Драга Кајгана (виртуелен дневник)
- Креатор на темата Acid
- Време на започнување
- Член од
- 26 февруари 2016
- Мислења
- 5.419
- Поени од реакции
- 13.602
- Возраст
- 37
Стандард муабети во ова време на годината:
Кога е убаво украсен градот: „За ова ли се даваат пари бе? Толку има гладен народ, на нив до украсување им дошло“.
Кога не е убаво украсен градот: „На што личи ова бе? Нова година ли иде или не? Камо сијалички?“
Кога е убаво украсен градот: „За ова ли се даваат пари бе? Толку има гладен народ, на нив до украсување им дошло“.
Кога не е убаво украсен градот: „На што личи ова бе? Нова година ли иде или не? Камо сијалички?“
Hurin
Pokerface bastard
Mornings like this... 
Ф
Флеш
Гостин
Драаааааааааааааа
Ми се иде да работам на брод .
Сон кој не го исполнив,пред 5 години. Бев само на 10 дена да се качам и избегам од се, во Скопје .Идеална позиција,ентри левел,одлична компанија,одличен брод,одлична прва рута . Но,Бог имал план за тука да бидам .
Имам братучед со преубава Јамајканка жена . Девојчево го зема нашево презиме
Се замислувам колку поразличен ќе бев,како братучед ми со животот .Прошетан,запозна прекрасна жена,искрено имавме бунт во фамилија,зошто е црнка.Тоа што е сега,ќе бев јас.
Едноставно здравјето,понекогаш кога телото ти откажува,мора и да се откажеш и жртвуваш и од некои сонови.
Ми се иде да работам на брод .
Сон кој не го исполнив,пред 5 години. Бев само на 10 дена да се качам и избегам од се, во Скопје .Идеална позиција,ентри левел,одлична компанија,одличен брод,одлична прва рута . Но,Бог имал план за тука да бидам .
Имам братучед со преубава Јамајканка жена . Девојчево го зема нашево презиме
Се замислувам колку поразличен ќе бев,како братучед ми со животот .Прошетан,запозна прекрасна жена,искрено имавме бунт во фамилија,зошто е црнка.Тоа што е сега,ќе бев јас. Едноставно здравјето,понекогаш кога телото ти откажува,мора и да се откажеш и жртвуваш и од некои сонови.
.
zee German
mpkfa
- Член од
- 12 август 2009
- Мислења
- 6.536
- Поени од реакции
- 6.395
Noknjiov zivot vo Ohrid na zima imat po nesreknji faci od dark souls.
Драга,
татко ми си го одзеде животот пред неколку недели. Ова му го напишав тогаш.
Ама ми помина гневот. Ми помина целата омраза кон него.
Ми останува тагата сега. А тагата непресушна. Имавме дисфункционална врска цел живот, се каравме по два пати до пладне некогаш. Ќе се мразев себеси што сум ти дете, а ќе те мразев и тебе што до толку не се разбираме.
Никогаш не сум гледал фудбал. Ама гледав со тебе, пошто погодуваше 3-4 дена пред утакмица кој ќе биде составот на твоите. Уживав кога ги погодуваше измените кои ќе настанат и кога ќе настанат. Сакав да те видам како фудбалски тренер некогаш, за да се израдуваш за тоа што никогаш не си успеал да станеш професионален фудбалер ради изгубениот вид на едно око.
Твоите после 30 години се борат за шампионска титула. Ќе умрам од мака ако ги видам шампиони.
Жал ми е што не секогаш те слушав кога правеше политички анализи. Многу често ги грешеше. Ама и кој не би, македонската политика е премногу шпанска серија за било кој да успее да ја прогнозира, светската е преголема за било кој навистина да би бил моќен да ја анализира.
Знам дека многу ме сакаше мене. И сестра ми. Иако никогаш не успеа да ни го покажеш тоа. Помеѓу сите тие навреди имаше и зборови на љубов. Беа низ бука, но можев да ги препознаам. Сега почесто ги препознавам кога веќе сум оддалечен од тоа. И ги ценам. Се учам барем да ги ценам.
