Тука пишуваме на зададена тема
- Креатор на темата Точкест
- Време на започнување
NafuraN
Infinity is my Limit!!!
- Член од
- 5 јануари 2008
- Мислења
- 286
- Поени од реакции
- 24
Селото не беше далеку од нашиот град,беше во близина, а сепак изгледаше толку изолирано и недопрено. Токму во тоа вековито село,во падините на благото ридче, во една градба од сибирско дрво,се родил патникот.
Патникот во нашиот град одамна си имаше обезбедено минути внимание , на секој градски муабет. Се зборуваше за неговите дела.Се зборуваше за неговиот живот,за неговиот стил, за неговите стравови,победи и порази.
А него го интересираа само неговите предци. Го интересираше нивниот дух,нивните творби и судбини. Ги откопуваше и повторно ги закопуваше.Сите мали нешта кои зборуваа за нивниот живот наоѓаа место во неговото атеље. Е тоа атеље вредеше цел еден живот. Си најде свое место во срцето на исконскиот град,низ тесните сокачиња ,покриени со калдрма.Наѕираше од поткровјето на една градба, што потсеќаше на некоја боемска касарна. Во таа соба, утринското сонце како да беше некоја друга ѕвезда.Се капеше во дрвениот паркет и го отскриваше мозаикот од илјадници скапоцености, од кои секое парче зборуваше за едно друго време,различно од нашето. Патникот за сите имаше по некоја приказна,им го знаеше на сите местото и значењето.Беше магично да се биде тука и да се слуша патникот за време на некоја од неговите сеанси.Понекогаш патникот многу страствено настапуваше. Ни кажуваше дека кога му е досадно , со помош на неговите предмети, се враќа кај своите предци и дури си игра со времето.Јас го познавав целиот мој живот, неговиот најдобар трик беше кога ја вртеше палачинката во тефлонското тавче. Сепак имаше нешто во неговиот лик и во светлината од појавата на ликот, што никој не го оставаше рамнодушен , па секој негов збор алчно се запишуваше и толкуваше како најголема тајна.Сите измешани мигови за себе,секоја капка пот за страста и професијата,за предците,за градот и татковината. И јас ги чував соништата. И нешто сепак недостасуваше...Некаде длабоко во неговата душа, извираше тага и немир кои беа како од бога за гроба. Веќе неколку години живееше некако ситничаво,повеќе беше статист отколку вистински актер на својот живот. Што со неговите должностиспрема себе,спрема крвта, за пред бога??
Веќе се поретко се среќававме, не знаевме да се чуваме, во секунди делевме важни и неважни муабети. Една фраза му беше пропратна за секој крај на една приказна..Животиште драг мој,животиште..
Патникот во нашиот град одамна си имаше обезбедено минути внимание , на секој градски муабет. Се зборуваше за неговите дела.Се зборуваше за неговиот живот,за неговиот стил, за неговите стравови,победи и порази.
А него го интересираа само неговите предци. Го интересираше нивниот дух,нивните творби и судбини. Ги откопуваше и повторно ги закопуваше.Сите мали нешта кои зборуваа за нивниот живот наоѓаа место во неговото атеље. Е тоа атеље вредеше цел еден живот. Си најде свое место во срцето на исконскиот град,низ тесните сокачиња ,покриени со калдрма.Наѕираше од поткровјето на една градба, што потсеќаше на некоја боемска касарна. Во таа соба, утринското сонце како да беше некоја друга ѕвезда.Се капеше во дрвениот паркет и го отскриваше мозаикот од илјадници скапоцености, од кои секое парче зборуваше за едно друго време,различно од нашето. Патникот за сите имаше по некоја приказна,им го знаеше на сите местото и значењето.Беше магично да се биде тука и да се слуша патникот за време на некоја од неговите сеанси.Понекогаш патникот многу страствено настапуваше. Ни кажуваше дека кога му е досадно , со помош на неговите предмети, се враќа кај своите предци и дури си игра со времето.Јас го познавав целиот мој живот, неговиот најдобар трик беше кога ја вртеше палачинката во тефлонското тавче. Сепак имаше нешто во неговиот лик и во светлината од појавата на ликот, што никој не го оставаше рамнодушен , па секој негов збор алчно се запишуваше и толкуваше како најголема тајна.Сите измешани мигови за себе,секоја капка пот за страста и професијата,за предците,за градот и татковината. И јас ги чував соништата. И нешто сепак недостасуваше...Некаде длабоко во неговата душа, извираше тага и немир кои беа како од бога за гроба. Веќе неколку години живееше некако ситничаво,повеќе беше статист отколку вистински актер на својот живот. Што со неговите должностиспрема себе,спрема крвта, за пред бога??
Веќе се поретко се среќававме, не знаевме да се чуваме, во секунди делевме важни и неважни муабети. Една фраза му беше пропратна за секој крај на една приказна..Животиште драг мој,животиште..
Се сеќавам на денот како вчера да беше. Седна до мене и зборовите почнаа сами да течат. Чиниш цел живот си бил до мене. Двајцата млади, двајцата чисти. Незнаејќи создававме свој свет, далеку од ушите и очите на останатите. Се криевме во љубовта, сегавме во насмевките, се засолнувавме во прегратките. И бевме силни. Се боревме за нашиот совршен мал меур од сапуница. Што се случи? Зошто престанавме да ја пиеме радоста? Зошто ги изгубивме огнометите од среќа во очите? Клупата на којашто седевме остана празна и брасната со трње. Кафето остана недопрено. Замина смеата. А потоа замина и тагата. И солзите пресушија. Повторно седевме на некоја клупа. Но не заедно. Повторно се смеевме. Почнавме пак да гледаме огномети, но во нечии туѓи очи. Повторно сме среќни. Но далеку еден од друг. И подобро. И после се, сега знам што ни се случи. И знам и зошто. Ни се случи животот. Сега сме возрасни, целосни, свои. Невината љубов прерасна во љубов со големо Љ. Но за други. Радоста прерасна во Радости. Среќата во Среќиште. Тоа ни се случи. Ни се случи Животиште. Животиште кое не спои и раздели со план и причина. Животиште кое сеуште не изненадува. Животиште кое допрва треба да го живееме. Животиште за кое еден на друг на онаа стара клупа повторно на старост ќе си раскажуваме како сме го проживеале. Ех, животиште, каде ли утре ќе не однесе?
