Тука пишуваме на зададена тема

[dejan_k]

Седевме во кафуле,веднаш до вратата,јас и мојот најдобар пријател.Пиевме пиво.Мојот најдобар другар ми кажа дека неколку денови по ред го мачи несоница.Цело време се обидуваше нешто да ми каже,но постојано премолчуваше.Но јас не го следев со внимание,затоа што во тој момент во кафулето влезе една девојка.Мираисаше на ванила.Веднаш посакв да ја добијам.Почуствував како крвта во мене почнува да врие.
И пријдов.Зборувавме.Кога го добив она што го сакав се вратив кај мојот најдобар пријател.И почнав да му раскажувам за новата девојка.
Но наеднаш погледнав во неговите патики и забележав дека има две различни.Почнав да му се смеам.Еуфорично.И гласно.
Тој и понатаму тажно ме гледаше.А потоа нагло стана и ме праша дали ќе го почекам да оди до дома.
Јас само кимнав со главата.
Кога излегуваше низ вратата од кафулето,вознемирено ме праша:
-Која патика повеќе ми одговара?
-Левата патика,мој пријателе-му одговорив!
Го гледав како си заминува.Повеќе никогаш не го видов.Мојот најдобар пријател и неговата лева патика!

 

[Bush(av)]

Живееше во станот спроти мојот. На моите 25 години мислев дека бев најмладата личност која комуницираше со неа. Не дека беше кој знае која комуникација. По еден-два збора дневно, секогаш кога поаѓав и се враќав од работа, додека таа седеше на нејзината тераса на првиот кат. Пред вратата уште од кога се вселив и стоеше една лева патика. Изгризана од кучиња, уништена од времето. Често ја прашував зошто не ја трга. Секогаш ми одговараше
’Не, тоа е левата патика на мојот најдобар другар. Единствен спомен на него, освен сликите.’
Знаев дека мисли на маж и. Беше починат пред јас да дојдам. И таа не беше најдобро. Беше прашање на време.
Многу ја сакав. Секогаш беше тука за мене. Знаеше се за мене, и секогаш ме слушаше, и секогаш забораваше половина од работите што и ги кажував.
Тој понеделник, ја немаше на терасата. Ја немаше ни кога се вратив. Нешто не беше во ред. Вечерта ја однесоа во болница. Наредниот ден ми јавија дека починала.
По погребот ја оставив патиката до надгробната плоча. Време беше маж и да не оди со боса лева нога.

 

[*OSS*]

Левата патика на мојата другарка


Беше тоа прекрасен ден, премногу прекрасен за да биде вистинит. Јас и мојата најдобра другарка по обичај се шетавме по часовите, доколку не бевме некаде на кафе. Не знам зошто тој ден бев многу расположена. Некако блескав без да го забележам тоа, а навидум немаше причина. Навидум... Се беше скриено во моите мисли, бев исполнета со надеж, светот не можеше да биде поубав. Тој ден и дадов да прочита една од моите песни, и ми даде еден кисел коментар на кој не обрнав внимание. Не било нејзин стил тоа. Океј, јас пак си бев среќна и исполнета. Со бледа насмевка се загледав во нејзината одврзана лева патика и продолживме со нашите вообичаени муабети. Си отидов дома касно според моите родители, но некако избегнав кавга. Си седнав во мојата соба листејќи ги моите "дела", песни, поезија... Се подготвував за мојата светла иднина, некако бев нестрплива за да го доживеам мојот сон, и иако ме следеа скептични мисли во позадина јас бев оптимист...
Отидов да јадам и кога се вратив во мојата соба ја затекнав мајка ми со мојата тетратка. Ги читеше моите мисли, моите песни. Имаше недефиниран израз на лицето кој ме втресе, а кога ме погледна колената ми се отсекоа незнаејќи каков коментар да очекувам. Ми се изнасмеја на моите мисли и скриени чуства и отиде во другата соба коментирајќи го случајот на татко ми со зборови кои се врежаа во моите мисли, а јас стоев на вратата без да трепнам не знаејќи дека тоа е почетокот на мојот нов идентитет...