Имаше карактеристичен начин на кој ме гушнуваше и бакнуваше на образ од нигде никаде. Имаше превлажна усна за мој вкус, извини. Ама многу нешта би дал сега за да успееш да ме гушнеш и бакнеш така уште еднаш. Да ти ја почувствувам топлината на постоењето на мојот образ. И еднаш во неколку такви ситуации да ми кажеш: знаеш дека многу те сакам, така? И да ти вратам: знам, и јас тебе. Многу нешта би дал. Многу. Ама те нема, човече, те нема. У пичку матер.
Ми замина омилениот јамб соиграч. Никогаш не бев доволно добар колку тебе. Искуството победуваше над сите мои обиди да ја математизирам играта. Кога најдобриот потег во партијата ќе ми го предложеше ти, знаеше скромно да ми кажеш „ако бевме трпеливи уште 30 секунди, ваљда и ти ќе се сетеше“. Мразеше да губиш, знам. И јас мразам. И сепак ми дозволуваше да победам некогаш за да се осетам подобро, иако играта одеше на твоја страна.
Жал ми е, човече. Жал ми е што го имаше најобичниот, најпросечниот, најмалце стресниот живот на светот и не успеа да го видиш тоа и да уживаш во него. Мораше да се грижиш за се без потреба. Мораше секоја една работа да те секира. Мораше да бидеш постојано тажен, а немаше причина зошто. Мораше да бидеш депресивен. Мораше да бидеш нескромен пред луѓе за да се одбраниш од нешто нивно кое ти мислеше дека ќе ти го речат. Мораше да бидеш некогаш невкусен. А имаше се. Имаше живот кој е просечен, секојдневен, обичен, нормален. И не успеа да уживаш во тоа. Е тоа вечно ќе ме боли.
Мака ми е што не те видов можеби во светлото во кое навистина сакаше да бидеш виден. Можеби не бев доволно вистински тука за тебе. Ни ти не беше за мене, знам. Ниту себеси се оправдувам, ниту тебе.
Навистина, низ годините ќе пробам навистина да те разберам и прифатам во себе, иако ти никогаш нема да го знаеш тоа. Ќе дадам се од себе да твоите добри особини, кои навистина верувам дека постоеа, ги земам во себе и ги негувам.
Жал ми е и што се разделивме со многу лоши зборови. Се испокаравме најлошо што можеше. А те сакав. Иако беше ужасен многу често, те сакав. И уште те сакам. Да можам да го вратам времето, би ти рекол: не знам што те мачи, ама што и да е, отвори се и ќе го прифатиме и ќе те разбереме и ќе го надминеме заедно. И веројатно, овојпат јас ќе те бакнев на образ. Веројатно за првпат. Бидејќи и покрај се, ти ми беше едната половина од родителското дуо. Ти си човекот на чии подколеници заспивав кога имав едвај 90 сантими должина и кој трпеливо чекаше да паднам во длабок сон за да се помести. А кога ќе се подразбудев, пак ќе се вратеше на истата позиција за да не ми се прекине сонот. Трпеливоста да седиш во една позиција некогаш и со саати за да твоето дете спие мирно. Ти благодарам неизмерно за тоа. И за се друго кое ми го даде. Верувам низ годините ќе пронајдам дека многу си ми дал.
Ми замина омилениот јамб соиграч и се е полошо сега.
татко ми си го одзеде животот пред неколку недели. Ова му го напишав тогаш.
Ама ми помина гневот. Ми помина целата омраза кон него.
Ми останува тагата сега. А тагата непресушна. Имавме дисфункционална врска цел живот, се каравме по два пати до пладне некогаш. Ќе се мразев себеси што сум ти дете, а ќе те мразев и тебе што до толку не се разбираме.
