Драга Кајгана

[HITCH]

Ех драга, драга...

Драга Кајги,

Од кај да почнам со убавиниве?! Како што ти се пофалив пред некој ден си најдов поклонче за роденден. Ех, сега колку е поклонче или поклониште е дискутабилно . Средна цена е, не е фул опрема, ама има се` што ми треба. Доволно ми е, додуша има и нешто повеќе... Ма, го има баш она што ми треба!!! Ние сме создадени една за друга! Има само еден проблем - бојата. Сакам црна, ама изгледа премногу мафијашка брееее. Можеби аздисувам, ама не сум баш сигурна каква боја сакам. Значи за роденден си имам топ поклон и едвај чекам да ја прошетам. Планот за шеткање останува дури и ќе додадеме нешто.
Има премногу нови моменти, премногу. Значи се случија многу работи, некои добри, а некои и не се баш пријатни, ама мора да има и такви. Почнав да работам на нешто огромно, за кое треба многу време, значи треба многу работa, премногу труд, ама ќе биде супер.Знам дека ќе биде супер, осеќам. Секогаш кога душата ќе ми затрепери за некоја работа знам дека тоа е тоа. Го имав тоа прекрасно чувство. До сега срцето не ме изневерило, знам дека нема ни сега, верувам премногу во оваа работа, во овој проект. Треба да се иде и надвор за да се реализира сето ова, па ќе видиме. Треба време да помине дури дојде до шеткање, ама важно е дека ќе биде нешто гоолемо, нешто преубаво. Драга, се` е толку прекрасно! Иако сум жива ненаспана, се чувствувам прекрасно, ама ептен прекрасно. Мислам дека можам со еден мал чекор да стигнам до месечината. Толку среќна не сум била одамна. Се радувам како мало дете. Првичниот план беше накит, комплет, ми рекоа да си разгледам на нет или низ град, па што ќе ми се бендиса тоа. Јас, немој да ме сфатиш погрешно, навистина го сакав тоа и си помислив... охохоооооо супер... ама од тоа супер имало и нешто поубаво. Сега си направив друга математика. Јас ќе си го купам првиот поклон, моите ова и крај, ја наредивме хах.
Драга, сега сфатив дека не можам да ги променам некои работи и се помирив со тоа. Знам дека треба да држам лутина, ама едноставно не можам. Јас не сум таква личност. Само им попуштам на луѓето, а тие само земаат, ама ако... Искрено сакав да научам да терам инат до крај и да бидам лута, ама неуспешно. Сфатив дека не ме води никаде, плус мене ми трае само еден ден. Не знам да ги отпишам некои луѓе, ма не некои, туку никои. Знам, ова звучи страшно, ќе ме малтретираат уште повеќе, ама тоа е. Добро е што не ставам се` на срце, па ќе ми помине. Сакам да се променам, но не можам, не сум таков ков. Има луѓе кои можат да истраат во лутината, понекогаш си викам блазе си им. Камо јас да бидам бар малку `ко нив, бар малкуцка, не мора многу само малку, ама...
Некои работи премногу ме повредија, бидна, лекција за друг пат. Иако ова е не е докрај научена лекција, сепак е лекција. Следниот пат нема да можам да се одбранам, пак ќе се зезнам вака, ама барем ќе знам каде води сето ова. Ќе знам дека не треба да се нервирам. Па, можеби ќе огуглам и ќе ми биде полесно, кој знае?! А, можеби ќе реагирам исто... Драга Кајги, колку и да ме повредуваат луѓето јас пак ќе си ги сакам, и тоа со цело срце. Понекогаш и јас ги нервирам, ама никогаш тоа не го правам со намера. Јас сум малку побрза, поимпулсивна па можеби и затоа несакајќи ги повредувам, ама секогаш кога треба се извинувам, си ја признавам грешката. Синоќа си размислував за многу работи, имав доста време. Цела ноќ не спиев си мислев за себе... за иднината... Синоќа ми текна дека погрешив на едно место, сакам да го поправам тоа нешто, не е голема грешка, многу мала е, ама сепак е грешка. Драга, денес на сите што ми значат им кажав дека ги сакам, да си знаат.
Времево е прекрасно, ако е свежо, тамам ми е за да се радувам. Ми треба уште една работа за мојата среќа да биде комплетна. Морам да дипломирам, крајно време е... Доста ме мрзеше да го средам тој товар. Одморив доволно, наполнив батерии, еве и работата тргна, ајде уште ова и после... после ќе следуваат уште поубави работи!
Драга само што ми се јавија со нови информации за проектов. Многу сум среќна! Дури очите ми се насолзија од радост. Премногу сум чувствителна, ама не можам да се воздржам, таква сум. Конечно дојде преубавиот период кој го чекав подолго време. Точката во темницата испадна навистина крајот на тунелот, не сум го погрешила патот, сега треба само да го изодам најубавиот дел, најслаткиот дел.
Аааааах колку прекрасен период...