 

[girlll]

Aj vaka.. Ke go pisam based on true story.. Malce ke go nasminkam naslovot ko so mi odgovara I ke pisuem na latinica.. Zs u net kafevo nema mak podrska :S
Epa vaka.. Neka bide veselo.. Nemora se da bide so tolku tazen kraj i seriozno.. Pusti deca nek se raduju.. Ova moze i u sranje na vekot da se prefrli mesto u proza i takvi stvari zaso taka sum raspolozena sea pa takak e go pisuem "Leva patika i shibica hash"

Bese kraj na Avgust.. Ucebnata godina trebase da pocne za nekoj den.. A jas kako po navika nemozev da sedam vo gradov na +50 i resiv da otidam na rodenden kaj edna drugarka vo Prilep iako ne mi bese bas mnogu vo plan toa.. Se dogovoriv so decko mi da ide i on nataka.. I da zeme nesto za duvanje.. Hash po moznost..
Site bea tamu u 5 popladneto a ja ko so kasnam sekad.. Trgnav u 7.. U 11 bev tamu.. Me cekase deckoto na zeleznicka i otidovme direktno vo Park, kaj fontanata.. Za da se vidam so koj treba. Se vidov i so eden tipac sto mi bese najbolji drugar dolgo vreme ali togas ne komuniciravme bas bas.. I toa malce onaka me nak*rci.. Pa resifme malce da se trgneme na strana.. Da naprajme ciganski bong i da iskulirame na kratko. Svrtevme 2 turi po nekoj dim onaka kolku da ne opusti i se vrativme na pienje.. Nemaa niso ostaeno.. Ko pijavici mu se imaa frleno na konjakot.. A ja jezda najmn go pijam ne stignav do nego i si go zemav vinoto go slokav malce na eks.. Hash + Vino = mn histericno smeenje bar sta se meni ti4e.. I taka edno pol saat se smeev ko idiot.. E sea ja dur si se filmav taka.. Stana eden tip i onaka site stama.. Mi se vrti i mi vika: Znaes li koj sum jas.. Bla bla bla na tepacka se svrte cela rabota.. Kao ke me tepale.. Ja damla.. Se smeam ko idiot a tipov use tolku posiznue.. Toj so najmn se plasef deka ke se umesa se umesa.. I pocna da se spi*ue neso ko malo dete.. Kao ke me branel ama nemozel on toa ne mu bilo do tepanje.. Ma me boli toa so go neam ne mi ni treba odbrana od sutraci.. Se dodeka tipot sho ke me tepase ne ja frli casata so vino u mene se bese ok.. Ama togas.. E togas zdivev.. Trgnuvanje po stakleno sise ja so cel pamet na mesto da go ostaam tamu.. Sreka deckoto me fati i me trgna na strana.. Kutriot se izmaci so mene.. Ni kriv ni duzen kotek jadese od so pretav ko nenormalna.. I doeka taka nie lezevme na treva.. Mene srcevo 200ta, nervata 300sta.. Se slusnaa krikovi i ja kao ja nemozev da ne stanam da vidam so e.. Mojata "odbrana" ostana bez vilica.. Oh yeah.. Trojca go tepaa kao so nema ni u americki bruce lee filmovi videno i go napraja krvoi.. Majka mu da go ne go poznae.. I taman prekinaa.. Edniot od tipcite vide deka na levata patika ima krv od so maval.. Se nakurci i mu sedna na use edna partija.. Use tolku u krvoi.. Sovet: Licna karta da menja ovaa ne mu sluzi vise.. I koa prekinaa pak tipov nesto se prokurci i dobi uste edna partija pojaka od prethodnite.. Bog znae kako uspea da izbega ama uspea.. Ja jezda go mrzev ali nervite mi bea 300.. Hashot kolku so me opustase obicno sea tolku me razgnevi. Se smiriv po use edna ispusena shibica.. I koa se vrativme na MESTOTO NA ZLOSTOROT ispadna se ok.. Se smiriv ja so deckite.. I mi se razjasni edna rabota.. Ne treba sekomu da mu se prlja levata patika, zasto moze i bez vilica da se ostane.. Eh.. E taa vecer ke ja pamtam cel zivot.

 

[PSYtisfaction]

Левата патика на мојот најдобар пријател

На местото од каде што дојде бучавата и се слушна крикот, ја најдоа само неговата патика. Левата. Црна адидас, со жолти ленти од страна. Популарна патика во тоа време. Неговото тело го најдоа на неколку места истовремено, неколку дена по несреќата. Беше тешко да се идентификува, ама знаев дека е тој. Знаев по патиката. Мојот најдобар пријател.