- Член од
- 15 октомври 2010
- Мислења
- 835
- Поени од реакции
- 155
„Гледаш ли нешто?“, ме прашува другарот војник. Не му одговарам; упорно гледам низ нишанот - се се умртвило. Пред пет месеци дојдов на фронтов и веднаш се укопав во рововите, не мрднуваме ни педа. Единствената поголема акција ни беше пред два дена; јас и другарот мој успеавме да се заглавиме на ова место далеку од нашите единици и чекаме да дојдат да не спасат. Иако не ги гледам, знам дека непријателите се таму некаде; и тие чекаат: чекаат да погрешиме, чекаат да не убијат. Нека чекаат, само да не дочекаат. На повтореното прашање изустувам едно суво „не“. Гледам низ нишанот и си го повторувам Христовиот збор: „Не плаши се, само верувај“.
Ја слушам воздишката на другарот; и без да го погледнам знам дека ја вади изгужваната фотографија - единственото нешто што го потсеќа дека постои свет надвор од фронтот. Него го чека саканата. А мене, кој? Празната соба и беспарицата. „Уште колку вода ни остана“, го слушам. „Малку, сосем малку. Таман уште една голтка да се напиеш“. Ја испи водата, воздивна и прозборе: „Ах, животиште, животиш...“ Го слушнав - звукот на снајперот. Пред да успеам да се завртам го осетив телото на другарот: со шишето вода во едната рака, фотографијата во другата и крвав поглед вперен кон небото. Прелета уште еден куршум - овојпат промаши. Успеав да се засолнам. Го погледнав уште еднаш другарот - крвта му ја извалка единствената среќа, надежта за подобри денови. Ја зедов фотографијата, ја пикнав во џеб и му ги затворив очите. Пред да ги слушнам нашите борбени авиони како наидуваат, ги изустив неговите зборови: „Ах, животиште, животиште...“
Ја слушам воздишката на другарот; и без да го погледнам знам дека ја вади изгужваната фотографија - единственото нешто што го потсеќа дека постои свет надвор од фронтот. Него го чека саканата. А мене, кој? Празната соба и беспарицата. „Уште колку вода ни остана“, го слушам. „Малку, сосем малку. Таман уште една голтка да се напиеш“. Ја испи водата, воздивна и прозборе: „Ах, животиште, животиш...“ Го слушнав - звукот на снајперот. Пред да успеам да се завртам го осетив телото на другарот: со шишето вода во едната рака, фотографијата во другата и крвав поглед вперен кон небото. Прелета уште еден куршум - овојпат промаши. Успеав да се засолнам. Го погледнав уште еднаш другарот - крвта му ја извалка единствената среќа, надежта за подобри денови. Ја зедов фотографијата, ја пикнав во џеб и му ги затворив очите. Пред да ги слушнам нашите борбени авиони како наидуваат, ги изустив неговите зборови: „Ах, животиште, животиште...“
Скапоцен дар кој ти го поклонуваат без да те прашаат дали сакаш да пристигнеш на овој свет.
Исполнет со патишта на кои има пречки за да се сопнеш, а треба да научиш да ги прескокаш или барем да ги заобиколиш ако сакаш да продолжиш понатаму...
Паѓаш, стануваш, се смееш, плачеш. се надеваш, чекориш, но дали е тоа доволно само за да се чувствуваш жив?
Колку повеќе изминува толку повеќе посакуваш некои работи да си ги направел поинаку, но сфаќаш нема назад, а она што следи свесен си дека можеш да го направиш да биде поинаку, чисто за да не го чувствуваш она чувство на каење "што ќе беше ако беше".
Исполнет со сопки кои ти ги сервираат тие околу тебе или сопки кои си ги правиш самиот, честопати се сопнуваш, некогаш и повеќепати на истата сопка, но продолжуваш понатаму зошто сега си побогат со едно искуство и нема да дозволиш да се сопнеш на другата која можеби е поголема од претходната.
Не знаеш што те чека утре, ако си упорен победуваш и стануваш нешто, ако си обратно од ова, стануваш ништо.
Трчаш маратон, те следат само оние кои вистински те ценат, оние кои не можат да бидат со тебе и во најтешкиот миг додека трчаш - не те заслужуваат.
Сакаш, добиваш, губиш, имаш желби, идеи, соништа, цели, љубиш, бакнуваш, прегрнуваш, се повредуваш, повредуваш, те боли душата, ти играат пеперутки во стомакот, чувствуваш неизвесност, напнатост, вознемиреност, стрес, некогаш и срам, возбуденост, а сетоа тоа е составен дел од него.
Кога ќе сфатиш колку брзо тече, посакуваш да бидеш брз за да можеш се да постигнеш, нели брзиот начин на живот не ти дозволува да бидеш бавен.
Силно посакуваш некој период од него да се врати, а некој воопшто и да не постоел, несомнено е дека посакуваш да ја имаш детската невиност и безгрешност, но сфаќашш дека тоа не е можно и продолжуваш понатаму да се бориш во изопачениот свет каде што сфаќаш дека не смееш да бидеш добар како дете зошто големи се шансите да бидеш повреден.
Продолжуваш понатаму, со насмев на лице или без, без разлика дали врне дожд, снег или грее сонце, тој тече, изминува, а со него растеш ти.
Шетајќи низ паркот размислуваш, со бавни или брзи чекори сеедно, ја здогледуваш клупата која ти носи спомени, гледаш баба и дедо како се држат за рака и посакуваш тоа да го доживееш кога ќе бидеш како нив, а сето тоа составен дел од него.
Можеби некогаш и некој касно сфаќа колку е вреден тој, зошто мора нечиј да згасне за да се сетиме колку е вреден и убав?
Зошто постојат такви кои се мешаат во туѓиот, а не си го гледаат својот? Можеби им е поинтересно неправејќи ништо, па уште поголема забава наоѓаат анализирајќи и живеејќи во туѓите...
Вака или онака, на овој или онај начин, си тука, си свесен дека го имаш и дека имаш шанса да го живееш само еднаш.
Искористи ја добро својата шанса, зошто тој речиси и да нема реприза.
Секој ден од него е посебен на свој начин, а ќе биде таков, само ако ти го направиш да биде таков.
Се додека ти чука срцето го имаш и си негов горд сопственик, гледај да останеш горд до крај на него за еден ден на внуците да им раскажуваш многу моменти од него.