Никогаш не сум гледал фудбал. Ама гледав со тебе, пошто погодуваше 3-4 дена пред утакмица кој ќе биде составот на твоите. Уживав кога ги погодуваше измените кои ќе настанат и кога ќе настанат. Сакав да те видам како фудбалски тренер некогаш, за да се израдуваш за тоа што никогаш не си успеал да станеш професионален фудбалер ради изгубениот вид на едно око.
Твоите после 30 години се борат за шампионска титула. Ќе умрам од мака ако ги видам шампиони.
Жал ми е што не секогаш те слушав кога правеше политички анализи. Многу често ги грешеше. Ама и кој не би, македонската политика е премногу шпанска серија за било кој да успее да ја прогнозира, светската е преголема за било кој навистина да би бил моќен да ја анализира.
Знам дека многу ме сакаше мене. И сестра ми. Иако никогаш не успеа да ни го покажеш тоа. Помеѓу сите тие навреди имаше и зборови на љубов. Беа низ бука, но можев да ги препознаам. Сега почесто ги препознавам кога веќе сум оддалечен од тоа. И ги ценам. Се учам барем да ги ценам.
Имаше карактеристичен начин на кој ме гушнуваше и бакнуваше на образ од нигде никаде. Имаше превлажна усна за мој вкус, извини. Ама многу нешта би дал сега за да успееш да ме гушнеш и бакнеш така уште еднаш. Да ти ја почувствувам топлината на постоењето на мојот образ. И еднаш во неколку такви ситуации да ми кажеш: знаеш дека многу те сакам, така? И да ти вратам: знам, и јас тебе. Многу нешта би дал. Многу. Ама те нема, човече, те нема. У пичку матер.
Ми замина омилениот јамб соиграч. Никогаш не бев доволно добар колку тебе. Искуството победуваше над сите мои обиди да ја математизирам играта. Кога најдобриот потег во партијата ќе ми го предложеше ти, знаеше скромно да ми кажеш „ако бевме трпеливи уште 30 секунди, ваљда и ти ќе се сетеше“. Мразеше да губиш, знам. И јас мразам. И сепак ми дозволуваше да победам некогаш за да се осетам подобро, иако играта одеше на твоја страна.
Жал ми е, човече. Жал ми е што го имаше најобичниот, најпросечниот, најмалце стресниот живот на светот и не успеа да го видиш тоа и да уживаш во него. Мораше да се грижиш за се без потреба. Мораше секоја една работа да те секира. Мораше да бидеш постојано тажен, а немаше причина зошто. Мораше да бидеш депресивен. Мораше да бидеш нескромен пред луѓе за да се одбраниш од нешто нивно кое ти мислеше дека ќе ти го речат. Мораше да бидеш некогаш невкусен. А имаше се. Имаше живот кој е просечен, секојдневен, обичен, нормален. И не успеа да уживаш во тоа. Е тоа вечно ќе ме боли.
Мака ми е што не те видов можеби во светлото во кое навистина сакаше да бидеш виден. Можеби не бев доволно вистински тука за тебе. Ни ти не беше за мене, знам. Ниту себеси се оправдувам, ниту тебе.
Навистина, низ годините ќе пробам навистина да те разберам и прифатам во себе, иако ти никогаш нема да го знаеш тоа. Ќе дадам се од себе да твоите добри особини, кои навистина верувам дека постоеа, ги земам во себе и ги негувам.
Жал ми е и што се разделивме со многу лоши зборови. Се испокаравме најлошо што можеше. А те сакав. Иако беше ужасен многу често, те сакав. И уште те сакам. Да можам да го вратам времето, би ти рекол: не знам што те мачи, ама што и да е, отвори се и ќе го прифатиме и ќе те разбереме и ќе го надминеме заедно. И веројатно, овојпат јас ќе те бакнев на образ. Веројатно за првпат. Бидејќи и покрај се, ти ми беше едната половина од родителското дуо. Ти си човекот на чии подколеници заспивав кога имав едвај 90 сантими должина и кој трпеливо чекаше да паднам во длабок сон за да се помести. А кога ќе се подразбудев, пак ќе се вратеше на истата позиција за да не ми се прекине сонот. Трпеливоста да седиш во една позиција некогаш и со саати за да твоето дете спие мирно. Ти благодарам неизмерно за тоа. И за се друго кое ми го даде. Верувам низ годините ќе пронајдам дека многу си ми дал.
