Живот е како окејан. сви се движив лево-десно, напред назад, и сви сакав да отидев на површину, свите пливав нагоре. Некои пливав сами, некои сс целу фамилију, сс другари, сс девојке. Некои сами. Некои се родив на пола пут до површину па малце им треба мука за да га видив рај, некои на површину се родив и поима немав какво е дно, и да им објаснуеш нема да те сватив. Некои на дно се родив.
Тамо горе ја незнам како е, али некои ми кажувале уз пут што ги сретну. Викав вода е топла, светлина е јака, бое су убави, сви су среќни, наедени и напиени. Тој било најблиско до рај, после површину на океан нагоре у ваздух е рај и звезде. Тј што живи на површину га гледа рај свак дн.
И ми сви живи створења сакамо тамо, и пливамо нагоре, раснемо пливајке и умирамо за да стигнемо до најубаво место у окејан. И у тој пливање можеш да се умориш, може да се понесе некоја струја, може некој да те гурне или да се отфрљи од тебе нагоре и да те поебе нели. Али ти упорно пливаш, и ти ги правиш исти финте, замутуеш гу воду некад за тија позади тебе да се збунив да неможев да те пратив. А некад и застанеш да се одмориш и гледаш низ воду како сви идев нагоре. А некои падав надоле... за момент видиш дека некој што пропада дадоле пропада од високо, и појдеш надоле да га пресретнеш, да га прашаш што му се десило, како е горе. И такој уз муабет пропадате заедно полка.
Има и некои што сте пошле од исто ниво, ама они биле по јаки и не пливале сами него сс помош на појаки пливачи испливав дупло од тебе,мене, и онија позади нас што пливав моментално. Али исти тија што толко су нагоре десило им се нешто уз пут и може после некое време да ги видиш куде падав надоле сс њини морски плодови.
Што е до мене, ја не сам ич добар пливач за нагоре, али затој хоризонтално пливам одлично. Можда сам глуп, можда тој ми е животна филозофија. А кд сам на дно... кд легну на дно, фати ме мрза, биде ми ладно... дека тамо вода е најладна, покрију се сс кебе и биде ми супер за спање. И тешко кој може да ме разбуди.