И јас имав исти патики, заедно ги купивме. Се` правевме заедно во тоа време. Освен што мене не ми се допаѓаше жолтата лента од страна, па јас земав со зелена лента. А бели патиките.

Ги носев тие патики на неговиот погреб. Плачев врз тие патики, газев по влажната гробарска земја. Ми капна восок од свеќата што ја држев. Баш на левата патика.
Има нешто во врска со левите патики што ги прави поинакви во однос на десните. Еднаш успеав да дефинирам што беше разликата, ама сега не можам да се сетам. Требаше да запишам.

Одамна беше тоа, кога ги купивме патиките. Непосредно пред нападот на Кулите Близначки, светот беше потресен. Многу нешта се умртвија по несреќата на мојот пријател. Кулите, загинатите, прегазената лева патика. Светот одеднаш веќе не изгледаше толку прост и едноставен како обичен чифт адидас патики.

Стапалата ми се зголемија за неколку броја од тогаш, сменив повеќе чифта патики, гробот на мојот пријател обрасна со дива трева, а Кулите ги реизградија. А мене сеуште ме боли заминувањето на мојот најдобар пријател.



(Виктор, жалам што не ти успеа обидот за размрдување на нештата со полабави и сериозни теми, ама не сум јас крива што забегав во блага морбидност, наместо во детски спомени- Бада и неговиот пост се криви за тоа. )

 

[Crazy in Love]

Бевме неразделни.Каде јас,таму и она.И обратно.Најдобрите другарки.Мислам дека се знаеме цела вечност.Си ги завршувавме мислите.И се уште е тоа така.Заедно плачевме,заедно се смеевме.Ги оговаравме згодните машки што ќе пројдеа,ги колневме сите машки кои ни ги скршија срцата,игравме на средина на улицата и автомобилите нервозно ни свиреа,посакуваа да не снема.А ние...ние си подолжувавме како ништо да не било.
Ми маваше заушки по потреба,бидејќи знаев да се занесам и да летам во кривини.Точно знаеше кој е за мене,а кој не е.Истото и јас го знаев за неа.Претпоставувам дека сме биле сестри во минатиот живот.
Не памтам колку родендени и Нови години прославивме заедно.
Еден ден бевме на шопинг.Си одевме полека и одеднаш се свртив и и реков:
-Ај подари ми ја твојата лева патика...
Ме погледна чудно,ја поткрена едната веѓа и рече:
-Хм...како спиеше ти вчера?Гледам нешто не ти е добро.
-Совршено се осеќам - реков- него сакам да имам спомен од тебе,а не сакам да биде тоа нешто обично,затоа што нашата приказна не е обична.Толку глупости пројдовме заедно,што не е фер и споменот да биде обичен.Ајде бе те молам.
Знаеше дека знам како да ја разубедам и знаеше дека секогаш го добивам она што го сакам.
Се насмевна и рече:
-Ти ако си нормална ја скокам во Вардар.Ајде ќе ти ја дадам кога ќе се вратиме дома.
-Не,не после.Сега сакам да ми ја дадеш.
Знаеше дека џабе и е спротиставувањето.Се наведна,ја извади патиката и ми ја даде.
Додека одевме дома,забележавме дека ногата и е разранета,дека и тече крв.
Се прснавме од смеење и двете.Како мали деца.Но,таквите работи не прават среќни.Малите глупости.Луѓето поминуваа,не’ гледаа зачудено,нејзе се уште и течеше крв,но не можевме да престанеме да се смееме.
Уште 2-3 недели имаше рана на ногата.
Раната ја снема,а нејзината лева патика се уште стои во мојата витрина.

