Medea
Облинеса
- Член од
- 25 април 2007
- Мислења
- 2.973
- Поени од реакции
- 3.269
На автобуска, црни капути. Во автобус, црни капути. Низ градов - црни капути. Би ги забранила.
А, да. Може и некои пешачки премини да ги офарбаме во сите бои.
Во исчекување, со полни раце љубов. Си пуштам џез дома, да ми биде топло. Сега му е мајката да смислиме бурек со смог! Во туршијата - смог. Во срцево, димна завеса. Така се живее во главен град, драги мои! А Скопје, модрица на срце. Наградна игра - кој ќе го собере Скопје во очи, добива бесплатна глетка во другиот живот. Алишта испоредени низ соба, како и пред сто години. Никогаш не сме пружале на балкон во зима. Ем се претвораат во штици за бордање, ем мирисаат на смог. Сега интензитетот поткрепен со аргументација од телевизорот (идиотска кутија, нели), направи таква бука што мислам дека луѓево своеволно ќе почнат да паѓаат во несвест.
Загадени ни се умовите, а не па воздухот.
Туку доста за тоа.
Смрзнувам, ми требаш да си дојдеш и да престане веќе оваа (сф)ера на чекање. Можеби сум само нестрплива зошто ми недостига се’ што сме. Вака, со време расцепкано низ неколку видувања, станувам глупав примерок на себично кенкало што сака да те убие и гушне истовремено.
A знам дека штом си дојдеш ќе заборавиме на ситниците што нужно не’ нервираат. Изгубен телефон, настинат нос, маглив град, опасни честички и неиспратени честитки.
Празници без дух - како да сте покосиле цела една територија со сива боја и чекате нешто да се случи. Нема ништо да се случи.
Ми треба да се пробијам низ ова чувство. Да го завршам, како сликар кој замавнува последен удар врз својата слика, и си оди, како да напушта љубовница. Да се себеосвојам и оставам на мира. Да продолжам да верувам дека има поинакви светови од овој кој го затвораме како неуспешна приказна. А луѓето... Се луѓе. Немоќни, или затруени. Со ѕвезда на капутите, оние црните. Што не се гледа, но личи многу на 1938ма. Мирисот е загушувачки, преморен, морничав. Или можеби само треба да дојде 2014 и да им аплаудираме на спомениците?
Споменици од живи луѓе... Котел од стечајци, сиромашни, изгубени во системот, предадени, осамени, вечно исплашени, дежурни виновници за се’ што некој друг зготвил. Разочарувања... Не треба да те поколебаат. Треба да те кренат на нозе. Да те освестат, додека не е предоцна. А секој си има свој праг на "додека не е предоцна"
Скопје е како расипана вилица на тинејџер. Докторот, наместо да ги поправи и лечи забите, им ставил шарени протези. Насмевката му е навидум весела, но комплексот на расипан здив останува. Еден ден, таа вилица ќе го голтне својот Доктор.
Во меѓувреме, фрапирачки е колку луѓево не читаат книги. Не следат развој и промена на јазични конструкти, зборови. Ама важно за се’ се има мислење. Секој е толку себеубеден, што сака да го убеди и другиот. Виртуелни глувци. Ситнеж, за броење во статистика. Но, важно е да не е тажно - па ќе се движиме низ животов како no name nation.
И затоа ќе направам кампања за боење капути, најбесмислена.
*
Обој капут, освежи живот
Да добие боја, на Скопје здивот
Ќе мириса лошо, можеби пак
да пробаме, пред да не’ обвие мрак.
А, да. Може и некои пешачки премини да ги офарбаме во сите бои.
Во исчекување, со полни раце љубов. Си пуштам џез дома, да ми биде топло. Сега му е мајката да смислиме бурек со смог! Во туршијата - смог. Во срцево, димна завеса. Така се живее во главен град, драги мои! А Скопје, модрица на срце. Наградна игра - кој ќе го собере Скопје во очи, добива бесплатна глетка во другиот живот. Алишта испоредени низ соба, како и пред сто години. Никогаш не сме пружале на балкон во зима. Ем се претвораат во штици за бордање, ем мирисаат на смог. Сега интензитетот поткрепен со аргументација од телевизорот (идиотска кутија, нели), направи таква бука што мислам дека луѓево своеволно ќе почнат да паѓаат во несвест.

Загадени ни се умовите, а не па воздухот.
Туку доста за тоа.
Смрзнувам, ми требаш да си дојдеш и да престане веќе оваа (сф)ера на чекање. Можеби сум само нестрплива зошто ми недостига се’ што сме. Вака, со време расцепкано низ неколку видувања, станувам глупав примерок на себично кенкало што сака да те убие и гушне истовремено.
A знам дека штом си дојдеш ќе заборавиме на ситниците што нужно не’ нервираат. Изгубен телефон, настинат нос, маглив град, опасни честички и неиспратени честитки.
Празници без дух - како да сте покосиле цела една територија со сива боја и чекате нешто да се случи. Нема ништо да се случи.
Ми треба да се пробијам низ ова чувство. Да го завршам, како сликар кој замавнува последен удар врз својата слика, и си оди, како да напушта љубовница. Да се себеосвојам и оставам на мира. Да продолжам да верувам дека има поинакви светови од овој кој го затвораме како неуспешна приказна. А луѓето... Се луѓе. Немоќни, или затруени. Со ѕвезда на капутите, оние црните. Што не се гледа, но личи многу на 1938ма. Мирисот е загушувачки, преморен, морничав. Или можеби само треба да дојде 2014 и да им аплаудираме на спомениците?
Споменици од живи луѓе... Котел од стечајци, сиромашни, изгубени во системот, предадени, осамени, вечно исплашени, дежурни виновници за се’ што некој друг зготвил. Разочарувања... Не треба да те поколебаат. Треба да те кренат на нозе. Да те освестат, додека не е предоцна. А секој си има свој праг на "додека не е предоцна"
Скопје е како расипана вилица на тинејџер. Докторот, наместо да ги поправи и лечи забите, им ставил шарени протези. Насмевката му е навидум весела, но комплексот на расипан здив останува. Еден ден, таа вилица ќе го голтне својот Доктор.
Во меѓувреме, фрапирачки е колку луѓево не читаат книги. Не следат развој и промена на јазични конструкти, зборови. Ама важно за се’ се има мислење. Секој е толку себеубеден, што сака да го убеди и другиот. Виртуелни глувци. Ситнеж, за броење во статистика. Но, важно е да не е тажно - па ќе се движиме низ животов како no name nation.
И затоа ќе направам кампања за боење капути, најбесмислена.
*
Обој капут, освежи живот
Да добие боја, на Скопје здивот
Ќе мириса лошо, можеби пак
да пробаме, пред да не’ обвие мрак.