Со секоја грешка извлекуваш поука за него, а тој секојдневно ти сервира нови проблеми само за да ти биде поинтересен, зошто и без проблеми тој не би бил комплетен.
Неговата тежина, неговата вредност и големина не можат да се измерат, а само луѓето се живи докази дека тој постои и дека го има секој од нас и сите подеднакво имаат шанса да го живеат.
Еднаш го изгубиш, не можеш да го вратиш...
Каков-таков, ваков или онаков, го живееш на овој или на оној начин, среќен си што го имаш или пак го преколнуваш, сепак тој е еден и единствен, неповторлив, скапоцен, највредното нешто што го имаш овде и сега, неговата величенственост - Животиштето.
Исполнет со патишта на кои има пречки за да се сопнеш, а треба да научиш да ги прескокаш или барем да ги заобиколиш ако сакаш да продолжиш понатаму...
Паѓаш, стануваш, се смееш, плачеш. се надеваш, чекориш, но дали е тоа доволно само за да се чувствуваш жив?
Колку повеќе изминува толку повеќе посакуваш некои работи да си ги направел поинаку, но сфаќаш нема назад, а она што следи свесен си дека можеш да го направиш да биде поинаку, чисто за да не го чувствуваш она чувство на каење "што ќе беше ако беше".
Исполнет со сопки кои ти ги сервираат тие околу тебе или сопки кои си ги правиш самиот, честопати се сопнуваш, некогаш и повеќепати на истата сопка, но продолжуваш понатаму зошто сега си побогат со едно искуство и нема да дозволиш да се сопнеш на другата која можеби е поголема од претходната.
Не знаеш што те чека утре, ако си упорен победуваш и стануваш нешто, ако си обратно од ова, стануваш ништо.
Трчаш маратон, те следат само оние кои вистински те ценат, оние кои не можат да бидат со тебе и во најтешкиот миг додека трчаш - не те заслужуваат.
Сакаш, добиваш, губиш, имаш желби, идеи, соништа, цели, љубиш, бакнуваш, прегрнуваш, се повредуваш, повредуваш, те боли душата, ти играат пеперутки во стомакот, чувствуваш неизвесност, напнатост, вознемиреност, стрес, некогаш и срам, возбуденост, а сетоа тоа е составен дел од него.
Кога ќе сфатиш колку брзо тече, посакуваш да бидеш брз за да можеш се да постигнеш, нели брзиот начин на живот не ти дозволува да бидеш бавен.
Силно посакуваш некој период од него да се врати, а некој воопшто и да не постоел, несомнено е дека посакуваш да ја имаш детската невиност и безгрешност, но сфаќашш дека тоа не е можно и продолжуваш понатаму да се бориш во изопачениот свет каде што сфаќаш дека не смееш да бидеш добар како дете зошто големи се шансите да бидеш повреден.
Продолжуваш понатаму, со насмев на лице или без, без разлика дали врне дожд, снег или грее сонце, тој тече, изминува, а со него растеш ти.
Шетајќи низ паркот размислуваш, со бавни или брзи чекори сеедно, ја здогледуваш клупата која ти носи спомени, гледаш баба и дедо како се држат за рака и посакуваш тоа да го доживееш кога ќе бидеш како нив, а сето тоа составен дел од него.
Можеби некогаш и некој касно сфаќа колку е вреден тој, зошто мора нечиј да згасне за да се сетиме колку е вреден и убав?
Зошто постојат такви кои се мешаат во туѓиот, а не си го гледаат својот? Можеби им е поинтересно неправејќи ништо, па уште поголема забава наоѓаат анализирајќи и живеејќи во туѓите...
Вака или онака, на овој или онај начин, си тука, си свесен дека го имаш и дека имаш шанса да го живееш само еднаш.
Искористи ја добро својата шанса, зошто тој речиси и да нема реприза.
Секој ден од него е посебен на свој начин, а ќе биде таков, само ако ти го направиш да биде таков.
Се додека ти чука срцето го имаш и си негов горд сопственик, гледај да останеш горд до крај на него за еден ден на внуците да им раскажуваш многу моменти од него.
Со секоја грешка извлекуваш поука за него, а тој секојдневно ти сервира нови проблеми само за да ти биде поинтересен, зошто и без проблеми тој не би бил комплетен.
Неговата тежина, неговата вредност и големина не можат да се измерат, а само луѓето се живи докази дека тој постои и дека го има секој од нас и сите подеднакво имаат шанса да го живеат.
Еднаш го изгубиш, не можеш да го вратиш...
Каков-таков, ваков или онаков, го живееш на овој или на оној начин, среќен си што го имаш или пак го преколнуваш, сепак тој е еден и единствен, неповторлив, скапоцен, највредното нешто што го имаш овде и сега, неговата величенственост - Животиштето.
Setsuko
Модератор
- Член од
- 29 јануари 2006
- Мислења
- 6.413
- Поени од реакции
- 6.130
@Lux5 темава не функционира на тој начин, овде се задаваат теми и се пишува според насловот што е даден. Рандом текстови се пишуваат во Прозни искри, последните 2 мислења ти се префрлени таму. 
Ајде малку да се размрдаме, Памук и свила е новата тема.
Ајде малку да се размрдаме, Памук и свила е новата тема.
- Член од
- 6 јули 2011
- Мислења
- 3.829
- Поени од реакции
- 7.711
Треба да си ја скратам косата. Види колку убаво ми стоеи кратка коса. Тука сум сликана кога работев кај ММК. Леле, колку мачен период ми беше тој. Платата ми беше 100 евра, а работата ме исцрпуваше до крај. И таман мислев еве денес сум готова, оп, ќе излезеше нешто ново, што требало да се заврши вчера и постојано си ја носев работата дома.
Знаеш што се случи еднаш? Го зедов дома текстот, бев и морна, и гладна и жедна, како Вера Ацева, и таман да ги допишам последните два реда, се почувствувв дека ќе ме носат три дена на раце збрана.
Снемав сила, почнаа да ми излгеуваат свеки пред очите, мислев дека духот почнува да ми се одделува од телото, дека како во цртаните филмови ќе се стопам и ќе се слизнам низ креветот...
Сакав да кажам дека ми се јаде, ама не успеав.
-Лошо ми е, реков како со туѓ глас, лошо ми е...
