Љубовни писма

[LaChupacabraLoca]

Не верувам многу на пишани зборови од зад компјутер или лист од хартија.
Ако у лице , директно у очи не ми каже шо емоции има , се друго сметам за обид за манипулација( не дека и она шо го наведов не може да биде искористено за манипулација ).

 

[Anco]

кој сака да ги погледа и прочита,скоро сите (љубовни) картички
што Кочо Рацин и ги испраќа на Рахилка во 1928-1929 година
може да отвори во темата за историја - Кочо Рацин

 

[Hank Moody]

Нема збор за ова ремек дело на Branko Miljkovic

Dragi prijatelju,
ne znam zašto, ali želim da ti objasnim suštinu svog poraza od koga se nikada više neću oporaviti. Pre svega moraš znati da moja nesreća nije puki ljubavni jad. Ili, tačnije rečeno, jeste to, ako se ta moja ljubav shvati kao eros u spinozističkom smislu. Ta Žena nije bila tek moja ljubavnica. Ona je bila prva i osnovna potreba mog duha. Ona je bila i moja duhovna zaštita i zaklon. Ona je bila za mene zaštitni omotač od metafizičke studeni. Bez Nje ja sam potpuno i direktno izložen kosmičkoj besmislici i noći. Moja usamljenost je sada apsolutna. Za mene ne postoji oblast čistog važenja i pevanja. Sad moje pesme traže moju glavu. Više nema ko da me sa njima pomiri. To je samo Ona znala. A nije znala da zna. Pored nje najopasnije misli pretvararale su se u divne i bezazlene metafore. Sada je sve to podivljalo i besomučno kidiše na mene. Kada bih samo mogao pobeći od onoga što sam rekao! Živim u užasnom strahu. Bojim se da govorim, da pišem. Svaka me reč može ubiti. Ja sam najveći deo svojih pesama napisao pre nego sam Nju zavoleo, ali tek sa Njom ja sam postao pesnik, to jest onaj koji nije ugrožen onim o čemu peva, koji ima jedan povlašćen položaj u odnosu na ono što kazuje. Sada moja poezija gubi svaku vrednosti i izvrgava se u mog najžešćeg neprijatelja. Možda bih ja postao pravi pesnik da je ta divna Žena ostala kraj mene. Ovako ja sam onaj što se igrao vatrom i izgoreo. Poraz ne može biti pobeda ma koliko veliki bio. Izgubivši nju ja sam izgubio i svoju snagu, i svoj dar. Ja više ne umem da pišem. Ostala je samo nesreća od koje se ništa drugo ne može napraviti osim nove nesreće. Sećaš li se, dragi prijatelju, da sam ja napisao stih "Jedan nesrećan čovek ne može biti pesnik". Tek sada vidim koliko je to tačno. Ja ću pokušati da živim i dalje, mada sam više mrtav od svih mrtvaca zajedno. Ali ova užasna patnja je poslednji ostatak onoga što je u meni ljudsko. Ako nju nadživim ne očekujte od mene ništa dobro. Ali ja ne verujem da ću je nadživeti.

Želi ti sve najbolje Branko

P.S
Ako želiš da mi pišeš, piši mi o Njoj. Bilo šta. Ne u vezi sa mnom. Šta jede, kako spava, da li ima nazeb itd.; ti sve to možeš znati. Svaka sitnica koja se na Nju odnosi za mene je od neprocenjive vrednosti. Ako prestanem da mislim o njoj počeću da mislim o smrti.
Ponoć je. Dovidjenja.
Branko
Bjankinijeva 11
Zagreb

 

[Terebellum Sagittarii]

Ова е писмото на кое редовно плачам кога го читам. Кога ке видам ,,Сакана Кате....’’ Посебно оти е пишувано од велешанец и од гемиџија. Имам плачено и во јавност како мало дете, кога еден другар го читаше. Уште се ежам од сеќавањето на тој момент. Сигурна сум дека досеа го иам постирано писмово, ама и тука може да се најде место. Како што ми стои закачено на таблата на работа за да го гледам секој ден и да ме потсети дека треба да се сака Македонија до коска, да ме потсети дека не треба да губам верба во тоа дека постојат мажи кои навистина си ги сакаат девојките и дека и јас можам да бидам толку и така сакана. Веднаш до еден друг пост кој ми го кажува сосем спротивното...дека денес мажите ниту сакаат, ниту знаат да сакаат ниту пак можат да напишат вака искрено љубовно писмо. Денес мажите се добри со зборовите и перформасите, ама не сакаат вака искрено. Да не должам многу, писмото до Кате од Орце.