 

[Nemiseverue]

Пред неколку години правев анализа на идеалната патика. Се обидов по мој вкус (преправајќи се дека е тоа објективно), да опишам идеална патика. Тоа беше бела патика, ниска со убави бели врвки. Констатирав дека мора да биде во една боја, и дека на неа секогаш одат исклучиво бели чорапчиња. Потоа се свртев на десно и забележав дека мојот колега кој седи веднаш до мене ја има токму таа комбинација.
Е сега, не дека јас моите правила и мерила ги градам врз основа на фенси машки шмизли со резиденција во Пржино, туку едноставно Адидас знае како изгледа добра патика.
Штосот што двете работи се поклопија не е дека момчето може да си го дозволи врвот во индустријта за обувки, туку дека нашите мисли одамна веќе не се наши. Она што ние го замислуваме и посакуваме не е производ на нашата свест, туку сме само мал дел од Топ шоп понудата. Дали некако можеме да си го направиме мозокот повторно архаичен и да посакаме работи длабоко од над желудникот навистина не знам, но јасно ми е дека веќе не размислуваме, и тоа ме убива.
Денес зборував со една умна глава... вели “она што мене ме прави човек, не е фактот дека размислувам со оваа или онаа глава, туку фактот дека успешно се грижам за себе и моите блиски“. Остана ли во нас човек сеуште, или сите станавме робови на канал 5 од три до пет. Дали сите имаме дома бели патики, или некој конечно на мои години успеа да стане човек според онаа дефиниција погоре? Не мора да значи дека е вистинската, но сигурно е подобра од помислата за идиотската бела патика на мојот некогашен најдобар пријател.

 

[Nemiseverue]

Заглавивме... добро, не е трагично. Еве една тема по барање на една наша мила форумџика наменета за сите принцови и убавици принцези... се вика, Во спалната соба...

 

[dejan_k]

Знаеше дека нема да можам да и го простам тоа.А можеби не се надеваше дека сум спремен на се.Таа само ми се смешее,а со самото тоа ме правеше многу полуд.Можеби не го правеше тоа намерно.Беше многу пијана.Од нејзината уста излегуваше смрдеа.Измешана.Алкохол и цигари.
Бевме сами во спалната соба.А таа беше пијана.Сакав да ме посакува.Таа вечер тоа го добив.
Но тоа не ми беше доволно.Знаев дека тоа е само алкохолот.
Таа само мирно лежеше на креветот и ми се смееше.Можеби бев себичен,но бевме сами во собата.За таков момент сонував неколку години.
Следниот ден,кога се разбуди покрај мене,посакав тој ден да трае засекогаш.Почна да ме бакнува насекаде,по моето голо тело.Не беше како предходната ноќ.Беше многу различно.Тоа беше се.
Тајните на спалната соба.

 

[Buterfly]

Како зелените лисја на гранките во една убава пролет, како убава песна и лист, јас и ти бевме. Ми беше мојот идол, беше моја насмевка за добро утро кога ме будеше за на школо. Обично не станував сабајле ако ти не ме разбудеше, ха смешно но така е, вистинито е. Спомнав пролет, да, ја обожавам пролетта, или ја обожавав пролетта. Многу ми беше интересно она прикадување во спалната соба, во доцните часови. Ама неможеш на дете да му забраниш. Да, дете, дете кое прерано порасна, само заради тебе. Ако ја не ти се лутам, така требало да биде. И кога месечината ќе наступеше на својата сцена, јас пак ќе се прикрадев ва таа иста спална соба. Без бакнеж за добра ноќ не можев да заспијам. Затоа што бевме едно, затоа што верувавме во исти работи, сепак ти веруваше повеќе во мене. Извини ако те разочарав знам дека е така. Знам дека грешев, ама пак ти ме разбираше, дете бев. Дете на љубовта, кое премалку бараше, а премногу добиваше. Ми ги откриваше убавините на животот, ми дозволуваше сама да увидам што е добро а што не, и дека се тажно од светот треба да се прифати како такво. И пак секоја ноќ истото тоа прикрадување и раскажување приказни во ноќта. Ги обожавав тие приказни, зашто не беа за принцови, туку само за една единствена принцеза и за нејзиниот водич по патот. Ја обожавав таа соба, само тие ѕидови ја знаеја нашата приказна.Многу, многу спомени од таа соба, многу спомени со таа личност, спомени кои немаат каде да одат. Спомнав колку ја сакав пролетта? И тие зелени лисја на гранките, тоа сонце што влегуваше во очи и ме будеше со познатиот глас и „ајде во школо„. Да, ја сакав пролетта, но кога листот се откина од гранката настапи есен, тмурна есен, дожд и ветрови.
Останав јас, сама, да живеам во онаа приказна која ми ја раскажуваше. Сега сама пронаоѓам наслови, тешко е, но , се снаоѓам. Но, пак се прикрадувам во таа иста соба, сега скришум никој да не ме види. И ја живеам нашата приказна. Се е по старо, истата спална соба, истата јас, истото сонце кое ми го осветлува лицето и кое ми го открива погледот на кај твојата слика...