Моите стрчаа избезумени не знаејќи што да прават, се обидоа да ме легнат, слушав дека се спремаат да викаат брза помош, рацете ми беа кочан ладни и бели, како да снемав крв и спремна да умирам, чекав да почне да ми се одмотува низ главата целиот живот како на филмска лента, сакав да кажам нешто, нешто драматично, за крај, па мсилев дека можеби ќе паднам во кома, па ќе добијам инфаркт, па у што ќе ме облечат на погребот, па кој се’ ќе дојде, кој ќе плаче, ќе ми чита ли некој посмртен говор.... кога ме пресече мислата:
-Имам свилен светло-зелен градник и памучни црни гаќи со цветчиња! Моден прекршок! У пизду матер! А знаеш ли зошто? Се облеков таман сабајле, ама се вратив уште еднаш да си ги измијам забите. И нормално ми капна паста на црната кошула. Можно е да остане флека. Бидејќи немав време да ја мислам што да облечам, најлесно беше да го сменам прслукот и да облечам кошула. И сега лежам, ќе умирам, а свилениот прслук и црните гаќи ми ја матат водата.
Ах, си велам го ебав ежот! Ако се онесвестам, ќе ме кренат и ќе ме однесат во болница, и таму ќе ме соблечат и што ќе видат: свилен градник и памучни гаќи! За срамота! Не сакам ни да помислам како ќе се кикотат сестрите, па и В. ако е на смена, парно ни да не се освестам...
Не, си велев, не можам да си дозволам да се онесвестам. Цел живот су у спарена долна облека, не смеам да се онесвестам. .. Лека полека, дојдов на себе, поарно ми стана... Ни лента, ни крај на живот, ни бутур се виде.
По два дена, колешката ми даде еден лексикон, требаше да помогнам на детето за некој проект и на која страна да отворам, се’ налетувам на типови кои умреле од крајна исцрпеност на организмот. Знаеш ли дека и јас ќе се докусурев за малку? Колку малку треба за да скинеш конци...
А животот можеби ми го спасија свилениот градник и памучните гаќи.
Знаеш што се случи еднаш? Го зедов дома текстот, бев и морна, и гладна и жедна, како Вера Ацева, и таман да ги допишам последните два реда, се почувствувв дека ќе ме носат три дена на раце збрана.
Снемав сила, почнаа да ми излгеуваат свеки пред очите, мислев дека духот почнува да ми се одделува од телото, дека како во цртаните филмови ќе се стопам и ќе се слизнам низ креветот...
Сакав да кажам дека ми се јаде, ама не успеав.
-Лошо ми е, реков како со туѓ глас, лошо ми е...
Моите стрчаа избезумени не знаејќи што да прават, се обидоа да ме легнат, слушав дека се спремаат да викаат брза помош, рацете ми беа кочан ладни и бели, како да снемав крв и спремна да умирам, чекав да почне да ми се одмотува низ главата целиот живот како на филмска лента, сакав да кажам нешто, нешто драматично, за крај, па мсилев дека можеби ќе паднам во кома, па ќе добијам инфаркт, па у што ќе ме облечат на погребот, па кој се’ ќе дојде, кој ќе плаче, ќе ми чита ли некој посмртен говор.... кога ме пресече мислата:
-Имам свилен светло-зелен градник и памучни црни гаќи со цветчиња! Моден прекршок! У пизду матер! А знаеш ли зошто? Се облеков таман сабајле, ама се вратив уште еднаш да си ги измијам забите. И нормално ми капна паста на црната кошула. Можно е да остане флека. Бидејќи немав време да ја мислам што да облечам, најлесно беше да го сменам прслукот и да облечам кошула. И сега лежам, ќе умирам, а свилениот прслук и црните гаќи ми ја матат водата.
Ах, си велам го ебав ежот! Ако се онесвестам, ќе ме кренат и ќе ме однесат во болница, и таму ќе ме соблечат и што ќе видат: свилен градник и памучни гаќи! За срамота! Не сакам ни да помислам како ќе се кикотат сестрите, па и В. ако е на смена, парно ни да не се освестам...
Не, си велев, не можам да си дозволам да се онесвестам. Цел живот су у спарена долна облека, не смеам да се онесвестам. .. Лека полека, дојдов на себе, поарно ми стана... Ни лента, ни крај на живот, ни бутур се виде.
По два дена, колешката ми даде еден лексикон, требаше да помогнам на детето за некој проект и на која страна да отворам, се’ налетувам на типови кои умреле од крајна исцрпеност на организмот. Знаеш ли дека и јас ќе се докусурев за малку? Колку малку треба за да скинеш конци...
А животот можеби ми го спасија свилениот градник и памучните гаќи.
џимеј
џимилино
- Член од
- 4 март 2007
- Мислења
- 10.468
- Поени од реакции
- 25.436
- Кога ќе бидеш питач, кое место ќе го одбереш за питање?
- Не знам. Можеби кај Зегин наспроти Буњаковец. Ми изгледа како идеално за питање, но сепак таму конкуренцијата ќе ми биде голема.
- Јас ќе се стационирам пред Седмица. Таму ќе имам конкуренција само од кучињата.
- Па мислам дека попрво би одбрале да ги нахранат нив него тебе.
- Имам една идеја. Сакам да пишувам за неа. Или да правам стрип. Стрип дефинитивно! Идејата се состои во тоа што во некоја измислена држава ќе има политички партии на животни, на пример едната ќе биде прокучешки ориентирана, а другата промачешки. Десница и левица. И за време на избори едната партија ќе ветува дезинфицирање на контењерите, изградба на посебни фонтани за пиење вода, а другата ќе се понуди да ги намали цените за надградба на нокти кај мачките и бесплатен мјаукир за пензионираните мачки. Тие ќе бидат во коалиција со партијата на жабите и ќе им ветуваат реконструкција на мочуриштата и увоз на инсекти од Мексико. Убава идеја, нели? Нема да биде толку просто, ако така звучи, те уверувам дека ќе биде ремек дело.
- Ти посакувам среќа.
- А ти, со што сакаш да се занимаваш?
- Јас ќе пишувам за Неа. За нејзината совршеност и несекојдневие. За нејзината убавина и мојата опсесија. За почетокот и крајот на мојот живот. Затоа што едниот заврши, а другиот почна кога ја запознав. Љубовниците лесно се препознаваат.
- Добра... Идеја.