“Сакана единствена Кате,

Кога ќе го читаш моето последно писмо, мене веќе нема да ме има, јас ќе бидам труп или веќе фрлен во некоја дупка како претепано куче. Но во мигов кога пред мојата смрт ми останува да живеам уште еден час или два, додека ја фрлам и последната бомба и да го тргнам чкрапецот на мојот нагант, мислам на тебе, писмото нека ти докаже колку многу те сакам.

Од првиот пат кога те видов, те засакав. Ти ми беше единствената радост, но чувствував дека немам право да се врзувам со тебе. Јас не си припаѓам себеси, а на делото кое беше цел и смисла на мојот живот. Да работам и умрам за слободата на мојот народ, на мојата сакана ценета Македонија.
Те сакав со сите пори на моето тело, чувствував потреба да те гледам, да го слушам твојот глас како звукот на цитрата. И сепак те одбегнував зашто ме плашеа честите средби со тебе, ми ја ослабуваа вољата, ми ја смекнуваа десницата зашто ти ми беше единствената врска со животот.

А не требаше ништо да ме врзува со него. Понекогаш бев груб, дури и суров со тебе. Прости ми за грубоста и суровоста. Зад нив ја криев безграничната љубов, а срцето ми крвареше. Верувам ќе ми простиш, ти си добра а јас сега жалам што не бев подобар, повнимателен и понежен кон тебе. Сигурно ќе прашаш : Неопходно ли е да умрам ?
За мене нема друг излез. Го поддржувава пред моите другари ставот: Тој што не ги штеди животите на други, нема право да го штеди ни сопствениот живот.

Знаев дека нашата акција ќе им причини смрт на многу невини луѓе, ќе донесе многу солзи и страдања. Зар по сето што ќе го стореме, ќе имам право да живеам ? Мислам ќе биде ниско и подло.

Да умрам, за мене е врховна повелба на мојата совест. И мојата девиза беше: Не зборови а дела, а крајот е тој што го краси делото.

Има и едно последно сообразување, не сакам да му причинам задоволство на непријателот да се гаври со мене, да си подигрува. Зошто ми е животот лишен од слобода, да тлее во некоја темна ќелија на Еди Куле или да се стопи под жешкото сонце на Сахара ?

Не, претпочитувам да умрам!

Со мојата смрт ќе им го фрлам на непријателите поробувачите на мојата таковина, мојот безграничен презир. Како што живеев, така сакам и да умрам скромно и чесно до крај верен на себеси, сакав да бидам и останам и една целосна личност.

Треба да завршам. Времето не чека. Многу нешта навираат во мојата душа. Но, ќе ги чуеш. Така е подобро. Срцето ти претскажа што би сакал да ти пишам во овој последен час. Ќе мине време, раната ќе ти зарасне. Животот е посилен од се.

Ти пожелувам, не, те молам да си најдеш друг маж, достоен за твојата љубов и нему дај му го своето срце и својата љубов. Дај му ги оние радости што ги чуваше и ги намени за мене. Ти пожелувам да бидеш среќна.

Понекогаш во вечерните часови, кога спомените довеани од вечерните сенки ќе навлезат во твојата душа, спомни си за мене и ќе ти благодарам за тоа.

Те прегрнува и те бакнува првиот и последен од Гемиџиите, од самооткажаните!

Твојот Орце “



Отидов да се исекнам

 

[HITCH]

Ова е писмото на кое редовно плачам кога го читам. Кога ке видам ,,Сакана Кате....’’ Посебно оти е пишувано од велешанец и од гемиџија. Имам плачено и во јавност како мало дете, кога еден другар го читаше. Уште се ежам од сеќавањето на тој момент. Сигурна сум дека досеа го иам постирано писмово, ама и тука може да се најде место. Како што ми стои закачено на таблата на работа за да го гледам секој ден и да ме потсети дека треба да се сака Македонија до коска, да ме потсети дека не треба да губам верба во тоа дека постојат мажи кои навистина си ги сакаат девојките и дека и јас можам да бидам толку и така сакана. Веднаш до еден друг пост кој ми го кажува сосем спротивното...дека денес мажите ниту сакаат, ниту знаат да сакаат ниту пак можат да напишат вака искрено љубовно писмо. Денес мажите се добри со зборовите и перформасите, ама не сакаат вака искрено. Да не должам многу, писмото до Кате од Орце.


