Парите на личноста со која сум ми се најмалку важни. Не го разбирам задоволството на луѓето кои се зависни од нив. Тие пари не се мои, туку негови и што фајде ако сум најголемиот материјалист и ако ми плаќа секаков трошок кога излегуваме, што ако ме возика со кола насекаде? Лично воопшто не ме задоволува тоа. Прво, непријатно ми паѓа да испаднам деген и да се преправам дека буричкам во торбата по пари,а вадам огледалце. Сакам да е се рамноправно. Па и да нема е*ан денар нема да ми биде гајле, ќе се снајдеме некако, ќе успееме да излегуваме и да се гледаме ..ако ме сака и го сакам, ниту пари ми се битни, ниту било кој друг.
I'm a lover, not a спонзоруша.