Ми замина омилениот јамб соиграч и се е полошо сега.
Cassaro
Паразит
- Член од
- 15 февруари 2012
- Мислења
- 3.328
- Поени од реакции
- 10.378
Кеј,
Време е за трета и да идеме на следно ниво.Овие две ипол години на работа и три личности поради кои сменив и ќе менувам многу работи на подобро се најдоброто нешто што можеше да ми се случи после тој meltdown што го доживеав на скоро 18 години.Мислам дека конечно ќе излезам од таа бесцелна и анксиозна состојба со страв дека повторно ќе се случи истото.
Време е за трета и да идеме на следно ниво.Овие две ипол години на работа и три личности поради кои сменив и ќе менувам многу работи на подобро се најдоброто нешто што можеше да ми се случи после тој meltdown што го доживеав на скоро 18 години.Мислам дека конечно ќе излезам од таа бесцелна и анксиозна состојба со страв дека повторно ќе се случи истото.
- Член од
- 26 јуни 2013
- Мислења
- 3.597
- Поени од реакции
- 14.641
Многу разочараност,многу претерано многу толку многу што стварно не е нормално.
Понекогаш ми скока мислата дали ние сме иноватори на мизеријата,бедата,разочараноста која успеаваме да ја одржуваме во континутет низ годините,како да стана дел од нас,втора кожа,вдиушувачки и издувувачки вентил,толку многу ни се заслади што неможеме да ја отргнеме сега,како да се прилагодивме толку совршено,како да се поврзавме толку чисто,што во иднина ќе чуствуваме потреба да ја вратиме назад доколку некогаш таму некаде се одалечиме од нејзе.
Мизеријата ни стана секојдневие,јадот ни стана доброутро,маката ни стана најдобар другар.
Успеа да го деинсталират поимот живот,убавина,радост од нашите глави,како главен приоритет ја назначија разочараноста и маката.Се што можеше да ти земат,ти зема на тебе,мене сите нас.
Ти идеш да фатиш усвета,негде у три пичке си материне пошо реално неможеш да го издржиш притисокот на бурата.Заглавен си на менгеме,а целава ситуација те притисика како,ти си на средината,и си обработуван како парче метал.
Боли,стискаш заби,си викаш уште еден ден,уште еден,ама сфаќаш дека имаш уште купишта денови пред тебе,денови кој ќе те здробат,а ти и твојата младост може само да се ебете у гз.Зошто они се спремни да ти одземат се што имаш,се за што сонуваш,или се за што некогаш си сонувал.Велат дека никој неможе да ја одземе нашата желба,нашата фантазија,нашите соништа за подобро утре,но они успеа.Одземањето на подобро утре стана отскочна даска за самосебекрунисување,и полнење на дебелиот стомак во некој од ограничениот круг на безобразен апашлук.Дуењето на бедата стана дуење на успешност кај малкумина,па продолжија да ја терат истата агенда како нивните претходници,кој по веќе успешен и проверен рецепт,продолжија да ја терат истата матрица,продолжија да ја фурат истата плоча,која никако да запре,од несекојдневното лудило и шизофренија која ни се случува.Станавме вистински пример за тоа како не-треба да се биде.Им оставивме купишта примери на иднините генераци за како побрзо да го пронајдат излезот од овие 25.713 км2.
