Во последните 50 години телевизиите ги направи жените како идеална потрошувачка група, ги прогонува и влијае врз нив. Ги гони, ги заобиколива и ги пумпаат со отров кој, ако е еднаш во телото внатре, чекор по чекор „третото око„ го ослепува и наместо тоа зениците ги зголемува за трајно бомбардирање од телевизијата. Пришто, резултира на психичка пригушеност и емоционално незадоволство и потрошувачкиот импулс ќе биде најсилен. Тоа е интензивното влијание кое што телевизијата го прави, поради тоа што овие теми кои што овде ги пишувам се апсолутно ТАБУ за јавните гласила! Зошто табу? Од што се плашат?
Network, најдобриот Anti-TV филм на сите времиња! Еве исечок :
TV не е вистината. TV е забавен парк. Ние сме во еден убивање-досада-бизнис. Вие никогаш нема да ја слушнете вистината од нас. Ние ви го раскажуваме секое срање, кое вие го сакате. Ние лажеме. Ние работиме со илузии, ништо од тоа не е вистина. Дали навистина верувате дека TV е реалноста? Какво лудило. Погледнете се, вие правите се што ќе ви кажат во TV, вие зборувате како што ќе кажат во TV, вие се облекувате како во TV, вие јадете како во TV, да вие ги воспитувате вашите деца како ќе кажат на TV и размислувате како TV. Сето тоа е едно масовно лудило! Затоа, исклучете ги кутиите! Сега... одма!
Телевизиската програма доминира со теми кои ги дестабилизира жените и тоа секојдневно. Системот користи, драми, филмови, музички видеа, документарци, комедии итн. за свеста да им ја морализира, во етичка и интелектуална свест. Но тоа е сосема нормално, програмите се базираат на фикција и ја имаат најголемата влијателност на потсвеста.
Доколку на пример Betty од Desperate Hosewifes нон стоп заведува мажи и со секој маж скока во кревет, тоа е еден вид пример. Ако репортажи расправаат за жени со големи кариери, како тие ангажираат други жени да им родат деца поради тоа што тие немале време или ги мрзело, и тоа станува исто како пример. Ако гледаме емисии за проминенти, не известуваат како си ги наполниле нивните усни, цицките со силикон или си го оперираат стомакот, поради тоа што им биле „грозни„, и тоа е пример.
Доколку ги гледаат оние емисии каде укажуваат, како треба да биде изгледот на една жена за таа да биде модел, дека мора да ги исполнуваат следните критериуми : слаби, високи, со големи цицки и дека само по тој пат можат да станат модели, и дека така се претставува идеалната слика за жената, и тоа е исто пример.
Кога се известува за наводниот-живот на безвредната, афектирана, вештачка барби-кукла Paris Hilton и перманентно за секоја ситница, тогаш тоа станува исто пример. Ако гледаме репортажа како лезбејките вештачки се зачнуваат за да не мора да скокаат во кревет со гадните мажи за да се множат, и тоа е исто пример. На сите канали зрачи истата негативно и апсурдна загадена порака. Мора да се каже доволно разбирливо, народот мора да свати дека тоа е сосема нормално и природна биолошка улога на жената.
Иако нормално нели гледачите тврдат дека можат да ги распознаат глупостите, но нашата подсвест не може да ја распознае фикцијата и реалноста. Ако се отвори еднаш вратата во подсвесноста, тогаш течат ненормални идеи и пораки на извртеното телевизиско ѓубре и тоа останува засекогаш во мозокот. Покасно нашите сеќавања, одлучувања и дејствувања се базираат врз база на цинички фантазии, а не на личната реалност кај секој еден од нас.
Да ги погледнеме програмите на телевизиите во весникот и ќе видиме, програмата е направена само за како кувања, Reality TV, како се реновираат куќи, трачеви, глупости како на боки 13ка, пеење и играње, љубов, фамилијарни експерименти, глупави поп видеа итн. Нормално има и спортски емисии, криминални и акција филмови за нормалниот човек, но тоа се само трошки. Исто така сосема е лесно еден маж со едно скопско и еден акција филм да го смириш. Така е барем кај мене. На жените им е потребно тука нешто многу „покултивирано„.
Системот ги одбира прво најслабите жени, работната класа кои се помалку образовани и имаат мала плата, кои не се толку во состојба критички да размислат. Во денешното време може и тој што заработува малку да си купи некои работи за забава. Оваа принуда за одвраќање на вниманието на оваа демоскопска група се посилно и поагресивно се искористува. Им се нуди наводно избегување на досадниот живот, во еден волшебен свет, убавини и доживувања. Оваа програма на тоа ниво многу лесно може да се препознае.
