Пред многу години, во гетото на едно рударско градче наречено Сталинград, далеку на север, на самата граница, се роди машко дете.
Се роди во недела, на најголемиот полско-чешки празник, Свети Јосип. Сите нови родители беа пресреќни затоа што нивните деца се родија на тој ден, па, соодветно, ги крстија Јосеф.
Но, на малото дете, на рака му ставија лентичка со име Димитрис. Сите сестри и доктори се чудеа и крстеа какво е тоа име. Сепак, името не беше паднато од небо, Името го доби по неговиот дедо роден далеку на Југот, под планината на боговите, Олимп.
Така, Димитирс гордо го носеше дедовото име, се додека, на 5 годишна возраст, не сретна едно слатко девојче кое го прекрсти Микуш. Мора и да се признае дека личи на име дадено од мало девојче.
Инаку, во гетото живеа воглавно рудари-битанги, кои имаа тежок рударски живот таму доле во рудниците
Тие по природа не беа нежни татковци, а произлегува, нормално, дека за нивниот мизерен живот се криви нивните сопруги кои што ги избрале, и уште повеќе нивните деца кои, рака на срце, не ги избрале, но судбината ги донесе на свет.
Рударите и не беа добро обрзовани, плус не го знаеа ни Макаренко, па нивните трауми ги лечеа со педагошки мерки - ќoтек за синовите, и брачна терапија - пак ќoтек, за нивните жени.
За жал, траумите не беа излечени затоа што, така пијани, не се сеќаваа утредента дека вчера имале 100-та сеанса и неефикасна терапија
Оттаму и ние, нивните горди синови, бевме тренд-сетери, затоа што плаво-виолоетовата шминка околу очите ја откривме всушност ние.
Така, времето си врвеше, а ние растевме во гето, опкружени со битанги или пропалици, нашите сакани татковци и комшии.
Во нашите фамилии, никој од нас не ја откри припадноста (оттаму и научив дека таа е важен дел од смисолот на животот и љубовта), па, како што бива обично, ги најдовме на улица, формирајќи банди со кои си го браневме единственото што некогаш било наше - територијата.
Попатно, се накитивме со уште рани и лузни - екстра декор за оние првите, оставени од нашите најсакани татковци и од маченици и чисти души, се претворивме во битанги. Исти како оние кои ги гледавме касно навечер, во нивниот бучен филм со прекрасни реплики упатени кон нашите мајки.
Следствено, и нашите територијални одбрани се претворија со вистински војни-реплики на филмовите на Ридли Скот.
Но, војните чинат, па нашите дечки, читај битанги, запливаа во непожелни за законот води. Што е особено непожелно кога на ќе се додаде дека и без тоа имавме проблеми со органите за прогон.
Како и да е, поената е дека работите течеа по вообичеаните текови во гетото.
А, Микуш?
Тој, еден ден, така повреден, лижејќи си ги раните на телото, а повеќе оние во душата, влезе во библиотека. За него сосема непознат терен, кој пробуди искрено изненадување: Боже колку книги може да постојат во една библиотека!
Гледајќи ги така зачуден книгите, без страв дека зад грб ќе го пресретне некој пријател од комшиската територија (Боже мој, што воопшто би правел тој таму?), реши да прочита една книга.
Изборот падна на Пеперутка од Henry Charriere. Насловот идиличен и толку потребен во моментот.
Читајќи ја книгата и срамејќи се да признае дека се метаморфозира во литерарно културна индивидуа, не излегуваше од дома со изговор очекуван за едно момче - болен сум.
Но, книгата не беше нималку идилична. Говореше за борба и го запозна со Папи, човекот кој што се бореше за поинаква иднина...иднина без рани во сеќавањето.
Толкава упорност за да најде мирен живот -невидена во историјата на човештвото
Книгата ја прочита 3 пати по ред. Не дека беше интелектуално инхибиран, па не запомни, туку за посилно да ја дофати надежта во невидливата магла. И тоа пренесена од пистел - робијаш и битанга..одличен учител за младата битанга.
Пеперутка стана пресвртница во животот на веќе големото момче Микуш, кое дуваше 16/17 замислени свеќи, на замислената торта, никогаш невидена во гетото на Сталинград.
Поради неа (а, можеби и не) Микуш излезе од припадноста и реши дека некаде и за него мора да има песни, песни на Сонцето.
Долг беше патот кон светлината на тие песни, и тој не е важен за детството на Микуш. Всушност, детството замина со последната страница која ја напиша Henry.
Денес Микуш не се сеќава на детството
Единствено болките во рацете и нозете
кога е врнежливо,
го потсеќаат
дека Микуш не се родил голем.
Но сега тој е голем
и горд човек,
со прљави кондури
а чисти раце
И музикален
Тој ги разбира песните на сонцето.
![[zEUs]](/data/avatars/m/17/17972.jpg?1306674039){kind=avatar}