Се угостија,се угоија,до немај каде.Ниеден ресторан во Скопје,и не само тука туку и било каде неможе да ги најаде толку слатко како што може тоа да го направи алчноста,и желбата за моќ,притоа,соголувањето,раздорот и бесот нив им стана како еден од главните,водечки приоритети за функционирањето и водењето на бескичмењакот,и неговото климање и тромавост за борба.
Го исфрлија од игра,уште пред да започне целата франшиза,тој сега е алатка,и директен соучесник на се она што се нарекува негова неуспешност,а туѓа успешност,која врз плешките на глупавштилакот на ситниот мал,неразвиен мрсулив кретен успеаа да изградат моќ,моќ која никој неможе да му ја одземе,успеаа да се стекнат со нешто за које ти само можеш да мечтаеш,и да гледаш на платната ширум светот.
Не постои одбрамбен механизам со кој ти може да го оправдаш својот кретенизам,и недолично однесување кон сите оние со кој секојдневно се среќаваш,разминуваш,поздравуваш.Успеа да станеш кираџија на сопственото,на непрепознатливото,неморалното,успешно се прегази себеси со ваљак,и кажа дека тоа е најдоброто нешто што ти се случило.
Дами и господа мене само ми преостанува да ви посакам да имате убава ноќ.
Чувајте се-whatto
Понекогаш ми скока мислата дали ние сме иноватори на мизеријата,бедата,разочараноста која успеаваме да ја одржуваме во континутет низ годините,како да стана дел од нас,втора кожа,вдиушувачки и издувувачки вентил,толку многу ни се заслади што неможеме да ја отргнеме сега,како да се прилагодивме толку совршено,како да се поврзавме толку чисто,што во иднина ќе чуствуваме потреба да ја вратиме назад доколку некогаш таму некаде се одалечиме од нејзе.
Мизеријата ни стана секојдневие,јадот ни стана доброутро,маката ни стана најдобар другар.
Успеа да го деинсталират поимот живот,убавина,радост од нашите глави,како главен приоритет ја назначија разочараноста и маката.Се што можеше да ти земат,ти зема на тебе,мене сите нас.
Ти идеш да фатиш усвета,негде у три пичке си материне пошо реално неможеш да го издржиш притисокот на бурата.Заглавен си на менгеме,а целава ситуација те притисика како,ти си на средината,и си обработуван како парче метал.
Боли,стискаш заби,си викаш уште еден ден,уште еден,ама сфаќаш дека имаш уште купишта денови пред тебе,денови кој ќе те здробат,а ти и твојата младост може само да се ебете у гз.Зошто они се спремни да ти одземат се што имаш,се за што сонуваш,или се за што некогаш си сонувал.Велат дека никој неможе да ја одземе нашата желба,нашата фантазија,нашите соништа за подобро утре,но они успеа.Одземањето на подобро утре стана отскочна даска за самосебекрунисување,и полнење на дебелиот стомак во некој од ограничениот круг на безобразен апашлук.Дуењето на бедата стана дуење на успешност кај малкумина,па продолжија да ја терат истата агенда како нивните претходници,кој по веќе успешен и проверен рецепт,продолжија да ја терат истата матрица,продолжија да ја фурат истата плоча,која никако да запре,од несекојдневното лудило и шизофренија која ни се случува.Станавме вистински пример за тоа како не-треба да се биде.Им оставивме купишта примери на иднините генераци за како побрзо да го пронајдат излезот од овие 25.713 км2.
Се угостија,се угоија,до немај каде.Ниеден ресторан во Скопје,и не само тука туку и било каде неможе да ги најаде толку слатко како што може тоа да го направи алчноста,и желбата за моќ,притоа,соголувањето,раздорот и бесот нив им стана како еден од главните,водечки приоритети за функционирањето и водењето на бескичмењакот,и неговото климање и тромавост за борба.
Го исфрлија од игра,уште пред да започне целата франшиза,тој сега е алатка,и директен соучесник на се она што се нарекува негова неуспешност,а туѓа успешност,која врз плешките на глупавштилакот на ситниот мал,неразвиен мрсулив кретен успеаа да изградат моќ,моќ која никој неможе да му ја одземе,успеаа да се стекнат со нешто за које ти само можеш да мечтаеш,и да гледаш на платната ширум светот.
