ден. Да, тоа беше уште еден успех на Црната Роза.. Сектата ја уби. А таа навистина сакаше да живее..
 

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom