И сеа шо праиме?
Викаат дека се` минува, дека се` ќе си дојде на свое место, викаат what goes around comes around. Ќе спијам на тоа уво, и онака немам нешто многу избор околу тоа, но меѓувремено за прв пат во животот не смеам да ги оставам конците на животот да ги влече Господ, Трајко или Петко, морам да ги повлечам јас, а чим ги влечам јас, тогашно јасно ни е на сите како ќе бидат извлечени.
Периодот кога работев со луѓе кои доаѓаат низ влезната врата со побарувања од најразличен тип иако на шалтерот не ни пишува “побарајте што ви душа сака“, стриктно работевме со книги, а во тој период со одреден тип на книги... забележав дека дури и една општествена “ствар“ као купување и продавање, функционира отприлика на ист начин како и наизменичното надоаѓање на брановите, како наезда на скакулци, како летна суша...
Интересен е тој феномен, законите на природата кои секогаш мислиме дека и припаѓаат само неа, а за неа мислиме дека е надвор од градот и важи за оние “нечовечки“ суштества, всушност, делувале и на нас, и тоа токму тука на плоштадот Македонија каде ништо не е оставено на случајноста и Господ.
Но, кога човек ќе погледне од тој смешен агол, плоштадот го заплисна бранот на изградба. Со години никој воопшто не го пипна, па потоа имаше мал потрес од реконструкција, па пауза, па малку поголем со оградување и ставање темели, и на крајот дојде големиот земјотрес, то ест изградбата на све и сва... и потоа веројатно пак ќе се сталожат работите до следниот земјотрес после неколку денеции. Се` е мирно и тивко, но кога земјотресот удира, прави од градот попара со бисквити. И тоа турски, неквалитетни бисквити.
Од кога прифатив дека и нашата животна линија е таква, со правилна но несфатлива осцилација, кога сфатив дека графиконот мора да има ups and downs, се почувствував толку опуштено и ослободено, мислев дека од сега натаму животот ќе ми биде бајка живеејќи со сознанието дека секоја мака е дел од мене и само треба да причекам да си замине. Се лажев малку, чувството брзо бледнее, исто како после положениот испит, набргу потоа сфаќаш дека имаш нов. Како чувството по последниот положен испит, брзо потоа сфаќаш дека немаш работа или некој те малтретира на работното место. Исто како кога даваш отказ, па потоа сфаќаш дека децата ти се гладни. Исто како што кога ќе ги најадеш... The shit just goes and goes...
Некои денови, по истиов принцип знаат да бидат вистински хемороид. Ќе се разбудиш со главоболка, ќе си го удриш прстот од ногарката на масата, ќе задоцниш на закажаното место, некој ќе ја заборави торбата па ќе се вратите, ќе ви заврне невиден снег по пат, ќе направите сообраќајка, ќе го загубите натпреварот на најнесреќен можен начин, ќе смрзнете чекајќи ред во болница, ќе сфатите згора на се` дека сте заменлив како капаче од кока кола. I`m just sayin`, не дека навистина се случуваат вакви денови минатата сабота.
Потоа, без да бидете свесни, веројатно ќе ја најдете вистинската хемија, вистинкото апче, дрогата која ги прави луѓето магични, по важно, која ве прави вас магична, во текот на вечерта враќајки се дома во некое непознато маало ќе извикате гласно едно обично “Аааа...“ и ќе се насмеете за комшиите да ве слушнат и нема да ви биде гајле дали се љубоморни на вашата среќа и преубави чувства. Денот кога сте постигнале рекорд, денот кога го видовте вашиот татко како плаче од среќа, денот кога историјата вие ја пишувавте со две раце, денот кога сонцето светеше силно и за пријателите, денот кога баба ви ви` кажа дека се чувствува прекрасно по излетот и има насмевка на лицето. Не дека ми се случило, само нагаѓам, може било пред две години, може ќе биде за два месеци, кој да знае.
Туку, никој не ми кажува сеа шо праиме? Ало! Не ме гледај така блентаво, кажи ми сеа шо ќе праиме?
Еј ама си упорен...
Чим не кажуеш, ја ќе ти кажам шо ќе праиме. Ќе ја завршиме работава овде, ќе истрпиме малку додека ни се качуваат на глава, нема да избувнеме како што знаеме, бидејќи нема потреба, иако тоа го прават насилнички, во право се. Си згрешил, сноси ги последиците, не си згрешил, молчи зашто не си безгрешен со гаранција, само не ти го нашле незапишаниот датум, промашениот фолдер, погрешно впишаниот наслов.
Потоа, нема да кенкаш и ќе ги земеш витаминчињата шо ти ги препорача личниот тренер, ќе ги земаш редовно и ќе припазиш на исхраната, доведи се веќе еднаш во ред, и онака го менуваш начинот на живеење.
На крајот, ќе продолжиш да и посветуваш внимание како и до сега, проклето си заслужува.
Ајде сега врати се на работа...
п.с. Фала богу веќе ни постовите во Драга Кајгана не ми се како што треба, конечно се враќам свесно во реалноста. :baeh: Вие сте уште заглавени.
п.п.с Лажам, ист сум ко вас.
, 