Не постои одбрамбен механизам со кој ти може да го оправдаш својот кретенизам,и недолично однесување кон сите оние со кој секојдневно се среќаваш,разминуваш,поздравуваш.Успеа да станеш кираџија на сопственото,на непрепознатливото,неморалното,успешно се прегази себеси со ваљак,и кажа дека тоа е најдоброто нешто што ти се случило.
Дами и господа мене само ми преостанува да ви посакам да имате убава ноќ.
Чувајте се-whatto
- Член од
- 7 септември 2016
- Мислења
- 22.889
- Поени од реакции
- 39.729
Кајг,
кога ќе ти ги гледам странично куп отворени спам теми, а присутни твои модератори ништо не можат...гррррр
ама види ваму друга ситуација, ајде некој член да отвори тема еве да речам јас, веднаш се брише со брзина на светлина или се „фрла“ во корпа како несоодветна
...јас колку да кажам ти не ми се љути веднаш сакам да ми си лична
кога ќе ти ги гледам странично куп отворени спам теми, а присутни твои модератори ништо не можат...гррррр
ама види ваму друга ситуација, ајде некој член да отвори тема еве да речам јас, веднаш се брише со брзина на светлина или се „фрла“ во корпа како несоодветна
...јас колку да кажам ти не ми се љути веднаш сакам да ми си лична
Ми дојде период кога буквално ништо не ми се прави,не ми се искача,не ми се пие,не ми се пуши,не ми се ебе,не ми се збори со никој,не ми се јаде,ни фудбал не ми се гледа ама баш ништо ништо.Сакам само да спијам неколку дена ама онака убаво
Anco
За солун ДА, ЗА срем НЕ
nov mi e sandakov i izvini za latinicava.
Se simnav vo garaza...D... i da ti kazam sto te ceka koga ke ostares.Mislev nesto da rabotam i pustiv prvo radio i ...ostanav tuka ukopan pred nego ne mrdnav taka stoecki cela DRAMA ja islusav..... zvoni nekoj na vrata toa majkata dosla da gi postei decata vo gradot kade ne bila tri godini.A ima nekolku sina i kerka tuka.Tie site iznenadeni i nikoj nejke da ja asalno preceka i ja nosat vecerta od eden kaj drug .Site zaedno se dogovaraat vo koja kafana da se najdat za da se dogovorat sto ke pravat so STARATA. I se dogovaraat da dadat po 50 E site i da ja nosat vo starski dom.Toa i go kazuvaat na majkasi STARATA i ja ubeduvaat deka tamu ke i bide najubavo. Taa potoa izlaga malku da proseta i odi se frla pod voz i zaginuva.
Pod itno da se zatvorat site starski domovi i snajkite da si gi cuvat svekrvite.
Se simnav vo garaza...D... i da ti kazam sto te ceka koga ke ostares.Mislev nesto da rabotam i pustiv prvo radio i ...ostanav tuka ukopan pred nego ne mrdnav taka stoecki cela DRAMA ja islusav..... zvoni nekoj na vrata toa majkata dosla da gi postei decata vo gradot kade ne bila tri godini.A ima nekolku sina i kerka tuka.Tie site iznenadeni i nikoj nejke da ja asalno preceka i ja nosat vecerta od eden kaj drug .Site zaedno se dogovaraat vo koja kafana da se najdat za da se dogovorat sto ke pravat so STARATA. I se dogovaraat da dadat po 50 E site i da ja nosat vo starski dom.Toa i go kazuvaat na majkasi STARATA i ja ubeduvaat deka tamu ke i bide najubavo. Taa potoa izlaga malku da proseta i odi se frla pod voz i zaginuva.
Pod itno da se zatvorat site starski domovi i snajkite da si gi cuvat svekrvite.