- Се случија две реченици во еден април, а така почна се. Сега, не можам да се присетам кога се случи љубовта. Но мислам дека беше меѓу моментот кога ја фатив за рака и моментот кога ја прашав “Ако треба да бираш да ми бидеш девојка, да се омажиш за мене и да остариш заедно со мене, што би одбрала?” и ми одговори “Ги бирам сите три”. Мислам дека големи љубови се раѓаат со малку зборови. И малите места ги отсликуваат големите љубови. А нив, ги имаме многу. Наши се клупите во парк и продавачот на семки кој ти вели “Господ здравје” на секое купување, уличниот свирач во гтц кој после секоја втора песна ја пее Sympathy for the Devil и маркетите во кои бараме крем капучино. Само ме плашат возовите и автобусите, затоа што и тие се наши, а потсеќаат на збогување. Така се збогувам со неа кога најмногу ја љубам.
- Или наместо стрип ќе напишам книга во која ликовите нема да имаат имиња, туку ќе се викаат според нивната дијагноза. На пример ти ќе се викаш дискусхернија, јас ќе се викам терминален илеум, некој ќе се вика страбизам, и така натака.
- Идејата ме потсеќа на една книга од Олдос Ха...Хак...
- Олдос Хаклтон! Јас сум голем почитувач на неговите дела, како што и сам гледаш.
- Но меѓу тие збогувања и изјавувам љубов како да нема утре. Како утре да станеме две празни души кои и пркосат на гравитацијата и лебдат како воздишки затоа што не се заедно.
- Секогаш ти фали?
- Да, како што ми недостигаат основните работи за егзистирање. А најмногу ми недостигаше тогаш кога, лежејќи на болничкиот кревет, поради канилата забодена во левата рака не можев да го завратам ракавот на десната. И тогаш, во тие безначајни ноќи на борба за топлина, сфатив дека нам луѓето ни треба понекој за љубење, некој кој ќе не покрива на сред ноќ и ќе не држи за рака кога ни е свртен со грб. Поинаку не би издржале.
- Ако не успеам ни во двете, ќе бидам комичар и ќе кажувам само лоши шеги. На пример “секој ден поминувам пред пошта и затоа сум поштен”. Пхахаха. Јака е?
- Никогаш нема да постигнам целосна среќа, затоа што глетката на болните и сиромашните ме растажува, а потклекнувам пред неправдите и страдањата. Но, откако ја имам неа, јас сум посреќен од кога и да било. И животот би си го дал за неа. Полесно е да умираш и да ја љубиш.
- Мислам дека луѓето низ историјата не умреле поради љубовта, туку поради тоа што веќе немале кого да сакаат.
- Но јас секогаш ќе ја сакам. И ќе направам еден посебен свет, само за мене и за неа. Ќе и изградам куќа таму каде не постојат зими, осаменост и болка. Каде наутро ќе ја буди мирисот на цимет. Ќе создадам свет во кој не постојат ни времето ни мобилните телефони. Ќе шетаме во зелени треви, јас по фармерки со празни џебови, а таа во еден бело-розев фустан. Па ќе ја прашувам дали е памук или свила и што е што. Па ќе ја љубам додека не се стемни, а кога ќе се стемни ќе ја враќам дома да го гледаме Фелини на прожектор. Потоа ќе слушаме музика додека седиме на лулашка, под отворено небо. Па ќе ги броиме ѕвездите, па ќе видиме дека една ѕвезда недостига. Секоја вечер умира по една ѕвезда за нашата љубов да живее. Впрочем, смртни се тие ѕвезди. Не умираат само оние во нејзините очи кога ме гледа. Додека тие светат, знам дека сум сакан.
- Ако не успеам како неуспешен комичар, ќе бидам доктор во некој провинциски град и на пациентите ќе им давам погрешна дијагноза. На пример ако некого го боли желудник, ќе му дадам терапија за црниот дроб. Па кога ќе открие ќе му кажам дека барем црниот дроб нема некогаш да оболи.
- Имаш луди идеи.
- Знам.
- Не знам. Можеби кај Зегин наспроти Буњаковец. Ми изгледа како идеално за питање, но сепак таму конкуренцијата ќе ми биде голема.
- Јас ќе се стационирам пред Седмица. Таму ќе имам конкуренција само од кучињата.
- Па мислам дека попрво би одбрале да ги нахранат нив него тебе.
- Имам една идеја. Сакам да пишувам за неа. Или да правам стрип. Стрип дефинитивно! Идејата се состои во тоа што во некоја измислена држава ќе има политички партии на животни, на пример едната ќе биде прокучешки ориентирана, а другата промачешки. Десница и левица. И за време на избори едната партија ќе ветува дезинфицирање на контењерите, изградба на посебни фонтани за пиење вода, а другата ќе се понуди да ги намали цените за надградба на нокти кај мачките и бесплатен мјаукир за пензионираните мачки. Тие ќе бидат во коалиција со партијата на жабите и ќе им ветуваат реконструкција на мочуриштата и увоз на инсекти од Мексико. Убава идеја, нели? Нема да биде толку просто, ако така звучи, те уверувам дека ќе биде ремек дело.
- Ти посакувам среќа.
- А ти, со што сакаш да се занимаваш?
- Јас ќе пишувам за Неа. За нејзината совршеност и несекојдневие. За нејзината убавина и мојата опсесија. За почетокот и крајот на мојот живот. Затоа што едниот заврши, а другиот почна кога ја запознав. Љубовниците лесно се препознаваат.
- Добра... Идеја.
- Се случија две реченици во еден април, а така почна се. Сега, не можам да се присетам кога се случи љубовта. Но мислам дека беше меѓу моментот кога ја фатив за рака и моментот кога ја прашав “Ако треба да бираш да ми бидеш девојка, да се омажиш за мене и да остариш заедно со мене, што би одбрала?” и ми одговори “Ги бирам сите три”. Мислам дека големи љубови се раѓаат со малку зборови. И малите места ги отсликуваат големите љубови. А нив, ги имаме многу. Наши се клупите во парк и продавачот на семки кој ти вели “Господ здравје” на секое купување, уличниот свирач во гтц кој после секоја втора песна ја пее Sympathy for the Devil и маркетите во кои бараме крем капучино. Само ме плашат возовите и автобусите, затоа што и тие се наши, а потсеќаат на збогување. Така се збогувам со неа кога најмногу ја љубам.
- Или наместо стрип ќе напишам книга во која ликовите нема да имаат имиња, туку ќе се викаат според нивната дијагноза. На пример ти ќе се викаш дискусхернија, јас ќе се викам терминален илеум, некој ќе се вика страбизам, и така натака.
