Илинденско востание, Разловечко востание, Карпошово востание, ВМРО...
Немој да ми кажеш дека стварно го мислиш тоа дека Македонците чекале 5 века за да се побунат, сите знаеме како се одвивале работите во тој период.
Освен Карпошовото востание, сите други востанија, буни и заговори се случувале на крајот на 19-тиот и почетокот на 20-тиот век, така?
Знаеш и ти кога народот се буни, нели? Треба да се створат предуслови за такво нешто, а истовремено на народот треба да му биде преку носот. Либија се побуни пред 42 години, се побуни и сега (заедно со половина арапски свет). Тоа и не е така малку од историска гледна точка. Две големи побуни (кои завршуваат со преврат) за помалку од половина век.
Впрочем и напишав претходно дека Гадафи бил и те како внимателен навремено да се пресмета со сите неистомисленици и во корен да ги исече и најмалите искри на незадоволство и отпор.
Сите знаеме дека „демократизацијава“ не настанала спонтано и дека не беше водена од самите Либијци. Целта според мене а и според многу други е проширувањето на влијанието на американците и искористувањето не само на нафтата туку и на другите ресурси што ги поседува Либија. Дури и вистинската намера да беше отфрлање на Гадафи како диктатор (за западот секогаш диктатурата мора да е нешто лошо и невидено), значи дури и тоа да беше целата работа ваквото убиство на Гадафи сигурно не личи на некој систем кон кој се стреми општеството. Незнам како и зошто сакаш да не убедиш дека потезиве што ги направи НАТО и дружината се оправдани...
Прво - никого не убедувам во оправданоста на користење на насилство.
Второ- Ниедна револуција во арапскиот свет не беше спонтана, сите имаа свои причини и поводи - како и секој облик на вооружен револт во историјата на цивилизацијата.
Трето - нема дилеми дека САД и НАТО се многу заинтересирани за подрачјата кои изобилуваат со нафта (и други ретки ресурси).
Четврто - за мене диктатурата секогаш е лоша, браво за тебе што не си сигурен во тоа.
Петто - Ваквото рушење на Гадафи е само производ на политиката на сила. Ситуацијата можеше да заврши многу побенигно доколку повеќе играа мозоците отколку пушките. Народот се побуни > Гадафи отиде со тенкови на нив и ги потепа како бубачки > НАТО се вмеша и го потепа Гадафи. Сила против поголема сила.
Реков и претходно, Гадафи можеше да се повлече од власта и да заврши во Хаг или незнам каде, а мирната транзиција на власта немаше да направи толку тектонски промени и проблеми во земјата. Сепак тој се реши да оди на картата на воената сила и на култот на личноста, грижејќи се само за себе и за никој друг.
Едноставно Гадафи и потезите кои ги правел во последно време очигледно веќе не им одговарале на американците и поради тоа е целото ова „демократизирање“. И Кастро не им одговарал на американците па пробувале да го убијат, и Хуго Чавез не им одговарал на американците па пробале да направат и во Венецуела вакво „демократизирање“ само не им успеало. Значи на американците многу им е гајле за Либијците или за Кубанците или за било кој друг. Се додека некој игра како што они свират тогаш е ок, е ама кога некој ќе им се спротивстави е тогаш на сила стапува „демократијата“...
Секаде е така пријателе. На Ал Каеда не им се допаѓаше политиката на САД па им рокна авиони во срцето на Њујорк, на Русија не им се допаѓаше политиката на Сакашвили па ја окупираше Грузија, на палестинците не им се допаѓаат израелските населби на нивна територија па секој месец некој се дига во воздух на пазар во Хаифа, на Северна Кореја не им се допаѓа соседот па им бомбардираше остров...
Секаде некој некому не му е по интерес. Затоа постојат преговори, сојузи, партнерства. Затоа земјите се обединуваат. Затоа се остваруваат дипломатски средби и самити. Свесни сме дека демократските принципи за суверенитет и територијален интегритет се под закана од поголема сила... Денеска политичките, идеолошките и економските побуди се многу поважни од парче хартија која претставува устав или закон.
Но секаде е така, во секоја земја, во секој град, во секоја покраина денеска се води политика на сила и моќ. Немој да мислиш дека тука постојат праведни и неправедни. Секој некогаш преминува од едната во другата категорија.
Гадафи играше валкано, тој се спротиставуваше на западот, но истовремено не го правеше тоа за доброто на народот. Како што западот го користеше него, така и тој го користеше западот.
Јас не сум фан на теориите за монтирани војни, така што сметам дека неговиот пад се должи на тоа што створи погубна политичка ситуација. Владите (во овој случај тиранијата) можат да опстојат или ако имаат добра ситуација дома (развиена земја, правичност, слобода, прогрес), или ако имаат меѓународна поддршка - ако ги изгубат двете основи тогаш паѓаат како круши - не е ни прв ни последен пат.
Либија (како и Тунис и Египет) не е жртва на американскиот интерес (кој воопшто не го спорам). Либија беше жртва на еден режим кој не дозволуваше слобода и независно мислење. Либија беше жртва на психопатската опиеност од моќ на нејзиниот лидер - човек кој по толку години власт изгуби смисла за реалност и кон својот народ се однесуваше како кон приватна сопственост. Либија беже жртва на репресија и страв. Историјата не учи дека во вакви околности обично на народот му пука филмот - во право си - некому порано а некому подоцна.
За тоа зошто обидите за „револуција“ во Куба и Венецуела не беа успешни е поради фактот што тоа се сеуште изолирани општества. Кога народот и таму ќе се освести дека нивната слобода е во туѓи раце и дека нивните човекови права се ставени во категорија произволност на некое друго лице - тогаш и таму ќе видиме исти работи какви што гледаме во арапскиот свет.
Сите прашања веќе имаат одговори во историјата, нема ништо ново или оригинално во денешниот политичко-општествен свет.