За повисоката социјална скала, која е подобро образована и можат да си дозволат да потрошат повеќе пари, програмата нуди попаметно за срамниот заведувачки инстинкт како што се страв, љубомора, мерак, самоказнување итн. Тоа се класични заведувања за стареење, убавина, романтизам и целиот материјализам и скапи марки Gucci, Nike итн. сето тоа се работи кои феминизмот ги закопува креативноста и целиот идентитет кај жената. Со оваа вештачка незадоволност којa е создадена, дава системот едно силно ама погрешно прифаќање на социјалниот Дарвинизам, посилниот преживува на кој интелигенцијата, шармот и достоинството го уништува.
Феминистичкото движење, кое е предводено посебно од силната елитна група, големите концерни и државата ја финансираат, продуцира и контролира, се изјаснува за ова уништување на нормалната женска улога, во верување дека се презентира некоја различитост кај половите. Навистина нивната цел е жените да ги натера да бидат против мажите и да ја растурат фамилијата. Нашето општество треба да се состои само од егоистички, себични индивидуалци кои се уствари безпол, кои преку купување си го задоволуваат своето его и да се создадат најдобрите потрошувачи со кои би можело лесно да се игра и манипулира.
Погледнете околу себе и ќе ги видите жените кои целиот ден преку телевизијата, но и преку сите други медиуми им ги перат многу повеќе мозоците одколку на просечните мажи. Контролорите на општеството разбират дека со тоа прекинување, се содржи природниот инстинкт и енергијата во жената и во фамилијата, преку замајување на еманципација и на една „кариера„ и тврдењето дека тоа е нешто за кое треба да се бори, можат на народот да им продаваат многу повеќе продукти, може да се остават да работат и со тоа да им собира на народот повеќе данок. Жените не приметуваат како несамоволно ги поробуваат. Класичното, драгоцено партнерство кое илјадници години функционираше најдобро, каде секој неговите природни способности ги имаше и ги исполнуваше неговите работи, кое последните 50 години конзеквентно и свесно се уништува.
Фрапантно одвивање кое потсеќа на George Orwells 1984. Во тој роман ја принудува „партијата„ на една анти-сексуалност кај членовите, каде сексуалните врски, лојаноста кон партијата беше „закопана„. Љубов помеѓу мажите и жените забрането. Во третиот дел од книгата раскажува O’Brien на Wilson, дека за мозокот бараат пат по кој би се отфрлил оргазамот, за да би можеле да ги потиснат поранешните инстинкти.
Во еден свет, во кој телевизијата ги мотивира жените да се откажат од нивниот феминизам и да бидат како мажите, ја гледаме континуираната ерозија на семејството, смешни битки помеѓу половите, неверојатен егоизам и длабока фрустрација и кризата на идентитетот кај жената.
Еден пример за тоа е самоуништувањето од Britney Spears, која уствари има „сè„ светска кариера, милиони во банката, успех и покрај сите тие работи е несреќна, целосно преоптоварена и збунета, која се расипува со алкохол и дрога, нејзиниот маж и бебе ги напушти и на крајот падна во психијатриска клиника.
Преку ова перманентно негативно влијание и лошите примери, не сакаат жените да имаат фамилија и деца, или ги напуштаат нивните семејства, нивните сопрузи и нивните деца за нивниот егоизам да го изживеат и „да се докажат себе си„. Затоа никогаш во историјата немало толку многу разведувања и самохрани татковци кои се грижат сами за децата, додека мајката бега од одговорноста и лета во некоја илузија. Жените го прават потполно истото што го прават и мажите, само што последиците за себе и децата се многу полоши. И зошто ? За некоја си кариера ?
Оваа бесмисленост е најдобро прикажана во филмот „The Devil Wears Prada„. Актерката Merill Streep ја игра сцената на една бесчуствителна, немилосрдна ладна шефица, која иде преку гроб и се понаша спрема нејзините работници како да се некои робови. Ниеден маж не може да си да си дозволи да е како неа. Во нејзиниот живот има само една цел, да успее да создаде едно ново американско модно списание. На крајот од филмот седи сама во нејзината лимузина и ја реализира нејзината празнина во животот. Таа се разведе со 5 мажи, нема никој што ја сака, нејзините две деца никогаш не ги гледа и тие не сакаат ништо од неа да знаат, сите соработници се плашат и ја мразат, никој не чека на неа, таа нема ништо друго освен материјално богатство и една вообразена кариера која постои само од интрига, лаги, силна моќ, и живее во еден лажен свет.
Но таа е само вработена и порано или покасно ќе и удрат клоцата, доколку концернот одлучи да вработи помлада и поевтина работна рака. И затоа се жртвуваше ? За едно, во човештвото потполно неважно, банално, површно модно списание, кое ја има целта жените уште повеќе да конзумираат глупости, уште повеќе суета и уште повеќе да подржува едно робовладетелство? Притоа да биде шефица на едно модно списание е веќе „повисоко ниво„ за една жена, но и тоа е безвредно, поради тоа што кога ќе наполни 50 и е истрошена, кога и поминал биолошкиот саат, ќе остане без ништо, никој не сака повеќе да ја сака и буквално се беше за џабе.