- Идејата ме потсеќа на една книга од Олдос Ха...Хак...
- Олдос Хаклтон! Јас сум голем почитувач на неговите дела, како што и сам гледаш.
- Но меѓу тие збогувања и изјавувам љубов како да нема утре. Како утре да станеме две празни души кои и пркосат на гравитацијата и лебдат како воздишки затоа што не се заедно.
- Секогаш ти фали?
- Да, како што ми недостигаат основните работи за егзистирање. А најмногу ми недостигаше тогаш кога, лежејќи на болничкиот кревет, поради канилата забодена во левата рака не можев да го завратам ракавот на десната. И тогаш, во тие безначајни ноќи на борба за топлина, сфатив дека нам луѓето ни треба понекој за љубење, некој кој ќе не покрива на сред ноќ и ќе не држи за рака кога ни е свртен со грб. Поинаку не би издржале.
- Ако не успеам ни во двете, ќе бидам комичар и ќе кажувам само лоши шеги. На пример “секој ден поминувам пред пошта и затоа сум поштен”. Пхахаха. Јака е?
- Никогаш нема да постигнам целосна среќа, затоа што глетката на болните и сиромашните ме растажува, а потклекнувам пред неправдите и страдањата. Но, откако ја имам неа, јас сум посреќен од кога и да било. И животот би си го дал за неа. Полесно е да умираш и да ја љубиш.
- Мислам дека луѓето низ историјата не умреле поради љубовта, туку поради тоа што веќе немале кого да сакаат.
- Но јас секогаш ќе ја сакам. И ќе направам еден посебен свет, само за мене и за неа. Ќе и изградам куќа таму каде не постојат зими, осаменост и болка. Каде наутро ќе ја буди мирисот на цимет. Ќе создадам свет во кој не постојат ни времето ни мобилните телефони. Ќе шетаме во зелени треви, јас по фармерки со празни џебови, а таа во еден бело-розев фустан. Па ќе ја прашувам дали е памук или свила и што е што. Па ќе ја љубам додека не се стемни, а кога ќе се стемни ќе ја враќам дома да го гледаме Фелини на прожектор. Потоа ќе слушаме музика додека седиме на лулашка, под отворено небо. Па ќе ги броиме ѕвездите, па ќе видиме дека една ѕвезда недостига. Секоја вечер умира по една ѕвезда за нашата љубов да живее. Впрочем, смртни се тие ѕвезди. Не умираат само оние во нејзините очи кога ме гледа. Додека тие светат, знам дека сум сакан.
- Ако не успеам како неуспешен комичар, ќе бидам доктор во некој провинциски град и на пациентите ќе им давам погрешна дијагноза. На пример ако некого го боли желудник, ќе му дадам терапија за црниот дроб. Па кога ќе открие ќе му кажам дека барем црниот дроб нема некогаш да оболи.
- Имаш луди идеи.
- Знам.
- Член од
- 29 март 2013
- Мислења
- 266
- Поени од реакции
- 238
Актуелна е темава сеуште?
Setsuko
Модератор
- Член од
- 29 јануари 2006
- Мислења
- 6.413
- Поени од реакции
- 6.130
- Член од
- 29 март 2013
- Мислења
- 266
- Поени од реакции
- 238
Кога бев дете
Кога бев дете летав по светот на фантазијата,како пеперутка по полјана цветна.
Кога бев дете сонував за земји чудни
и луѓе мудри.
Кога бев дете подарував насмевки мили на секој минувач,на секое цвеќе,на секоја ѕвезда..
Кога бев дете прашував без престан:
Мама,зошто има небото боја на бакар
кога соцето ми вели убаво да спиеш малечка?
Прашања на кои одговор нема..
Кога бев дете сакав..
Безусловно сакав..
И пораснав.
Сеуште летам по полјаните на мечтите,по убавината на моментот..
И сонувам за луѓе мудри и земји чудни.
Сеуште подарувам насмевки мили..
И прашувам..
Прашања на кои одговор нема..
И учам да сакам..безусловно,чисто..
Тоа дете..тоа дете живее во мене.
Кога бев дете летав по светот на фантазијата,како пеперутка по полјана цветна.
Кога бев дете сонував за земји чудни
и луѓе мудри.
Кога бев дете подарував насмевки мили на секој минувач,на секое цвеќе,на секоја ѕвезда..
Кога бев дете прашував без престан:
Мама,зошто има небото боја на бакар
кога соцето ми вели убаво да спиеш малечка?
Прашања на кои одговор нема..
Кога бев дете сакав..
Безусловно сакав..
И пораснав.
Сеуште летам по полјаните на мечтите,по убавината на моментот..
И сонувам за луѓе мудри и земји чудни.
Сеуште подарувам насмевки мили..
И прашувам..
Прашања на кои одговор нема..
И учам да сакам..безусловно,чисто..
Тоа дете..тоа дете живее во мене.
Erich Zann
Модератор
- Член од
- 13 мај 2012
- Мислења
- 14.652
- Поени од реакции
- 31.882
- Возраст
- 34
Koга бев дете мислев дека сите ќе бидат тука со мене и за мене, засекогаш, а не како претходно некогаш.
И најмалиот повод беше доволен за да седнеме сите роднина на една маса додека дремката не не' надваса во тие студени, тивки утра. Имав и нов систем, ми го купи татко ми додека мајка ми беше на операција од жолчката. Радосни бевме и слушавме гласна музика. Не разбиравме текстови, не разбиравме ниту стилови, поделби, жанрови, уживавме во недоволно познати работи кои ширеа радости низ нашите сетила. Дури и баба ми покојната, ја теравме да игра на музиката од Нирвана, да изговара зборови чие значење сигурно не и беше познато, а да бидам искрен не ми беше ни мене, се драпав оти ми се можеше, за тоа беа тие години.
Не знаев што е памет, не знаев што е мудрост, не знаев ниту вистински што значи зборот глуп, иако често пати го употребував на моето другарче кога ќе го промашеше импровизираниот гол, една од дрвените гаражи кои најмалку пукаа.
Не знаев дека универзумот е ваков каков што е, не знаев зошто ѕвездите светат, не знаев зошто сонцето го гледав само наутро и преку ден, а месечината навечер, не знаев зошто ајвар се прави во одреден дел од годината, ниту зошто старите пијаат ракија кроз муабет. Многу работи не знаев а бев така исполнет и среќен, како да се' застанало во својата перфектна точка без елан да се помести и да киниса.
