Драга,
Ме трогна постот за кучето.
Мислев дека само јас сум будала што си зборувала со неговото, али добро е што не е така. Моето деновиве ќе полнеше 14, али не стигна ни до 13 години.
Секогаш кога е потопло си пијам какао, кафе, сокче или чај во двор на скали. Некако во навика ми стана, посебно преку лето кога сум дома. И секогаш во некој момент очекувам да и ги чујам шепите по бетонот и како се струполува до мене да си легне. Струполување, зошто беше ко од небо да паѓа.

Ваљда го очекувам тоа зошто кога и да се појавеше некој во двор, за нецела минута ќе изникнеше од некаде и си седеше до тебе, сакаше друштво. Брат ми ја полеваше со вода, интересно му беше ваљда на детето, ја кубеше, но никогаш не го закачи, ваљда го гледаше дека е мал глупчо. На мајка ми од инат и ги заебуваше цвеќињата во двор, дека оваа ја караше често.

Мислам дека имаше една година кога се изгуби, некако ја беше прерипала оградата, а освен со каивче, поинаку не излегуваше надвор од двор. Ваљда не знаеше да се врати сама. Беше баш некој ден пред Нова година и тоа беше за мене најтажната Нова досега. Кој и да излезеше по некоја работа, обавезно и го земавме каивчето во случај да не ја сретнеме низ улиците. Дури и мајка ми излезе неколку пати само за да ја бара.

Мојата желба за таа Нова година беше да се врати дома. И може не верувам во Дедо Мраз и слични работи, али после некој ден ја најдовме. Изгладнета, измрзната, абе тоа беше такво цивкање од нејзе едно саат време, душа да ти пукне.
И ми недостига.
И кога ќе имам можност, дефинитивно ќе имам уште едно куче. Можда и две.