„Сакана единствена Кате,


Кога ќе го читаш моето последно писмо, мене веќе нема да ме има, јас ќе бидам труп или веќе фрлен во некоја дупка како претепано куче. Но во мигов кога пред мојата смрт ми останува да живеам уште еден час или два, додека ја фрлам и последната бомба и да го тргнам чкрапецот на мојот нагант, мислам на тебе, писмото нека ти докаже колку многу те сакам.



Од првиот пат кога те видов, те засакав. Ти ми беше единствената радост, но чувствував дека немам право да се врзувам со тебе. Јас не си припаѓам себеси, а на делото кое беше цел и смисла на мојот живот. Да работам и умрам за слободата на мојот народ, на мојата сакана ценета Македонија.

Те сакав со сите пори на моето тело, чувствував потреба да те гледам, да го слушам твојот глас како звукот на цитрата. И сепак те одбегнував зашто ме плашеа честите средби со тебе, ми ја ослабуваа вољата, ми ја смекнуваа десницата зашто ти ми беше единствената врска со животот.



А не требаше ништо да ме врзува со него. Понекогаш бев груб, дури и суров со тебе. Прости ми за грубоста и суровоста. Зад нив ја криев безграничната љубов, а срцето ми крвареше. Верувам ќе ми простиш, ти си добра а јас сега жалам што не бев подобар, повнимателен и понежен кон тебе. Сигурно ќе прашаш : Неопходно ли е да умрам ?

За мене нема друг излез. Го поддржувава пред моите другари ставот: Тој што не ги штеди животите на други, нема право да го штеди ни сопствениот живот.



Знаев дека нашата акција ќе им причини смрт на многу невини луѓе, ќе донесе многу солзи и страдања. Зар по сето што ќе го стореме, ќе имам право да живеам ? Мислам ќе биде ниско и подло.



Да умрам, за мене е врховна повелба на мојата совест. И мојата девиза беше: Не зборови а дела, а крајот е тој што го краси делото.



Има и едно последно сообразување, не сакам да му причинам задоволство на непријателот да се гаври со мене, да си подигрува. Зошто ми е животот лишен од слобода, да тлее во некоја темна ќелија на Еди Куле или да се стопи под жешкото сонце на Сахара ?



Не, претпочитувам да умрам!



Со мојата смрт ќе им го фрлам на непријателите поробувачите на мојата таковина, мојот безграничен презир. Како што живеев, така сакам и да умрам скромно и чесно до крај верен на себеси, сакав да бидам и останам и една целосна личност.



Треба да завршам. Времето не чека. Многу нешта навираат во мојата душа. Но, ќе ги чуеш. Така е подобро. Срцето ти претскажа што би сакал да ти пишам во овој последен час. Ќе мине време, раната ќе ти зарасне. Животот е посилен од се.



Ти пожелувам, не, те молам да си најдеш друг маж, достоен за твојата љубов и нему дај му го своето срце и својата љубов. Дај му ги оние радости што ги чуваше и ги намени за мене. Ти пожелувам да бидеш среќна.



Понекогаш во вечерните часови, кога спомените довеани од вечерните сенки ќе навлезат во твојата душа, спомни си за мене и ќе ти благодарам за тоа.



Те прегрнува и те бакнува првиот и последен од Гемиџиите, од самооткажаните!



Твојот Орце “



Отидов да се исекнам

И јас редовно го плачам. Најсериозно! Токму поради ова писмо, ако имам ќерка ќе си ја крстам Катерина!

 

[Anco]

„несопирлива„
Го прочитав писмово неколку пати(сега,веднаш откога се уклучив)
Утре,наутро сигурно прво пак него ќе го прочитам,пред се друго
и незнам колку така денови ќе поминат,читаиќи го секое утро,
тоа нема да ми биде само секојдневна навика,туку и потреба за да
вистински осознаам како се сакала, и саканата и Македонија.
( тоа прво го увидов и во писмата,на Пеко - Периша)
Се прашувам,дали сега има такви верни љубови,кон љубената до
последниот час и посебно кон Македонија.
Некој од овие наши револуционери и борци и немаа време да се венчаат
зошто беа - венчани за Македонија.