Играв нинтендо, купував дискети. За потешките игри љубев да гледам. Го гледав братучед ми како ги поминува стазите кроце кроце и се радував на трудот на другиот, како да е лично мој успех, мое достигнување и напор. Дури и чотек изедов оти ја изместив од инает дискетата и го натерав да ја игра Марио тринасти дел од почеток, после поминати 3 часа претходно. И пак бев радосен, и пак бев исполнет и пак имав се.
И дремев на скалите од влезот со поглед вперен кон крајот на улицата. Гледав како луѓето се разминуваат. Ги следев фаците полупоспани, весели и насмеани, тмурни и налутени, сите ми беа исти до еден, луѓе од месо и крв. Кога ќе поминеа дечко и девојка фатени за рака, тоа беше правиот феномен. Понекогаш им викавме ,, Машко и дечко" , како да сакавме да се задевниме и да си додадеме на значење, деца пилиштари.
Еве после толку години системот стои на старото место. Одвреме-навреме мајка ми го забришува со крпче колку да не фаќа прашина. Речиси три години да нема пуштено глас. Сигурно се досадува, но не сум јас виновен. Поводите се реткост, дружбите семејни уште поголема после најлошата 2010-та година која ја изврти за 360 степени семејната матрица на радост и среќа. Гејмерот кого обожавав да го гледам , замина без да каже ниту збор. И сега знам зошто универзумот е таков каков што е, и зошто сонцето излегува кога ќе му се присака, зошто месечината ги осветлува улиците навечер, и зошто старите пијаат ракија, дури и вкусот на таа волшебна напивка сум го испробал повеќе пати, сум се направил и зелка од истата, сум ја тестирал и искусил и повеќе од дозволеното. Ги имам одговорите на многу многу прашања, но само едно се истакнува најмногу по своето значење - Кој к.р ако ги имам одговорите на сите овие прашања? Други имаат уште повеќе одговори, но повторно следува последното-Кој к.р? Длабоката дупката сите не чека, денес или утре, или некогаш понатаму, и деца и млади и стари. Другарчето не го нарекувам повеќе глуп, овој епитет се почесто го навртувам накај себеси.
Светот постана место каде идиосинкратичните езуити растураат со убиквитет, додека кокетирањето им е погодено оружје кое упалува на сите страни, кај сите збрани. И после иди ново прашања дали светот постана таково место или таков бил отсекогаш.
- Кој к.р каков бил или каков е светот?????
И најмалиот повод беше доволен за да седнеме сите роднина на една маса додека дремката не не' надваса во тие студени, тивки утра. Имав и нов систем, ми го купи татко ми додека мајка ми беше на операција од жолчката. Радосни бевме и слушавме гласна музика. Не разбиравме текстови, не разбиравме ниту стилови, поделби, жанрови, уживавме во недоволно познати работи кои ширеа радости низ нашите сетила. Дури и баба ми покојната, ја теравме да игра на музиката од Нирвана, да изговара зборови чие значење сигурно не и беше познато, а да бидам искрен не ми беше ни мене, се драпав оти ми се можеше, за тоа беа тие години.
Не знаев што е памет, не знаев што е мудрост, не знаев ниту вистински што значи зборот глуп, иако често пати го употребував на моето другарче кога ќе го промашеше импровизираниот гол, една од дрвените гаражи кои најмалку пукаа.
Не знаев дека универзумот е ваков каков што е, не знаев зошто ѕвездите светат, не знаев зошто сонцето го гледав само наутро и преку ден, а месечината навечер, не знаев зошто ајвар се прави во одреден дел од годината, ниту зошто старите пијаат ракија кроз муабет. Многу работи не знаев а бев така исполнет и среќен, како да се' застанало во својата перфектна точка без елан да се помести и да киниса.
Играв нинтендо, купував дискети. За потешките игри љубев да гледам. Го гледав братучед ми како ги поминува стазите кроце кроце и се радував на трудот на другиот, како да е лично мој успех, мое достигнување и напор. Дури и чотек изедов оти ја изместив од инает дискетата и го натерав да ја игра Марио тринасти дел од почеток, после поминати 3 часа претходно. И пак бев радосен, и пак бев исполнет и пак имав се.
И дремев на скалите од влезот со поглед вперен кон крајот на улицата. Гледав како луѓето се разминуваат. Ги следев фаците полупоспани, весели и насмеани, тмурни и налутени, сите ми беа исти до еден, луѓе од месо и крв. Кога ќе поминеа дечко и девојка фатени за рака, тоа беше правиот феномен. Понекогаш им викавме ,, Машко и дечко" , како да сакавме да се задевниме и да си додадеме на значење, деца пилиштари.
Еве после толку години системот стои на старото место. Одвреме-навреме мајка ми го забришува со крпче колку да не фаќа прашина. Речиси три години да нема пуштено глас. Сигурно се досадува, но не сум јас виновен. Поводите се реткост, дружбите семејни уште поголема после најлошата 2010-та година која ја изврти за 360 степени семејната матрица на радост и среќа. Гејмерот кого обожавав да го гледам , замина без да каже ниту збор. И сега знам зошто универзумот е таков каков што е, и зошто сонцето излегува кога ќе му се присака, зошто месечината ги осветлува улиците навечер, и зошто старите пијаат ракија, дури и вкусот на таа волшебна напивка сум го испробал повеќе пати, сум се направил и зелка од истата, сум ја тестирал и искусил и повеќе од дозволеното. Ги имам одговорите на многу многу прашања, но само едно се истакнува најмногу по своето значење - Кој к.р ако ги имам одговорите на сите овие прашања? Други имаат уште повеќе одговори, но повторно следува последното-Кој к.р? Длабоката дупката сите не чека, денес или утре, или некогаш понатаму, и деца и млади и стари. Другарчето не го нарекувам повеќе глуп, овој епитет се почесто го навртувам накај себеси.
Светот постана место каде идиосинкратичните езуити растураат со убиквитет, додека кокетирањето им е погодено оружје кое упалува на сите страни, кај сите збрани. И после иди ново прашања дали светот постана таково место или таков бил отсекогаш.
- Кој к.р каков бил или каков е светот?????