 

[doti4nata]

Како и секогаш косата и беше пуштена и совршено права. Толку костенлива, каква што не сум видела никогаш. Стоевме во ходникот држејќи се за рацете и бакнувајќи се нежно, како усните да ни беа изгорени, па при секој допир веднаш ги одвојувавме и само уживавме во ѕвонливата тишина. Ги затворив очите и сакав да мислам на неа, иако стоеше пред мене. Ми се појавуваше секогаш истата слика кога таа ќе ми ги украдеше мислите. Беше насмеана, а нејзините очињата, како бадеми, светкаа од среќа што ме гледаат. И ја памтам секоја бора околу очите, секоја бразда во кожата, која ја прави уште пошармантна и убава. Како уште еднаш да успеа да ми ги отклучи мислите, ме гушна толку силно, а истовремено нежно, предизвикувајќи лет на рој пеперутки во мојот стомак. Мирисаше толку прекрасно, го сакам нејзиниот мирис. Мирисот на нејзиното голо тело. Извадив од џебот бонбона. Фишермен од јаболко и цимет. Моите омилени. Нејзините омилени. Нашите бонбони.
- Сакаш една? - Прашав заводливо, ставајќи една на јазикот, кој брзо го скрив. Благо се насмевнав, држејќи ја десната страна од долната усна со забите, додека со погледот ја повикував на љубов. Водење љубов.
- Секогаш сакам... Кога е од твојата уста! - Овој пат беше поитра од мене и нејзиниот секси глас ја стопи мојата ладнокрвност. Почнавме страстно да се љубиме играјки криенка со бонбоната која еден миг беше во мојата уста, а наредниот во нејзината, правејќи го секој бакнеж уште посладок од предходниот. Така гушнати, додека нашите јазици пишуваа прекрасна љубовна приказна, ја отворивме вратата од собата и легнавме на креветот врз чии свилени чаршави лебдеше нежноста што ја чувствував за неа.
Повторно.
Јас и таа.
Повторно.
Во спалната соба.

 

[Сатори]

Во спалната соба

Беше јенуари.
Најладниот ден во мојот 17 годишен живот.Снег конечно по толку години и во Велес, ми беше чудно да си ги видам чизмите натопени.
Брзав надоле по улицата додека ладниот ветер ме сечеше на лицето, рацете ми беа во тесната црна јакничка и само се молев во памет да не е дојден.
Мразам кога каснам, кога не сум прва.
Стигнав пред Жани, прва сум.
Не помина ниту една минута го видов како доаѓа од Младински, беше толку убаво да го видам пак со цигарата во рака како се движи со некој блед мафијашки стил.
Не беше со ролерки, чудно.
Стигна до мене и ме бакна така сочно во уста, одамна ме немаше така бакнато.Почна да го става јазикот во мојата уста подлабоко, не ми сметаше, неговиот топол здив во така ладен ден.
Ме гушна и тргнавме надоле кон Плоштад.
По пат ми зборуваше за некои неповрзани теми, секвенци од нас, од некое минато време па до денес, колку далеку сме стигнале.
Влеговме во лифтот во неговата зграда.Почна да ме соблекува уште пред да влеземе кај него во стан.
Спалната.
Убаво наредена, бледо жолта.
Ме крена во раце.Ме легна на креветот и ми ја пушти „Лонли деј“ од Систем оф а даун.
Ме гушна и ми кажа дека сака да ме има покрај себе, да ме диши наредните час и 15 минути додека ја слуша омилената песна.
Во спалната соба бевме среќни ... едно минато време.

