С
Сатори
Гостин
Понекогаш сакам да пишувам за тебе и само за тебе ... но не и денес.
Илузорната проекција на новата метропола се создава додека се гледа снегот на екранот од телевизорот, таа е магичен спој на стари занаети, допуштени на располагање и од жените и од мажите како нивни главни водилки кон деструктивното сексуално искуство, таа е мирис на кокаин во ветерот, таа е осаменост која што те обвиткува со тенки свилени пипци претворени во кашмир на намаление, таа е твојот најголем пријател и советник, те појадува и вечера наеднаш, како гиро спремено по грчки рецепт.
Се сеќавам додека бев сеуште невина, а веројатно и наивна, колку страв можев да помирисам во луѓето, во нивната аура на себепрокламација која што испаруваше високо во небото за да остави трага на територијална сопственост, некој вид на животински ритуал кој што требаше да им потенцира на сите колку се тие посебни.Знам, дека од тој момент на свесност ми потекнува траумата на урбано животно кое што (с)е софист(ицирало) во име на општествениот поредок, потоа се сконцентрирав кон создавање на ликови од книги на Достоевски, но битна е секундата на воодушевување и гадење, како Нес, две во едно, што ја пиеш пред спиење за да може еден ден да се породиш со епидурална.
Луѓето сакаат да те прашуваат како се чувствуваш, колку ти е добро или лошо во својата кожа, но не се лажете, не е дека навистина ги интересира како отчукува вашиот пулс, ооо не, всушност потајно се надеваат дека нивното присуство ве прави да бидете добри, а ако ви е лошо, барем нив им е подобро.Со текот на времето секој се навикнува на оваа тенка кора полна фалшиви и шикинирачки морално-етички манири на постоењето како политичко животно.Ги затвараш очите и ја проголтуваш инекцијата, бар знаеш дека местото целосно ќе отрпне и наредниот пат нема толку да боли, се конформираш како бубашвабата што е конформирана со темнината и живееш лагодно во удобствата на својот дом, не, живеам.
Постојана потрага по бегство, вчера или денес, не сум сигурна точно кога си објаснив себе дека луѓето се тие што ти сметаат, не дека сам на себе нешто посебно ќе си сметаш, сакал не сакал, мораш да живееш со својот ум, парадоксално, да кохабитирате со органот кој што ви кажува дека треба тоа да го правите со него.
Потоа полниш 17 и се поклонуваш на уште една работа во низата, се кршиш пред стегите на мама и на тато и на баба и на бато и се останато што е во роднинска врска а почнува на М и мораш да се водиш по логиката на Питагора и Аквински затоа што тие знаеле дека она со кое јас пишувам мора да биде пенкало, а 2 и 2 да бидат 4.Се откажуваш засекогаш од оригиналност и интелегентен респонс затоа што никој нема да ти каже нешто што некој друг веќе не го напишал.Затоа најдраг мој, јас не верувам во ѕвезди.
Илузорната проекција на новата метропола се создава додека се гледа снегот на екранот од телевизорот, таа е магичен спој на стари занаети, допуштени на располагање и од жените и од мажите како нивни главни водилки кон деструктивното сексуално искуство, таа е мирис на кокаин во ветерот, таа е осаменост која што те обвиткува со тенки свилени пипци претворени во кашмир на намаление, таа е твојот најголем пријател и советник, те појадува и вечера наеднаш, како гиро спремено по грчки рецепт.
Се сеќавам додека бев сеуште невина, а веројатно и наивна, колку страв можев да помирисам во луѓето, во нивната аура на себепрокламација која што испаруваше високо во небото за да остави трага на територијална сопственост, некој вид на животински ритуал кој што требаше да им потенцира на сите колку се тие посебни.Знам, дека од тој момент на свесност ми потекнува траумата на урбано животно кое што (с)е софист(ицирало) во име на општествениот поредок, потоа се сконцентрирав кон создавање на ликови од книги на Достоевски, но битна е секундата на воодушевување и гадење, како Нес, две во едно, што ја пиеш пред спиење за да може еден ден да се породиш со епидурална.
Луѓето сакаат да те прашуваат како се чувствуваш, колку ти е добро или лошо во својата кожа, но не се лажете, не е дека навистина ги интересира како отчукува вашиот пулс, ооо не, всушност потајно се надеваат дека нивното присуство ве прави да бидете добри, а ако ви е лошо, барем нив им е подобро.Со текот на времето секој се навикнува на оваа тенка кора полна фалшиви и шикинирачки морално-етички манири на постоењето како политичко животно.Ги затвараш очите и ја проголтуваш инекцијата, бар знаеш дека местото целосно ќе отрпне и наредниот пат нема толку да боли, се конформираш како бубашвабата што е конформирана со темнината и живееш лагодно во удобствата на својот дом, не, живеам.
Постојана потрага по бегство, вчера или денес, не сум сигурна точно кога си објаснив себе дека луѓето се тие што ти сметаат, не дека сам на себе нешто посебно ќе си сметаш, сакал не сакал, мораш да живееш со својот ум, парадоксално, да кохабитирате со органот кој што ви кажува дека треба тоа да го правите со него.
Потоа полниш 17 и се поклонуваш на уште една работа во низата, се кршиш пред стегите на мама и на тато и на баба и на бато и се останато што е во роднинска врска а почнува на М и мораш да се водиш по логиката на Питагора и Аквински затоа што тие знаеле дека она со кое јас пишувам мора да биде пенкало, а 2 и 2 да бидат 4.Се откажуваш засекогаш од оригиналност и интелегентен респонс затоа што никој нема да ти каже нешто што некој друг веќе не го напишал.Затоа најдраг мој, јас не верувам во ѕвезди.