 

[StupidLove]

pred nekoe vreme dobiv pismo so posveta potocno pesna nesakajki padna vo pogresni race i pocnaa problemite
iskreno koga ja citav se prasuvav dali e navistina za mene

 

[Anco]

pred nekoe vreme dobiv pismo so posveta potocno pesna nesakajki padna vo pogresni race i pocnaa problemite
iskreno koga ja citav se prasuvav dali e navistina za mene

i sega sto napravi,ni ponudi posluzavnik so slatko i voda,a nema lazicina,
aj postiraj ja pesnata-pismoto,kako i nie sto do sega napravivme-pisuvavme.

 

[Mary Poppins]

Еве две од трите писма на Бетовен, никогаш неиспратени, пронајдени во неговите документи по неговата смрт, а адресирани до неговата "бесмртна љубов". Не се знае точно идентитетот на жената, но се смета дека веројатно се работи за Антонија Брентано од Виена, веќе мажена жена.

На бесмртната љубов​

6 јули, наутро​

​

Ангеле мој, мое се', суштество мое - само неколку збора денес, и тоа со молив(твојот) - само до утре е извесно моето живеење овде. Колку одвратно губење на време за такви работи - зошто е оваа длабока болка, каде што зборува неопходноста? Може ли нашата љубов да опстане, а тоа да не биде преку жртвување , без да ризикува и без да бара се'? Зар не можеш да го измениш тоа, тоа што не си целосно моја, што јас не сум целосно твој? О Боже, гледај ја прекрасната природа и усогласи го својот ум со неизбежното. Љубовта бара се' и апсолутно има право, и затоа ти мораш да бидеш со мене, а јас со тебе - само што ти толку брзо го забораваш тоа, што јас морам да живеам за тебе и за мене. Кога би биле сосем обединети, ти би го забележала тоа болно чувство барем колку и јас...​

.... Извесно е дека набргу би морале да се сретнеме, зашто ни денес не можам да ти ги соопштам своите забележувања, што деновиве ги запишав за својот живот - кога нашите срца би биле блиски, веројатно не би ги забележувал таквите работи. Да бидам искрен, срцето ми е полно - во некои мигови сфаќам дека зборовите не значат ништо. Разведри се - остани мое вистинско и единствено богатство, мое се', како што сум ти и јас тебе. За другото мораме да ги почекаме боговите, зашто тоа што мора да биде а нас, ќе биде.​

​

Твојот верен​

Лудвиг​

​

Добро утро​

7 јули​

​

Дури и в кревет, моите мисли копнеат по тебе, бесмртна моја љубена, некогаш радосна, потоа пак тажна... Ја очекувам судбината, да видам дали ќе не' задоволи. Единствено можам да живеам со тебе или воопшто да не живеам. Да, решен сум да скитам, толку долго и толку далеку, се додека на смогнам да долетам во твојата прегратка и да се најдам дома со тебе, каде што твојата душа ќе ја прегрне мојата, во кралството на душите - да, жалам, мора да биде така. Ќе го сфатиш тоа подобро кога ќе знаеш колку сум ти верен. никогаш ниедна друга нема да го има моето срце, никогаш - никогаш. О Боже, зошто човек мора да си оди од таа што толку ја сака, зашто мојот живот во Б. каков што е сега е беден живот. Твојата љубов во ист миг ме прави најсреќен и најнесреќен човек на светот. На моја возраст, потребна ми е постојаност, идентичност на животот. Може ли да постои тоа во нашите околности? Ангеле, штотуку слушнав дека поштата се праќа секој ден - па затоа морам веднаш да завршам, за да го добиеш писмово веднаш. Биди во мир - сакај ме... денес... и вчера.​

Моите солзи се полни копнеж по тебе, животе мој, мое се', збогум...​

О, продолжи да ме сакаш и никогаш не сомневај се во најверното срце.​

На твојот сакан Л​

​

Засекогаш твој,​

Засекогаш свој,​

Засекогаш наш.​