п.с. ооооооооф каков ден, пасошот ми бил готов уууф што ли недостасува за овој ден да биде уште поубав?!

 

[Гладиус]

Добро е не се жалам.

Само времево малку ме иритира. Облечи се, ќе се свариш, соблечи се ќе се смрзнеш... Ќе се реши климава шо сака или не?
Чудно е кога сите одат во школо а ти си идеш низ град на кафе или шетање низ парк. Мнооогу чудно.
Али ај, до година веќе се ќе навикнам. Од денес се враќам на една стара навика по можност малку поубаво да ја развијам.
Отидов да си се напијам уште едно ладно нес.

 

[Chapstick]

Драга...
Која апсурдација.
Баба ми гледа дека сум дома и пита ме :Дојде ли си?
Не бе, уште сам од струмица.
Него ојдов јас да пишам германски, ретардада ни даде домашно уште 2рио ден
Не знам за шо , поминах само 1 ден возејки се со автобус а мислам дека сум се возила цела вечност.Ајде, ке свикнам ваљда.Како другите така и јас.Туку, утре ке глеам да идам на кааве после школо!И ајт позз!Одам да пишам германски и да повторам нешто физика и хемија(уште неам стапено у контакт со них, ама ногу биле клети...)

 

[Terebellum Sagittarii]

Кајгана,
живеам под притисок. Се чудам што сум уште тука со паметот. Друг на мое место, и тоа скоро секој, би полудел. Како издржувам, сосема непознато и чудно. Може и да не сум јас оваа. Може сум надвор од себе, се гледам од далеку и гледам како нормално реагирам. Тоа значи дека треба да паднам во депресија, да се жалам по народот, да кукам, да ги мразам луѓето, да не правам ништо друго освен да мислам на себе.
Ама јас континуирано како луда правам се како што треба. Не мразам никој. Добро освен А1, што не ми ги објавуваат коментарите, ама ке навикнам и нив и нивната цензура. Барем останатиот свет ме слуша.
Има луѓе што викаат - ќе пукнам. Еве јас не сум видела некој да пукне. Ама веројатно ако не почнам да реагирам, и да потиснувам болка и страв, ќе си пукнам. Најверојатно физички, оти психички сфатив дека бескрајно сум толерантна и --------------------(тој зборот што го заборавив, а сака да каже дека не губам надеж никогаш)а сега и ништо не допира до мене.
Или сум премногу добра во правењето бариера, во тргањето настрана на небитни работи, а и нервирањето за битни, или сум ненормална.
I need a shrink, oooo I need a shrink, to make me happy...
Па баш и не. Не сакам да го носам на душа човекот. Ќе збрлави ако му кажам се што мислам. Тешко да ќе може да ме следи, уште помалце да ме среди
Јас не сум ова. Добро е што сум ја задржала добрата интроспекција, оти ако уште на сето ова ми се додадеше она дека не знам што сакам, е тогаш, ќе бев лудачата од маало.
Am I becoming a weirdoo?