 

[Razorblade Kiss]

Во спалната соба

За мене,тоа претставуваше еден подрум,во кој ги закачив сите мои спомени.Бар таму не мирисаше на одглумена гордост,отсекогаш сум била Одметникот.
И додека се мешаа мирисите на скапи предјадења и евтини парфеми,јас го пишував дневникот на мојот учител.Пишував за Гордоста,Омразата,Стереотипот,Насилникот,и Предавникот.Бев прогонувана од дневната светлина наутро,и од слепилото навечер.Упорно Одметникот сакаше да се вклопи во приказната.Но,по неколку искинати страници и пропаднати верзии,реши да остане настрана.Му ветив-ако сакаш дел од оваа плејада,мораш да го започнеш крајот.
А јас го завршив почетокот со црвено сонце.Ми требаа векови додека се согласи да биде дел од ова лудило.Продолжив со маестрото на оргули.Аххх маестро,вашите звуци будат таков копнеж кај мене,што мислам дека се заљубив во вас.Па нели,тенка е жицата помеѓу мене и...
Се вклопи и белината.Зар мора бело?Зар ако нема бело,нема да знаат дека сум продадена?Тврдоглава сум,ќе облечам црнина.
По вина на Моментот,се појави рана.Рана која се обновуваше со секој мој напишан збор.Го мразам...
Го украде клучот од собата во која беа сместени сите мои гревови.Не ме послуша кога реков дека не можам да живеам без него,тоа е проклетството што го носам.Ме измами кога бев најслаба.
Не можам да шепотам повеќе.Ѕидовите пропуштија се` што мислев дека ќе остане тајна.Одам на помирно место.
Одметникот беше Љубовта.

 

[Bush(av)]

Спална соба...

Лежев. Лежев на креветот. Чекав. Чекав нешто да се случи. Ама ништо не се случува. Почнав да ги бројам линните на таванот кои сам си ги замислував. Една...две...пет...дваесет и четири. Страшно досадно. Се вратив во реалноста и пак бев сам. Сам со себе на тој глупав кревет кој и онака едвај не собираше двајцата. Телефонот на масичката почна да вибрира...Можеби е таа! Скокнав и потрчав кон телефонот. Стандард. Брат ми ме бара да ми каже дека пак ке доцнел. Глупости. И пак сам. Пак на креветот. Сакав да заспијам, можеби сонот ќе ја избрка самотијата. А можеби и нема. Најубаво ќе биде да не се разбудам. Се свртев накај прозорецот. Врнеше. Ха! Колку ...хм...метафорика во живо....Како на филм, ветрот ги истера облаците и сончевите зраци се пробија низ прозорецот и спуштените ролетни. Проклета иронија. Сфатив дека тој зрак низ ролетните е тоа ’нешто’ што го чекав. Станав. Излегов. Вратата тресна зад мене. Излегов од таа спална соба. Ги оставив нејзините ѕидови сами на себе. И онака не им значам ништо. Ни тие на мене...

 

[Delux]

Во маркетот влегов прашав дали има ванила...
-Имаме извика Марија(патем изгледаше како да е избегана од Холивуд)
-аха...добро,а дали имате и вино?
-Имаме,ама што ќе ти е вино,ванила и вино не одат во никој случај!
-Смешна си...никогаш немаш пробано таква варијанта,ова е норвешки обичај!
-Навистина...каде живееш?
-во Осло!(со насмевка кажав...)гледај имаш премногу гужва...колу треба да платам?
-еве ти ја сметката!
-утре имам слободен ден...ако сакаш можеш да се јавиш кај мене,еве ти бр ******
Од тогаш мислев само на тој субјект дали некогаш ќе се јави...
Среда е денес,станувам и гледам 9 саат...
Свежо и интересно утро,воопшто заборавив дека треба да се слушнам со мистериозната девојка која се викаше Марија...усаври јас и дадов мој бр...таа треба да се јави.
11 саат...ева ја Марија,звони тел.
Како си?јас сум таа која ти продаде вино и ванила
-Ми должиш 2 денари...се секаваш?нели немаше да ми вратиш кусур))
-Да,јас враќам со камата...каде можи да се видиме?
-Земи такси,дојди на ул.рузвелтова бб,тука сум на работа...нема никој кај мене,имаме кафе од Краш)
-Ок идам,ама да ме чекаш пред поштата!ок?!
-Нема пробелм...

Ова е моја(наша) спална соба,(имаше зелен кревет со скршени федери,и сеуште е таму)
-Се гледаме утре на истата спална соба....