Постојат повеќе записи кои несомено укажуваат дека самоубиството и обидот за самоубиство се врсници на денешната цивилизација. Самоубиството и обидот за самоубиство не биле ретки појави во времето на древната грчка и римска цивилизација. Во делата напроучените грчки и римски поети можеме да сретнеме описи на самоубиства или акти на некои видни луѓе од таа епоха, проследени со литерарни коментари во кои или се глорифицира тој акт или пак се осудува како дел од влијанието на "демонските" сили врз човековата психа, а се во зависност од актуелните сваќања кон тие појави. Аристотел го осудува и отфрла самоубиството како крајно грешен акт, поаѓајки од својата филозофија дека живото не му припаѓа само на поединцеот, туку и н аопштеството, затоа и тој нема право самостојно да реши да оди во смртта. Платон во својот фејдон им порачува на луѓето дека човекот во својот живот е како една стража, а стражарот не смее да гонапушти своето стражарско место се додека не биде отповикан. Поаѓајки од ова властите на Атина ги забрануваат погребните древни церемонијали и почести и донесуваат уште пострашен декрет со кој на самоубијците им се сечат дел од рацете и нозете за да неможат да ги уживаат благодетите на оној свет. Подоцна постоела можност лицето кое има намера да изврши самоубиство да побара официјална дозвола од градските власти и ако ја добиело таа дозвола тогаш чинот се сметал како природен и регуларен. Пилиниј е грчки филозоф кој не само што го одобрува како човечки акт, туку го глосифицира како чин достапен единствено на човекот и преку кој тој на некој начин им се приближува на боговите кои немале право ни можност да си го одземат сопствениот живот и така биле осудени на вечно постоење.
-Официјалниот став на Рим исто така бил остар во осудата на самоубиството и обидот за самоубиство. Обидот за самоубиство се сметал за кривично дело, со строги репресивни санкции и кон поеинецот што се обидел да си го одземе животот и спрема неговото семејство од забрана на религиозните обреди до конфискација на имотот во корист на државата. Нешто подоцна во Рим се насетува одреден толерантен однос спрема овие појави од страна на некои поети или филозофи, меѓутоа изминале векови за да се прифатат овие појави како дел на човековата реакција во одредени околности неповолни за него.
Додека Вергилије во својата Енеида го осудува самоубиецот на пеколни маки, бидејќи божјиот закон не го познава и не го дзволува тој чин, Сенека во почетоците на новата ера, во своето писмо за Луције пишува дека не е воопшто важно дали човекот ке умре сега или после, туку дали ке умре убаво или грдо, па затоа е и неговото неприкосновено право да си го одбере часот на смрта. Според Сенека самоубиството е највисок израз на човековата слобода и човекот има потполно право да го избере.
-Црковниот совет во Арл во 452 година ја објавува својата декларација во која самоубиството се изедначува со злосторот, бидејќи се јавува како резултат на ѓаволските сили врз човекот.
- Век подоцна и црковниот собор во Прага ја потврдува оваа декларација и на своите верници и м соопштува дека во случај на смрт со самоубиство, самоубијците не ќе смеат да се погребаат со традиционалните христијански почести.
Црквата на своите свештеници им наредува сите самоубијци да ги горат на јавно место или да бидат обесени за нозете на големите плоштади.
-Муслиманството уште построго и порепресивно ги третира овие појави отколку христијанската црква, поаѓајки од своето учење дека смррта е божја воља и никој нема право да ја забави или забрза.
-За разлика од хирстијанството и муслиманството будистичката филозофија и религија отсекогаш покажувала изразито толерантен однос кон овие појави. Индискиот обичај сати опишан во 1200 г.п.н.е во ATHARA-VEDI кој го проповедал самоубиството на жената по смртта на нејзиниот маж како морална обврска спрема семејството и заедницата, е укинат дури во 1892 од страна на англиските колонијалисти. И денеска во Јапонија и Индија се гледа со симпатии на тој чин како ина колективното самоубиство на мајка со деца во некоја безнадежна ситуација прифаќајки го актот како најцелисходен во дадената конфликтна ситуација. И харикирито и камиказите се дел од древниот харикирисепику или ритуалното самобубиство, кое изникнало од религиозно-моралната филозофија на самоураите. Во 15 век повеќе будисти од сектата ЈУОДО извршуваат самоубиство понесени од будистичкото учење за нечистиот овоземски свет и благодетите на чистата посмртна земја.
- Кај ескимите е задржано сваќањето за самоубиството на стари изнемоштени лица, како на обичај и должност кон заедницата.
Меѓу првите суицидолози кои се обиделе на попрецизен начин да го дефинираат самоубиството и обидот за самоубиство е српскиот судски патолог Милован Миловановиќ кој живеел во почетоците на минатиот век, кој во своите дефиниции поаѓа од своите судско-медицински начела. Сметајки го самоубиството за најголема загатка меѓу загатките, тој самоубиството го дефинира како свесно и намерно уништување на сопствениот живот, додека обидот за самоубиство го дефинира како постапка на вољата чија единствена цел е намерното уништување на сопствениот живот но од некои околности дошло само до оштетување на здравјето.
-Психодинамски ориентираните психијатри самоубиството го свќаат како облик на едно човеково реагирање и однесување што се јавува кога личноста се наоѓа во некои одредени внатрешни и надворешни конфликтни ситуации,а што самата не е способна да ги реши или пак неможе да ги реши на друг начин освен со самоубиство.
-Лев Милчински препорачува под суицидум да го разбереме дејството со кое човекот се усмртил при што го водела желбата да си го одземе животот, а кај обидите за самоубиство стремежот е присутен кај лицето, но дејството од некои околности е запрено и недовршено.
Нели? НЕЛИ?:cheeky1:
