Еј што ми е мило што сепак дојдовме до ниво на сфаќање.
Pa bil protiv hristijanskiot moral, sfakas, znam deka moralot ne znaci hristijanstvo ama pokraj dogmite koi se centralnoto jadro na sekoja religija moralot e del od religijata, vazna i glavna kom[ponenta.
Мило ми е.
Сепак конфузија. Термот морал, небулозно осврнат момент... Нејасен лик, претстава, објект...
Кој бил Ниче ? Ехх, тој убав брк, син на протестантски пастир, славјанска крв во него... Прогласен за генијалец уште на млади години. Поставен за професор, кога повеќето негови студенти беа и постари од него... Умре млад, нервно болен, горонеа, сифилис, курлемадлевци... Перјаница на егзистенцијализмот, бескомпромисен борец, кој го гледа раѓањето на Новиот Човек како Феникс кој се создава од пепелта на сите човечки слабости.
После неговата Точка, единствено КРЕАТОРОТ може да стави запирка.
Овој философ кажа, дека услов за надраснување на сегашниот човек во нешто поголемо и повредно е премавнувањето на стравот од некаков авторитет, кој сме замислиле дека седи некаде во облаците со жезло во рака спремен да санкционира секаква еволутивна или револуционерна идеја директно преку праќање молњи или индиректно преку црквата како негов "лично ополномошен претставник на земјата". Ниче кажа:
"Бог умре, а со него и црквата и сите нејзини пранги и занданџии облечени во раскошни фустанели. Да живее ЧОВЕКОТ со неговиот слободен и неограничен дух и ум".
За да се разбере Ниче, како што кажав и претходно, треба да се разбере времето во кое тој се појавува, обременето со лажни морали, дволичности и духовна мизерија. Затоа наместо Nihilist (како што уште тогаш го нарекоа некои сили погодени од неговиот нескриен критицизам) нему повеќе му одговарта дексриптивниот модус, на
ПРЕВРЕДНУВАЧ НА СИТЕ ВРЕДНОСТИ по кое е и познат во модерната философија.
Во таканаречената "Викторијанска ера", овој попски син, ја разголува догмата до коска, јавни ги критикува христијанските мисионери кои одат во Африка и Азија како претходница на колонизирачките војски и кои во името на христијанските морали премолчуваат на крвавите задушувања на работничките штрајкови. Тој. неплашејќи се за својата лична сигурност, како ниту за својата позиција на факултет, го објавува "Антихрист" и со сиот гласовен капацитет вика и ја критикува хипокризијата на Црквата која довела до ситуација човекот повеќе да не верува во ништо, па ниту во самиот себеси.
Како за крај (Зошто се брзам), уште едно фрагментче од ЅВЕРОТ: КОГА СЕ ОДИ ПРОТИВ НЕПРИЈАТЕЛОТ И КИСЕЛОТО ВИНО И ЛОШАТА МУЗИКА СЕ ДОБРИ.