Кој го гледа ова како добро и затоа ги остава сите убавини помеѓу мажот и жената и ја остава фамилијата и децата, тој незнае зошто се работи во овој свет, тој не е нормален и го ослепила секојдневната пропаганда.
Се разбира дека и ние мажите сме криви за овој погрешен развој, во кое за битната улога на мајката поставуваме висок рејтинг за воспитувањето на децата и приоритетот за заштита на една хармонична функционална фамилија која може само жената да ја создаде, да се цени доволно, пофалува и наградува. Затоа мора и ние да ја чукнеме лејката, поради тоа што таа задача на жената е многу поважана и посмислена од се друго.
Најдобро е да се ограничи драстично ова негативно влијание на медиумите и специјално за телевизиите и да се поосвести за исполнет фамилијарен живот. Мора тоа агресивно прогонување и перење на мозокот кое донесува за сите само, уништивање и несреќа да се прекине и тој отров на системот од фамилијата и врската да се искорне.Всушност тоа е многу едноставно, поминете повеќе време еден со друг и зборувајте заедно... извадете го штекерот и фрлете го телевизорот, лажливата пропагадна машина од прозорец.
http://bumerang.blog.com.mk/node/205942
Network, најдобриот Anti-TV филм на сите времиња! Еве исечок :
TV не е вистината. TV е забавен парк. Ние сме во еден убивање-досада-бизнис. Вие никогаш нема да ја слушнете вистината од нас. Ние ви го раскажуваме секое срање, кое вие го сакате. Ние лажеме. Ние работиме со илузии, ништо од тоа не е вистина. Дали навистина верувате дека TV е реалноста? Какво лудило. Погледнете се, вие правите се што ќе ви кажат во TV, вие зборувате како што ќе кажат во TV, вие се облекувате како во TV, вие јадете како во TV, да вие ги воспитувате вашите деца како ќе кажат на TV и размислувате како TV. Сето тоа е едно масовно лудило! Затоа, исклучете ги кутиите! Сега... одма!
Телевизиската програма доминира со теми кои ги дестабилизира жените и тоа секојдневно. Системот користи, драми, филмови, музички видеа, документарци, комедии итн. за свеста да им ја морализира, во етичка и интелектуална свест. Но тоа е сосема нормално, програмите се базираат на фикција и ја имаат најголемата влијателност на потсвеста.
Доколку ги гледаат оние емисии каде укажуваат, како треба да биде изгледот на една жена за таа да биде модел, дека мора да ги исполнуваат следните критериуми : слаби, високи, со големи цицки и дека само по тој пат можат да станат модели, и дека така се претставува идеалната слика за жената, и тоа е исто пример.
Иако нормално нели гледачите тврдат дека можат да ги распознаат глупостите, но нашата подсвест не може да ја распознае фикцијата и реалноста. Ако се отвори еднаш вратата во подсвесноста, тогаш течат ненормални идеи и пораки на извртеното телевизиско ѓубре и тоа останува засекогаш во мозокот. Покасно нашите сеќавања, одлучувања и дејствувања се базираат врз база на цинички фантазии, а не на личната реалност кај секој еден од нас.
Да ги погледнеме програмите на телевизиите во весникот и ќе видиме, програмата е направена само за како кувања, Reality TV, како се реновираат куќи, трачеви, глупости како на боки 13ка, пеење и играње, љубов, фамилијарни експерименти, глупави поп видеа итн. Нормално има и спортски емисии, криминални и акција филмови за нормалниот човек, но тоа се само трошки. Исто така сосема е лесно еден маж со едно скопско и еден акција филм да го смириш. Така е барем кај мене. На жените им е потребно тука нешто многу „покултивирано„.
Системот ги одбира прво најслабите жени, работната класа кои се помалку образовани и имаат мала плата, кои не се толку во состојба критички да размислат. Во денешното време може и тој што заработува малку да си купи некои работи за забава. Оваа принуда за одвраќање на вниманието на оваа демоскопска група се посилно и поагресивно се искористува. Им се нуди наводно избегување на досадниот живот, во еден волшебен свет, убавини и доживувања. Оваа програма на тоа ниво многу лесно може да се препознае.