 

[Јунајтед]

Драга
Ќе предизвикаш воздишки уште со самата појава. Тоа тотално ќе те збуни затоа што воопшто не била твоја идеја да освојуваш, само да се забавуваш убаво. А тоа на твојот шарм ќе му даде уште поголема привлечност.
Теа шема рулз. :music3:

 

[Voice of Jericho]

Драга Кајгана,
Од деновиве научив секогаш да се гледаат најпозитивните точки, па дури и во најдлабокото црнило ако ти се случува. Еве на пример, не отидов за Струга, што е позитивна работа за да ја испратам другарка ми. Не правам муабет со одредени другари и другарки кои се "покажаа" периодов стварно, што ми остава повеќе време да запознавам нови и нови лица. Можам да ти се жалам колку сакам, ама се осеќам топ! Конфузен сум знам, не пробувај да ме сфатиш, само сослушај ме, тоа е супер.
Само единствен проблем за жалење е што остануваат 4 дена до збогувањето на другарка ми. Се надевам ќе ја поднесам разделбата. Ќе ти пишам во наредна прилика. Wish me luck till then!

 

[Anne.]

Драгааа,

Ама ми е убав денот :angel1: Реткост е цел ден да ме држи вакво расположение. Изгледа септември го вади најдоброто во мене.
Се видов со другарка ми што ја немам видено цел месец ради клетите факултети и нивните досадни августовски сесии! Го пројдовме цеееел град.
Друго, денес татко ми го видов порасположен од кога и да е. Ради сите проблеми околу работата и здравјето со недели го гледам нерасположен и намуртен. Не е лесно целото семејство да чека од тебе. Но, не и денес! Го гледав како задоволно се спрема за риболов, како ги бира тапите и оршите, а очите му светкаа како на мало детенце кое е ја добило одамна очекуваната играчка! Е тој призор ми го разубави денот!
Четврто, (е да, немам трето) имам пак алергиска реакција околу усните така да сум иста како Анџелина (јеа рајт). Сега нема потреба да ги прчам усните за сликање.
Епа доста ти е. Знаеш не сум многу речита

Ајдеее мња, :*, кисс4е, backi4 и to.

 

[Кики.]

Драга,
ми студи. Замисли, цел ден се мрзнам, а на сите други им е супер времево . Се прашувам дали е до мене или до нив?
Едвај чекам да почнеме со факултет, иако се плашам од распоредот на предавања и големите паузи, ама најверојатно ке се навикнам и на тоа.
ај идам да се изгушкам со внука ми (дневна доза )
поздрав драга :smir:

 

[Marjan-MiKi]

Драга,
Ај и јас да се пожалам зошто да не.
Секој ден 7 часа. Тоа е тоа.

 

[moni <3 real]

Болна сум.
Како исцеден лимон сум, цела скисната
е стварно не е хумано ова...
:salut:

 

[Saber Rider]

Утре е денот кајги....
Држи ми среќа!!!

 

[Tetro]

ДК,
ако и утре е ко денес, ќе се осеќам помлад.
Ако не биде ко што мислам, ќе се самоисшутирам
^__^

 

[МрМонтана]

Најдрага Кајги.
Само што се шишав,па се банјав па наскоро ќе си легнам.
Инаку ти како си ми?
Остани ми поздраваена.
ЧаО

 

[bucio]

Стасаа парите ќе си купам уште една кола од овие половните ми треба за духовно патување .....
Последниве неколку недели беа бум бум бум, ме направија побогат не материјално глупости туку повеќе од тоа. Поглаварот во домородното американско племе како функција не била наследна од татко на син, е тоа е нешто, секоја генерација имала тип кој што одскокнувал над другите опасни храбри остроумни индијанци и скоро секогаш тоа не бил синот на поглаварот, тој бил следниот поглавар и нема тука борба за власт за моќ туку најголемо добро за заедницата. Дури и телевизиските серии го прикажуваат тоа секогаш кога постои самоорганизација поради некоја катастрофа или несреќа секогаш има еден тип кој што предводи (Lost, Jericho, Terminator итн.).
Најголемиот наш страв е најголем е најголем наш подарок, барем за мене е така како што е искажано, се споредено со тоа изгледаше минорно, да изгледаше, избледува го нема....
Па одиме до крај:

 

[Milla*]

Кајги.. Што мислиш ти!?
Треба да отидам некаде далеку за да се најдам самата себе или да останам таму кај што сум и во себе да го најдам тоа што го барам?!
Не знам веќе која сум и кај сум!! А ти што и да си што си внатре во мене те молам да излезеш и да ми ги вратиш чувствата и да си бидам таа што си бев!!

P.S. МАМА БАРА ЗЕТ!