Во комшии имав еден постар пар кој сега се починати и како детиште се врткав таму, имаа мало куче ДОЏ кое се викаше Мики и лаеше на секоја кола што ќе поминеше низ улицата и одев да си поиграм со него и да ме почестат домашен сладолед.
Дедо Томе и Баба Летка не живеа од секогаш тука, ами имале куќа во Скопје но се доселиле во селото по одредено време. Куќата беше од татко е на Баба Летка, но тој одамна бил умрен и тие се ја реновираа и направија убаво катче за живеење со прекрасен двор. Тој постар пар можам да кажам беа единствените нормални луѓе во улицата кај мене. Дедо Томе беше режисер и актер во пензија и сеуште работеше хонорарно во театарот и режираше театарски представи за деца, додека Баба Летка ги броеше последните денови пред пензија и беше преведувач од англиски во една филијала на поголема фирма. Домашната библиотека на овој пар беше импресивна, знам кога нивниот роднина од Скопје ги подари книгите на селската библиотека кога починаа ангажираа трактор да ги превезе од нивниот дом до домот на културата. Имам навистина многу голема благодарност до нив од причина што ми беа многу пати бебиситери кога стариве ме оставаа кај нив на чување за да појдат на берење/копање/садење/вадење тутун, ме учеа на полезни работи и имав неограничен пристап до нивната библиотека, привилегија достапна на малкумина во маалото.
До пред пет години не ја знаев нивната семејна сторија и тие никогаш не зборуваа за тоа, кај мене старите стоеа добро со нив ама беа презафатени да седнуваат на кафиња по неколку часа и имаа срамежливост типична за традиционалисти да се распрашуваат. Некако и уметничката брада на Дедо Томе и ладната фризура на Баба Летка зрачеа со авторитет и тоа можеби беше од причината да чутат како мисирки кога тие зборуваа. Старио ми кажуваше дека некогаш пишувал поезија како дете и му ја дал на Томе, после тој ја пратил на некој конкурс во Врање и стариот победил на конкурсот. Требало да оди во Врање и да рецитира, и се му средил дедо Томе, ама мајка ми била бремена со мене и на денот кога требало да оди сум се родил јас, после ги начукале уште две деца и на стариот после тоа никогаш не му дојде за песна, ни да пеј ниту да пишува.
Ви кажував за семејната сторија ама се заборавив малку со чале мој како поет пар екселанс и ја продолжив сторијава.
Беше дојдена една караконџа, од оние што знаат се и на секој втор збор викаат "Леле луѓе уште ова го немам видено/слушнато" и вие мавтате со главите како емовец на концерт од ХИМ и виката Ахам , а дома имаат еден куп копитари кој им ја вадат душата.
Семејната драма на дедово и бабава оди вака некако.
Се зеле на старост во Франција, била како искра кога ќе мавниш камен од камен белутрак навечер нивната љубов. Томе студирал во Сорбона, додека тетка Летка била на гости кај баба е во Париз. Една вечер млади студенти-интелектуалци колеги на Томе, се опиле и почнале да протестираат за правата на работниците, против капитализмот и слични марсистички срање. Жандармерите се упатиле да ги смират малку и да му мавнат некој пендрак за да се отрезнат. Кога ги виделе студентите не се исплашиле туку почнале да се тепаат со жандармиве. Томе го удрил некој жандрам и почнал да бега, се упатиле по него тројца од жандармиве да го следат. Томе се скрил во една уличка и почнал да тропа на една дрвена врата и да моли на француски да отворат. Кога жандармите се приближиле и биле готови да го фатат Томе рекол на глас, нека идат у пичку матер и џандари и Маркс. Тогаш вратата крцнала и некоја рака го повлекла Томе во дворот. Му шетнала на уво у пичку матер ајде влегувај внатре. Тоа била баба е на Летка, која се викала Доста. Доста работела како готвачки во еден ресторан и била позната по шопската салата. Французите многу го бендисувале ајварот и шопската од Доста и во нејзина чест ја нарекле дури е една овошна салата која се вика салата Македонија или Маседуан на француски.
http://fr.wikipedia.org/wiki/Macédoine_(cuisine)
Летка тогаш имала 14 години, но било тоа љубов на прв поглед и Томе рекол ќе чекам. Летка завршила средно, факултет, магистратура, докторат и на крај се зеле. Се решиле да живеат во Македонија и го направиле тоа, купиле стан, Томе се вработил во театарот како режисер, Летка била референт за надворешни набавки во голема фирма и животот течел. Немале дечиња само и тоа ги јадело многу, зеле едно куче кое се викало Мики за да се радуваат на него, најобично куче ДОЏ, но еден ден радоста била уште поголема кога останала Летка бремена. Заминале пак Франција само за да се роди детето здраво и живо од причина што Летка не била во најдобрите години за бременост. И на уште поголема среќа се родило детеот, здраво право 3 кила и 300 грама. Го крстиле Жан и се вратиле во Македонија пак и сега животот им бил комплетен. Но еден пролетен ден кога Жан направил шест години и се спремал за на училиште да оди, излегол да си поигра со децата надвор и со себе го носел Мики по троатоар. Се слушнало голем тресок и Мики лаел на една Фиат 1300 кој била со скршен браник и чурел моторот. Томе истрчал надвор и го извлекол младичот од колата кој бил во бесознание. Почнал да му дава прва помош на младичот, но Мики почнал да скока и лае околу него и трга за ракавот. Томе се изнервирал и го поттурнал Мики и продолжил да го реанимира младичот во колата кој заудирал и на алкохол. По две минути му го осетил пулсот на младичот, но Мики го тргал за ногавица Томе и упорно лаел. Томе тогаш го шутнал Мики и заминал со Спачакот на болница. Докторите во болницата го прибрале младичот и го пратиле во интерна нега, Томе поседил уште малку таму и кон него се упатиле двајца милицајци. Тој го знаел редот и почнал да му објаснува дека се нашол случајно на местото и не го видел инцидентот целосно како се удрил со колата во зидот. Полициајците стрпливо го слушале и му рекле да седне, тогаш едниот од нив проговорил Другар Томе навистина ми е жал, но младичот го прегазил вашиот син Жан. Кога дојдовме тој лежеше под колата во бесознание и не можевме да го спасиме, беше прекасно за реанимација и се друго. Добил внатрешно крварење од ударот. Томе не веруваше што слуша, тогаш се потсети за што всушност лаеше Мики и го тргаше за ногавицата. Дали тој тоа го спаси убиецот на својот син.
И што сега, како ќе појдам и ќе и кажам на Летка? Оваа драма не би ја изрежирал ни ебаниот Шекспир се дерел низ болницата Томе.
И што сега? Мене пак ми иди слика на Дедо Томе и Баба Летка седнати во дворот и малото куче Мики кое е ДОЏ и лае по секоја кола која поминуваше низ улицата.