За повисоката социјална скала, која е подобро образована и можат да си дозволат да потрошат повеќе пари, програмата нуди попаметно за срамниот заведувачки инстинкт како што се страв, љубомора, мерак, самоказнување итн. Тоа се класични заведувања за стареење, убавина, романтизам и целиот материјализам и скапи марки Gucci, Nike итн. сето тоа се работи кои феминизмот ги закопува креативноста и целиот идентитет кај жената. Со оваа вештачка незадоволност којa е создадена, дава системот едно силно ама погрешно прифаќање на социјалниот Дарвинизам, посилниот преживува на кој интелигенцијата, шармот и достоинството го уништува.
Погледнете околу себе и ќе ги видите жените кои целиот ден преку телевизијата, но и преку сите други медиуми им ги перат многу повеќе мозоците одколку на просечните мажи. Контролорите на општеството разбират дека со тоа прекинување, се содржи природниот инстинкт и енергијата во жената и во фамилијата, преку замајување на еманципација и на една „кариера„ и тврдењето дека тоа е нешто за кое треба да се бори, можат на народот да им продаваат многу повеќе продукти, може да се остават да работат и со тоа да им собира на народот повеќе данок. Жените не приметуваат како несамоволно ги поробуваат. Класичното, драгоцено партнерство кое илјадници години функционираше најдобро, каде секој неговите природни способности ги имаше и ги исполнуваше неговите работи, кое последните 50 години конзеквентно и свесно се уништува.
Во еден свет, во кој телевизијата ги мотивира жените да се откажат од нивниот феминизам и да бидат како мажите, ја гледаме континуираната ерозија на семејството, смешни битки помеѓу половите, неверојатен егоизам и длабока фрустрација и кризата на идентитетот кај жената.
Преку ова перманентно негативно влијание и лошите примери, не сакаат жените да имаат фамилија и деца, или ги напуштаат нивните семејства, нивните сопрузи и нивните деца за нивниот егоизам да го изживеат и „да се докажат себе си„. Затоа никогаш во историјата немало толку многу разведувања и самохрани татковци кои се грижат сами за децата, додека мајката бега од одговорноста и лета во некоја илузија. Жените го прават потполно истото што го прават и мажите, само што последиците за себе и децата се многу полоши. И зошто ? За некоја си кариера ?
Оваа бесмисленост е најдобро прикажана во филмот „The Devil Wears Prada„. Актерката Merill Streep ја игра сцената на една бесчуствителна, немилосрдна ладна шефица, која иде преку гроб и се понаша спрема нејзините работници како да се некои робови. Ниеден маж не може да си да си дозволи да е како неа. Во нејзиниот живот има само една цел, да успее да создаде едно ново американско модно списание. На крајот од филмот седи сама во нејзината лимузина и ја реализира нејзината празнина во животот. Таа се разведе со 5 мажи, нема никој што ја сака, нејзините две деца никогаш не ги гледа и тие не сакаат ништо од неа да знаат, сите соработници се плашат и ја мразат, никој не чека на неа, таа нема ништо друго освен материјално богатство и една вообразена кариера која постои само од интрига, лаги, силна моќ, и живее во еден лажен свет.
Но таа е само вработена и порано или покасно ќе и удрат клоцата, доколку концернот одлучи да вработи помлада и поевтина работна рака. И затоа се жртвуваше ? За едно, во човештвото потполно неважно, банално, површно модно списание, кое ја има целта жените уште повеќе да конзумираат глупости, уште повеќе суета и уште повеќе да подржува едно робовладетелство? Притоа да биде шефица на едно модно списание е веќе „повисоко ниво„ за една жена, но и тоа е безвредно, поради тоа што кога ќе наполни 50 и е истрошена, кога и поминал биолошкиот саат, ќе остане без ништо, никој не сака повеќе да ја сака и буквално се беше за џабе.
Кој го гледа ова како добро и затоа ги остава сите убавини помеѓу мажот и жената и ја остава фамилијата и децата, тој незнае зошто се работи во овој свет, тој не е нормален и го ослепила секојдневната пропаганда.
Се разбира дека и ние мажите сме криви за овој погрешен развој, во кое за битната улога на мајката поставуваме висок рејтинг за воспитувањето на децата и приоритетот за заштита на една хармонична функционална фамилија која може само жената да ја создаде, да се цени доволно, пофалува и наградува. Затоа мора и ние да ја чукнеме лејката, поради тоа што таа задача на жената е многу поважана и посмислена од се друго.
Најдобро е да се ограничи драстично ова негативно влијание на медиумите и специјално за телевизиите и да се поосвести за исполнет фамилијарен живот. Мора тоа агресивно прогонување и перење на мозокот кое донесува за сите само, уништивање и несреќа да се прекине и тој отров на системот од фамилијата и врската да се искорне.Всушност тоа е многу едноставно, поминете повеќе време еден со друг и зборувајте заедно... извадете го штекерот и фрлете го телевизорот, лажливата пропагадна машина од прозорец.
http://bumerang.blog.com.mk/node/205942