КвикСилвер
Модератор
- Член од
- 28 март 2010
- Мислења
- 4.547
- Поени од реакции
- 5.856
- Локација
- Haunted Hayride
- Веб-сајт
- misterijamk.blogspot.com
Малите девојчиња сонуваат да постанат принцези, момчињата врвни фудбалери, но со тек на време, воочуваме колку е светот различен од начинот на кој сме го замислувале кога сме имале 5 годинки во гзот. Секое дете има идеа, предходно испланиран сон за неговиот живот играјќи си мурија и апаши, ја гледаат иднината како вистина и лесно отстварлива. Кога бев мал имав објаснување за се, но растејќи и гледајќи назад сфатив дека сум во голема заблуда. Полни со волшебна имагинација, каде што арамиите беа нереалност, каде што добрите дечки секогаш победуваат, каде што има комплетно совршенство, каде што владее светлина, каде што добиваш безброј шанси..... Настрана од овој идеал, човекот се менува побрзо од што мисли. Секогаш ќе постои време што изгледа многу подобро од сегашново, кога грижите и стресот се ирелевантни. Мемориите кои ги чуваме за нашите најсреќни времиња, се најзначајните и единствената причина што не охрабруваат за непознатата иднина. Местата, продавниците, па дури и работите низ дома на кои случајно ќе налетаме, ни ја дава најголемата насмевка, но и грутката во грло...
Секое дете е уметник, проблемот е да остане уметник и кога ќе порасне.
За сега до тука, утре ќе продолжам и со вториот дел.
Секое дете е уметник, проблемот е да остане уметник и кога ќе порасне.
За сега до тука, утре ќе продолжам и со вториот дел.
- Член од
- 31 јули 2011
- Мислења
- 936
- Поени од реакции
- 741
- Возраст
- 32
Постои едно место каде што грижите и нервозите се непознат поим.Енигма,само прашалници.Нешто како вонземјани,знаеш дека постојат,а не си ги осетил,видел.Таму животот тече како пролетен шумски поток,без престан.Нема камчиња да го запрат,или трња и треви да го задушат,или тон истурени конзерви да го расипат ,загадат.Нема премногу сонце за да го исуши,или прејак извор за да го излие..Едноставно,тој поток е така умерен што неговата вода е доволно ладна да те освежи,а доволно топла да ти ѓи стопли рацете кога ќе ѓи ставиш во него.Во тој поток,ти си едно бродче од најобична хартија направено кое иако се ниша како лудо,знаеш дека нема да потоне.А го знаеш тоа зошто другите сакаат да те гледаат кај што пливаш.И не те чепкаат,не те прекинуваат.Те пуштаат,оставаат и уживаат додека те гледаат.Се диват на твојата грациозност,како лесно се чукаш по ќошињата на коритцето и цврсто тераш нанапред.А ти,ти само се смешкаш и ти доаѓа убаво на душата кога гледаш дека сите околу тебе те покажуваат со прст,и се секогаш тука за тебе.Тие се како оние диви цветови кои растат покрај водата......служат како столб да се придржиш на нив кога си уморен,или ти служат како сенка кога ти е топло.Нивните лисја се твое пристаниште,а цветот палуба од каде што можеш да видиш што следува пред тебе.И наеднаш доаѓаш до заклучок дека , всушност, сакаш да те останеш засекогаш во тоа поточе,да те заклучат како самовила во стаклено звоно и да останеш таму додека можеш да гледаш светлина со твоите очи.Тоа се всадува во тебе,станува опсесија.Мечтаеш како така мирно пловејки ќе направиш еден огромен круг околу светот,а потоа ќе се закотвиш на едно место каде што ќе го чекаш залезот на сонцето и мирно ќе заспиеш,сонувајки како и следниот ден ќе го правиш истото.И така размислувајки по патот на потокот,почнуваш да забележуваш чудни работи.Тој почнува некако да се шири,зголемува,дури и разбранува.Котвите не се некако сигурни,јарболот се ниша,а цветовите се предалеку да се придржиш за нив.Можеш само да ѓи слушнеш како ти довикнуваат,како те советуваат,но што ако кога не се тука до тебе како порано.Ти си навикнат да бидеш до нив,да ти помогнат кога ти треба.Почнуваш да се нишаш,не од бранчињата,туку од самата паника што те фаќа.Се сомневаш,дали можеби бродчето не е доволно добро да исплива само,без помош?Дали можеби,ќе изгубам контрола и така лесно ќе паднам како пердувче?А паралелно со тоа се случуваат работи кои никогаш се си ѓи искусил во животот.Поточето станало река,а во неа,разни животни кои сакаат да те превртат.Но гледаш и милиони други такви бродчиња како ти,кои што се борат да останат мирни и да продолжат да пловат.Некои меѓу себе си помагаат,некои меѓу себе се туркаат.А ти...ти се чудиш:ништо не ти е јасно.Кога наеднаш,поминуваш низ една капија со натпис ЗРЕЛОСТ....пред тебе,чудо.Реката станала море,а во морето хаос.Ја спушташ главата,а ти,не си веќе она хартиено бродче,туку си дрвен чамец.Околу тебе,глисери,крузери и танкери.Ветерот дува,бранови високи како планини,темно сивило и прст не се гледа.Фоки и бели ајкули пливаат под тебе,а делфини и китови убици скокаат над тебе.Така сиот уплашен,се вртиш наназад,и гледаш дека мирното поточе е зад тебе.А таму,табла со натпис ДЕТСТВО.И како што гледаш,се оддалечуваш се подалеку од неа,таа станува мала точка,се додека не исчезне.Сфаќаш дека поточето никогаш повеќе нема да го видиш.Сваќаш дека повеќе нема да си обично хартиено бродче,кое ќе сака мирно да плови по цел ден.Сваќаш дека дивите цветови не се тука да се придржиш за нив кога си уморен.Сваќаш дека повеќе не си дете,и дека никогаш нема ни да бидеш.Сваќаш дека бурното море е твоја доживотна судбина и дека би го дал животот да се вратиш назад.Сваќаш дека зборовите од цветовите се слушност совети како сам да пливаш и да се снаоѓаш.Сваќаш дека всушност,тие знаеле за тоа море,и дека и тие го имаат поминато.Дека истото и тебе те чека,само прво,треба да го испливаш морето.Сваќаш дека ако случајно некоја златна рипка скокне во твојот чамец,уште од сега знаеш што да и кажеш......."Врати ме во малото поточе,направи ме хартиено бродче...те молам,пак направи да бидам дете".