Passed down to you...
Случките што ќе ги опишам, се наредија следствено и имаа еден подлабок импакт на досегашниот живот.
Пред три вечери со ниет за подобар помин, со братучетка ми заминавме за Пераст во доцното попладне. Макар што чекавме 45 минути да дојде некое превозно средство, се решивме да бидеме истрајни кон идејата. Кога пристигна крнтијата од автобус, почнаа негативните слики сами по себе да се развиваат една по една. Тоа што шупакот возеше како да носи компири е минорно да се спомнува за разлика на тој шкарт што го поседува со потенцијална малициозност. Наводно тие рашрафени седишта имаат остри да ги наречам клинци, спремни да ти се збрцаат во месо, недај боже артерија да ти скинат. Guess what... Еден таков заврши во листот, близу до глуждот. Стиснав заби, опсув во себе, излегов надвор (ова се деси при самиот крај) и и` реков на братучетка ми да ми даде марамче и да не гледа. Среќната околност можеби е што не ми беше поткачен некој главен крвен сад. Така гегајќи се стигнав до морето да си ја лечам раната. По успешната интервенција, почнавме да шетаме низ местото (кое патем ми е топ 3 омилени) со ниет да фатам некое извонредно кадро. Коа апаратот почна да ми игра курташак, му немало батерии, сликите биле матни. Ме напизди сериозно. му опсув све до Акио Морита и наназад. Па немавме друго и се тешевме со некаков пијалок што тукашниве милуваат да го викаат Cider. На враќање шуќур дое комбето (да напоменам - комбињата се 10 пати подобра ствар него било кој рандом автобус. На враќање молев бога да не завршам во некој амбис, пошо типот не само што возеше брзо него и корнеше на етанол.
Утредента како што се понадевав, отидовме до Трстено (некаде после Јаз). Си ибаа мамата црногорциве со наплаќање паркинг од по 4 евра. Ми преседна местото искрено. За тие пари шо пљачкаат, во грчка боговски може да поминеш... ваљда. Ме сум бил у грчка.
Иначе тоа што се случи вчера беше кулминацијата - затоа што тука бев јас и само јас инволвиран. Со ниет на курташачење овие денови (освен некни кога испливав поприлична дистанца, вчера ме фати јанза да ја истражам другата страна на побрежјето, нормално исклучиво со пливање. Дистанцата не беше како таа претходната, тука беа само километар ипол во еден правец. Проблемот е друг. Некаде повеќе од пола пат има устие од една река понорница која со својата проникливост вбризгува во морето поприлична количина на студена вода. By студена I mean 6-7 степени над нулата со што се формира таков подмукол слој на површината додека остатокот е по 25-30 степени. Нема полошо од тоа. Освен ако морето е разбуркано. Среќа мирно беше. Натаму. Проблемот дојде во рутата наназад. Ко Робинзон Крусо што се јадеше жив за погрешните пресметки на струењата на водата. јас го доживеав сличната епизода. Некаде на пладен задува маестрал (кој оди спротивно од правецот накај дома) и се формираа оние глупи нееднакви бранови. Проблемот е што ме фати во моментот кога бев кај устието. Чарето беше ако одам накај брегот, го фаќам ризикот на ишијатикус од 10тина дена - реката. А мора човек да плива во длабочина за да ја заобиколи. Изгубив поприлично време борејќи се со брановите, пеејќи си ја песната Whole lotta love од Zeppelin и мислејќи на последните часови на Jeff Buckley.
Стигнав 2 часа подоцна. Се тресев ко епилептичар и си реков дека никад више не праам такви ексцеси .
На жими таквото никад више.
Него глеам ме барале за рецензија на една од моите најомилени книги. Ќе ги почестам најверојатно до вечерва.
So says Saladin
. А мене бе? Кој ќе ме испраќа? -.- . Ај, може е боље да нема никој, да не ме фркне носталгија уште пред да тргнам 
. 
.
Иначе фала на прашање добри сме ... а и да ќе заборавев знаеш што од љубоморни личности, себични, користољубиви бегај ! иначе си се заебал до на век. 
замисли која пара ќе ја земе гинекологот што ја пораѓа...........