Драга,
Ден покасно од планираното сум си дома. Многу ме нервира кога ради нешто/некој моите планови менуваат правец, вектор, насока, итн.
ПМС ме дрма и е во најголемиот ек.
Арно што овојпат не ме фати криза за ронење солзички, уште тоа ми фалеше. Сите ме нервираат, не сакам со никој да зборувам, а со тие што сакам, од тоа што се ме нервира, можам и кај нив да зафркнам работа со некои мои испади и после да си свиркам.
Најдобро е во вакви ситуации да си се изолирам и да не им го реметам мирот и на другите.
Не сум толку лоша Кајги, обично само кај една личност заебувам работа, таму кајшто не треба. Жално е што ко секој трет ден да ме фаќа ПМС во врска со оваа личност. Не е на арно, ич не е, сама си се мразам за тоа, уште малку и ќе почнам да се шамарам ако не се оправам.
А да. Го мразам дождот. Не знам да уживам во него.
Ако уште еднаш ова некој ми го посочи ко мана, ќе ми се спојат жичките.
Најтрагично е што тоа го слушам од самопрогласени љубители на природата, кои фрлаат ѓубре кај ќе им текне.
Уште нешто. Не ни стигнав да се соблечам на кратки ракави барем, а уште од сега оние веќе смачени коментари од типот - Леле, зошто си толку бела?!

Вампир сум душо, ете затоа.

Кајги, не се ни свесни колку си го сакам мојот аристократски, т.е вампирски тен. Нека ми се фатат за малото прсте.
Само мрчење, мрчење, мрчење ... За 50% од ова е крив ПМСот, а другото сум си целосно јас!
